Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Papercut


Θα το γράψω κι ας ακούγεται γραφικό: ΔΙΣΚΑΡΑ!

To πρώτο cd του (Έλληνα) Papercut με εξέπληξε ευχάριστα. Μελωδική, ηλεκτρονική, ατμοσφαιρική, υπνωτική, αγγλόφωνη ποπ που δεν συναντάς συχνά στην ελληνική σκηνή. Τέτοια άλμπουμ - διαμαντάκια αρχίζω να βρίσκω τα τελευταία χρόνια και αισιοδοξώ για το μουσικό γίγνεσθαι στη χρεοκοπημένη χώρα μας. Ακούστε το όλο από την αρχή μέχρι το τέλος. Αγάπησα το "He loves me, she loves me not" και την όμορφη διασκευή του παλιού τραγουδιού "Στα σύννεφα". 
  • Διαβάστε περισσότερα για τον Papercut στο μπλογκ "Άκου αυτό".
  • Papercut myspace.

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

The misty mountains / Κομνηνά, ορεινή Ξάνθη



 

Η πρωινή ομίχλη καλύπτει το βουνό γύρω από το ξενοδοχείο Νέμεσις που βρίσκεται στα Κομνηνά, ένα χωριό στην ορεινή Ξάνθη.

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

My way

Είναι αυτή η... Κυριακίλα που σου γαμάει τη ψυχολογία. Είναι το ταξίδι που μόλις τέλειωσε. Είναι η μέρα της μορμότας που ζεις κάθε φορά. Είναι  το μαύρο που σου πάει πολύ. Είναι οι λέξεις που ταξιδεύουν σαν σφαίρες.

Μη μασάς όμως, στο χέρι μας είναι. Δεν θα μας πει κανείς πως (δεν) θα ζήσουμε. Θα τα φέρουμε στα μέτρα μας. Θα γίνει με τον δικό μας τρόπο.

Ξεφτιλισμένος γαύρος


Ανίκανος, θρασύδειλος, κλέφτης.

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός


Έχουμε ντέρμπι απόψε. Η φωτογραφία τα λέει όλα, δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο εκτός μόνο από ένα: Ο Γκοβού το νικητήριο γκολ.

Συνέντευξη του Θάνου Ανεστόπουλου

Ο Θάνος Ανεστόπουλος έδωσε συνέντευξη στην ιστοσελίδα www.elliniki-skini.gr όπου -μεταξύ άλλων- στην ερώτηση για τον θλιβερό τρόπο με τον οποίο διαλύθηκαν τα Διάφανα Κρίνα, απαντά με το τραγούδι "Μ' ένα άδειο ποτήρι" και τη φράση "Με λένε Θάνο και είμαι δύο χρόνια καθαρός από μνήμες ,αναμνήσεις και ανα-μνήματα...".

Μ' ένα άδειο ποτήρι
Στίχοι: Θάνος Ανεστόπουλος
Μουσική: Διάφανα Κρίνα

Σε λίγο τα πρόσωπα που έκλεψαν φως
θα μοιάσουν της θλίψης αέναος χορός
κι εμείς σιωπηλά θα ζητάμε συγγνώμη
απ' τον ήλιο που φεύγει χωρίς να νυχτώνει.

Σε λίγο η πίκρα θα σκίσει τα χείλη
θα γίνουμε εχθροί οι καλύτεροι φίλοι
κι εμείς σκυθρωπά θα απαγγέλλουμε στίχους
μιας άθλιας γενιάς, ενός άοσμου πλήθους.

Σε λίγο θ' αδειάσει κι αυτό το μπουκάλι
θα ψάξει στις τσέπες να βρει λίγη ζάλη
κι εμείς θα κλοτσάμε σκυλιά μες στους δρόμους
ψευτοπροφήτες που ανήκουμε στους υπονόμους.

Σε λίγο θα σκάψουν στο σπίτι από κάτω
θα βρούνε τις μνήμες μας κι έναν όμορφο γάτο
το πρώτο βιβλίο, τον πρώτο εφιάλτη
μια κούπα με τσάι και λίγο αχάτη.

Σε λίγο τα μάτια θ' ανοίξουν το στόμα
να βγούνε οι λέξεις απ' το άψυχο σώμα
θα δούμε με πόνο τις μνήμες να σέρνουν
και άσχημα νέα οι σκόνες να φέρνουν.

Μ' ένα άδειο ποτήρι στο χέρι θα μένουν
αυτοί που να ζούνε μονάχα υπομένουν.

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Έχουμε και λέμε


Αύριο έχει εκδρομή στην ορεινή Ξάνθη. Θα μείνουμε στο Nemesis, ένα ωραίο ξενοδοχείο που είναι χτισμένο σαν μικρό κάστρο. Πολύ ωραία και η περιοχή, έχω ξαναπάει αλλά ποτέ δεν λέω όχι σε μια τέτοια βόλτα. 

Να πάρω και καμιά ανάσα από τη δουλειά όπου είναι εποχή μεγάλης κινητικότητας και μ' έχει κουράσει. Εκεί κάθε μέρα το ίδιο πράγμα, μονοτονία αλλά και τρέξιμο να προλάβεις.

Ρομπότ. 

Σαν να είμαι μέρος του εξοπλισμού του γραφείου. Ένας λίγο πιο εξελιγμένος εκτυπωτής ή φαξ. Είμαι μουλτι-τάσκινγκ. Δέχομαι και φωνητικές εντολές, ο εκτυπωτής όχι. Δημιουργικότητα μηδέν. Σταματώ τη γκρίνια γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που ψάχνουν πολλούς μήνες για δουλειά, δεν βρίσκουν με αποτέλεσμα να έχουν οικονομικά προβλήματα. Η πλάκα είναι ότι το boss σε κάποια στιγμή έκανε διάλεξη για το ό,τι πρέπει να αγαπάμε τη δουλειά μας, να είμαστε αποδοτικοί μπλα μπλα. Άραγε το φαξ απέναντι μου αγαπάει τη δουλειά του;

Τουλάχιστον η δουλειά πληρώνει τους λογαριασμούς μου. Ένας από αυτούς είναι και το δάνειο του αυτοκινήτου το οποίο επιτέλους σε λίγο εξοφλείται πλήρως. Ένα μεγάλο βάρος φεύγει από πάνω μου κι έχω αρχίσει δειλά να ψάχνω site με πωλήσεις μοτοσυκλετών. 

(Μεταχειρισμένη, για καινούργια δεν είμαι σε θέση ακόμη. Ίσως να μην είμαι ποτέ. Θλιβερό.)

Ναι, ψάχνω άλλο δάνειο να βάλω στο κεφάλι μου τώρα που τελειώνει το προηγούμενο. Πλάκα έχω. Τι να κάνω όμως, η αγάπη για το είδος είναι μεγάλη. Ένα από τα ελάχιστα πάθη που έχω. Μια ζωή την έχουμε που έλεγε και ο Χορν. Δεν γαμιέται, θα τη πάρω. Θα συνεχίσω τις οικονομικές θυσίες και θα τα καταφέρω. Ούτως ή άλλως είμαι ολιγαρκής. Επίσης θα βρω και καλύτερη δουλειά με υψηλότερες αποδοχές (μπλακ χιούμορ).

Αυτές, αγαπητέ αναγνώστη, είναι λίγες από τις σκέψεις ενός  ανθρώπου στα 30, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, ένα κρύο βράδυ Παρασκευής της 18ης Φεβρουαρίου του σωτήριου έτους 2011. Αυτά είναι κάποια πράγματα που ήθελε να βγάλει από μέσα του και να τα γράψει σε ένα μπλογκ που μοιάζει με σταγόνα στο ωκεανό του ίντερνετ. Να τα μοιραστεί με ανθρώπους που θα τον καταλάβουν και θα βρουν σε αυτό το κείμενο ψήγματα των δικών τους σκέψεων ή ίσως και να μην τον καταλάβουν και ν' αδιαφορήσουν.

Τα λέμε.

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Δύο Ελληνικές ιστοσελίδες που θα ήθελα να υπάρχουν

Δύο πράγματα που λείπουν από το ελληνικό ίντερνετ:

1) Ένα αξιόπιστο πλήρες και ενημερωμένο site για τις μοτοσυκλέτες και την κουλούρα των 2 τροχών. Τα περισσότερα που υπάρχουν είναι αυτά των περιοδικών που λειτουργούν σαν διαφημιστικά φυλλάδια για την τυπωμένη έκδοση, με ελάχιστο περιεχόμενο και συνήθως κακή σχεδίαση. Επίσης υπάρχουν μερικές προσπάθειες που δεν στηρίζονται σε περιοδικά αλλά ενημερώνονται με πολύ αργό ρυθμό και έχουν κι αυτά χάλια σχεδίαση. Τέλος είναι και μερικά blog που όμως συνήθως είναι εξειδικευμένα (κυρίως ασχολούνται με αγώνες) ή απλώς αναδημοσιεύουν ξένα site.

2) Ένα αθλητικό site που να μην ασχολείται μόνο με τον ελληνικό μικρόκοσμο. Ναι, παίζουν μπάλα κι εκτός Ελλάδας ακόμη και όταν δεν έχει μουντιάλ. Τα περισσότερα έχουν τομέα εξωτερικών ειδήσεων αλλά είναι συνήθως υποβαθμισμένος ή αφορά μόνο το στοίχημα. Ήθελα σήμερα να διαβάσω για το Barcelona - Arsenal και κατέληξα στο βρετανικό Four four two. Οι άλλοι ασχολούνταν με τη φούστα του Σισέ, ποιος διαιτητής θα είναι στο ντέρμπι του Σαββάτου κ.α.

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Άξιζε


Θυμήθηκε τον γέρο του 404 καθώς περίμενε τον επόμενο συρμό. Η επόμενη σκέψη του ήταν για τον εαυτό του. Θα είχε άραγε αυτό το τέλος και ίδιος; Πολύ μελοδραματικό, σκέφτηκε. Όχι δεν θα είχε το ίδιο τέλος. Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει η μέρα που ξημερώνει καθώς στη ζωή μόνο ένα είναι σίγουρο: ο θάνατος.

Στον Κ. όμως άξιζε ένα καλύτερο τέλος. "Άξιζε", δύσκολη στην ορθή χρήση της αυτή η λέξη. Μόνο όταν είναι πολύ αργά καταλαβαίνουμε το νόημα της και μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε σωστά. Άξιζαν τα χρόνια που πέρασαν περιμένοντας τον επόμενο συρμό, οποιαδήποτε μορφή κι αν είχε αυτός; Δεν ήξερε ν' απαντήσει. Ίσως ποτέ να μην μάθαινε τη σωστή απάντηση. Ίσως να μην είχε σημασία. Ίσως εμείς βαφτίζουμε αυθαίρετα τις στιγμές και να τους προσθέτουμε ή να τους αφαιρούμε αξία ενώ αυτές στη πραγματικότητα είναι "ουδέτερες". Άλλη μια ψευδαίσθηση για ν' απαλύνουμε τον πόνο που δημιουργεί η αίσθηση της φθοράς και της θνητής μας φύσης.

Κάποιες φορές όμως μπορούσε να δώσει με βεβαιότητα την απάντηση, όπως εκείνες τις φορές που τον κοιτούσε στα μάτια και άπλωνε νωχελικά τα χέρια της.

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Κράνος Hugo Boss


Γιατί και οι μοτοσυκλετιστές έχουν δικαίωμα στη μόδα. Θα ταιριάζει και με το Hugo Boss κουστούμι που (δεν) έχω. Στις φωτογραφίες βλέπετε το νέο κράνος της εν λόγω εταιρίας και το συνολάκι που θα φορεθεί την άνοιξη - καλοκαίρι 2011. Δεν είναι κακό.

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Δωμάτιο 404


Οι αναμνήσεις είναι σαν τις σφαίρες. Αυτό διάβασε ο Κ. στον τοίχο του ιδρύματος. Ήταν γραμμένο με κόκκινη μπογιά ή κάτι άλλο. Προσπάθησε να σκεφτεί τι μπορεί να σημαίνει αυτό καθώς άνοιγε τη πόρτα του δωματίου 404. Ο ηλικιωμένος τρόφιμος καθόταν αμίλητος στη πολυθρόνα που κοιτούσε το παράθυρο από το οποίο ο ήλιος έριχνε τις τελευταίες μπλαζέ ματιές του, πριν βυθιστεί στην άβυσσο. Ο Κ. τον πλησίασε. Ο γέρος είχε ακατάστατα μακριά λευκά μαλλιά και γένια. Φορούσε τις γκρίζες φθαρμένες πυτζάμες και τις καφέ ξεθωριασμένες παντόφλες του.

Τον σκούντηξε για να τον ξυπνήσει. Είχε τα μάτια κλειστά αλλά δεν κοιμόταν. Ούτε ανέπνεε. Ήταν παγωμένος και χλωμός. Στα χέρια του κρατούσε σφιχτά μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Ήταν ο ίδιος, πιο νέος, μια όμορφη γυναίκα δίπλα του και ένα μικρό κοριτσάκι με μεγάλα μάτια και δύο μακριές κοτσίδες. Η οικογένεια του, σκέφτηκε ο Κ., δεν τον είχε επισκεφθεί ποτέ από τη στιγμή που ήρθε εδώ. Μόνο μια γειτόνισσα ερχόταν και του έφερνε φαγητό σε αραιά χρονικά διαστήματα. Μια φορά του είχε εκμυστηρευτεί πως είναι λογικό να μην έρχεται η οικογένεια του με όλα αυτά που πέρασε. Οι άγριες φωνές του πατέρα και τα πνιχτά κλάματα της μητέρας διαπερνούσαν τους λεπτούς τοίχους του διαμερίσματος ενώ το μικρό κορίτσι ήταν πάντα αμίλητο & ανέκφραστο. Τα δύο μεγάλα θλιμμένα μάτια της όμως "εξιστορούσαν" τα πάντα.

Ο Κ. ξανακοίταξε το σύνθημα στον τοίχο. "Οι αναμνήσεις είναι σαν τις σφαίρες"... και σκοτώνουν πρόσθεσε. Λυπήθηκε που ο γέρος δεν είχε την ευκαιρία να δείξει στην οικογένεια του ότι τους αγαπούσε και να παραδεχτεί τα λάθη που τον βάρυναν σαν χοντρές αλυσίδες και δεν τον άφηναν να βγει έξω από το μικρό δωμάτιο. Όλα αυτά τα χρόνια κοιτούσε τη παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία και μονολογούσε ακατάληπτα, με μάτια βαριά και πένθιμα. Δεν μπορούσε όμως να μην δει με σαρκασμό και τη σκληρή τιμωρία που επιφύλασσε στον γέρο του 404 ο υπέρτατος κριτής όλων, ο χρόνος.

Θάνατος. Μόνος και ξεχασμένος.

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Unseen


Κλείσε τα μάτια σου. Για μια στιγμή μόνο.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Carlos Ruiz Zafon - Η σκιά του ανέμου

"O Nτανιέλ οδηγείται από τον πατέρα του στο Kοιμητήριο των Λησμονημένων Bιβλίων, όπου του αποκαλύπτεται ένα μυστικό που θα αλλάξει τη ζωή του για πάντα: πρόκειται για μια μυστική βιβλιοθήκη, στην οποία βρίσκονται όλα τα ξεχασμένα βιβλία περιμένοντας εκείνο τον αναγνώστη που θα τα βγάλει από τη λήθη. Ο πατέρας του τον προτρέπει να διαλέξει ένα βιβλίο μέσα από τους λαβύρινθους του Κοιμητηρίου. O Nτανιέλ επιλέγει το βιβλίο H Σκιά του Ανέμου, ένα μυθιστόρημα που θα τον γοητεύσει και θα τον παρακινήσει να ανακαλύψει και τα υπόλοιπα έργα του συγγραφέα του, του Χουλιάν Καράξ. Σοκαρισμένος, έρχεται αντιμέτωπος με τη φοβερή αποκάλυψη ότι κάποιος καταστρέφει τα αντίτυπα των έργων του Καράξ και ότι το δικό του είναι το μοναδικό που υπάρχει. Στην προσπάθειά του να ανακαλύψει την αλήθεια, θα διαβεί τις πύλες των σκοτεινότερων μυστικών της πόλης, σε έναν κόσμο που τον σκιάζουν δολοφονίες, μαγεία, παραλογισμός, πλεκτάνες και καταδικασμένοι έρωτες.
Ένα βιβλίο ιστορικού μυστηρίου, μια συναρπαστική ιστορία αγάπης και μια συγκλονιστική αποκάλυψη της μυστικής δύναμης των βιβλίων – ένας θρίαμβος της τέχνης της μυθοπλασίας. "

Όταν το τέλειωσα ένιωσα την ανάγκη να το διαβάσω αμέσως ξανά από την αρχή για να κάνω άλλη μια φορά το μαγευτικό ταξίδι στη Βαρκελώνη του 1930, να περπατήσω στα σκοτεινά & υγρά σοκάκια της πόλης, να συχνωτιστώ με τους φτωχούς, τους εργαζόμενους, τους ζητιάνους, τις πουτάνες, τους μπάτσους, τους απόκληρους, να δω την αθλιότητα και τη παρακμή αλλά και την ανόθευτη, αγνή, άγρια ομορφιά που μπορεί να κρύβεται στα πιο απίθανα κι ανήλιαγα μέρη. Να ταυτιστώ με τον Ντάνιελ και να νιώσω τη κρύα καταλανική βροχή στο πετσί μου όπως κι ο ίδιος. 

Εξαιρετικό το μυθιστόρημα του Carlos Ruiz Zafon. Κάθε του σελίδα σε βυθίζει πιο βαθιά στο κόσμο του βιβλίου. Η άψογη σκοτεινή και κρύα ατμόσφαιρα που χτίζει, οι ολοκληρωμένοι και συναρπαστικοί χαρακτήρες, η δεμένη δομή της ιστορίας, χωρίς κοιλιά και με τη σπουδαία κορύφωση στο τέλος οδηγούν στο αβίαστο συμπέρασμα πως αποτελεί ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα και πραγματικά απόλαυσα.

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Βιβλία


Χθες πήγα Θεσσαλονίκη και μεταξύ άλλων επισκέφθηκα το Public για νέα προμήθεια βιβλίων. Είχα καιρό να πάρω fantasy. Σκέφθηκα να πάρω όλη τη σειρά το Σαλβατόρε αλλά κατέληξα πως είναι πιο σοφή επιλογή να διαβάσω το πρώτο για να δούμε αν αξίζει κι αν παρουσιάσει ενδιαφέρον να πάρω και τα άλλα 3 βιβλία του "Demon Wars". Τ' άλλα δύο βιβλία της φωτογραφίας είναι δύο καλογραμμένα  δοκίμια του Μ. Παρούση σχετικά με τον διάσημο κόσμο του Τόλκιν. Ναι, ήταν αρκετά geeky οι επιλογές μου...

Υ.Γ.: Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ ξενόφερτους όρους αλλά δεν έχω βρει ακόμη μετάφραση του όρου geek που να με ικανοποιεί.

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Moto Guzzi V7 Racer





Ντεπόζιτο βαμμένο με την ομίχλη των Ιμαλαΐων, κόκκινο πλαίσιο βουτηγμένο στα καζάνια της κόλασης  και μαύρα φτερά (κύκνου). Το όνομα της V7 Racer και η παρουσία της στο γκαράζ μου έγινε ένα ακόμη όνειρο που ελπίζω όμως να πραγματοποιηθεί.

Αυτό το ποστ είναι και μία άσκηση υπερβολής στη χρήση χαρακτηρισμών.

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Παλιά ήμουν Παναθηναϊκός

Εδώ περίπου και ένα τρίμηνο δεν ασχολούμαι με τα αθλητικά γενικά και με τον Παναθηναϊκό ειδικότερα. Έχω δει αρκετούς αγώνες αυτο το διάστημα αλλά έκοψα όλα τα... "περιμετρικά". Sites, ραδιόφωνα, τηλεόραση έχουν απομακρυνθεί από το timeline μου και είμαι πολύ καλά, σαν να κατάφερα να κόψω μια κακή συνήθεια. 

Να ευχαριστήσω εδώ τους κ.κ. Πατέρα και Βγενόπουλο που με ξενέρωσαν σε τέτοιο βαθμό που απέκτησα μια πιο καθαρή ματιά πάνω στα πράγματα. Να ευχαριστήσω και τον κύριο Μαρινάκη που με βοήθησε να καταλάβω πως ο βόθρος παραμένει βόθρος όσο κι αν αλλάξουν τα πρόσωπα ή ό,τι άλλο περιέχει τέλος πάντων ένα βόθρος...

Πλέον συνειδητοποίησα ότι απολαμβάνω περισσότερο μπάλα όταν βλέπω ΜΟΝΟ μπάλα χωρίς ν' ασχολούμαι με το άρρωστο περιβάλλον των παραγόντων - μαφιόζων, των πουλημένων δημοσιογραφίσκων, των επαγγελματιών & μαστουρωμένων οπαδών.

Ο τίτλος είναι ειρωνικός. Πάντα θα είμαι Παναθηναϊκός αλλά πλέον θα ασχολούμαι μόνο με μπάλα και όχι όλα τ' άλλα παρασιτικά που ζουν από τη μπάλα.