2015

Δεν έχω κάνει ποτέ ανασκόπηση χρονιάς σε αυτό εδω το μπλογκ και να σκεφτείς φίλε αναγνώστη ότι σε λίγο θα μπούμε στη δέκατη χρονιά λειτουργίας. Ούτε τώρα θα κάνω. Η χρονιά όμως που μας αποχαιρετά ήταν αρκετά περίεργη και είναι απαραίτητο ένα μικρό σχόλιο. Αρχικά σε επίπεδο χώρας, ένα νέο κόμμα πήρε τα ηνία γεμίζοντας τον κόσμο ελπίδα (ανάμεσα σε αυτούς ήμουν κι εγώ) για να τους απογοητεύσει στη συνέχεια με τις επικίνδυνες κινήσεις του στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων αλλά και τη συνέχιση της πολιτικής ΠΑΣΟΚ, δηλαδή "οι δημόσιοι υπάλληλοι να είναι καλά να μας ψηφίζουν να μην χάσουμε τη καρέκλα και να πάνε να γαμηθουν όλοι οι άλλοι". Φτάσαμε σε σημείο να θεωρείται η ξένη παρέμβαση στις αποφάσεις... ευλογία μήπως και γίνει κάτι σε αυτή τη χώρα. Ίσως αυτός να ήταν ο στόχος από την αρχή. Είμαστε μια ανίκανη χώρα που δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε στιγμή ως κανονικό κράτος τη δυτικού κόσμου. Τώρα που δωσαμε το μάνατζμεντ σε άλλους ίσως κάτι γίνει. Πέρα από τα προηγούμενα δραματικά θέλω να είμαι αισιόδοξος για τη νέα χρονιά, είναι δύσκολο, αλλά προσπαθώ να είμαι γιατί και σε προσωπικό επίπεδο η χρονιά ήταν περίεργη επίσης αλλά είχε χαρμόσυνα νέα στη δύση της. Η ρόδα της ζωής συνεχίζει να κυλάει, μια νέα ζωή αλλάζει τη δική σου και προχωρας ελπίζοντας για το καλύτερο. Αυτό είναι λοιπόν το τελευταίο ποστ για το 2015. Καλή χρονιά συμπολίτες του παγκοσμίου αυτού χωριού.

Καλά Χριστούγεννα

Sigh

Joanne Nam: Sigh

Μια καταγραφή των τάσεων της Ελλάδας του 2015

Photo: warein.holgado / flickr

Αντιγράφω από το tovima.gr:

"Επιστρέφει η απογοήτευση στην ελληνική κοινωνία μετά την έκρηξη ελπίδας του Ιανουαρίου. Η κατάρρευση της ψευδαίσθησης ότι υπάρχει ένας άλλος, εύκολος, αντιμνημονιακός δρόμος έχει συμπαρασύρει τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα φέρνει στην επιφάνεια μια Ελλάδα διχασμένη ανάμεσα στην οπισθοδρόμηση και στην πρόοδο, με το μισό κομμάτι της να είναι ακραία συντηρητικό, αντιευρωπαϊκό και σε έναν βαθμό αντιδημοκρατικό. Τα ευρήματα από το παρατηρητήριο κοινωνικο-πολιτικών αλλαγών qed Ελλάδα 2.0 είναι αποκαλυπτικά και ανησυχητικά: Η πίστη στο Κοινοβούλιο που είχε ανακτηθεί μετά την πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ κλονίζεται, από 27% τον Μάρτιο του 2015 έπεσε στο 6% τον Νοέμβριο του 2015. Παράλληλα αυξάνεται ραγδαία, και ειδικά στις νεότερες ηλικίες, η εμπιστοσύνη στον Στρατό, από 38% που ήταν τον Ιούνιο του 2013 έφτασε τον Νοέμβριο του 2015 στο 65%. [...]

[...] Η κρίση θεσμών και αντιπροσώπευσης βαθαίνει. Όπως δείχνει η έρευνα, η μισή Ελλάδα δεν εκπροσωπείται από κανένα κόμμα. Μόνο το 24% δήλωσε ότι αισθάνεται υπερήφανο από τον τρόπο που λειτουργεί η δημοκρατία στην Ελλάδα - τον περασμένο Μάρτιο το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 39%. Το 34% δεν νιώθει κοντά σε κανένα κόμμα. Το 40% συμφωνεί ότι η άμβλωση θα πρέπει να είναι παράνομη όταν δεν απειλείται η ζωή της γυναίκας, το 47% δηλώνει ότι η θανατική ποινή θα πρέπει να είναι μια επιλογή για τα σοβαρότερα εγκλήματα, το 61% ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι εν τέλει κάτι φυσιολογικό. Πιο συντηρητική στην έρευνα εμφανίζεται η νεολαία και όχι οι μεγαλύτερες ηλικίες. Στη δημοσκόπηση της ProRata, που δημοσίευσε η «Εφημερίδα των Συντακτών», καταγράφεται μεγάλη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος στην πρόσθεση ψήφου έχει ποσοστό 20% έναντι 19% της ΝΔ. Από τα υπόλοιπα κόμματα, η Χρυσή Αυγή έχει 6,5%, το Ποτάμι 2,5%, το ΚΚΕ 6%, οι ΑΝΕΛ 2%, το ΠαΣοΚ 4%, η ΛΑΕ 2,5%, η Ενωση Κεντρώων 3%. Οι αναποφάσιστοι φθάνουν στο 31%. [...]"

Έχω την εντύπωση ότι τα παραπάνω αποτελούν μια "φωτογραφία" της κοινωνικο-πολιτικής κατάστασης της Ελλάδας στο τέλος μιας δύσκολης και περίεργης χρονιάς για όλους. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου και δείχνουν με το καλύτερο τρόπο πως συντηρητικοποιείται μια κοινωνία σε μια προσπάθεια επιβίωσης μέσα σε ένα ασταθές οικονομικό περιβάλλον. Τουλάχιστον είναι θετικό ότι οι περισσότεροι δεν καταφεύγουν σε ακροδεξιά/ναζιστικά μορφώματα.

Dark Matter

Το πλήρωμα ενός διαστημοπλοίου ξυπνάει από νάρκη στην οποία είχε μπει λόγω μακρινού ταξιδιού μόνο που πλέον δεν θυμάται κανείς τίποτα. Έχουν σβηστεί όλες οι αναμνήσεις τους. Έτσι ξεκινά η καναδική σειρά επιστημονικής φαντασίας Dark Matter. Στα 13 επεισόδια της πρώτης σεζόν ξετυλίγεται το νήμα του ποιος είναι ο καθένας και γιατί βρίσκεται σε αυτό το διαστημόπλοιο με ανατροπές, μυστήρια κι εκπλήξεις. Η πρώτη σεζόν τελειώνει με ένα καλό cliffhanger αποκτώντας ενδιαφέρον η δεύτερη σεζόν που θα παιχτεί το καλοκαίρι του 2016.

Η σειρά είναι κλειστοφοβική, εκτυλίσσεται κυρίως μέσα στο Raza (όνομα του διαστημοπλοίου) με λίγα εξωτερικά γυρίσματα σε... άλλους πλανήτες. Υπάρχει η Γαλαξιακή Αρχή που κυβερνάει ενώ κουμάντο φαίνεται να κάνουν οι ιδιωτικές πολυεθνικές (ή μάλλον πολυπλανητικές) εταιρείες εκμετάλλευσης μεταλλευμάτων. Δεν υπάρχουν εξωγήινοι, μόνο άνθρωποι με εξελιγμένη τεχνολογία ενώ δεν γίνεται καμία αναφορά στη Γη. Επίσης είναι αξιοσημείωτο ότι ανάμεσα στα έξι άτομα που ξυπνούν υπάρχει και ένας ασιάτης που είναι κάτι σαν σαμουράι με σπαθιά κτλ.

Μου θύμισε το Firefly και μάλλον αυτό είχαν στο νου τους οι παραγωγοί του Dark Matter. Βασίζεται σε κόμικ που είχαν εκδώσει οι ίδιοι οι δημιουργοί της σειράς, Joseph Mallozzi και Paul Mullie. Θα το χαρακτήριζα καλό ως sci fi δημιούργημα αλλά του λείπει ακόμη το βάθος τόσο των χαρακτήρων όσο και του σύμπαντος στο οποίο διαδραματίζεται. Βέβαια είναι μόλις η πρώτη σεζόν και ίσως εμβαθύνει περισσότερο στη δεύτερη.

Νεκροταφείο σωσίβιων

Λέσβος, Ελλάδα, Σούζαν Σάραντον, σωτήριον έτος 2015μ.Χ.

via the world post

Downton Abbey

Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει η ζωή μιας οικογένειας αριστοκρατών πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο που ζουν στον πύργο του Downton Abbey στη βρετανική επαρχία;

Πολύ. Καταρχάς η φωτογραφία της σειράς είναι πολύ όμορφη τόσο μέσα στον πύργο όσο και έξω με το καταπράσινο αγγλικό περιβάλλον ως ζωντανό σκηνικό να βοηθάει πολύ. Παράλληλα, γενικά, η παραγωγή είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο παρουσιάζοντας την ζωή εκείνης της εποχής άριστα. Βρετανικό χιούμορ, αυτοσαρκασμός ορισμένες στιγμές για έναν τρόπο ζωής που ξεθωριάζει, δυνατές δραματικές στιγμές και το κερασάκι στη τούρτα η εκπληκτική Maggie Smith στο ρόλο της δούκισσας του Γκράθαμ.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι οπαδός των σειρών εποχής (αν δεν έχει μάγους, δράκους ή ξωτικά :-) και η συγκεκριμένη παραγωγή του itv αναπαυόταν αρκετά χρόνια στον σκληρό μου δίσκο χωρίς να την έχω δει. Την ξεκίνησα, όμως, πριν δύο μήνες και είδα με μια "ρουφηξιά" και τις έξι σεζόν. Περιμένω τώρα το τελευταίο χριστουγεννιάτικο επεισόδιο με αυτό το αίσθημα χαράς αλλά και στεναχώριας όταν ολοκληρώνεται κάτι που αγάπησες.

IMDb

The skull and the suit

Art by Adam Dawidowicz

Θα μπορούσε να ήταν villain ή ακόμη και hero στο σύμπαν του Doctor Who.

Multiple choice

Photo: andymangold / flickr

Τη φράση "φωτιά και μαχαίρι στους άπιστους" τη έχει πει:

Α) Ισλαμιστής Ταλιμπαν/ISIS
B) Ορθόδοξος Πατριάρχης επί Βυζαντίου
Γ) Πάπας κατά το μεσαίωνα
Δ) Φανατικός Ραβίνος
Ε) Κατά καιρούς, όλοι οι παραπάνω.

Μπαίνουμε στο 2016 εντός ολίγου και ακόμη υπάρχει κόσμος που, δυστυχώς, τρώει τη φόλα.

Κυριακάτικη εφημερίδα

Photo: NS Newsflash / photo on flickr

Ήταν σχεδόν ιεροτελεστία η ανάγνωση της κυριακάτικης εφημερίδας. Όλα ξεκίνησαν με την Αθλητική Ηχώ. Ως έφηβος που του άρεσε τα παρακολουθεί ποδόσφαιρο και ειδικά τη Πανάθα, δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Στη συνέχεια όμως καταλαβαίνεις ότι οι αθλητικές εφημερίδες απευθύνονται μόνο σε εφήβους, σε καμένους οπαδούς και σε ένα ειδικό κοινό οπότε τις βαριέσαι εύκολα (πόσες σελίδες να διαβάσεις πια για τον Χέλγκι Σίγκουρσον & τον Κώστα Μαλέκο;). Επόμενο βήμα η Ελευθεροτυπία, που μάλλον τη πέτυχα στα καλύτερα της εκείνη την εποχή, με πολύ καλά ένθετα και το καλύτερο ίσως περιοδικό που έχει βγάλει εφημερίδα, το Ε. Καθώς, μάλλον, διέκρινα τα κενά στην αριστερή ρητορική από τότε, άρχισα να αγοράζω και τη Καθημερινή που κρατούσε ένα αξιόλογο επίπεδο και μου άρεσε πολύ το στήσιμο της. Κατά κύριο λόγω διάβαζα τις κυριακάτικες εκδόσεις των δύο εφημερίδων κι άρχιζα πάντα με τα ένθετα/περιοδικά και τελευταία άφηνα το κύριο σώμα που ασχολούνταν με πολιτικά ζητήματα. Τώρα που το σκέφτομαι αυτές οι αναγνώσεις διαμόρφωσαν κατά ένα σημαντικό ποσοστό τις απόψεις μου. Μαζί βέβαια με δύο άλλες αγάπες, το περιοδικό Μοτό και το ένθετο για τα κόμικς τη Ελευθεροτυπίας της Τετάρτης, το 9. Αυτά όμως θα γίνουν ένα ξεχωριστό ποστ.

Ήταν μια αγαπημένη συνήθεια για το πρωινό της Κυριακής, είτε στη βεράντα του πατρικού μου το καλοκαίρι είτε στο φοιτητικό μου σπίτι στη Θεσσαλονίκη το χειμώνα. Ένα από τα πράγματα που χάρηκα στη Θεσσαλονίκη ήταν που θα μπορούσα να βρίσκω άνετα τις εφημερίδες που ήθελα καθώς στο χωριό αν αργούσες λίγο να ξυπνήσεις τα περιορισμένα κομμάτια που είχε το μοναδικό περίπτερο έκαναν φτερά. Ο χρόνος όμως πέρασε, άλλαξαν οι συνήθειες, ήρθε το ευρυζωνικό ίντερνετ, τα εκδοτικά συγκροτήματα έπεσαν σε παρακμή και πλέον άλλαξαν και τα κυριακάτικα πρωινά. Ίσως προς το καλύτερο θα μπορούσε να πει κάποιος. Τώρα έχεις απίστευτο όγκο πληροφορίας στη διάθεση σου. Παρόλα αυτά μου προκαλεί νοσταλγία να βλέπω εφημερίδες κρεμασμένες κατά τη διάρκεια μιας Κυριακάτικης βόλτας σαν τη σημερινή.

Bimota Impeto

via faster and faster

#ParisAttacks

Τρεις σημειώσεις για τις επιθέσεις στο Παρίσι και το Ελληνικό ίντερνετ:

Νο 1. Είναι συγκλονιστικό μια Παρασκευή βράδυ, ενός Νοέμβρη, κι ενώ ζεις στη πρωτεύουσα του δυτικού κόσμου να ακούς τον πρωθυπουργό σου να λέει να μην βγεις από το σπίτι σου για λόγους ασφαλείας. Μου είναι αδιανόητο. Θα έρθει τώρα η (αριστερίζουσα) αστυνομία θλίψης να σου πει "ναι, αλλά για τη Βηρυτό που σκοτώθηκαν 50 άτομα σε επίθεση αυτοκτονίας δεν έγραψες κάτι". Ναι δεν έγραψα κάτι, δεν το ήξερα μέχρι να κάνεις το εξυπνακίστικο σχόλιο σου αλλά κι εσύ δεν έγραψες τίποτα μέχρι τη στιγμή που θέλησες να μας θαμπώσεις με το ανθρωπιστικό σου μεγαλείο. Και να το ήξερα όμως πάλι θα έγραφα κάτι για το Παρίσι και όχι για τη Βηρυτό. Όχι γιατί δεν έχει σημασία η ζωή των ανθρώπων στον Λίβανο αλλά ταυτίζομαι περισσότερο με έναν Γάλλο πολίτη που πάει σε μια μεταλ συναυλία ένα βράδυ Παρασκευής παρά με μια έκρηξη στη μέση ανατολή. Ίσως να μην είμαι τόσο υπέροχος αριστερός άνθρωπος όπως εσύ, ίσως να μην ζω πάνω σε ένα απαλό σύννεφο όπως εσύ, ίσως να μην είμαι τόσο υποκριτής όσο εσύ.

Νο 2. Αγαπητοί θρησκευόμενοι Έλληνες χριστιανοί πολίτες, τον "κάψατε" τον Παίσιο όπως η Πανάθα τον Νίνη. Ο σούπερ σταρ της ορθοδοξίας είχε προβλέψει και τις επιθέσεις στο Παρίσι. Oh Mon Die! Μόνο το ΠΑΟ - ΟΣΦΠ της επόμενης Κυριακής δεν έχει προβλέψει για να το παίζαμε και στο στοίχημα. Διαβάζεις συγκλονισμένος για το τρομαχτικό χτύπημα, κάνεις το λάθος να μπεις Facebook και τα πρώτα ποστ είναι για τον Παίσιο και την ακόμη μια πετυχημένη του προφητία. Έλεος.

Νο 3. Καμία δικαιολογία για τους δολοφόνους. Μου αρέσουν και μένα οι θεωρίες συνωμοσίας ενώ πρέπει να είναι αφελής κανείς για να μην βγάζει συμπεράσματα όταν συνδυάζει λέξεις όπως ΗΠΑ, πετρέλαιο, όπλα, έλεγχος, χρήματα κτλ. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω, όμως, αυτούς που σκότωσαν αθώο κόσμο στο Παρίσι. Είναι δολοφόνοι. Τέλος. Επίσης με λυπεί ότι πολύς προοδευτικός κόσμος προσπαθεί να υποστηρίξει το ισλάμ. Αυτό το τερατούργημα που αποτελεί ντροπή για την ανθρωπότητα στον 21ο αιώνα. Σύντροφοι χάθηκε η μπάλα.

ΥΓ.: Στη φωτογραφία είναι το δημαρχείο της Καβάλας. Για να είμαι ειλικρινής δεν το είδα ζωντανά. Το αντέγραψα από τη σελίδα του Δήμου στο FB. Απλώς το αναφέρω γιατί κάποια ειδησεογραφικά κανάλια/site την πάτησαν με την φωτοσοπ ακρόπολη.

BMW G 310R

Η τελευταία μονοκύλινδρη μοτοσυκλέτα της BMW με μικρό κυβισμό ήταν το 1948. Ήταν 250 κ.εκ. και είχε 12 άλογα. Η νέα μοτοσυκλέτα της Βαυαρικής εταιρείας, η G 310R, έχει 313 κ.εκ. και 34 ίππους. Ακολούθησε λοιπόν και η BMW τη μόδα του downsizing που ξεκίνησε από τα εργοστάσια αυτοκινήτων και τα τελευταία χρόνια πέρασε και στο χώρο των δύο τροχών. 

Μόνο ως θετικό μπορώ να το εκλάβω αυτό. Πλέον τα μοντέλα με χαμηλό κυβισμό, οικονομική κατανάλωση αλλά και που μπορούν να σου προσφέρουν τις χαρές της δίκυκλης μετακίνησης έχουν πληθύνει προς όφελος όλων αυτών που δεν τους ενδιαφέρουν οι πίνακες με τις τελικές ταχύτητες και τις ιπποδυνάμεις αλλά ψάχνουν την πρακτικότητα, την ουσία, τη χαρά της απλότητας. 

Ουκ εν το πολλώ το ευ έλεγαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου μερικές χιλιάδες χρόνια πριν, keep it simple λένε πολλοί στην εποχή μας και το οποίο βρίσκει εφαρμογή και στους 2 τροχούς. Παράλληλα οι οικονομικές συγκυρίες του καιρού μας οδηγούν πολλούς σε πιο οικονομικές λύσεις. Επίσης αρκετοί δεν επιθυμούν να διαθέσουν μια μικρή περιουσία για αγορά μοτοσυκλέτας μεγάλου κυβισμού για να ικανοποιήσουν το αίσθημα ελευθερίας που προσφέρουν τα δίκυκλα. Επομένως η αγορά μιας μοτοσυκλέτας 250-500 κ.εκ., μονοκύλινδρη ή δικύλινδρη είναι μονόδρομος. 

Αυτή την ανάγκη καλύπτουν μοντέλα σαν την G 310R, η οποία μάλιστα, πιστεύω ότι είναι μία από τις καλύτερες επιλογές, λόγω ποιότητας BMW, φρέσκιας & όμορφης εμφάνισης και -σχετικά- χαμηλής τιμής καθώς θα κατασκευάζεται στην Ινδία.

Δημόσιο forever

Διαβάζω για αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους από το νέο έτος. Αυτό είναι το πιο διαστροφικό που μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα πει κάποιος ότι δεν πρέπει να στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς κι ότι η ενότητα και η αλληλεγγύη θα βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Ισχύει αυτό, με μερικές εξαιρέσεις θα προσθέσω όμως. Μια από αυτές είναι οι καλοαναθρεμμένοι δημόσιοι υπάλληλοι. Προσπαθώντας με δυσκολία και άγχος να τα βγάλω πέρα οικονομικά με την οικογένεια μου, πληρώνοντας συνέχεια νέους φόρους, με εξοργίζει να διαβάζω για καθαρίστριες που βαπτίστηκαν γραμματείς δικαστών εν μια νυκτί ώστε να επιστρέψουν στον κήπο της Εδέμ, το ελληνικό δημόσιο. Δεν θέλω να τους βάλω όλους στο ίδιο τσουβάλι. Λόγω της δουλειάς μου έχω συχνές επαφές με υπηρεσίες του δημοσίου, εδώ στην Καβάλα. Υπάρχουν εργαζόμενοι που πραγματικά τιμούν τα χρήματα που παίρνουν και κάνουν ότι μπορούν για να εξυπηρετήσουν. Δυστυχώς είναι μειοψηφία και πολύ φοβάμαι είναι κι αυτοί που δεν θα πάρουν κάποια προαγωγή καθώς οι επαγγελματίες εργοπατέρες και τα κομματόσκυλα, αυτή η μαύρη ράτσα που δεν ψόφησε ακόμη, θα αλωνίζουν και θα κάνουν ότι θέλουν στο τσιφλίκι τους a.k.a. ελληνικό δημόσιο.

Έχω τη πεποίθηση ότι όταν η Ελλάδα θα πάψει -κάποια στιγμή- να υπάρχει το ελληνικό δημόσιο θα συνεχίσει να υφίσταται. Βγαλμένο λες από κάποιο μυθιστόρημα το Καφκα και σαν τις κατσαρίδες θα συνεχίσει να επιζεί και μετά από μια πυρηνική καταστροφή. Φυσικά και δεν είναι η μόνη αιτία που φτάσαμε ως εδώ, είναι όμως μία από τις σημαντικότερες.

Και όπως τραγουδούσαν κάποτε τα Ημισκούμπρια:
"Από δω δεν με κουνάνε ούτε τα κομάντα
Γιατί τα ξύνω μόνιμα, δημόσιο για πάντα!".

Mazda RX-Vision

Εύκολα μπορεί να κατηγορήσει κανείς τους Ιάπωνες κατασκευαστές αυτοκινήτων για έλλειψη υψηλής αισθητικής στη σχεδίαση. Από το κανόνα αυτό εξαιρείται σίγουρα η Mazda. Η σχεδιαστική γλώσσα Kodo όπως την έχει ονομάσει η εταιρεία, μας έχει προσφέρει πολλά όμορφα μοντέλα τα τελευταία χρόνια. Το αποκορύφωμα όμως το είδαμε στην έκθεση του Τόκιο του 2015. To Mazda RX-Vision είναι ένα πρωτότυπο το οποίο ίσως δούμε στους δρόμους τα επόμενα χρόνια (προσευχόμαστε γι' αυτό σε όλους τους θεούς, fingers crossed κτλ!). Εννοείται ότι είναι εξοπλισμένο με νέο Wankel κινητήρα, του οποίου, οι Ιάπωνες μηχανικοί, υποστηρίζουν ότι εξάλειψαν τα μειονεκτήματα (κατανάλωση, αξιοπιστία). Στο τέλος όμως αυτό που σου μένει είναι η εκπληκτική σχεδίαση. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω άπειρα επίθετα αλλά μια λέξη το περιγράφει καλύτερα: Γκάβλα! Καμπύλες που ξεσηκώνουν, αρμονία που ορίζει υψηλό αισθητικό αποτέλεσμα, εσωτερικό με σκαφτό τιμόνι (το λατρεύω), ψηλό κεντρικό τούνελ με ένα μικρό μίνιμαλ λεβιέ ταχυτήτων και μεγάλα αναλογικά όργανα με κάθετους δείκτες. Υπέροχο.

Hipster-o-Yamaha

Yamaha XSR700

Περσεφόνη

Κοιμήσου Περσεφόνη / στην αγκαλιά της γης / στου κόσμου το μπαλκόνι / ποτέ μην ξαναβγείς.

youtube

Χόμπι

Φτάσαμε στα μισά του φθινοπώρου και ακόμη δεν έχω βρει κάτι. Η αλήθεια είναι ότι δεν έψαξα και πολύ... Ναι, για χόμπι γράφω. Κάτι να γεμίζει τις μεγάλες νύχτες το χειμώνα. Στον ξέγνοιαστο απογευματινό καφέ του Σαββάτου άκουγα με ζήλια φίλους να αναφέρονται στο κοινό τους χόμπι, το ψάρεμα στη περίπτωση μας. Μιλούσαν για εξοπλισμούς, μέρη που έχουν πάει, χαράματα στις θάλασσες κ.α. Το ψάρεμα το βαριέμαι παρεμπιπτόντως. Από ό,τι βλέπω μάλλον θα συνεχίσω το αγαπημένο χόμπι μου εδώ και 8,5 χρόνια. Μπλόγκιν κι άγιος ο θεός. Βέβαια πρέπει να ενεργοποιηθούμε λιγάκι. Ένα ή δύο ποστ το μήνα είναι ανεπίτρεπτο νούμερο. Βέβαια θα προτιμούσα ένα πιο outdoor χόμπι αλλά ας όψεται ότι με φίλους και γνωστούς δεν έχω πολλά κοινά εξωσχολικά ενδιαφέροντα.

Φθινοπωρινή πρωτοχρονιά

Έφτασε η καλύτερη εποχή του χρόνου. Πτώση θερμοκρασίας, βροχές ή συννεφιά, νέες σειρές, νέα φιλμ, νέα βιβλία, νέα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα, μια νέα αρχή. Restart. Τώρα που το σκέφτομαι η πρωτοχρονιά θα έπρεπε να γιορτάζεται τέλη Σεπτεμβρίου ή αρχές Οκτωβρίου, όταν μπαίνουμε στη καρδιά του φθινοπώρου. Θα είχε περισσότερο νόημα. Όπως τώρα που γράφω αυτά, ακούγοντας Tindersticks, πίνοντας ζεστό καφέ και παρατηρώντας τη βροχή από το μπαλκόνι.

Αρχαίος Θεός

art: XG mist

Alfred Hitchcock

artwork: Julian Rentzsch via reelizer.com

Always make the audience suffer as much as possible.

Ασημένια γέφυρα

Photo: Fr Antunes / flickr

Ξύπνησε γιατί διψούσε πολύ. Διψούσε σε υπερφυσικό βαθμό. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί. Περπάτησε, σχεδόν στα τυφλά, σκουντουφλώντας στα λίγα έπιπλα του μικρού σαλονιού. Του άρεσε να ζει λιτά, απλά, καθαρά. Ήπιε νερό χωρίς να ικανοποιήσει αρκετά τη δίψα του. Περνώντας μπροστά από τη πόρτα του μπαλκονιού, που την άφηνε ανοικτή κάθε βράδυ, πρόσεξε το αντιφέγγισμα του γεμάτου φεγγαριού πάνω στη θάλασσα. Ένα ασημένιο μονοπάτι δημιουργούταν και του άρεσε να βλέπει κάθε φορά που είχε πανσέληνο, πάντα του φαινόταν απόκοσμο. Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετικό, πιο έντονο από κάθε φορά και θαρρούσε πως επεκτεινόταν και στη ξεριά διαπερνώντας όλη τη πόλη μέχρι το διαμέρισμα του. Βγήκε έξω στο μπαλκόνι. Πράγματι, έφτανε έως εκεί και φαινόταν συμπαγές, σαν μια πραγματική αλλόκοσμη ασημένια γέφυρα. Ανέβηκε στα κάγκελα, χωρίς να το σκεφτεί, και πάτησε πάνω της. Ήταν μια πραγματική γέφυρα στο μπαλκόνι του. Περπάτησε πάνω της και προχώρησε, χωρίς φόβο, για να βρει την άλλη άκρη της.

Ξημέρωσε. Κανείς δεν τον έψαξε. Κανείς δεν τον θυμόταν. Μόνο σε κάποιους, λίγους, υπήρχε μια μικρή σκόρπια ανάμνηση για κάποιον Κ. που ήξεραν παλιά. Πολύ παλιά.

Διαβάτες είστε άνθρωποι αυτού που περπατάτε

Photo: Frederic Mancosu / flickr

Για πες μας Χάρε να χαρείς

εσύ που είσαι στον Άδη

οι μερακλήδες πως περνούν

στο μαύρο σου σκοτάδι;

Έχουν κρασί να πίνουνε

κλαρίνα να βαράνε

και κορίτσια όμορφα

μαζί τους να γλεντάνε;

Για πες μας για τους πλούσιους

με τους πολλούς παράδες

τη μαύρη τη φτωχολογιά

πως ζουν οι φουκαράδες;

Έχουν κρασί να πίνουνε

κλαρίνα να βαράνε

και κορίτσια όμορφα

μαζί τους να γλεντάνε;

Αν θέλετε να μάθετε

εσείς που με ρωτάτε

διαβάτες είστε άνθρωποι 

αυτού που περπατάτε

Δόξες και λεφτά εδώ

παιδιά μου δεν περνάνε

όσοι έχουνε καλή καρδιά

αυτοί καλοπερνάνε

Τα λεφτά τα χρήματα

στον Άδη δεν περνάνε 

σ' άλλους θα τ' αφήσετε 

και θα σας βλαστημάνε

[Παραδοσιακό Ηπειρώτικο]

Η γοητεία της απλότητας

Photo: sr400times.com via Racing cafe blog.

Yamaha SR 400 1994 by Greentea. 

Insomnia

Photo: d_vdm / flickr

Πέμπτη χαράματα και δεν έχω κοιμηθεί ακόμη χωρίς να υπάρχει κάποιος πραγματικός λόγος. Εντάξει, είδα σε μαραθώνιο mode τη 2η σεζόν της Silicon Valley -10 επεισόδια, σπουδαία σειρά του HBO που ασχολείται με τις εταιρείες πληροφορικής & τεχνολογίας-  αλλά τελείωσε και αυτή. Μάλλον ήθελα να θυμηθώ τα νιάτα μου και τα ξενύχτια μπροστά στο τεράστιο CRT μόνιτορ του πρώτου μου υπολογιστή. Ήμουν πάρτι άνιμαλ από τα νεανικά μου χρόνια...

Γράφοντας

Photo: Thomas Leuthard / photo on flickr

"Writing heals and keeps me sane", γράφει μια εικόνα με όμορφη γραμματοσειρά και πολλά vintage φίλτρα, την οποία τυχαία βρήκα στο ίντερνετ. Υπάρχουν εκατομμύρια τέτοιες εικόνες με ανάλαφρες ή "βαθυστόχαστες" και καθόλου πρωτότυπες φράσεις, με λόγια σημαντικών ανθρώπων ή απλώς με εξυπνάδες που σκαλίζονται για χάρη του εντυπωσιασμού πάνω στο βωμό του δήθεν. Η συγκεκριμένη όμως μου έμεινε. Ομφαλοσκοπώντας τη βρήκα αληθινή. Ίσως θα έπρεπε να τη βάλω στην επικεφαλίδα αυτού του μπλογκ, μιας και αυτός είναι ο κύριος σκοπός του και τον οποίο έχει πετύχει αρκετές φορές στο παρελθόν. Ίσως το κάνει και αυτή ακόμα τη στιγμή.

Game of Τhrones s05e08

Αυτή η σκηνή και μόνο με αποζημίωσε (σχεδόν) για τα λίγο "άοσμα" προηγούμενα επεισόδια της 5ης σεζόν.

Μαύρο και κόκκινο

Αγαπάμε V2, εγκάρσια τοποθετήμενο κινητήρα. Αγαπάμε τη ρετρό-μίνιμαλ αισθητική προσέγγιση. Πιο πολύ όμως αγαπάμε το κοκκινόμαυρο ντεπόζιτο.

Κοράκι σε άλικο φόντο

"Μια πανίσχυρη αυτοκρατορία σε παρακμή. Τρεις άντρες που ακολουθούν το δικό τους, μοναχικό δρόμο δίχως καν να γνωρίζονται. Ο ένας μεγαλώνει μέσα σ' ένα μοναστήρι, αποκλεισμένος από τον έξω κόσμο αλλά κι από την αληθινή του φύση. Ο δεύτερος μεγαλουργεί στα πεδία των μαχών με όνομα άλλο από το αληθινό του κι ο τρίτος συνωμοτεί για τα δικά του συμφέροντα στη διεφθαρμένη Αυλή. Για να σωθεί η αυτοκρατορία, πρέπει κι οι τρεις να πετύχουν τους στόχους τους. Ταυτόχρονα."

Ελληνικό φάντασυ; Ναι! Ο Ε. Κεραμιδάς κατόρθωσε να γράψει ένα επικό βιβλίο φαντασίας με μάγους, ιππότες, πολεμιστές, τέρατα, δολοπλοκίες, μάχες, παίρνοντας ως βάση τη δομή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και μεταφέροντας την στον φανταστικό κόσμο της Βασιλείας των Αιγλωέων. Το "Κοράκι σε Άλικο Φόντο" ήταν από εκείνα τα καλοδουλεμένα βιβλία που με έκαναν να μετράω τις ώρες στη δουλειά μέχρι να επιστρέψω σπίτι, να κάνω καφέ μετά το φαγητό και να καθίσω στο μπαλκόνι να το διαβάσω κάτω από τον απογευματινό ανοιξιάτικο ήλιο. Το βρήκα συναρπαστικό. Ήρωες με βάθος, ευρηματική ιστορία και βέβαια καλή -για το γούστο μου- φαντασία. Υπάρχουν βέβαια τα κλισέ του είδους (σε περιορισμένο βαθμό) και κάποιες ατέλειες εδώ κι εκεί χωρίς όμως να ενοχλούν ιδιαίτερα τον αναγνώστη.

Αποτελεί το πρώτο βιβλίο της τριλογίας "Οι γιοι της Στάχτης" και μπορώ να πω ότι περιμένω με ανυπομονησία την έκδοση των δύο υπολοίπων. Εδώ είναι το μπλογκ του συγγραφέα κι εδώ η παρουσίαση του βιβλίου στο goodreads.

Journey to the West: Conquering the Demons

Το "Ταξίδι στη δύση" είναι ένα μυθιστόρημα που εκδόθηκε τον 16ο αιώνα και θεωρείται ένα από τα κορυφαία της κινέζικης λογοτεχνίας. Περιγράφει το ταξίδι ενός βουδιστή μοναχού στις δυτικές περιοχές της Κίνας (εκεί που είναι τώρα το Αφγανιστάν, Καζακστάν, Ινδία) στη προσπάθεια του να βρει και να φέρει πίσω στη Κίνα τις αυθεντικές βουδιστικές γραφές.  Στο φιλμ, ο σκηνοθέτης, Stephen Chow, καταπιάνεται με την αρχή της διάσημης ιστορίας. Βλέπουμε πως ο νεαρός και άπειρος μοναχός, προσπαθώντας να σώσει ένα χωριό από 3 δαίμονες θα γνωρίσει τον πόνο, την αγάπη, την απώλεια, την διαφώτιση. 

Ξεκινώντας να το δω, δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται και περίμενα μια επική ταινία σε στυλ "Τίγρης και Δράκος" αλλά με πολλά κωμικά στοιχεία ελέω σκηνοθέτη. Και πράγματι έτσι ξεκινά, με τις γνωστές κινέζικες -υποτίθεται αστείες- χαριτωμενιές, πολλές σκηνές δράσης με την υπερβολή που χαρακτηρίζει τις ταινίες της Άπω Ανατολής. Στη συνέχεια περνά όμως σε πιο βαθιά μονοπάτια και χωρίς να γίνει μελό σε συγκινεί, χωρίς να γίνει διδακτική σου δίνει μια μικρή ιδέα από την κινέζικη/βουδιστική φιλοσοφία, και τέλος σε συναρπάζει με την κατάληξη της.

IMDb

Λυσσούν να σ' έβρουν τα σκυλιά. Λυσσούν οι σκύλοι.

Πώς είναι ο έρωτας γραμμένος στο πετσί μας.
Με γράμματα άραγε ή μαύρους αριθμούς.
Αίμα θηλάζει κι η Ελλάδα κι η ζωή μας
Μα οι εχθροί μας πίνουν μόνο αγιασμούς.    
Των δράκων γάλα, δηλαδή. Και το φαρμάκι.     
Κρίμα. Δεν γνώρισες τον Κώστα Καρυωτάκη.

Στους ουρανούς θ' αναγνωρίσουνε ποιος ήσουν.
Ξέρουν αυτοί. Το φωτοστέφανο χρυσό.
Φώτιζες νύχτες των ανθρώπων που θα ζήσουν
κι έχουν και θάνατο και φως μισό μισό.   
Οχι τσεκούρι και μπαλτάς. Μήτε και σφαίρα.   
Μ' ένα σουγιά που κόβει φλέβες στον αέρα.

Με του Μακμπέθ πήγες τις μάγισσες,
στους βάλτους να βρεις πώς σμίγει το χρυσάφι με χαλκό
κυνηγημένος απ΄το σώμα σου κοντά τους
αλλά ποιος δαίμονας ξορκίζει το κακό.   
Δεν παραστάθηκαν Απόστολοι εκ περάτων   
Κι ας πήραν όψη τα μυστήρια των πραγμάτων.

Τι συζητούσες στον Αγρό του Κεραμέως
στους κήπους του αίματος σαν μια σταλαγματιά.
Για στρατηλάτης δεν σου πήγαινε γενναίος
μήτε τσιράκι στων τραμπούκων τη στρατιά.   
Επαρχία, επαρχία, όλα τα σφάζεις.   
Λυσσάς και ράβεις και κεντάς κι όλο σπαράζεις.

Ο Γκρέκο εδώ, ο Λόρκα εκεί. Ποιος θα κερδίσει.
Τους ξέρεις άραγε να ρίξεις μια ματιά.
Και τώρα ποιος από τους δυο θα ζωγραφίσει
την ομορφιά σου, σαν την άγρια νυχτιά.   
Σ' άγγιξαν άραγε τα φίδια κι οι αράχνες.   
Τι μυστικά σού είπε το φως μέσα στις πάχνες.

Αθώοι όλοι. Σε μια χώρα των αθώων.

Δεν σε γνωρίσαμε να πιούμε έναν καφέ,
δυο τρεις κουβέντες για τους άθλους των ηρώων
γι' αυτούς που ζούνε συντροφιά μ' έναν χαφιέ.   
Λυσσούν να σ' έβρουν τα σκυλιά. Λυσσούν οι σκύλοι.   
Κι η ομερτά στις καφετέριες καντήλι.

Πώς να σου γράψω, το λοιπόν, βιογραφία
αφού οι λέξεις μου είναι μόνο της βροχής.
Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία.
Θυμίζει σύλληψη κι εκτέλεση εποχής.   
Είμαστε άρρωστοι βαριά από νοσταλγία.   
Μας περιμένουν τα τσιγγέλια στα σφαγεία.

[Ποίημα του Μάνου Ελευθερίου με αφορμή τον θάνατο του νεαρού Βαγγέλη Γιακουμάκη. Πηγή: TVXS]

Μικροί κι ασήμαντοι σημαντικοί

Αγαπητό δικτυακό ημερολόγιο έχει περάσει καιρός από τη τελευταία φορά που έχει γραφτεί εδώ μέσα προσωπικό ποστ. Είναι, ίσως, επειδή δεν μου αρέσει καθόλου η λέξη "εγώ" και το πρώτο πρόσωπο γενικά. Μάλλον μια ακόμη ανασφάλεια καλά κρυμμένη στη γραμματική και το συντακτικό. Που λέτε αγαπητοί αναγνώστες, ζω κι εγώ τη μικρή ασήμαντη ζωή μου στη μικρή ασήμαντη πόλη με τις μικρές ασήμαντες μέρες να περνάνε σαν πουλιά που πετούν. Είναι όμως η σημαντικοί -για μένα- άνθρωποι που κάνουν τη διαφορά σε αυτό το ταξίδι και παύει να είναι τόσο ασήμαντο. Δεν το ξέρουν πόσο σημαντικοί είναι για τη μικρή & ασήμαντη ύπαρξη μου. Είναι τα φτερά που βοηθούν να πετάξω όταν τα πόδια μου βυθίζονται σε μικρούς ασήμαντους βούρκους όπου μικρά ασήμαντα φίδια και τρωκτικά μαζεύονται όταν μυρίζουν φρέσκια σάρκα, όταν οσφραίνονται φρέσκα όνειρα. Τελικά η λύση δεν είναι να μένεις απλώς μακριά τους, κάποια φίδια, τα πιο ύπουλα, πρέπει να τα πατάς στο κεφάλι, να γλιτώνεις μια και καλή. Τελικά όσο μισώ το πρώτο πρόσωπο στον γραπτό μου λόγο, τόσο αγαπώ τις μεταφορές και τις παρομοιώσεις. Αυτά για σήμερα γιατί μεγαλύτερα ποστ δεν τα διαβάζουν ούτε οι ίδιοι μπλόγκερς που τα γράφουν. Εντάξει, άλλη μια πρόταση μόνο, αν σας αρέσει -έστω λίγο- η κουλτούρα των υπερηρωικών κόμικ δείτε το Arrow και το Flash (κάποια στιγμή πρέπει να γράψω ένα ποστ για τις δύο αυτές σειρές :-).

Superman

Πηγή: comicdom.gr

Πετούν

Photo: pashazade / photo on flickr

Μερικές φορές είχε καταφέρει να νιώθει νοσταλγία για τις στιγμές που ζούσε, ενώ τις ζούσε. Σαν αν μην ήταν το παρόν αλλά μια μελλοντική ανάμνηση. Αυτό απάλυνε λίγο τον πόνο του γιατί καταλάβαινε ότι όλα περνούν. Άσχημα όμορφα, αδιάφορα. Όλα περνούν και φεύγουν. Πετούν σαν πουλιά. Και κανείς δεν ξέρει που πηγαίνουν.

Cannes Festival

Cool. Τόσο λιτή, τόσο όμορφη αφίσα. Είναι βέβαια και αυτό το υπέροχο χαμόγελο της Ingrid Bergman...

Thin air

Royal Enfield adventure bike!

Why we write

Picture by Grant Snider

Lady

Artwork by Plus Nine

Τέννεσι Ουίλιαμς - Γυάλινος κόσμος (απόσπασμα)

Author: anttiveikko / photo on flickr

"Δεν πήγα στο φεγγάρι, πήγα πιο πέρα. Γιατί ο χρόνος είναι η μεγαλύτερη απόσταση που χωρίζει δύο τόπους... Μετά από λίγο καιρό μ’ έδιωξαν από τη δουλειά, γιατί έγραψα ένα ποίη­μα πάνω σ’ ένα κουτί παπουτσιών. Έφυγα από το Σαιν Λούις. Κατέβηκα για τελευταία φορά εκείνη τη σκάλα κινδύνου και από τότε ακολούθησα τα χνάρια του πατέρα μου, προσπαθώ­ντας με τη διαρκή κίνηση να βρω αυτό που είναι χαμένο στο χάος. Γι’ αυτό και ταξίδεψα πολύ. Οι πόλεις στροβιλίζονταν γύρω μου σαν νεκρά φύλλα, φύλλα με ζωντανά ακόμα χρώ­ματα, αλλά αποκομμένα από το κλαδί τους. Θα μπορούσα να έχω σταματήσει κάπου, αλλά είχα την αίσθηση ότι κάτι με κυνηγούσε, κάτι που εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μου και με ξάφνιαζε. Άλλοτε ένα κομμάτι μουσικής που κάτι μου θύ­μιζε, άλλοτε ένα κομμάτι απλό, διάφανο γυαλί... Μπορεί να περπατάω βράδυ σ’ ένα δρόμο, σε κάποια άγνωστη πόλη, προτού βρω παρέα. Και να περάσω από μια φωτισμένη βιτρίνα αρωματοπωλείου γεμάτη πολύχρωμα γυαλάκια, μπουκαλάκια σε υπέροχες αποχρώσεις, σαν κομμάτια ουράνιου τό­ξου. Και τότε να νιώσω το χέρι της αδελφής μου στον ώμο μου. Στρέφω και την κοιτάζω κατάματα... Αχ, Λώρα, Λώρα, προσπάθησα να σ’ αφήσω πίσω μου, αλλά τώρα σού είμαι πιο πιστός απ’ όσο ήμουν τότε! Ψάχνω για τσιγάρο, περνάω στο απέναντι πεζοδρόμιο, τρέχω σ’ ένα σινεμά ή σ’ ένα μπαρ, παίρνω ποτό, μιλάω στον πρώτο τυχόντα που θα βρω δίπλα μου, κάνω τα πάντα για να καταφέρω να σβήσω τα κεριά σου. Γιατί σήμερα ο κόσμος φωτίζεται μόνο με αστραπές. Σβήσε τα κεριά σου."

Γαυροσύνη

 

Ο ΟΣΦΠ σε κάποια πρόσωπα έχει βρει πραγματικά τους ανθρώπους που αρμόζει στην ιδεολογία της παρούσας διοίκησης ή ίσως και στο λεγόμενο DNA της ομάδας τους.

Μανιάτης: Σε διαπληκτισμό παίκτη του ΟΣΦΠ με ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού, αρχικά σπρώχνει ύπουλα από πίσω τον συμπαίκτη του πάνω στον αντίπαλο του ώστε να υπάρξει εκνευρισμός και όταν καταλαβαίνει ότι δεν θα πιαστούν στα χέρια πάει δήθεν να τους χωρίσει. Ο ορισμός του πουστόφλωρου που λένε και στο χωριό μου. Επίσης κλαδεύει από πίσω τον Πέτριτς και γουρλώνει τα μάτια, διαμαρτύρεται έντονα για να μη πάρει κάρτα. Και άλλα πολλά που έδειξαν την... ποιότητα του.

Περέιρα: Προκαλεί με χυδαίες χειρονομίες προς τους φανατικούς οπαδούς του ΠΑΟ ώστε να γίνουν επεισόδια και να διακοπεί ο αγώνας. Έδιωξε τον Μίτσελ ο ΟΣΦΠ για να πάρει αυτό το σούργελο; Μάλλον ο Μίτσελ δεν δεχόταν να κάνει τέτοιες ανόητες και ανήθικες πράξεις.

Μιλόγεβιτς: Μετά από μαρκάρισμα στον Λαγό του ΠΑΟ, τον πατάει σκόπιμα για να τον τραυματίσει. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει και πάλι μένει ατιμώρητος.

Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα από συμπεριφορές γαύρων όταν αντιμετωπίζουν ομάδες που παίζουν για να κερδίσουν και όχι υποκαταστήματα (βλ. Εργοτέλης, Λεβαδιακός, Ξάνθη, Πανιώνιος κτλ). Κατά τα άλλα ο Παναθηναϊκός ήταν σαφώς ανώτερος από τον ΟΣΦΠ. Προσπαθούσα να βρω τους "παιχταράδες" του ΟΣΦΠ που τους ζητά η μισή Ευρώπη αλλά δεν βρήκα κανένα. (Εξαίρεση αποτελεί ο Ντομίγκεζ που δείχνει τη ποιότητα του σε κάθε ευκαιρία). Όπως έγραψε και ο Τσάρλυ στο contra.gr, αυτό το ρόστερ είναι το χειρότερο των τελευταίων ετών. Μάλλον τα δεκάδες εκατομμύρια από το Τσάμπιονς Λιγκ μπήκαν στις τσέπες της διοίκησης. Μπράβο στον Αναστασίου που για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά έχει τη καλύτερη ομάδα της περιόδου. Και φέτος το άξιζε το πρωτάθλημα το τριφύλλι αλλά...

The nun

Artwork by Hunter Liang

St. Vincet

Σε απελπιστική οικονομική κατάσταση, ο μοναχικός, τζογαδόρος και μισάνθρωπος Βίνσεντ αναλαμβάνει να προσέχει και να «εκπαιδεύσει» με το δικό του τρόπο το 12χρονο εσωστρεφή  γειτονόπουλό του, του οποίου η χωρισμένη μητέρα δουλεύει σκληρά. 

Ας πούμε την αλήθεια. Αυτή η ταινία θα περνούσε απαρατήρητη αν δεν ήταν ένας από τους πιο γαμάτους (ναι αυτή η λέξη αρμόζει νομίζω καλύτερα) ηθοποιούς στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο αγαπημένος αυτού εδώ του μπλογκ, η αυτού εξοχότης του ανεπιτήδευτου κουλ, ο ένας και μοναδικός Bill Murray. Καταφέρνει να σε κάνει να γελάσεις, να σε προβληματίσει (λίγο), να σε συγκινήσει. Με άλλα λόγια να σε κάνει να περάσεις όμορφα για μιάμιση ώρα και αυτό είναι κάτι.

IMDb

God is dead

Το God is dead είναι μια σειρά κόμικ των Jonathan Hickman και Mike Costa που ξεκίνησε το 2013 και συνεχίζεται ακόμη. Έχω διαβάσει μέχρι το τεύχος 18. Η σειρά ξεκινάει με τη "δευτέρα παρουσία". Μόνο που αυτή είναι η επίσκεψη του Δία στο Βατικανό για να ανακτήσει αυτό που έχασε, τη γη και τη λατρεία των ανθρώπων. Την ίδια ιδέα όμως είχαν και τα πάνθεα άλλων αρχαίων πολιτισμών. Αρχαίοι Νορβηγοί, Αιγύπτιοι, Ινδοί, Αζτέκοι θεοί μπαίνουν στο παιχνίδι. Ενώ στην αρχή συμφωνούν να μοιράσουν τη γη, τελικά ξεσπάει επικός πόλεμος μεταξύ τους. Οι άνθρωποι εν τω μεταξύ χωρίζονται σε αυτούς που λατρεύουν τους νέους παλιούς θεούς και σε αυτούς που οργανώνουν αντίσταση.

Θα συμφωνήσω με τις περισσότερες κριτικές πως είναι ένας τίτλος fun to read. Βρίσκει κανείς όμορφες μάχες, καλοσχεδιασμένα πάνελ και μια ενδιαφέρουσα ιδέα. Δυστυχώς όμως παραμένει εκεί χωρίς να προχωρά σε κάποιο βαθύτερο φιλοσοφικό επίπεδο όπως ήλπιζα. Επίσης από ένα σημείο και μετά, με τις πολλές νεκραναστάσεις και την είσοδο όλο και περισσότερων γνωστών (όπως οι υπόλοιποι 12 θεοί του Ολύμπου) και άγνωστων θεών (όπως π.χ. ο θεός του θανάτου των Μαορί) το πράγμα αρχίζει να γίνεται λίγο κουραστικό, για το προσωπικό μου γούστο πάντα. Επίσης η είσοδος του χριστιανικού θεού/αγίας τριάδας πραγματοποιείται λίγο άγαρμπα και πολύ αργότερα ενώ θα περίμενε κανείς να είναι από τους πρωταγωνιστές της σειράς.

Σε τελική ανάλυση η ανάγνωση του ήταν ευχάριστη, αν και είναι ένα σχεδόν απλοϊκό κόμικ. Μάλλον θα σταματήσω εδώ την ανάγνωση του και ίσως θα συνεχίσω αργότερα όταν -κάποια στιγμή- ολοκληρωθεί η σειρά, από περιέργεια για το τέλος που θα δώσουν.

Ασυνέχεια

 Photo: RL Johnson

Είναι μερικές φορές που σκέφτομαι πως ένα χειμωνιάτικο πρωί, αξημέρωτα ακόμη, θα φτάσω στη δουλειά, θα βγω από το αυτοκίνητο και τη στιγμή που θα πατήσω στη γη θα καταρρεύσω υπό το βάρος της ρουτίνας. Μαζί μου όμως θα καταρρεύσει ο χρόνος και ο χώρος. Θα δημιουργηθεί ένα μικρό σχίσμα στο συνεχές του χωροχρόνου που σε κλάσματα του δευτερολέπτου, σε μια ανάσα, θα επουλωθεί. Δεν θα πεθάνω. Θα πάψω να έχω υπάρξει. Μόνο η ανάμνηση μια ασυνέχειας, ένα μικρό -σχεδόν αόρατο- σημάδι, σαν αυτό που αφήνει μια πληγή στο γόνατο που απέκτησες παίζοντας ως παιδί, θα μείνει.

Καλτ

Αγαπώ αυτή τη φωτογραφία. Τη λάτρεψα από τη πρώτη στιγμή που την είδα στο facebook. Τι πράγμα να μην λατρέψεις; Την ξυλόσομπα/ιδιοκατασκευή; Την ορχήστρα; Τις λευκές πλαστικές καρέκλες; Τις χαρτοπετσέτες στο πάτωμα; Το μοτίβο του πατώματος; Τον δίχρωμο τοίχο; Τη crt τηλεόραση με το nova ή τον κινέζικο ψηφιακό αποκωδικοποιητή συνδεδεμένο; Το σμαρτ-φόουν που ορθώς αποθανατίζει τη στιγμή; Τα αφημένα σχεδόν γεμάτα διαφορετικά πιάτα με μεζέδες; Τις καρέκλες δασκάλων/δημοσίων υπαλλήλων των 80's; Το ποτήρι μαλαματίνα που είναι γεμάτο με ρετσίνα-κόλα; Όλα είναι τέλεια. Όλα είναι κομμάτια μιας τέλειας φωτογραφίας, ενός χρονογραφήματος, θα τολμούσα να πω.

Παγωμένες ανάσες

Παρασκευή βράδυ. Ο Κ. αποφασίζει να ξεκινήσει τον περίπατο του στον παλιό έρημο δρόμο που περνάει πάνω από το σπίτι του. Κάνει πολύ κρύο. Τα αυτιά του παγώνουν άλλα το μυαλό του είναι ζεστό. Θυμάται στιγμές από τότε που  ήταν παιδί, καλοκαίρι, μεσημέρι, να παίζει στη μεγάλη αυλή του πατρικού του, κάτω από το γέρικο δένδρο. Του φαίνεται σαν να ήταν χθες. Του φαίνεται σαν να ήταν σε μια άλλη ζωή. Ίσως εκείνο το παιδί να μην ήταν αυτός. Ίσως να ήταν απλώς ένα όνειρο που είδε ή  μπορεί πάλι αυτός να είναι στην ονειροπόληση εκείνου του μικρού παιδιού, μια σκέψη για το μακρινό μέλλον.

Γέλασε. Η ανάσα του σχηματίστηκε στον παγωμένο άνεμο  και χάθηκε στο σκοτάδι.

Je Suis Charlie

Ήθελα να βάλω μόνο σκίτσα και εικόνες. Τι να γράψεις; Ποιες λέξεις μπορούν να περιγράψουν μια πράξη βαρβαρική; Ναι, νομίζω αυτή η λέξη ταιριάζει καλύτερα. ΒΑΡΒΑΡΟΙ. 

Θρησκείες ρε φίλε, ακόμη κάποιοι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να καταφεύγουν στη φαυλότητα του φανατισμού μιας οργανωμένης θρησκείας. Αυτό είναι μια μεγάλη ήττα για κάθε άνθρωπο που θεωρεί τον εαυτό του πολιτισμένο. Δεν εννοώ φυσικά να απαγορευθούν οι θρησκείες ή να γίνουν όλοι άθεοι με το ζόρι. Εν έτει 2015, θεωρώ ότι δεν θα έπρεπε να νιώθει οποιοδήποτε άνθρωπος, σε προσωπικό επίπεδο, την ανάγκη να είναι μέλος σε μια θρησκευτική ομάδα. Θα έπρεπε να είχαμε ξεχωρίσει επιτέλους την ηθική και την αρετή από τα επαγγελματικά ιερατεία.