Κυριακή 26 Απριλίου 2015
Κυριακή 19 Απριλίου 2015
Κοράκι σε άλικο φόντο
"Μια πανίσχυρη αυτοκρατορία σε παρακμή. Τρεις άντρες που ακολουθούν το δικό τους, μοναχικό δρόμο δίχως καν να γνωρίζονται. Ο ένας μεγαλώνει μέσα σ' ένα μοναστήρι, αποκλεισμένος από τον έξω κόσμο αλλά κι από την αληθινή του φύση. Ο
δεύτερος μεγαλουργεί στα πεδία των μαχών με όνομα άλλο από το αληθινό
του κι ο τρίτος συνωμοτεί για τα δικά του συμφέροντα στη διεφθαρμένη
Αυλή. Για να σωθεί η αυτοκρατορία, πρέπει κι οι τρεις να πετύχουν τους στόχους τους. Ταυτόχρονα."
Ελληνικό φάντασυ; Ναι! Ο Ε. Κεραμιδάς κατόρθωσε να γράψει ένα επικό βιβλίο φαντασίας με μάγους, ιππότες, πολεμιστές, τέρατα, δολοπλοκίες, μάχες, παίρνοντας ως βάση τη δομή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και μεταφέροντας την στον φανταστικό κόσμο της Βασιλείας των Αιγλωέων. Το "Κοράκι σε Άλικο Φόντο" ήταν από εκείνα τα καλοδουλεμένα βιβλία που με έκαναν να μετράω τις ώρες στη δουλειά μέχρι να επιστρέψω σπίτι, να κάνω καφέ μετά το φαγητό και να καθίσω στο μπαλκόνι να το διαβάσω κάτω από τον απογευματινό ανοιξιάτικο ήλιο. Το βρήκα συναρπαστικό. Ήρωες με βάθος, ευρηματική ιστορία και βέβαια καλή -για το γούστο μου- φαντασία. Υπάρχουν βέβαια τα κλισέ του είδους (σε περιορισμένο βαθμό) και κάποιες ατέλειες εδώ κι εκεί χωρίς όμως να ενοχλούν ιδιαίτερα τον αναγνώστη.
Τετάρτη 8 Απριλίου 2015
Journey to the West: Conquering the Demons
Το "Ταξίδι στη δύση" είναι ένα μυθιστόρημα που εκδόθηκε τον 16ο αιώνα και θεωρείται ένα από τα κορυφαία της κινέζικης λογοτεχνίας. Περιγράφει το ταξίδι ενός βουδιστή μοναχού στις δυτικές περιοχές της Κίνας (εκεί που είναι τώρα το Αφγανιστάν, Καζακστάν, Ινδία) στη προσπάθεια του να βρει και να φέρει πίσω στη Κίνα τις αυθεντικές βουδιστικές γραφές. Στο φιλμ, ο σκηνοθέτης, Stephen Chow, καταπιάνεται με την αρχή της διάσημης ιστορίας. Βλέπουμε πως ο νεαρός και άπειρος μοναχός, προσπαθώντας να σώσει ένα χωριό από 3 δαίμονες θα γνωρίσει τον πόνο, την αγάπη, την απώλεια, την διαφώτιση.
Ξεκινώντας να το δω, δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται και περίμενα μια επική ταινία σε στυλ "Τίγρης και Δράκος" αλλά με πολλά κωμικά στοιχεία ελέω σκηνοθέτη. Και πράγματι έτσι ξεκινά, με τις γνωστές κινέζικες -υποτίθεται αστείες- χαριτωμενιές, πολλές σκηνές δράσης με την υπερβολή που χαρακτηρίζει τις ταινίες της Άπω Ανατολής. Στη συνέχεια περνά όμως σε πιο βαθιά μονοπάτια και χωρίς να γίνει μελό σε συγκινεί, χωρίς να γίνει διδακτική σου δίνει μια μικρή ιδέα από την κινέζικη/βουδιστική φιλοσοφία, και τέλος σε συναρπάζει με την κατάληξη της.
Κυριακή 5 Απριλίου 2015
Λυσσούν να σ' έβρουν τα σκυλιά. Λυσσούν οι σκύλοι.
Πώς είναι ο έρωτας γραμμένος στο πετσί μας.
Με γράμματα άραγε ή μαύρους αριθμούς.
Αίμα θηλάζει κι η Ελλάδα κι η ζωή μας
Μα οι εχθροί μας πίνουν μόνο αγιασμούς.
Των δράκων γάλα, δηλαδή. Και το φαρμάκι.
Κρίμα. Δεν γνώρισες τον Κώστα Καρυωτάκη.
Στους ουρανούς θ' αναγνωρίσουνε ποιος ήσουν.
Ξέρουν αυτοί. Το φωτοστέφανο χρυσό.
Φώτιζες νύχτες των ανθρώπων που θα ζήσουν
κι έχουν και θάνατο και φως μισό μισό.
Οχι τσεκούρι και μπαλτάς. Μήτε και σφαίρα.
Μ' ένα σουγιά που κόβει φλέβες στον αέρα.
Με του Μακμπέθ πήγες τις μάγισσες,
στους βάλτους να βρεις πώς σμίγει το χρυσάφι με χαλκό
κυνηγημένος απ΄το σώμα σου κοντά τους
αλλά ποιος δαίμονας ξορκίζει το κακό.
Δεν παραστάθηκαν Απόστολοι εκ περάτων
Κι ας πήραν όψη τα μυστήρια των πραγμάτων.
Τι συζητούσες στον Αγρό του Κεραμέως
στους κήπους του αίματος σαν μια σταλαγματιά.
Για στρατηλάτης δεν σου πήγαινε γενναίος
μήτε τσιράκι στων τραμπούκων τη στρατιά.
Επαρχία, επαρχία, όλα τα σφάζεις.
Λυσσάς και ράβεις και κεντάς κι όλο σπαράζεις.
Ο Γκρέκο εδώ, ο Λόρκα εκεί. Ποιος θα κερδίσει.
Τους ξέρεις άραγε να ρίξεις μια ματιά.
Και τώρα ποιος από τους δυο θα ζωγραφίσει
την ομορφιά σου, σαν την άγρια νυχτιά.
Σ' άγγιξαν άραγε τα φίδια κι οι αράχνες.
Τι μυστικά σού είπε το φως μέσα στις πάχνες.
Αθώοι όλοι. Σε μια χώρα των αθώων.
Με γράμματα άραγε ή μαύρους αριθμούς.
Αίμα θηλάζει κι η Ελλάδα κι η ζωή μας
Μα οι εχθροί μας πίνουν μόνο αγιασμούς.
Των δράκων γάλα, δηλαδή. Και το φαρμάκι.
Κρίμα. Δεν γνώρισες τον Κώστα Καρυωτάκη.
Στους ουρανούς θ' αναγνωρίσουνε ποιος ήσουν.
Ξέρουν αυτοί. Το φωτοστέφανο χρυσό.
Φώτιζες νύχτες των ανθρώπων που θα ζήσουν
κι έχουν και θάνατο και φως μισό μισό.
Οχι τσεκούρι και μπαλτάς. Μήτε και σφαίρα.
Μ' ένα σουγιά που κόβει φλέβες στον αέρα.
Με του Μακμπέθ πήγες τις μάγισσες,
στους βάλτους να βρεις πώς σμίγει το χρυσάφι με χαλκό
κυνηγημένος απ΄το σώμα σου κοντά τους
αλλά ποιος δαίμονας ξορκίζει το κακό.
Δεν παραστάθηκαν Απόστολοι εκ περάτων
Κι ας πήραν όψη τα μυστήρια των πραγμάτων.
Τι συζητούσες στον Αγρό του Κεραμέως
στους κήπους του αίματος σαν μια σταλαγματιά.
Για στρατηλάτης δεν σου πήγαινε γενναίος
μήτε τσιράκι στων τραμπούκων τη στρατιά.
Επαρχία, επαρχία, όλα τα σφάζεις.
Λυσσάς και ράβεις και κεντάς κι όλο σπαράζεις.
Ο Γκρέκο εδώ, ο Λόρκα εκεί. Ποιος θα κερδίσει.
Τους ξέρεις άραγε να ρίξεις μια ματιά.
Και τώρα ποιος από τους δυο θα ζωγραφίσει
την ομορφιά σου, σαν την άγρια νυχτιά.
Σ' άγγιξαν άραγε τα φίδια κι οι αράχνες.
Τι μυστικά σού είπε το φως μέσα στις πάχνες.
Αθώοι όλοι. Σε μια χώρα των αθώων.
Δεν σε γνωρίσαμε να πιούμε έναν καφέ,
δυο τρεις κουβέντες για τους άθλους των ηρώων
γι' αυτούς που ζούνε συντροφιά μ' έναν χαφιέ.
Λυσσούν να σ' έβρουν τα σκυλιά. Λυσσούν οι σκύλοι.
Κι η ομερτά στις καφετέριες καντήλι.
Πώς να σου γράψω, το λοιπόν, βιογραφία
αφού οι λέξεις μου είναι μόνο της βροχής.
Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία.
Θυμίζει σύλληψη κι εκτέλεση εποχής.
Είμαστε άρρωστοι βαριά από νοσταλγία.
Μας περιμένουν τα τσιγγέλια στα σφαγεία.
[Ποίημα του Μάνου Ελευθερίου με αφορμή τον θάνατο του νεαρού Βαγγέλη Γιακουμάκη. Πηγή: TVXS]
δυο τρεις κουβέντες για τους άθλους των ηρώων
γι' αυτούς που ζούνε συντροφιά μ' έναν χαφιέ.
Λυσσούν να σ' έβρουν τα σκυλιά. Λυσσούν οι σκύλοι.
Κι η ομερτά στις καφετέριες καντήλι.
Πώς να σου γράψω, το λοιπόν, βιογραφία
αφού οι λέξεις μου είναι μόνο της βροχής.
Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία.
Θυμίζει σύλληψη κι εκτέλεση εποχής.
Είμαστε άρρωστοι βαριά από νοσταλγία.
Μας περιμένουν τα τσιγγέλια στα σφαγεία.
[Ποίημα του Μάνου Ελευθερίου με αφορμή τον θάνατο του νεαρού Βαγγέλη Γιακουμάκη. Πηγή: TVXS]
Πέμπτη 2 Απριλίου 2015
Μικροί κι ασήμαντοι σημαντικοί
Αγαπητό δικτυακό ημερολόγιο έχει περάσει καιρός από τη τελευταία φορά που έχει γραφτεί εδώ μέσα προσωπικό ποστ. Είναι, ίσως, επειδή δεν μου αρέσει καθόλου η λέξη "εγώ" και το πρώτο πρόσωπο γενικά. Μάλλον μια ακόμη ανασφάλεια καλά κρυμμένη στη γραμματική και το συντακτικό. Που λέτε αγαπητοί αναγνώστες, ζω κι εγώ τη μικρή ασήμαντη ζωή μου στη μικρή ασήμαντη πόλη με τις μικρές ασήμαντες μέρες να περνάνε σαν πουλιά που πετούν. Είναι όμως η σημαντικοί -για μένα- άνθρωποι που κάνουν τη διαφορά σε αυτό το ταξίδι και παύει να είναι τόσο ασήμαντο. Δεν το ξέρουν πόσο σημαντικοί είναι για τη μικρή & ασήμαντη ύπαρξη μου. Είναι τα φτερά που βοηθούν να πετάξω όταν τα πόδια μου βυθίζονται σε μικρούς ασήμαντους βούρκους όπου μικρά ασήμαντα φίδια και τρωκτικά μαζεύονται όταν μυρίζουν φρέσκια σάρκα, όταν οσφραίνονται φρέσκα όνειρα. Τελικά η λύση δεν είναι να μένεις απλώς μακριά τους, κάποια φίδια, τα πιο ύπουλα, πρέπει να τα πατάς στο κεφάλι, να γλιτώνεις μια και καλή. Τελικά όσο μισώ το πρώτο πρόσωπο στον γραπτό μου λόγο, τόσο αγαπώ τις μεταφορές και τις παρομοιώσεις. Αυτά για σήμερα γιατί μεγαλύτερα ποστ δεν τα διαβάζουν ούτε οι ίδιοι μπλόγκερς που τα γράφουν. Εντάξει, άλλη μια πρόταση μόνο, αν σας αρέσει -έστω λίγο- η κουλτούρα των υπερηρωικών κόμικ δείτε το Arrow και το Flash (κάποια στιγμή πρέπει να γράψω ένα ποστ για τις δύο αυτές σειρές :-).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)