Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Επαφή

"Οι αστρονόμοι εντόπισαν το πιο μακρινό μέχρι σήμερα αντικείμενο στο σύμπαν, ένα αυτοκαταστρεφόμενο άστρο που εξερράγη σε απόσταση 13,1 δισ. ετών φωτός από τη Γη. Η έκρηξη συνέβη 640 εκατ. χρόνια μετά το αρχικό «Μπινγκ Μπανγκ», δηλαδή περίπου την εποχή που τελείωνε ο «κοσμικός μεσαίωνας» και άρχιζαν να εμφανίζονται στο διάστημα τα πρώτα άστρα και γαλαξίες."
Μερικές φορές νιώθω να συμπάσχω με αυτό το άστρο. Επίσης το ζηλεύω. 13,1 δις έτη φωτός είναι μια καλή απόσταση από τη γη. Θα έχει τόση ησυχία εκεί. Παράλληλα το θαυμάζω. Πόση ομορφιά μπορεί να κρύβει ένα αυτοκαταστρεφόμενο άστρο;
Στη ταινία "Επαφή" οι επιστήμονες καταφέρνουν με κάποιο τρόπο, εκμεταλλευόμενοι τη θεωρία των χορδών, να κάνουν πολύ μακρινά ταξίδια στο σύμπαν σε μερικά δευτερόλεπτα. Στο πρώτο ταξίδι αποφασίζουν να στείλουν τον καλύτερο επιστήμονα τους για να μπορέσει να καταγράψει και να κατανοήσει αυτά που θα δει, την αστρονόμο Eleanor Arroway. Το ταξίδι πραγματοποιείται και η Eleanor αυτό που λέει όταν βλέπει από θέση παρατηρητή, ψηλά, την ομορφιά ενός ηλιακού συστήματος είναι: "Ποίηση! Έπρεπε να στείλουν έναν ποιητή..."
Αυτή τη σκηνή θυμήθηκα διαβάζοντας το άρθρο της Ελευθεροτυπίας για το πιο μακρινό άστρο. Η ταινία είναι πολύ καλή. Σκηνοθετεί ο Robert Zemeckis και πρωταγωνιστεί η Jodie Foster. Ξεφεύγει αρκετά από τα κλισέ των ταινιών επιστημονικής φαντασίας και έχει αρκετά στέρεο επιστημονικό υπόβαθρο. Πρόσφατη αναφορά στη ταινία κάνει και το seagazing.

Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

Τρόπος σκέψης και μνήμη

Ήταν ένα πολύ περίεργο Σαββατοκύριακο. Δεν μπορώ όμως να βρω τι το έκανε τόσο περίεργο. Ίσως ήταν διαφορετικό. Μάλλον εγώ είχα διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων αυτό το Σαββατοκύριακο. Προσπάθησα να σκεφτώ outside the box* που λένε και οι management consultants και οι διαφημιστές. Εντάξει μπορεί να μην εισήγαγα καμιά καινοτομία αλλά άλλαξα λίγο το Σαββατοκύριακο μου. Κάτι είναι κι αυτό... Ήταν ένα καλό ΠΣΚ.
Συγνώμη σε όσους φίλους μου που ξέχασα να πάρω τηλέφωνο για τις γιορτές τους ή τα γενέθλια τους. Δυστυχώς πάντα ξεχνώ ημερομηνίες. Ενώ εκείνοι πάντα με θυμούνται. Το ξέρω είναι απαράδεκτο αλλά δεν έχω καταφέρει να το βελτιώσω με τα χρόνια. Καλά δεν προσπάθησα και πολύ... Πάντως δεν σημαίνει ότι ξεχνώ εντελώς τους καλούς φίλους/φίλες μου (μόνο τις ημερομηνίες που γεννήθηκαν:-). Απλώς τους/τις θυμάμαι σε άκυρες στιγμές όπως ας πούμε στη 1.00 π.μ., βράδυ Κυριακής.
*Thinking outside the box is to think differently, unconventionally or from a new perspective. This phrase often refers to novel, creative and smart thinking. (wikipedia)

Σάββατο 25 Απριλίου 2009

Freedom

Photobucket Photobucket
Ένα υπέροχο ασπρόμαυρο κόμικ.

Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Drunken souls

Photobucket
"Νομίζω πως έχω μεθύσει" είπε η Ελισάβετ και τα φαντάσματα από το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον και από τη ζωή που δεν έζησε, έβαλαν τα γέλια.
(picture: Kaoru-chan)

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Η Διαμαντένια Πύλη (Μέρος 2ο)

Το φως του ήλιου, δειλά, άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία του καθώς ένα φθινοπωρινό πρωινό ξεκινούσε στο ήσυχο βασίλειο της Αρλάικ. Οι κάτοικοι της πολιτείας αυτής ξεκινούσαν για τις δουλειές και τις υποχρεώσεις τους. Ετοιμαζόταν να αντιμετωπίσουν τη καθημερινότητά και τη ρουτίνα που τους εξασφάλιζε ασφάλεια και ηρεμία. Όλοι εκτός από έναν νεαρό άνδρα που καλπάζοντας με ένα ξένο άλογο διέσχιζε με ταχύτητα το πλατανόδασος στο νότια σύνορα. Το πυκνό φύλλωμα των δέντρων δεν άφηνε όλο το φως να περάσει κι έτσι επικρατούσε ακόμη σκοτάδι. Το γεγονός αυτό όμως δεν επηρέαζε το όμορφο ζώο που έτρεχε σαν να το κυνηγούσαν οι χειρότεροι εφιάλτες του και προσπαθούσε να τους ξεφύγει.
Είχε φτάσει το μεσημέρι και πλησίαζαν στο τέλος του δάσους. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ο Γκρένιον προσπαθούσε να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά στο μυαλό του αλλά χωρίς επιτυχία. Ήταν εξωπραγματικό αυτό που του είχε συμβεί το χθεσινό βράδυ. Αδυνατούσε να το εξηγήσει με τη λογική. Ξαφνικά το άλογο σταμάτησε να τρέχει και άρχισε να καλπάζει αργά μέχρι που σταμάτησε τελείως. Τα δέντρα ήταν τώρα πιο αραιά και το φως του ήλιου έλουζε τα υγρά φυτά κάνοντας τα να λάμπουν.
“Μάλλον πρέπει να κατέβω”, σκέφτηκε, “φαίνεται ότι το άλογο δεν αντέχει να πάει πιο μακριά. Όμως ο γέρος στο σπίτι μου είπε ότι θα με πήγαινε στον πατέρα μου... Ίσως να είναι εδώ κοντά” και με αυτή τη σκέψη κατέβηκε άγαρμπα από το υποζύγιο του. Είχε εντυπωσιαστεί από τη ταχύτητα και την αντοχή του αλόγου αλλά τώρα δεν ήταν ώρα για φιλιππικές αναλύσεις. Παρατήρησε για λίγο τον χώρο. Δεν υπήρχε τίποτα το περίεργο ή οτιδήποτε που θα αποτελούσε χρήσιμο σημάδι στην αναζήτηση του. Διέκρινε μια γνώριμη φιγούρα να τον πλησιάζει. Ήταν ο ίδιος ηλικιωμένος άνθρωπος που τον επισκέφθηκε το βράδυ.
“Δεν θα τον βρεις εδώ” είπε ο γέρος βλέποντας την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του νεαρού άνδρα, “ο πατέρας σου βρίσκεται φυλακισμένος σε μια σπηλιά στο Ντράιουν”.
“Στο Ντράιουν;! Αν είναι εκεί τότε γιατί με έφερες εδώ; Το Ντράιουν είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση.” φώναξε αγανακτισμένος ο Γκρένιον.
“Πρέπει πρώτα να εξοπλιστείς. Πως θα αντιμετωπίσεις τους Φύλακες; Με το αμόνι και το παλιό σφυρί από το σιδεράδικο; Σε μερικά μέτρα αρχίζει η έρημη περιοχή του Βλέομαγκ. Εκεί θα βρεις αυτό που σου είναι απαραίτητο.”
“Το Βλέομαγκ; Φτάσαμε σε μισή μέρα στο καταραμένο Βλέομαγκ; Μα τους θεούς αυτό το άλογο είναι πολύ γρήγορο! Και ποιοι είναι πάλι αυτοί οι Φύλακες;”
“Ξέρεις για τη κατάρα του Βλέομαγκ;” ρώτησε κάπως ξαφνιασμένος ο γέρος τον Γκρένιον.
“Όχι δεν ξέρω τίποτα γι' αυτό το μέρος” απάντησε αμέσως ο σιδεράς, “απλώς έχω ακούσει τους ταξιδιώτες που έρχονται από τα βασίλεια του νότου να το περιγράφουν πάντα ως καταραμένο. Πες μου, ποια κατάρα έχει πέσει σε αυτό το μέρος;”
“Ο τόπος που θα πάμε σε λίγο είναι μια άγρια στέπα. Όλοι οι ταξιδιώτες αποφεύγουν να περνάνε από μέσα του γιατί γνωρίζουν ότι ο θάνατος είναι πιθανός. Όχι μόνο λόγο της έλλειψης τροφής ή των σκληρών καιρικών συνθηκών αλλά και λόγω των Βλαομούκ, των πτωματοφάγων πλασμάτων που κρύβονται επιδέξια μέσα στο έδαφος. Αυτά όμως είναι τα αποτελέσματα της κατάρας και όχι η ίδια η κατάρα. Το Βλέομαγκ αποτέλεσε το πεδίο μιας αρχαίας μάχης. Όλη η περιοχή ήταν πλούσια και είχε σπάνια ομορφιά. Πολλές φυλές θέλησαν να την κάνουν δική τους. Μάχες έγιναν και χύθηκε πολύ αίμα ώσπου οι θεοί, αηδιασμένοι, θεώρησαν πως ήρθε η ώρα να βάλουν ένα τέλος. Πήραν και οι ίδιοι μέρος στη μάχη. Μόνο που δεν ήταν στο πλευρό ούτε της μίας παράταξης ούτε της άλλης. Τα πύρινα σπαθιά τους έκαιγαν και έκοβαν αδιακρίτως μέχρι που κανένα ζωντανό πλάσμα δεν έμεινε όρθιο. Και για να μην επαναληφθεί αυτό έριξαν βαριά κατάρα ώστε ν' αντικρίζει τον θάνατο όποιος περνά από εκεί. Από τότε η ζωή και η ομορφιά εγκατέλειψαν για πάντα από αυτόν τον τόπο.”
“Δηλαδή με στέλνεις στον θάνατο μου γέρο;!” ρώτησε έκπληκτος ο Γκρένιον.
“Όχι, μη φοβάσαι. Έχουν περάσει πολλοί αιώνες από τότε και η κατάρα έχει εξασθενήσει. Άλλωστε οι Θεοί δεν κατοικούν πια εδώ, έτσι δεν λένε στο χωριό σου;” Απάντησε ο συνομιλητής του με ελαφρά ειρωνικό βλέμμα.
“Και τι πρέπει να κάνω εκεί;”
“Θα προχωρήσεις μέχρι να φτάσεις σε ένα ψηλό βράχο που έχει τη μορφή κοιμωμένης αρκούδας. Εκεί υπάρχει μια σπηλιά, μέσα της θα βρεις αυτό που ψάχνεις...”
Ο Γκρένιον έβγαλε ένα αναστεναγμό και κοίταξε ψηλά τον ουρανό.
“Και τι είπαμε πως πρέπει να βρω εκεί;” ρώτησε γυρίζοντας το βλέμμα του στον ηλικιωμένο συνταξιδιώτη για να ανακαλύψει κατάπληκτος πως δεν βρισκόταν κανείς δίπλα του.
Άρχισε να περπατά νότια. Τα δέντρα ήταν πια πολύ αραιά και ήδη μπορούσε να διακρίνει τη στέπα μπροστά του. Στα πρώτα βήματα που έκανε μέσα της κατάλαβε ότι κάτι παράξενο υπήρχε εδώ. Ο ήλιος είχε καταφέρει να ξεφύγει από το κυνηγητό των σύννεφων αλλά έλαμπε θαμπός. Δεν ακουγόταν τίποτα, το κελάηδισμα των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων που τον συντρόφευαν ως τώρα, είχαν πάψει. Απόλυτη ησυχία. Πέρασαν πάνω από δύο ώρες μέχρι που είδε τον ψηλό βράχο να υψώνεται στον ορίζοντα. Συνέχισε να περπατά. Τίποτα δεν είχε συμβεί μέχρι στιγμής κι ευχόταν από μέσα του να συνεχίσει αυτό.
Πράγματι ο βράχος έμοιαζε με αρκούδα που κοιμάται.Έψαξε τη περίμετρο του και βρήκε τη σπηλιά. Μπήκε διστακτικά μέσα. Σκοτάδι παντού. Άρχισε να ψηλαφεί το τοίχωμα μήπως έβρισκε κάποιο στοιχείο που θα τον βοηθούσε. Ένας απαίσιος θόρυβος τον έκανε να ανατριχιάσει. Σαν κάτι γλοιώδες να σερνόταν στο πάτωμα της σπηλιάς. Και σερνόταν γρήγορα. Άρχιζε να τον πλησιάζει. Μόνο όταν ήρθε αρκετά κοντά κατάφερε να διακρίνει το περίγραμμα ενός όντος που έμοιαζε να έχει σώμα κροκόδειλου, κοντά πόδια και μακρύ λαιμό που τέλειωνε σε ένα μεγάλο, γυμνό στρόγγυλο κεφάλι. Φαινόταν και οι δύο σειρές από αιχμηρά δόντια σαν αυτά που είχαν οι καρχαρίες των νότιων θαλασσών και που οι πειρατές κρεμούσαν στον λαιμό τους για φυλαχτά. Ο Γκρένιον για πρώτη φορά στη ζωή του ερχόταν αντιμέτωπος με ένα Βλαομούκ.
(...συνεχίζεται...)

Δευτέρα 20 Απριλίου 2009

The Fountain (Η πηγή της ζωής)

Photobucket
Ένας ιππότης στα 1500 προσπαθεί να ανακαλύψει το δέντρο της ζωής στα εδάφη της Νέας Ισπανίας, ύστερα από προτροπή της βασίλισσάς του. Ένας μοναχικός άνδρας, κάπου στα 2500, σε ένα γυάλινο θόλο στο διάστημα, με μοναδική συντροφιά ένα δέντρο που αργοπεθαίνει και τις μνήμες του παρελθόντος. Ένας επίμονος χειρουργός που προσπαθεί να σώσει τη σύζυγό του στη μάχη της με τον καρκίνο πειραματιζόμενος με νέες θεραπείες κάπου ανάμεσα στις δυο παραπάνω χρονικές περιόδους. Και ένα βιβλίο με τίτλο "The Fountain" που μπορεί να περιέχει τις απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα σχετικά με τη ζωή και τον θάνατο, την ελπίδα και την λύτρωση, την φαντασία και την πραγματικότητα.
Ο Darren Aronofsky μετά το "Π" και το "Ρέκβιεμ για ένα όνειρο" σκηνοθετεί και γράφει το σενάριο μιας ταινίας που μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα ποιητικό παραλήρημα για τον έρωτα και την αιώνια αγάπη (υπάρχει αγάπη χωρίς τέλος; Αγάπη που ξεπερνά ακόμη και τον ίδιο τον θάνατο;) καθώς και ως μια φιλοσοφική πραγματεία γύρω από τον θάνατο. Η μία ιστορία μπλέκει μέσα στην άλλη (τα ίδια πρόσωπα, ο Τομ και η Ιζαμπέλ, πρωταγωνιστούν και στις 3 ιστορίες), ξεκινά από εκεί που σταματά η άλλη σαν ένας αέναος κύκλος.
Οι κριτικοί έθαψαν τη ταινία κάτι που είναι άδικο κατά τη γνώμη μου. Ο Aronofsky καταπιάνεται με ένα πολύ δύσκολο θέμα και όχι μόνο δεν τα κάνει θάλασσα αλλά δημιουργεί κι ένα μικρό αριστούργημα. Η φωτογραφία της ταινίας είναι εκπληκτική, η μουσική του Clint Mansel σε μαγεύει και οι δύο πρωταγωνιστές (Hugh Jackman & Rachel Weisz) στέκονται στο ύψος των περιστάσεων.
[Βαθμολογία: 10/10]
(πηγές: cinemanews.gr, imdb.com)

Σάββατο 18 Απριλίου 2009

Κόσυνθος | Ξάνθη | Μ. Σάββατο

Photobucket
Ο αρχαίος ποταμός Κόσυνθος που διασχίζει τη πόλη της Ξάνθης. Πολλές φορές περνάω από εδώ χωρίς να τον κοιτάξω. Σήμερα όμως κάτι με έκανε να τον φωτογραφίσω. Ίσως να είχα ανάγκη αυτή τη γαλήνη που προσφέρει ο ήχος του τρεχούμενου νερού κι έμεινα ακίνητος στη γέφυρα για μερικά δευτερόλεπτα.

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Η Διαμαντένια Πύλη (Μέρος 1ο)

Το βασίλειο της Αρλάικ βρίσκετε στους πρόποδες του όρους Ντράιουν του οποίου οι -αιώνια- χιονοσκέπαστες κορυφές του αγγίζουν, θαρρείς, τον ουρανό. Λένε πως στους αρχαίους καιρούς στο Ντράινουν κατοικούσαν οι Θεοί. Το είχαν διαλέξει για κατοικία λόγω της μαγευτικής του ομορφιάς αλλά και επειδή από εκεί μπορούσαν να παρατηρούν όλα τα βασίλεια των πλασμάτων που είχαν δημιουργήσει ή είχαν έρθει στην επικράτεια τους. Στη συνέχεια όμως ενοχλήθηκαν από την απληστία των ανθρώπων που ανέβαιναν όλο και και πιο ψηλά στο ιερό βουνό και έτσι το εγκατέλειψαν χωρίς να αφήσουν πίσω τους κανένα ίχνος. Κάποιοι άλλοι, βέβαια, υποστηρίζουν πως οι Θεοί βρίσκονται ακόμη εκεί.
Στη σκιά του επιβλητικού όρους απλώνεται η πεδιάδα Αρλάικ όπου αποτελεί και την έδρα του ομώνυμου βασιλείου. Είναι μια εύφορη πεδιάδα με πολλά ρυάκια και χείμαρρους να τη διασχίζουν κι έτσι δεν άργησε να κατοικηθεί από το γένος των ανθρώπων που τόσο πολύ αγαπούν τη γεωργία. Στις παρυφές του Ντράιουν είναι κτισμένο το κάστρο των αρχόντων αυτού του τόπου. Εκεί βρίσκονται και τα σπίτια των αριστοκρατών και των πλούσιων εμπόρων της χώρας ενώ στο κέντρο συνυπάρχουν πολυτελή καταστήματα μαζί με φτωχά μαγαζιά εργατοτεχνιτών και με πάγκους γεμάτους με κάθε λογής εμπόρευμα. Ψηλά γκρίζα τείχη οριοθετούν το τέλος του κάστρου ενώ κυκλικοί πύργοι – παρατηρητήρια, που βρίσκονται σε μικρή απόσταση το ένα από το άλλο, φιλοξενούν τη βασιλική φρουρά.
Έξω από τα τείχη βρίσκονται χτισμένα μικρά αγροτόσπιτα που σχηματίζουν διάφορους οικισμούς ανάμεσα στα πολυάριθμα χωράφια. Σε ένα τέτοιο σπίτι κατοικεί και ο Γκρένιον μαζί με τον πατέρα του. Δεν είναι αγρότης αλλά σιδεράς, μια τέχνη που του έμαθε ο πατέρας του και με την οποία εξασφάλιζε τα απαραίτητα για να ζήσει. Το μικρό σιδεράδικο ήταν σε μια απόμερη γωνία της πλατείας του κάστρου αλλά η καλή του φήμη τού εξασφάλιζε καθημερινά πελάτες και έτσι ζούσε μια ήσυχη, χωρίς προβλήματα και συγκινήσεις, ζωή.
Είχε φτάσει πια το φθινόπωρο και καθώς τα δέντρα αποχωρίζονταν τα κόκκινα φύλλα τους, οι βροχές άρχιζαν να γίνονται πιο πυκνές και η νύχτα να μεγαλώνει εις βάρος της μέρας. Στο σπίτι του Γκρένιον δεν υπήρχε κανένα φως αυτή τη κρύα νύχτα ενώ μόνο ο ήχος της βροχής στη σκεπή έσπαζε τη μονοτονία της σιωπής. Ο νεαρός σιδεράς είχε παραδοθεί στα δεσμά του ύπνου κάτω από τις παλιές αλλά πολύ ζεστές κουβέρτες. Ονειρευόταν. Ακροβατούσε, λέει, σε έναν γκρεμό ενώ από κάτω του έχασκε η άβυσσος. Δεν μπορούσε όμως να φύγει από εκεί, παρόλο που προσπαθούσε, σαν να ήταν δεμένος με αόρατες αλυσίδες. Ξαφνικά αρχίσε να χάνει την ισορροπία του και να πέφτει στο κενό. Περισσότερο αιωρούνταν παρά έπεφτε. Παράξενα μικρά φτερωτά πλάσματα με αποκρουστική ερπετοειδή όψη τον συντρόφευαν. Και ενώ προσπαθούσε να καταλάβει τι συμβαίνει ένα φως αρχίσε να τον τυλίγει, να τον σηκώνει ψηλά και να τον αφήνει στην άκρη του γκρεμού. Το μόνο που κατάφερε να δει ήταν μια λεπτή γυναικεία σιλουέτα ζωγραφισμένη με το φως του φεγγαριού να χάνεται στον ουρανό.
Ξύπνησε ιδρωμένος. Ήταν η τρίτη φορά που έβλεπε αυτό το όνειρο. Έξω δεν είχε ακόμη χαράξει. Πλησίασε το παράθυρο και άρχισε να κοιτάει αφηρημένος τη βροχή. Άραγε να σήμαινε κάτι το όνειρό του; Δεν του άρεσε να ασχολείται με τη μεταφυσική και με δυνάμεις που δεν μπορούσε και δεν ήθελε να καταλάβει. Ένας περίεργος θόρυβος, τότε, τον έβγαλε από τις σκέψεις του και τον έκανε να κοιτάξει πίσω του. Η μορφή ενός γέρου άνδρα ξεπρόβαλε από τη σκιά. Φορούσε φθαρμένα ρούχα ενώ φαινόταν πως με δυσκολία στεκόταν όρθιος, στηριζόμενος στο χοντροκομμένο μπαστούνι του. Τα μάτια του όμως ήταν περίεργα. Ήταν λες κι άνηκαν σε μικρό παιδί. Ήταν μεγάλα, ζωηρά και πράσινα ενώ κάθετα στο δεξί του μάτι υπήρχε μια βαθιά ουλή που όμως δεν το είχε πληγώσει.
Ποιος είσαι εσύ και τι γυρεύεις εδώ;” είπε ο Γκρένιον ταραγμένος.
Μη φοβάσαι δεν ήρθα να σε κλέψω ή να σου κάνω κακό. Είμαι εδώ για να σε προειδοποιήσω.” απάντησε ο γέρος με ήρεμη, βραχνή και ψιθυριστή φωνή.
Να με προειδοποιήσεις; Για ποιο πράγμα; Ποιος είσαι; Τι θες;” συνέχισε τις ερωτήσεις ο Γκρένιον, εκνευρισμένος από την αναπάντεχη εισβολή στον οίκο του.
Ο πατέρα σου κινδυνεύει! Πρέπει να τον βοηθήσεις. Πρέπει να τον βρεις πριν είναι αργά.” απάντησε εκείνος.
Τι είναι αυτά που λες; Ο πατέρας μου βρίσκεται στο διπλανό δωμάτιο.”
Όχι, πια. Είναι φυλακισμένος. Τον πήραν. Πρέπει να τον βρεις πριν είναι αργά... Ανέβα στο άλογο που βρίσκεται έξω από το σπίτι σου. Εκείνο θα σε οδηγήσει σωστά. Γνωρίζει που πρέπει να πας.” είπε ο γέρος και η μορφή του άρχισε να γίνεται ένα με τη σκιά μέχρι που χάθηκε.
Ο Γκρένιον σαστισμένος έστεκε ακίνητος. Μόλις συνειδητοποίησε τι είχε γίνει έτρεξε στο δωμάτιο του πατέρα του. Με τρόμο αντίκρισε το άδειο κρεβάτι ενώ όλα ήταν ανάστατα σαν να είχε γίνει μια σύντομη μάχη. Οργίστηκε με τον εαυτό του που δεν κατάλαβε τίποτα. Έβαλε τα ρούχα του, πήρε έναν βαρύ μάλλινο μανδύα και βγήκε έξω φωνάζοντας τον πατέρα του χωρίς όμως να πέρνει απάντηση. Ένα άλογο τον περίμενε στην άκρη του δρόμου. Δεν ήταν κάπου δεμένο αλλά παρόλα αυτά δεν έφευγε αλλά κοιτούσε, ακίνητο, τον νεαρό σιδερά. Χωρίς καν να το σκεφτεί ο Γκρένιον ανέβηκε και πριν να δώσει κάποια εντολή, το άλογο άρχισε να τρέχει προς το πλατανόδασος που βρισκόταν στην άκρη του μικρού χωριού.
Το φως του ήλιου, δειλά, άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία του καθώς ένα φθινοπωρινό πρωινό ξεκινούσε στο ήσυχο βασίλειο της Αρλάικ.
(...συνεχίζεται...)

Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

Αυταπάτες

Photobucket
Και άφησε με να τρέφω τις αυταπάτες μου. Πεινούν πολύ το τελευταίο καιρό. Και αρχίζω να τις ταΐζω πια με κομμάτια από τη σάρκα μου. Τα καταβροχθίζουν με τέτοια μανία. Χαλάλι...
(φωτογραφία: Novus G.D.)

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

MotoGP: Grand Prix Qatar

Photobucket
Νικητής στον πρώτο αγώνα για το φετινό πρωτάθλημα αναδείχτηκε ο Stoner με Ducati (photo). Επικράτησε σχετικά εύκολα επί του κυριότερου αντιπάλου του για τον τίτλο, Valentino Rossi.
Ήταν εντυπωσιακός αγώνας κυρίως επειδή έγινε υπό το φως του φεγγαριού (και των προβολέων) στο Κατάρ. Η πρώτη θέση κρίθηκε νωρίς αλλά ο αγώνας είχε ενδιαφέρον και αρκετές προσπεράσεις. Ducati και Yamaha (της οποίας είμαι οπαδός) φαίνεται να ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες ομάδες, αν και είναι ακόμη νωρίς για συμπεράσματα.
Καλή ήταν και η μετάδοση του Σκάι. Ο Χούντρας μού είναι πολύ συμπαθής από εποχές περιοδικού Moto ενώ ο Διατσίδης, αν και πέρσι στην ΕΤ3 τα θαλάσσωσε, φέτος ήταν καλύτερος με λιγότερες υπερβολές στον λόγο του.
Ωραία, με Formula 1 και MotoGP να παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον, θα έχουμε κάτι να ασχολούμαστε τώρα που τελειώνουν τα... ποδόσφαιρα (τα ξένα, γιατί το ελληνικό έχει τελειώσει προ πολλού, μαζί με τη Πετρούλα).

Κυριακή 12 Απριλίου 2009

Κυριακή των Βαΐων

Photobucket Κυριακή των Βαΐων ανοιξιάτικο βράδυ σου στέλνω για τη γιορτή σου καρτ ποστάλ από τον Άδη
(στίχοι: Διάφανα Κρίνα)

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

Taxi Driver

Photobucket
Robert De Niro as Travis Bickle in Taxi Driver. Directed by Martin Scorsese, 1976.

Every

Photobucket

Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

Ελευθεροτυπία Εβδομάδα

Το έπιασε το νόημα η Ελευθεροτυπία. Προσφέρει κάθε Πέμπτη ειδική έκδοση της εφημερίδας δωρεάν σε πολλά σημεία της Αθήνας! Με τα νέα μέσα (blogs, twitter κτλ) να αλωνίζουν, τα παραδοσιακά μέσα πνέουν τα λοίσθια και μόνη λύση είναι η ανανέωση ή μετάλλαξη (όπως το πάρει κανείς). Δεν ξέρω αν η απάντηση είναι τα free press αλλά τουλάχιστον φαίνεται ότι η Ελευθεροτυπία άρχισε να το ψάχνει το θέμα...
Επίσης αξίζει να επισημανθεί και το νέο site της συγκεκριμένης εφημερίδας που το βρήκα μινιμαλιστικό, πρακτικό και πλούσιο σε ύλη, όπως πρέπει να είναι, δηλαδή, κάθε ειδησιογραφικό πόρταλ που σέβεται τον εαυτό του. Εκεί προσφέρεται και η έντυπη έκδοση (καθημερινή και κυριακάτικη) δωρεάν σε PDF.

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Κόκκινα μπαλόνια στον ουρανό

Ήρθε η ώρα να πληρώσω το δάνειο που πήρα από το χθες για να μπορώ να ελπίζω στο αύριο.
(Photo by Ozkur Cakir)

Σάββατο 4 Απριλίου 2009

Powerpoint-λαγνεία

Αφιερωμένο σε όλες τις βαρετές και κυρίως άσκοπες powerpoint παρουσιάσεις των meeting & των σεμιναρίων. Γιατί ρε φίλε ποιος ο λόγος να τα διαβάζω εφόσον μου απαγγέλεις (σαν μαθητής του δημοτικού την 25η Μαρτίου) ακριβώς τα ίδια;

Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

Παιδεία;

"Και πρώτα απ' όλα τι εννοούμε λέγοντας παιδεία; Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο κι ακίνητο, με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης κι ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ' άστρα;"
Μάνος Χατζιδάκις Κωνσταντίνος Βήτα Ιντερλούδιο ΙΙ Transformations

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Kill 'em all

Μύρισε Απρίλης και ξεκίνησε η εποχή κυνηγιού ανθρώπων.
Kill all the humans!
Now!
Και ακούγοντας τους Rotting Christ, ένα από τα καλύτερα black metal συγκροτήματα στον κόσμο, να τραγουδούν Athanati este! Για έναν καλύτερο κόσμο...
(Στο link του YouTube, στο more info, υπάρχουν και οι στίχοι του απίστευτου αυτού τραγουδιού.)