Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Στην όμορφη θλίψη των ανθρώπων

Κι ενώ ήταν χαμένος σε αδιάφορες σκέψεις και δεκάδες ιστοσελίδες που περνούσαν με κινηματογραφική ταχύτητα από μπροστά του, ακούστηκαν γνώριμες νότες από τα ηχεία του υπολογιστή. Η ψυχή του αναθάρρησε. Η απόκοσμη φωνή του Θάνου άρχισε να τραγουδά τους πρώτους στίχους από το ποίημα του Ουράνη.
"Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι..."
Ένοιωθε σαν να βρέθηκε σε έναν γαλάζιο ουρανό που για σύννεφα είχε στιγμές από τη ζωή του. Θυμήθηκε το φοιτητικό του δωμάτιο όπου σχεδόν με ιεροτελεστία έβαλε το CD των Κρίνων που μόλις είχε αγοράσει στο μικρό ραδιόφωνο. Κάθε τραγούδι ήταν κι ένα υπέροχο ταξίδι στην όμορφη θλίψη των ανθρώπων αλλά και στην απόλαυση των έντονων συναισθημάτων που όλοι ξορκίζουμε μακριά μας. Έφτασε στο τελευταίο τραγούδι του δίσκου. Ένιωσε ότι η μελαγχολία του, η μοναξιά του, πήραν τη μορφή όμορφης γυναίκας η οποία κάθισε απέναντι του και τον κοίταξε με τα μεγάλα κάστανα μάτια της γεμάτα αγάπη και κατανόηση.
"Θα είμαι πάντα δίπλα σου" του είπε.
Ήδη από τα μικρά ηχεία ακουγόταν οι τελευταίοι στίχοι...
"Και μια Καίτη θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλη, θα μου γράψει ένα γράμμα και νεκρό θα με βρίζει".

Τρύπες - Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι

Έχω ένα άδειο σκουριασμένο πιστόλι Και μια αλήθεια βολικιά σαν ξυράφι Και περιφέρομαι από πόλη σε πόλη Μ' ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι Eχω ένα φόβο που τον έχουνε όλοι Και μια φωτιά που την ταΐζω με λάθη Και περιφέρομαι από πόλη σε πόλη Μ' ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι Έχω ένα δρόμο μα δεν ξέρω που βγάζει Μια ίσια γραμμή σ' ένα βρώμικο χάρτη Και στροβιλίζομαι απ' τη μια άκρη στην άλλη Μ' ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι Έχω μια θλίψη που 'ναι τόσο μεγάλη Που όλο φοβάμαι μη τυχόν και ξεσπάσει Κι ισορροπώ μέσα σ' του ονείρου τη ζάλη Μ' ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι Έχω έναν ήλιο χλωμό στη φορμόλη Μια καρδιά που διψάει σαν καμένο χωράφι Και περιφέρομαι από πόλη σε πόλη Μ' ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι YouTube link

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Akira

Photobucket
Μία από τις καλύτερες ταινίες anime όλων των εποχών, το θρυλικό "Akira" του Katsuhiro Otomo, πρόκειται να γίνει ταινία με πραγματικούς ηθοποιούς, από την Warner Bros.
Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος για το αποτέλεσμα. Συνήθως οι Αμερικάνοι όταν παίρνουν καταπληκτικές ιδέες από άλλες κουλτούρες, τις μετατρέπουν -με μια σκανδαλώδη ευκολία- σε εύπεπτες "αμερικανιές"... Το μόνο αισιόδοξο είναι ότι ο Ιάπωνας δημιουργός του anime (και του manga) θα είναι παραγωγός του όλου εγχειρήματος.
«O Akira είναι το ιερό δισκοπότηρο των κόμικς και πρέπει το αποτέλεσμα να είναι αντάξιο του ονόματός του. Ήδη κοιτάζουμε τα πρώτα προσχέδια σεναρίου, ενώ για να μείνουμε πιστοί στο πνεύμα του κόμικς, προσλάβαμε ως παραγωγό τον Katsuhiro Οtomo, τον άνθρωπο που συνέλαβε και δημιούργησε το Akira» δήλωσε ο παραγωγός της Warner και υπεύθυνος του project, Άντριου Λαζαρ.
Πηγή: Lifo

Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

Ο Keith Flint των Prodigy οδηγεί το GSXR1000

Photobucket
Το MCN ανάρτησε συνέντευξη του Keith Flint όπου γίνεται φανερή η αγάπη του για τις μοτοσυκλέτες. Επίσης οδηγεί στη πίστα το Suzuki GSXR 1000 K9. Μεταξύ άλλων αναφέρει πως η πιο αξιομνημόνευτη μοτοσυκλέτα του ήταν η Yamaha RD400. Φυσικά, η μυρωδιά του καμένου λαδιού από τον δίχρονο κινητήρα δεν ξεχνιέται. Νομίζω πως ενσωματώνεται στο DNA. Κάποια βράδια νομίζω πως η όσφρηση μου συλλαμβάνει ακόμη μόρια καμένου λαδιού στον αέρα... Μνήμες από την εποχή που ενηλικιωνόμουν πάνω στη σέλα ενός Kawasaki KDX 125...

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Never

Being five

click to enlarge
Ένα web comic με πολύ έξυπνο χιούμορ σχετικά με τα blogs και το web 2.0. Από τον George Sfarnas.
Κλικ.

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Η νέα φανέλα του ΠΑΟ | 2009-2010

Photobucket
Θα έπρεπε να βάλω τη λέξη "νέα" στον τίτλο σε εισαγωγικά... Εδώ είναι η φανέλα της προηγούμενης περιόδου. Βρείτε τις διαφορές. Έχουμε πάλι μια απλή πράσινη φανέλα με το μεγάλο τριφύλλι. Βαρετή. Τουλάχιστον η μαύρη είναι ωραία. Ελπίζω να τη δούμε σε κανένα παιχνίδι... Επίσης εύχομαι να μην αρχίσουν πάλι τους συνδυασμούς (πράσινη φανέλα - λευκό σορτς & το αντίστροφο) γιατί το αποτέλεσμα είναι τραγικό.
Από την άλλη βέβαια το minimal δεν έβλαψε κανέναν. Όταν κρατάς το ίδιο στυλ φανέλας έστω κι αν αυτό είναι λιτό, υπάρχει μια συνέχεια και γίνεσαι εύκολα αναγνωρίσιμος στην Ευρώπη. Αφήστε που δεν απαξιώνεται και η επετειακή φανέλα -που έχω αγοράσει πέρσι- εφόσον είναι σχεδόν ίδια με τη νέα. Βέβαια αυτό δεν ξέρω πόσο έξυπνο μάρκετινγκ είναι για τον ΠΑΟ και την addidas.
Εν κατακλείδι, βάλτε και λίγο design στη ζωή σας (μας) κ. υπεύθυνοι μάρκετινγκ του Παναθηναϊκού.

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Σημάδια

Ήταν ένα καλοκαιρινό ζεστό μεσημέρι και ο ήλιος έλαμπε χαιρέκακα στο μέσο του ουρανού. Μόνο στο μικρό υπόγειο επικρατούσε σκοτάδι, όσο το επέτρεπαν βέβαια οι ακτίνες φωτός που κατάφερναν τελικά να περάσουν μέσα. Ο Κ. έβγαλε το πουκάμισο του και κοίταξε τα σημάδια στο σώμα του. Κάθε μνήμη αληθινή, ψεύτικη, παλιά, νέα ήταν εκεί. Κάθε φορά τα ρόδα τους κατάφερναν ν' αγκιστρωθούν βαθιά στο σώμα του Κ. Τελικά οι πληγές επουλώνονταν, ακόμη και οι πιο βαθιές. Όλες όμως άφηναν σημάδια πάνω του. Όλες. Ακόμη κι από τα αγκάθια που ο ίδιος με προσοχή περισσή προσπάθησε να αφαιρέσει.

Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

Honda VFR1200 & VFR1200T

Έντονη φημολογία σχετικά με τη νέα πολυαναμενόμενη Honda VFR έχει αναπτυχθεί στο διαδίκτυο, ειδικά μετά τις φωτογραφίες που δημοσίευσε το βρετανικό MCN.
Photobucket
Στη πρώτη φωτογραφία βλέπετε τον αντικαταστάτη της θρυλικής VFR800. Το νέο μοντέλο θα φοράει κινητήρα 1200 κ.εκ., V4 (φυσικά!) και θα έχει τόσες πολλές τεχνολογικές καινοτομίες που η Honda μιλάει για επανάσταση. Αυτό μένει να το δούμε... Αυτό που δυστυχώς ήδη βλέπουμε είναι η εμφάνιση της που -επιεικώς- είναι απαράδεκτη. "Κατέστρεψαν" μια από τις πιο όμορφες μοτοσυκλέτες στην ιστορία της Honda!
Photobucket
Στη δεύτερη φωτογραφία είναι η νέα VFR1200T και είναι ουσιαστικά ο αντικαταστάτης της Pan-Eyropean! Για ποιο λόγο άλλαξαν την ονομασία και μάλιστα διάλεξαν να της δώσουν το όνομα της sport VFR δεν μπορώ να εξηγήσω. Υποθέτω πως είναι ένα τρικ του τμήμα μάρκετινγκ της Honda για να αποκτήσει η Pan European λίγη από την αίγλη της VFR, κάτι που θα έχει αντίκρυσμα και στις πωλήσεις...

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Γάτες

Και καθώς ο Κ. γυρνούσε από τον βραδινό του περίπατο στο Δάσος των Ανέμων κοίταξε το φεγγάρι, που προσπαθούσε να κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα, αναστέναξε κι ευχήθηκε να έβλεπε τις γάτες. Τις γκρίζες γάτες που ζουν στο φεγγάρι. Ευχήθηκε να κατέβαιναν για μια στιγμή και να τον έπαιρναν μαζί τους. Θα ταξίδευε πάνω στις ράχες τους μέχρι τον ασημένιο δίσκο και θα έμενε εκεί... για πάντα.

Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

Έσβησε

Ήταν μια περίεργη νύχτα στο μικρό υπόγειο. Ο Κ. άναψε αργά το μικρό κερί που βρισκόταν στη μέση του δωματίου. Το αδύναμο φως του κεριού δημιουργούσε σκιές στους τοίχους που άρχισαν αμέσως τον σκοτεινό χορό τους. Ήταν το μέσο του καλοκαιριού και η ζέστη ανυπόφορη. Άνοιξε το μικρό ημερολόγιο που κρατούσε στα χέρια του. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό ό,τι θα έγραφε κάθε σελίδα, κάθε μέρα. Παρόλα αυτά ήταν ακόμη κενό. 1 Ιανουαρίου 1928. Σκέφτηκε να αρχίσει να γράφει πως πέρασε, πριν έξι μήνες, τη πρωτοχρονιά. Ήδη του φαινόταν πως είχε ζήσει εκείνη τη πρωτοχρονιά σε μια άλλη ζωή. Τόσο μακρινή. Το μυαλό βυθίστηκε στα θαμπά και επικύνδυνα νερά του παρελθόντος. Έννιωθε πως κάθε κομάτι από αυτό άνηκε σε μια άλλη ζωή, ίσως ήταν ζωές κάποιων άλλων. Έμοιαζαν όλα τόσο ξένα. Μικρές κατεκερματισμένες ζωές και μικροί αναπόφευκτοι θάνατοι. Το κερί έλιωνε και το φως τρεμόπαιζε πιο έντονα καθώς σε λίγο ερχόταν το τέλος. Έσβησε. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου εισέβαλαν από τις χαραμάδες σαρκαστικά. Ξημέρωνε στη μικρή πολιτεία των ανεκπλήρωτων ονείρων.

Honda CB1100F

Photobucket
Το γεγονός ότι αρχίζουν να μου αρέσουν οι ρετρό μοτοσυκλέτες αποτελεί σημάδι ότι μεγαλώνω; Στη φωτογραφία το νέο καμάρι της Honda.

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009

Μια ωραία ατμόσφαιρα

"Δουλέψαμε πολύ στη φυσική κατάσταση. Πλέον έχουμε ένα γκρουπ από καλούς ποδοσφαιριστές και υπάρχει φανταστική ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια. Έχουμε ενσωματωθεί καλά στην ομάδα οι νέοι παίκτες. Είμαι πολύ ικανοποιημένος από τη δουλειά που έκαναν τα παιδιά. Μέχρι τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ έχουμε τρεις εβδομάδες μπροστά μας και είναι αρκετός καιρός να ρίξουμε το βάρος στην τακτική. Πιστεύω ότι θα είμαστε έτοιμοι.". Αυτά δήλωσε ο Τεν Κάτε κατά την επιστροφή της ομάδας από την Ελβετία.
Το απαύγασμα των κλισέ προτάσεων του ποδοσφαιρικού καλοκαιριού...!
Να δούμε τι ατμόσφαιρα θα υπάρχει τον Δεκέμβριο και πολύ περισσότερο τον Μάιο στα αποδυτήρια...
(ο κλασσικός ο γκρινιάρης ο Έλληνας...!)

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009

"De Nuovo" vs "Αιγαίο"

Λοιπόν, η Kaiser στο De Nuovo -που βρίσκεται στη... "παραλία" της Ξάνθης- κοστίζει 4 ευρώ. Επίσης μας έφεραν τσιπς, αγγούρια, καρότα κτλ καθώς και... κλαμπ σάντουιτς (με τηγανιτές πατάτες κτλ)! Παράλληλα το σέρβις ήταν άψογο, μας βρήκαν τραπέζι, ήρθαν δύο φορές να ρωτήσουν αν χρειαζόμαστε κάτι, αν είμαστε εντάξει κτλ! Επιπλέον μας καληνύχτισαν όταν φύγαμε. Όλα αυτά από το παιδί που ήταν υπεύθυνο για την εξυπηρέτηση των πελατών, όχι κάποιος σερβιτόρος. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Έπαιζε και καλή μουσική (αγγλόφωνη pop & dance).
Στο "Αιγαίο" -που βρίσκεται στη Κεραμωτή, παραλιακό χωριό της Καβάλας- η Sol κοστίζει 6 ευρώ! Το μοχίτο 7 ευρώ! (Ούτε στην Ίμπιζα, ρε παιδιά, να ήμασταν...). Οι γκαρσόνες σε σπρώχνουν για να περάσουν χωρίς να ζητήσουν ένα συγνώμη. Εντάξει αυτό, εν μέρη, συγχωρείται γιατί οι δύο είναι ωραία μωρά! ;-) Πλάκα κάνω... Είναι πολύ αγενές. Ο τύπος που έχει το μαγαζί είναι κοινωνικός και κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει αλλά είναι μεγάλο το "Αιγαίο" για να τα προλάβει όλα. Τέλος, ο DJ είναι πολύ καλός (παίζει διάφορα είδη ηλεκτρονικής μουσικής αλλά δυστυχώς και αυτά τα γελοία RnB και hip hop).
Μάλλον θα πηγαίνω πιο συχνά Ξάνθη και ας μην έχει η "παραλία" τους θάλασσα...

Σάββατο 4 Ιουλίου 2009

Η Διαμαντένια Πύλη (Μέρος 6ο)

«Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό που συμβαίνει…» άρχισε να μονολογεί ο Γκρένιον, «Πριν δύο μέρες το μόνο που ενδιέφερε ήταν η δουλειά μου, η διατήρηση της ησυχίας μου και τώρα θα βρεθώ να παλεύω με δαίμονες σε άλλες διαστάσεις και σε κόσμους ακατανόητους, κόσμους που δεν πίστευα πως υπήρχαν!»
«Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις φίλε μου και ποτέ δεν σε προειδοποιεί. Αυτή είναι η γοητεία της και η κατάρα της ταυτόχρονα.» του απάντησε το ξωτικό.
Ο Γκρένιον αν και φανερά ταραγμένος καταλάβαινε τι εννοούσε ο Λαέκριον. Το ξεβόλεμά του από τη καθημερινότητα, που του προσέφερε τόση ασφάλεια, τον φόβιζε αλλά την ίδια στιγμή ένοιωθε κι έναν ενθουσιασμό να καταλαμβάνει αργά αλλά σταθερά το πίσω μέρος του μυαλού του, να πλημμυρίζει τα υπόγεια της ψυχής του. Πρωτίστως, βέβαια, ανησυχούσε για τη μητέρα του. Είχε διαβάσει για τα ανατριχιαστικά βασανιστήρια των επτά κολάσεων και δεν μπορούσε να αντέξει την ιδέα ότι τα περνούσε η μητέρα του.
Βασανιστήρια που καταρρακώνουν συνειδήσεις και υπάρξεις ως τότε αγαθές και τις μεταμορφώνει σε φρικτά απόκοσμα διεφθαρμένα πλάσματα. Πίστευε ότι όλες αυτές οι ιστορίες ήταν ένας τρόπος για σπέρνουν οι κληρικοί τον φόβο στους απλούς ανθρώπους. Και τώρα ένα ξωτικό, που ανήκει στον κόσμο τον θρύλων, του λέει πως όλα αυτά είναι αλήθεια. Βέβαια αυτό δεν αθωώνει τις προθέσεις των ιερέων που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η δύναμη και ο πλουτισμός. Ο Γκρένιον ήταν σίγουρος πως ούτε οι ίδιοι πίστευαν πια σε αυτά που κήρυτταν αλλά χρησιμοποιούσαν τα συγγράμματα των προφητών και λοιπόν «μεσαζόντων» των θεών ως εργαλείο παραπλάνησης του πλήθους.
«Γιατί δεν πας εσύ που είσαι και τόσο δυνατός;» ρώτησε ξαφνικά ο Γκρένιον το ξωτικό, «σίγουρα έχεις περισσότερες πιθανότητες να πετύχεις από εμένα».
«Δεν μπορώ να περάσω τη Πύλη, κανένα ον που έζησε στην ιερή Λευκή Πόλη των Θεών δεν μπορεί να περάσει στο κόσμο των δαιμόνων. Είναι μια συμφωνία, ανάμεσα στο Φως και στο Σκότος, που έγινε όταν γεννήθηκε αυτός ο κόσμος. Ξέρω, δεν είναι εύκολο αυτό που σου ζητάω φίλε μου αλλά αυτή τη στιγμή, μόνο εσύ μπορείς να το καταφέρεις. Ακόμη και η Τελευταία Ανάσα, το πανάρχαιο σπαθί των ηρώων συμφωνεί μαζί μου. Για να δεχτεί να γίνει το όπλο σου θα πρέπει να είδε κάτι ξεχωριστό σε εσένα.»
«Ώστε έτσι ονομάζεται αυτό το περίεργο ξίφος…» είπε ο Γκρένιον και το σήκωσε ψηλά κρατώντας το δυνατά. «Και μπορεί να ξεχωρίσει ποιος είναι ο κάτοχος του. Πρέπει να είναι σφυρηλατημένο…»
«Στα ορυχεία της Λευκής Πόλης. Ακριβώς Γκρένιον. Γνωρίζεις την ιστορία των αρχαίων σπαθιών;» τον διέκοψε το ξωτικό.
«Φυσικά και την γνωρίζω, απλώς πίστευα πως ήταν ακόμη ένα παραμύθι για τα παιδιά.» απάντησε ο Γκρένιον. «Λοιπόν που είναι αυτή η πύλη; Που θα τη βρω;»
«Δεν χρειάζεται να ψάξεις νεαρέ μου.» Απάντησε με βαθιά μελαγχολική φωνή ο Έλμκειν που ως τότε παρατηρούσε με στωικότητα και θλίψη τον σιδερά από την Αρλάικ. Ευχόταν να μπορούσε να περάσει και ο ίδιος τη Πύλη για να τον βοηθήσει. Άλλωστε είχε πολεμήσει τον δαίμονα σε μια μάχη χωρίς τελικό νικητή αλλά με πολλούς ηττημένους. Πολλοί από το είδος του είχαν αφανιστεί εκείνη τη μέρα από τη σατανική στρατιά του. Ήταν, όμως, κι αυτός ένα πλάσμα του Φωτός και του είχε αφαιρεθεί η δυνατότητα να μπει στον σκοτεινό κόσμο του προαιώνιου εχθρού του.
«Η πύλη βρίσκεται ακριβώς από πίσω σου.» συνέχισε ο δράκος.
Ο Γκρένιον γύρισε το κεφάλι του αλλά δεν έβλεπε τίποτα. Μόνο τον πέτρινο τοίχο της σπηλιάς. Ξαφνικά ο Δράκος σηκώθηκε όρθιος, έκανε ένα βήμα πίσω κι άρχισε να μιλάει δυνατά σε μια γλώσσα ακατανόητη για τους ανθρώπους που βρισκόταν εκεί. Μόλις τελείωσε το ξόρκι, τα βράχια πίσω απόν Γκρένιον άρχισαν να φωτίζονται. Διαμάντια άρχισαν να εμφανίζονται σαν να ήταν καλυμμένα με σκόνη ως τότε. Σιγά σιγά το περίγραμμα της πύλης έπαιρνε μορφή ενώ ένα αχνό γαλάζιο φως άρχισε να γεννιέται στο κέντρο της, καλύπτοντας αργά αλλά σταθερά όλο το εμβαδόν της. Τα διαμάντια, που τη σχημάτιζαν μέσα στους βράχους, έλαμπαν τώρα πανέμορφα, σαν μικρά ολόγιομα φεγγάρια μια καλοκαιρινής ξάστερης νύχτας.
«Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να το κάνεις αυτό γιε μου;» ρώτησε με αγωνία ο πατέρας του νεαρού σιδερά.
«Πρέπει!» απάντησε εκείνος και χωρίς δισταγμό, κραδαίνοντας το σπαθί του κινήθηκε προς την είσοδο του εφιαλτικού βασιλείου.
Στάθηκε μπροστά στη πύλη. Οι καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή. Με μια γρήγορη κίνηση πέρασε μέσα της και βρέθηκε σε μια στενή πέτρινη γέφυρα. Από κάτω έχασκε η άβυσσος ενώ η ανυπόφορη ζέστη σε συνδυασμό με τις μυρωδιά καμένης σάρκας έκαναν την ατμόσφαιρα ανυπόφορη. Άρχισε να περπατά προς το τέλος της γέφυρας. Μια μεγάλη έρημος απλωνόταν μπροστά του ενώ ο ουρανός είχε ένα μαύρο πένθιμο χρώμα. Μήτε άστρα ή φεγγάρια έλαμπαν. Κακότεχνα μαρμάρινα αγάλματα στο άρρωστο κίτρινο χρώμα της άμμου υπενθύμιζαν συνεχώς που βρισκόσουν. Όλα είχαν τη μορφή δαιμονικών πλασμάτων και ακρωτηριασμένων όντων τα οποία είχαν περάσει από βασανιστήρια που ο Γκρένιον ούτε καν ήθελε να σκεφτεί… Ανάμεσα στους αμμόλοφους υπήρχαν διάσπαρτες μικρές αιμάτινες λίμνες όπου κόκκαλα επέπλεαν ενώ συχνά από μέσα τους αναδύονταν ανθρώπινα σώματα που κραύγαζαν και εκλιπαρούσαν για οίκτο.
Ο Γκρένιον περπατούσε ανάμεσα σε όλα αυτά χωρίς να ξέρει τα πρέπει να κάνει. Ξαφνικά άκουσε φτερουγίσματα στον σκοτεινό ουρανό. Μικρά διαβολικά φτερωτά πλάσματα εμφανίστηκαν και προσγειώθηκαν σχηματίζοντας ένα κύκλο γύρω του. Ένας νέος μικρός ομόκεντρος κύκλος φωτίστηκε με ένα κόκκινο μοχθηρό φως. Στο κέντρο του άρχισε να σχηματίζεται η ζοφερή μορφή του αρχιδαίμονα. Το τερατόμορφο πλάσμα άρχισε να γελά βγάζοντας αποκρουστικούς ήχους. Τα μεγάλα κόκκινα μάτια του έπεσαν στον νεαρό άνδρα που είχε το θράσος να εισβάλει στη περιοχή του. Άνοιξε τα μαύρα του φτερά δημιουργώντας ακόμη μεγαλύτερο δέος στον Γκρένιον. Ήδη το τεράστιο μυώδες γκρίζο κορμί του, γεμάτο με φολίδες (όπως αυτές που έχουν τα φίδια) και το πιθηκόμορφο κερασφόρο κεφάλι του ήταν αρκετά για σπείρει την αμφιβολία σχετικά με την επιτυχία της αποστολής του, στο ταραγμένο μυαλό του Γκρένιον.
«Αυτό που ψάχνεις δεν μπορείς να το βρεις» γρύλισε ο Φαρέκ.

Κ. Βήτα live | Anorak Festival 2009 | Καβάλα

Μικρό απόσπασμα από τη συναυλία του Κωνσταντίνου Βήτα στα πλαίσια του Anorak 2009. Είναι λίγο αφότου χαμήλωσε τη μουσική η αστυνομία και ο Κ. Βήτα πήρε την κιθάρα να πει ένα τελευταίο κομμάτι...
Το βίντεο μου το έστειλε η fm_3.