"Οι αστρονόμοι εντόπισαν το πιο μακρινό μέχρι σήμερα αντικείμενο στο σύμπαν, ένα αυτοκαταστρεφόμενο άστρο που εξερράγη σε απόσταση 13,1 δισ. ετών φωτός από τη Γη. Η έκρηξη συνέβη 640 εκατ. χρόνια μετά το αρχικό «Μπινγκ Μπανγκ», δηλαδή περίπου την εποχή που τελείωνε ο «κοσμικός μεσαίωνας» και άρχιζαν να εμφανίζονται στο διάστημα τα πρώτα άστρα και γαλαξίες."
Μερικές φορές νιώθω να συμπάσχω με αυτό το άστρο. Επίσης το ζηλεύω. 13,1 δις έτη φωτός είναι μια καλή απόσταση από τη γη. Θα έχει τόση ησυχία εκεί. Παράλληλα το θαυμάζω. Πόση ομορφιά μπορεί να κρύβει ένα αυτοκαταστρεφόμενο άστρο;
Στη ταινία "Επαφή" οι επιστήμονες καταφέρνουν με κάποιο τρόπο, εκμεταλλευόμενοι τη θεωρία των χορδών, να κάνουν πολύ μακρινά ταξίδια στο σύμπαν σε μερικά δευτερόλεπτα. Στο πρώτο ταξίδι αποφασίζουν να στείλουν τον καλύτερο επιστήμονα τους για να μπορέσει να καταγράψει και να κατανοήσει αυτά που θα δει, την αστρονόμο Eleanor Arroway. Το ταξίδι πραγματοποιείται και η Eleanor αυτό που λέει όταν βλέπει από θέση παρατηρητή, ψηλά, την ομορφιά ενός ηλιακού συστήματος είναι: "Ποίηση! Έπρεπε να στείλουν έναν ποιητή..."
Αυτή τη σκηνή θυμήθηκα διαβάζοντας το άρθρο της Ελευθεροτυπίας για το πιο μακρινό άστρο. Η ταινία είναι πολύ καλή. Σκηνοθετεί ο Robert Zemeckis και πρωταγωνιστεί η Jodie Foster. Ξεφεύγει αρκετά από τα κλισέ των ταινιών επιστημονικής φαντασίας και έχει αρκετά στέρεο επιστημονικό υπόβαθρο. Πρόσφατη αναφορά στη ταινία κάνει και το seagazing.