Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

2008 -> 2009

Ευτυχισμένο το νέο έτος με υγεία και πολλά ταξίδια (κυριολεκτικά και μεταφορικά)! Οι δρόμοι μας περιμένουν... Keep blogging!

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Στίχοιμα

Οι Στίχοιμα βρίσκονται πολλά χρόνια στη ελληνική δισκογραφία. Αποτελούν μια εξαιρετική πρόταση αλλά και αιτία να μάθετε το αληθινό χιπ χοπ, πέρα από τις σεξιστικές και χαζοχαρούμενες αηδίες που παίζει το Mad tv.
Όπως γράφει και το www.poiein.gr: "Οι “Στίχοιμα” είναι ένα χιπ-χοπ συγκρότημα νέων ανθρώπων. Το ποιήμα αυτό (σ.σ. Άμαχος) είναι τραγούδι που βρίσκεται στον πρόσφατο δίσκο τους “Γεράκι στο χώμα”, Λύρα 2006. Τι θέση έχει σε site με ποίηση; Περίοπτη. Υπόδειγμα σύγχρονου πολιτικού στίχου."
Αναρτώ τους στίχους από το τραγούδι τους "Άμαχος" που δυστυχώς είναι πιο επίκαιροι από ποτέ... Συμμετέχει ο Χρήστος Θηβαίος.
Έχω πεθάνει δυο χιλιάδες έξι φορές
σε κάθε πόλεμο που έγινε με κυνηγούσανε ορδές
είμαι ο άμαχος που πάντα πεθαίνει,
πάντα φοβάται πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό κοιμάται
Είν’ ο ρόλος που μου δόθηκε αυτός απ’ το Θεό
να πεθαίνω για κάθε πόλεμό τους ιερό
έχω πεθάνει σε μία από τις σταυροφορίες περάσαν από πάνω μου τρεις αυτοκρατορίες θυμάμαι κι όσο θυμάμαι, φοβάμαι τις νύχτες εκείνες όταν μάτωναν τ’ αυτιά σου απ’ τις σειρήνες και μετά μέσα στις γνώριμες κατακόμβες κι από πάνω μου τόνοι από τσιμέντο και βόμβες άκου να δεις, εδώ κάτω δε ζητείται ελπίς όταν θα ξαναγίνει πόλεμος πρέπει να σηκωθείς για να πεθάνεις πάλι μονάχος κάποιο βράδυ ήμουν παιδί όταν βομβάρδισαν το Βελιγράδι
Είμαι ο άμαχος που πάντα πεθαίνει, πάντα φοβάται, πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό κοιμάται πάντα, πάντα πονά, πάντα ξυπνά όταν πρέπει και πεθαίνει πάλι αφού ο Θεός το επιτρέπει..
Έχω πεθάνει στ’ ολοκαύτωμα χωρίς να φταίω αντί για δάκρυα βγαίνει αίμα απ’ τα μάτια μου όταν κλαίω ήμουν παιδί στη Παλαιστίνη τη νύχτα εκείνη έγινα μάρτυρας γιατί τίποτα δεν μου ‘χε μείνει η ζωή μου στους αιώνες μοιάζει με ποιήμα με τη κοπέλα μου πέθανα αγκαλιά στη Χιροσίμα ή στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν εντάξει τουλάχιστον εσείς πουλάτε F-16 ήμουν Αρμένιος την ώρα που μας έσφαζε ο Κεμάλ και μοναχός επί κουμμουνισμού κάπου στο Νεπάλ και είπα όχι πάλι, όχι άλλο σκοτάδι αφήστε με να κοιμηθώ λιγάκι για ένα βράδυ Αύριο πάλι, σε μία μάχη νέα θα με ξυπνήσουν να πεθάνω στο Ιράν ή τη Κορέα ειμ’ ο άμαχος που πάντα πεθαίνει, πάντα φοβάται πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό κοιμάται

Ακούστε μέσω YouTube:
Άμαχος
Ταξιδεύω (χιπ χοπ με συνοδεία πιάνου; Κι όμως, απίστευτο κομμάτι)
Η πτώση των αγγέλων (Καταπληκτικοί στίχοι & καταπληκτικές φωτογραφίες)
Διαβάστε τη συνέντευξη τους στο hiphop.gr.

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Οι εβραίοι σφάζουν, ο κόσμος παρακαλουθεί

Τηλεφωνική επικοινωνία με τον ιταλό Vittorio Arrigoni, που βρίσκεται στη Γάζα (27/12/2008, ώρα 14:10)
Τι συμβαίνει τώρα στη Γάζα; Τα ισραηλινά F16 βομβαρδίζουν αδιάκοπα από τις 11:30. πρόκειται για σφαγείο! Οι νεκροί ξεπερνούν τους 200. Κτύπησαν και δύο πολυκατοικίες, κοντά στο σπίτι που μένω, στην περιοχή του λιμανιού. Σκοτώνουν αδιακρίτως!
Ορισμένα δυτικά ΜΜΕ μεταδίδουν ότι βομβαρδίζονται «βάσεις τρομοκρατών»… Μαλακίες! Ντροπή τους! Δολοφονούν αθώους πολίτες, κάθε άλλο από τρομοκράτες! Δεν έχω ξαναδεί τόση βία στη Γάζα… Βομβαρδίζουν με αεροπλάνα και από τη θάλασσα με πολεμικά πλοία.
Περιμένατε τέτοια επίθεση; Ειλικρινά, όχι. Χθες, μάλιστα, το Ισραήλ άνοιξε τον κλοιό και άφησε να περάσουν λίγα τρόφιμα. Το έκανε επίτηδες κι έτσι σήμερα έπιασε στον ύπνο τον λαό, τα παιδιά που σχολούσαν από τα σχολεία… Κλείνω, φεύγω για το νοσοκομείο ash-Shifa, έχουν ανάγκη από αίμα και βοήθεια…

Αγάπη+Τύχη

"Νιώθω ότι η αγάπη έχει κατά πολύ να κάνει με την τύχη. Μπορείς να ψάχνεις και να ψάχνεις και να κάνεις σχέδια και όλα αυτά να μη σημαίνουν τίποτε. Οι ανάγκες όλων, οι προσωπικές, οι σεξουαλικές, οι πνευματικές και οι συναισθηματικές είναι πολύ σύνθετες, σαν τα καλώδια ενός ραδιοφώνου. Το να βρεις τον άνθρωπο που σου ταιριάζει είναι πολύ δύσκολο. Θέλει τύχη. Αν δύο από τα καλώδια δεν ταιριάζουν, τότε το ραδιόφωνο δεν παίζει."
(Woody Allen, πηγή: mysteryfallsdown.blogspot.com)

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Διότι...

Όταν ψάχνεις ίσκιους, βρίσκεις φαντάσματα.
(photo by onnawufei)

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

Ο γλάρος και το ναυάγιο

Έστεκε εκεί για χρόνια. Δεν μπορούσε ν' αποφασίσει αν θα επέτρεπε στο κύμα να το ξεβράσει στην ακτή και να γίνει το κουφάρι του σκόνη στο θαλασσινό αεράκι και το ίδιο μια ανάμνηση στα μεθυσμένα μυαλά γέρων ναυτικών ή να κάνει μια τελευταία προσπάθεια και να σύρει το φαγωμένο από τον καιρό σώμα του στο τελευταίο μεγαλειώδες ταξίδι, μέσα στην ανοικτή θάλασσα, όπου και θ' άρχιζε την κάθοδο προς έναν υπέροχο υγρό τάφο.
Αυτά σκεφτόταν ο γλάρος βλέποντας τον παλιό του φίλο να σαπίζει στο μεταίχμιο μεταξύ ωκεανού και γης. Αμέσως άνοιξε τα φτερά του και πέταξε όσο πιο ψηλά μπορούσε στον κρύο χειμωνιάτικο ουρανό. Είχε υποσχεθεί πολλές φορές ότι δεν θα επέστρεφε σ΄αυτή την ακτή. Ποτέ όμως δεν κατόρθωσε να κρατήσει την υπόσχεσή του.
(photo by michi)

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Μ.3 (making of)

Κι ενώ για άλλη μια φορά ετοιμαζόμουν να γράψω ένα ποστ για το βασανισμένο μυαλό του φανταστικού μου ήρωα, του Κ., ξαφνικά σταμάτησα κι αποφάσισα να τον αφήσω λίγο να ξεκουραστεί, να επουλωθούν οι πληγές του αυτές τις "άγιες μέρες"... Η ιστορία θα εντασσόταν στη σειρά Μ. (διαβάστε το 1ο και το 2ο μέρος της σειράς). Αν και τα προηγούμενα ποστ ήταν σχετικά... αισιόδοξα, αυτό ήθελα να είναι πολύ σκοτεινό, με νεκρές ελπίδες και να ερωτοτροπεί με τα όρια του σπαραχτικού.
Δεν ξέρω γιατί μου δημιουργήθηκε αυτή η ανάγκη. Ίσως να είναι η τάση που έχω να στήνω μεγαλοπρεπείς κηδείες και να υψώνω επιβλητικούς μαρμάρινους τύμβους σε κάτι που δεν έχει ακόμη γεννηθεί! Ίσως, πάλι, να είμαι τόσο δειλός που να μην αντέχω τόση ευτυχία γύρω μου, ούτε καν στη φαντασία μου. Ίσως να μου αρέσει περισσότερο το σκοτάδι από το φως (sic!) ή απλώς είμαι ένα απαισιόδοξο άτομο. "Ίσως να είναι το φεγγάρι μια τελεία λευκή σε ένα τετράδιο γεμάτο από σκοτάδι" που λέει κι ο ποιητής (βαριέμαι να ψάχνω για λινκ, βρείτε μόνοι σας τη πηγή του στίχου).
Anyway (που λένε και στο χωριό μου) θα ξαναγράψω την ιστορία από την αρχή και θα την κάνω πιο... αισιόδοξη και φωτεινή σχεδόν υπέρλαμπρη, έτσι, για σπάσιμο στον μίζερο εαυτό μου. Άρχισα πάλι τις υπερβολές, πρέπει να τη κόψω αυτή τη συνήθεια κάποια στιγμή!
Άσχετο. Αυτή τη περίοδο διαβάζω το "Οι τοξικές ενώσεις του αρσενικού" της Μάιρας Παπαθανασουπούλου. Είναι ψιλο-βλακεία το βιβλίο αλλά μου το έκαναν δώρο στα γενέθλεια μου και θεωρώ αγένεια να μη το διαβάσω. Είναι όμως γραμμένο με μια τόσο προβλέψιμη γυναικεία ματιά... Ξέρετε, από αυτά που μια γυναίκα δεν μπορεί να βρει γκόμενο και το ρίχνει στη φιλοσοφία τύπου όλοι οι άνδρες είναι γουρούνια, γιατί δεν με καταλαβαίνει κανείς κτλ. Α! κι έχει για κολλητό έναν γκέι που είναι κι αυτός απογοητευμένος από τους άνδρες. Εντάξει, δεν είναι τόσο απλοϊκό αλλά πήρατε μια ιδέα.
Άσχετο ΙΙ. Περνάω τα mp3 από τα dvd & τα cd στον εξωτερικό σκληρό (είναι πολύ πιο πρακτικό να τα ακούω από εκεί) και ανακάλυψα κάτι τρανσιές (υπάρχει τέτοια λέξη;) που άκουγα παλιά και συγκινήθηκα. Εννοείται πως τα έβαλα να παίζουν με την ένταση (σχεδόν) στο max ενώ γράφω αυτό το ποστ. Βλέπετε τα αποτελέσματα...

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Καλές γιορτές!

Merry crisis and a happy new fear!

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Αντί για σένα

Αντί για σένα διάλεξα μια ανθισμένη κόλαση ένα μπουντρούμι γεμάτο κραυγές και βροχή ένα ναυάγιο στο κέντρο μιας χίμαιρας να ατενίζω το ανέφικτο και τη σιωπή. Θα συνεχίσω να ψάχνω στη μουσική όσα δεν μου ’δωσε κι όσα μου πήρε η ζωή γελώντας και πίνοντας τραγουδώντας κι ελπίζοντας πως πριν το ταξίδι τελειώσει μες στην πιο άγρια θλίψη και σ’ έναν άγνωστο τόπο αχ, θα μου αποκαλύψει γιατί άξιζε τόσο τον κόπο. Μουσική: Διάφανα Κρίνα Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου Φωτογραφία: Pablophotoart

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

Burn!

If I do not burn, If you do not burn, If we do not burn, How will darkness come to light? (Nazim Hikmet)
Η φωτογραφία είναι από βιτρίνα κάποιου αθηναϊκού καταστήματος όπου καίγονται κούκλες. Τη βρήκα (μέσω του media*) στη σελίδα www.boston.com/bigpicture (είναι site αμερικάνικης εφημερίδας). Προτείνω να την επισκεφτείτε καθώς έχει καταπληκτικές φωτογραφίες και μάλιστα σε μεγάλη ανάλυση. Ειδικά εδώ μπορείτε να δείτε φωτογραφίες από τα γεγονότα που έλαβαν μέρος στην Αθήνα μετά τη δολοφονία του Αλέξη.

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Στη Μ.2

Κι όταν πλημμυρίσει μαγεία η βραδιά, όταν οι πιο δειλοί μου πόθοι επαναστατήσουν, μια βουτιά θα κάνω, φως μου, στις λάμψεις των ματιών σου και για πάντα θα χαθώ μέσα στις μνήμες, στις σκέψεις, στα όνειρα σου.

Στη Μ.

"Είσαι τόσο όμορφη που με κάνεις ν' αγχώνομαι" είπε ο Κ. προσπαθώντας να κρύψει την αμηχανία του ή μάλλον... αυτό ήθελε να της πει. Χιλιάδες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του καθώς έστεκε μπροστά του. Ήθελε απλώς να την αγκαλιάσει. Να νιώσει τη ζεστασιά της. Τη μυρωδιά της. Πίστευε όμως πως αν τη πλησίαζε θα έχτιζε με μιας τον τύμβο της ήττας του.
Η άγρια ομορφιά των drow δεν τον άφηνε να πάρει το βλέμμα του από πάνω της. Ποιο δρόμο ν΄ακολούθησε; Τι την έφερε σε αυτό τον ανθισμένο βάλτο; Πως μπορεί η ομορφιά ν΄αντιστέκεται στο γκρίζο πέπλο της ασημαντότητας που μας καλύπτει;
Τέτοιες φιλοσοφικές ανοησίες κατέκλυζαν τις σκέψεις του Κ. καθώς τη κοιτούσε. Σίγουρα το να βλέπεις μια εκπρόσωπο από τη φυλή των σκοτεινών ξωτικών δεν είναι κάτι το συνηθισμένο στους πρόποδες των Βουνών Της Μοναξιάς. Ήταν όμως διαφορετική. Τα μάτια της έλαμπαν σαν έναστρη νύχτα ενώ η εύθραυστη και ταυτόχρονα δυναμική σιλουέτα της (τι παράδοξο πάλι κι αυτό;) έκαναν τα πάντα να μοιάζουν με χοντροκομμένες απομιμήσεις ενός άλλου, ενός κρυστάλλινου και συμμετρικού σύμπαντος.
Το βλέμμα της συνάντησε αυτό του Κ. Άρχισε να περπατά προς το μέρος του. Τον πλησίασε και σήκωσε με χάρη το διαμαντένιο της στιλέτο στο λαιμό του. Το χαζό ζωγραφισμένο χαμόγελο στο πρόσωπο του ήταν η μόνη άμυνα στην οποία κατέφυγε ο Κ.
Γέλασε κι εκείνη...

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Happy Birthday!

12/12/1979 -12/12/2008, σαν μια στιγμή!
Απόψε κερνάμε...

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Καλώς τα παιδιά

Να ποιοι είναι οι κουκουλοφόροι! Ασφαλίτες, Χρυσαυγήτες, Άοσμοι κι Άθλιοι.
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε στο www.tvxs.gr του Στέλιου Κούλογλου. Επίσης στο μπλογκ Υπαρκτός Σουρεαλισμός μπορείτε να δείτε καρέ - καρέ τη συνεννόηση(!) των ΜΑΤ με κουκουλοφόρους και τη κοινή δράση κάτω από οδηγίες "ανωτέρων"...

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος

Να γίνει αερικό και να μπαίνει στις στολές σας, στα ακριβά κουστούμια σας, στα πνευμόνια σας. Να τον ξερνάτε όπως ξερνούσε τα δηλητήρια που χύνετε στους δρόμους και στα μυαλά μας.
Κι ενώ εγώ έπινα γλυκό κρασί και χάζευα ντροπαλά γυναικεία βλέμματα άρχισε η επανάσταση... ή απλώς ένα ακόμη έκτακτο δελτίο;
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος (16 ετών) δολοφονήθηκε από ειδικό φρουρό. Επεισόδια ξέσπασαν στους δρόμους της Αθήνας αλλά και άλλων μεγαλουπόλεων. Πάμε τώρα στις αθλητικές μας ειδήσεις...

«Στην κόλαση βαθιά»

Ω, αλήθεια σας λέω το φεγγάρι ήταν ψηλά ματωμένο κι η νύχτα μια πανούργα γριά ψοφίμια μου γνέφαν στα ρείθρα μα εγώ δεν είχα παρά μια φτωχή, βασανισμένη καρδιά Ω, αλήθεια σας λέω με το ζόρι κρατιόμουν από ένα κορμί τσακισμένο –μόλις τα είχα πιει στο καπηλειό με τ’ όνομα «Στην κόλαση βαθιά»– στα λασπόνερα πλενόμουν κι οι μέρες όλες πίσω τους με σέρνανε θανάτου ρυμουλκά. Ω, αλήθεια σας λέω –οι ουλές μάρτυρές μου– με χτυπούσαν οι άνεμοι σαν διαβόλοι μανιασμένοι απ’ όλες τις μεριές, γύρω μου σκιές που μορφάζανε δήμιοι που καγχάζανε και στήναν θηλιές. Ω, αλήθεια σας λέω είμαι ένας άνθρωπος ξένος στοιχειωμένος από μια αγάπη παλιά, μια νύχτα του Νοέμβρη την είδα εμπρός μου να στέκει μ’ ένα τουφέκι και να μου χαμογελά. Την επόμενη μέρα με βρήκαν πεσμένο –το φεγγάρι ψηλά σκοτωμένο κι η νύχτα κρυμμένη σαν πανούργα γριά– με τα ψοφίμια δίπλα στα ρείθρα μα εγώ δεν είχα παρά μια φτωχή, βασανισμένη καρδιά. Κι όλοι είπαν «αχ, τον καημένο τα βάσανά του τέλειωσαν πια», τον είδαν καμπόσοι, τι να τον είχε στοιχειώσει και τίναξε τα μυαλά του έξω απ’ το καπηλειό με τ’ όνομα «Στην κόλαση βαθιά». Ω, αλήθεια σας λέω προσευχηθείτε για μένα στον καθένα μπορεί να συμβεί γιατί ό,τι βρέθηκε είναι τέρμα κι ό,τι χάθηκε, πληγή. Μουσική: Διάφανα Κρίνα Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου Δίσκος: Κι η αγάπη πάλι θα καλεί

Διάφανα Κρίνα - Κι η αγάπη πάλι θα καλεί

Επιτέλους ο νέος δίσκος των Διάφανων Κρίνων στα χέρια μου!
Τι συμφωνία μπορεί να έχουν κάνει με τη Κόλαση, κάποιοι άνθρωποι, και μπορούν και γράφουν τόσο υπέροχα σκοτεινούς και στοιχειωμένους στίχους;
Πόσο πολύ ταλέντο μπορεί να έχει ένα γκρουπ ώστε η μουσική του και μόνο να σε καθηλώνει και να σε ταξιδεύει σε "νεκρούς γαλαξίες";
Πως γίνεται τα Διάφανα Κρίνα, τόσα χρόνια, να είναι πιστοί σε αυτό που κάνουν αλλά ποτέ να μην επαναλαμβάνονται;