20 αστικά μονόπρακτα

Ένας καλός φίλος πήρε μέρος στη παράσταση κι έτσι πήγα να τη δω. Δεν είχε τύχει να παρακολουθήσω άλλη φορά θεατρική παράσταση ερασιτεχνών και δεν ήξερα τι να περιμένω. Τελικά μπορώ να πω ότι με κέρδισε η προσπάθεια του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων & Τεχνών Καβάλας. Οι γνώσεις μου είναι περιορισμένες πάνω στο θέατρο οπότε δεν μπορώ να κάνω κάποια κριτική επί του καλλιτεχνικού και νομίζω δεν έχει και νόημα να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο. Ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, σε ένα ζεστό θεατράκι, με τους ερασιτέχνες ηθοποιούς να δείχνουν πόσο αγαπάνε αυτό που έκαναν, με ενδιαφέροντα κείμενα και συνειδητοποιημένο κοινό. Αποτέλεσε μια καλή αφορμή να σηκωθώ βραδιάτικα, στη μέση της εργάσιμης εβδομάδας από τον καναπέ κι αυτό ήταν σημαντικό. Σίγουρα θα παρακολουθώ με ενδιαφέρον από δω και πέρα τη δραστηριότητα του Σ.Φ.Γ.Τ.Κ.

Παραπομπές:
Στέγη Φίλων Γραμμάτων & Τεχνών Καβάλας.

Η Μαρία Κολτσακίδου επιστρέφει στη Στέγη και μας «σερβίρει» 20 μονόπρακτα και ένα… χάδι.

Τέννεσι Ουίλιαμς - Γυάλινος κόσμος (απόσπασμα)

Author: anttiveikko / photo on flickr

"Δεν πήγα στο φεγγάρι, πήγα πιο πέρα. Γιατί ο χρόνος είναι η μεγαλύτερη απόσταση που χωρίζει δύο τόπους... Μετά από λίγο καιρό μ’ έδιωξαν από τη δουλειά, γιατί έγραψα ένα ποίη­μα πάνω σ’ ένα κουτί παπουτσιών. Έφυγα από το Σαιν Λούις. Κατέβηκα για τελευταία φορά εκείνη τη σκάλα κινδύνου και από τότε ακολούθησα τα χνάρια του πατέρα μου, προσπαθώ­ντας με τη διαρκή κίνηση να βρω αυτό που είναι χαμένο στο χάος. Γι’ αυτό και ταξίδεψα πολύ. Οι πόλεις στροβιλίζονταν γύρω μου σαν νεκρά φύλλα, φύλλα με ζωντανά ακόμα χρώ­ματα, αλλά αποκομμένα από το κλαδί τους. Θα μπορούσα να έχω σταματήσει κάπου, αλλά είχα την αίσθηση ότι κάτι με κυνηγούσε, κάτι που εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μου και με ξάφνιαζε. Άλλοτε ένα κομμάτι μουσικής που κάτι μου θύ­μιζε, άλλοτε ένα κομμάτι απλό, διάφανο γυαλί... Μπορεί να περπατάω βράδυ σ’ ένα δρόμο, σε κάποια άγνωστη πόλη, προτού βρω παρέα. Και να περάσω από μια φωτισμένη βιτρίνα αρωματοπωλείου γεμάτη πολύχρωμα γυαλάκια, μπουκαλάκια σε υπέροχες αποχρώσεις, σαν κομμάτια ουράνιου τό­ξου. Και τότε να νιώσω το χέρι της αδελφής μου στον ώμο μου. Στρέφω και την κοιτάζω κατάματα... Αχ, Λώρα, Λώρα, προσπάθησα να σ’ αφήσω πίσω μου, αλλά τώρα σού είμαι πιο πιστός απ’ όσο ήμουν τότε! Ψάχνω για τσιγάρο, περνάω στο απέναντι πεζοδρόμιο, τρέχω σ’ ένα σινεμά ή σ’ ένα μπαρ, παίρνω ποτό, μιλάω στον πρώτο τυχόντα που θα βρω δίπλα μου, κάνω τα πάντα για να καταφέρω να σβήσω τα κεριά σου. Γιατί σήμερα ο κόσμος φωτίζεται μόνο με αστραπές. Σβήσε τα κεριά σου."

Τέχνη

Τέχνη, τέχνη, τέχνη!

Μόνο αυτή μπορεί να μας σώσει, να μας ξυπνήσει. Ας τη βάλουμε στη ζωή μας. Σε κάθε μορφή. Άκουσε μουσική, παρακολούθησε θέατρο, πήγαινε σε συναυλίες, σε εκθέσεις, δες ταινίες, σειρές, διάβασε βιβλία, μπλογκς. Δεν είναι δύσκολο. Απλώς καθάρισε το δρόμο από τα σκουπίδια που σου βάζουν για να χαθείς και να γίνει το μυαλό σου κομπόστα με κίβδηλα ευτελή ανοσιουργήματα. Είναι εύκολο να βρεις την αληθινή τέχνη γιατί όσα σκουπίδια και να ρίξουν από πάνω της αυτή θα συνεχίσει να λάμπει για αιώνες, χιλιετίες.

Στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων πριν αρχίσει η παράσταση ακούγεται ένα ηχογραφημένο μήνυμα που καλεί τους θεατές να κλείσουν τα κινητά τους, τις φωτογραφικές μηχανές κτλ. Το μήνυμα τελειώνει λέγοντας:

"Καλή ψυχαγωγία".

Ακριβώς αυτό. Ψυχαγωγία. Αγωγή της ψυχής. Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Εγώ, εσύ, ο διπλανό σου. Και τότε θα γίνει καλύτερος ο κόσμος, θα δεις. Πες με αφελή, ονειροπόλο αλλά δεν θα πάψω να το πιστεύω μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής μου πάνω σε αυτόν το μικρό πλανήτη.

Ηχώ & Νάρκισσος - Δ. Χορν, Ε. Λαμπέτη

- Δεν υπάρχει χαρά..
- Αλλοίμονο αν δεν υπάρχει χαρά για μένα..
- Ούτε για μένα..
- Γιατί όταν γελάω γελάς και όταν κλαίω κλαις?
- Πονάω όταν κλαις..
- Παράξενα εσύ συμπονάς τον ξένο πόνο..
- Πες μου τι χρώμα έχουν τα μάτια σου και τα μαλλιά σου?
- Σαν τα δικά σου..
- Κι η φωνή σου?
- Σαν τη δική σου..
- Εγώ δεν έχω ταίρι στον κόσμο να μου μοιάζει.. Με λένε Νάρκισσο. Νάρκισσο Μοναχό.
- Κι εμένα Ηχώ...

"Ιππής" του Αριστοφάνη

Το Σάββατο είδα την κωμωδία "Ιππής" του Αριστοφάνη. Πρωταγωνιστές ήταν οι Φιλιππίδης & Ζουγανέλης. Το κίνητρο για να πάω να δω κωμωδία ήταν περισσότερο οι δύο ηθοποιοί και λιγότερο το δημιούργημα του Αριστοφάνη. Ομολογώ πως δεν είμαι οπαδός του συγκεκριμένου είδους.

Και δυστυχώς θυμήθηκα γιατί δεν τις παρακολουθώ. Ναι, περιείχε κοινωνικά και πολιτικά σχόλια για την αρχαία Ελλάδα που όμως είναι διαχρονικά αλλά προσωπικά έχω κουραστεί να τ' ακούω. Επίσης οι χαρακτήρες ήταν σαν καρικατούρες όπως παρουσιάστηκαν στη προσπάθεια του Φασουλή (σκηνοθέτης), υπήρχαν αναφορές στην σύγχρονη εποχή (iPad, blogs κτλ) κάπως τετριμμένες όμως, ο χορός (κάτι σε ΜΑΤ με στρινγκ) άοσμος, άδιάφορος, άγευστος.

Έλαμψαν όμως οι ηθοποιοί και το πηγαίο ταλέντο τους, πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές και ως ένα σημείο αποζημιώνουν.

Καταλήγοντας, δεν πέρασα άσχημα -είχε και δροσιά στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων- αλλά δεν μου έμεινε και κάτι μετά το τέλος της παράστασης. Πάντως, τα 18 ευρώ που έδωσα δεν νομίζω να τα ξαναδώσω γι' Αριστοφάνη.