Ήταν ένα καλοκαιρινό ζεστό μεσημέρι και ο ήλιος έλαμπε χαιρέκακα στο μέσο του ουρανού. Μόνο στο μικρό υπόγειο επικρατούσε σκοτάδι, όσο το επέτρεπαν βέβαια οι ακτίνες φωτός που κατάφερναν τελικά να περάσουν μέσα. Ο Κ. έβγαλε το πουκάμισο του και κοίταξε τα σημάδια στο σώμα του. Κάθε μνήμη αληθινή, ψεύτικη, παλιά, νέα ήταν εκεί. Κάθε φορά τα ρόδα τους κατάφερναν ν' αγκιστρωθούν βαθιά στο σώμα του Κ. Τελικά οι πληγές επουλώνονταν, ακόμη και οι πιο βαθιές. Όλες όμως άφηναν σημάδια πάνω του. Όλες. Ακόμη κι από τα αγκάθια που ο ίδιος με προσοχή περισσή προσπάθησε να αφαιρέσει.