Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

Ανελευθερία με το πρόσχημα της ασφάλειας

Το διαβάσατε αυτό;
Στόχος της εγκληματολογικής έρευνας γίνονται τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας στη Βρετανία, καθώς η Σκότλαντ Γιαρντ «ενδιαφέρεται» για την προληπτική αντιμετώπιση της εγκληματικής βίας. Παιδιά ηλικίας πέντε ετών και άνω, που θα αναφέρονται από τους νηπιαγωγούς τους ως άτομα με αποκλίνουσα συμπεριφορά (!), θα οδηγούνται σε κέντρα λήψης DNA όπου και θα αρχειοθετείται η γενετική τους ταυτότητα για μελλοντική χρήση.
Είναι απόσπασμα από άρθρο του Αχιλλέα Φακατσέλη στη Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 23ης Μαρτίου 2008 και το διάβασα στο μπλογκ seagazing. Δηλαδή οι νηπιαγωγοί θα αποφασίζουν (με ποια κριτήρια;) ποιο παιδάκι θα γίνει εγκληματίας όταν μεγαλώσει και θα το δίνουν στεγνά στη Σκότλαντ Γιαρντ. Είναι τραγικό! Σε τι καιρούς οδηγούμαστε; Δεν είναι επιστημονική φαντασία, είναι επιστημονική πραγματικότητα. Α, ρε V που σας χρειάζεται...
ΥΓ: "Προληπτική αντιμετώπιση της βίας", "αποκλίνουσα συμπεριφορά". Πολύ επικίνδυνες φράσεις...
Update: Η ανταποκρίτριά μας από τον Λονδίνο, μας μετέφερε ότι υπάρχουν μερικές σημαντικές διαφορές ανάμεσα σε αυτά που έγραψε η Observer και σε αυτά που δημοσίευσε η Ελευθεροτυπία (περισσότερες λεπτομέρειες στα σχόλια αυτού του ποστ). Διαβάστε εδώ το άρθρο της Αγγλικής εφημερίδας. Ευχαριστώ τη Σοφία για την άμεση τοποθέτηση της, αυτό θα πει "new media"...

Λάθος δρόμο πήραμε...

Έχω καιρό να ασχοληθώ με την αγαπημένη μου θρησκεία. Ίσως λόγω απογοήτευσης που δεν έγινε αρχιεπίσκοπος ο Άνθιμος, τον οποίο στήριξα με περισσό πάθος :-). Όχι ότι τον εμποδίζει αυτό να εκφράζει τις προοδευτικές του ιδέες... Επειδή όμως είμαι και λίγο τεμπέλης δεν θα κάτσω να γράψω άλλο ένα ποστ για το λάθος δρόμο που έχουν πάρει οι παπάδες αλλά θα αναδημοσιεύσω ένα άρθρο του Στάθη Παναγιωτόπουλου από το περιοδικό Biskotto (επισκεφτείτε εδώ το μπλογκ του). Συμφωνώ γενικά με τις απόψεις του συγκεκριμένου δημοσιογράφου, που εκτιμώ ιδιαίτερα, με μόνο μια εξαίρεση. Πιστεύω στην ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης. Σε κάποιο άλλο ποστ ίσως να γράψω πως την αντιλαμβάνομαι αυτή την ανώτερη δύναμη (όχι ότι σας ενδιαφέρει αλλά για να έχουμε να λέμε αγαπητοί μου αναγνώστες). Γράφει λοιπόν:
"Ο Χριστός ήταν μεγάλος μάγκας... Δεν πιστεύω στο θεό, ούτε στην ύπαρξη καμιάς "ανώτερης δύναμης" και σίγουρα όχι στη θρησκεία (όλων των ειδών), την εκκλησία και τους θεράποντές της. Πιστεύω στην επιστήμη, στη φύση, τον άνθρωπο, στη φυσική επιλογή. Αυτή είναι μια αυστηρά προσωπική μου άποψη, την οποίαν δεν έχω από κανέναν την απαίτηση να τη συμμεριστεί, αλλά να τη σεβαστεί, και οι απανταχού "ταλιμπάν" δεν τη σέβονται. Αυτοί, όμως, δε σέβονται (και σίγουρα δεν εφαρμόζουν) αυτά τα οποία υποτίθεται ότι έχουν ταχθεί να προασπίζουν. Μάλιστα, όσο πιο ψηλά ανεβούν στην ιεραρχία τους, κατά κανόνα τόσο απομακρύνονται από την ιδεολογία τους.
Οι παπάδες έχουν ως αποστολή τους να κηρύττουν και να εφαρμόζουν το λόγο του Χριστού. Ο οποίος (εάν και σε όποιο επίπεδο υπήρξε) δίδαξε μια σπουδαία επανάσταση, είπε αλήθειες ανοξείδωτες από το χρόνο κι έδωσε οδηγίες χρήσιμες και πολύτιμες για όλους.
Σύμφωνα με τις γραφές, ο Χριστός μάζεψε τους μαθητές του και τους ορμήνεψε να σκορπιστούν στη γη και να διδάξουν το λόγο του. Τους ορμήνεψε να μη δεχτούν αμοιβή γι αυτή τη δουλειά, ούτε χρυσάφι, ούτε ασήμι, ούτε καν φαγητό για το δρόμο : αιώνιοι πένητες να διδάσκουν το λόγο, χωρίς προσωπικό συμφέρον, χωρίς ανέσεις, χωρίς διευκολύνσεις. Οι μαθητές αυτοί έκαναν τη δουλειά τους, άλλος λίγο, άλλος πολύ ακολούθησαν τις οδηγίες του δασκάλου τους, και κάποτε πέθαναν κι έδωσαν τη σκυτάλη στους επιγόνους τους, τους κάθε λογής παπάδες, επισκόπους, μητροπολίτες και δε συμμαζεύεται.
Αυτοί όλοι είναι μισθωτοί. Πολλοί από αυτούς (όλο και περισσότεροι στα υψηλότερα κλιμάκια) δέχονται και χρυσάφι, και ασήμι, και φαγητό για το δρόμο, και πολυτελή ρούχα, κτίρια, θωρακισμένα αυτοκίνητα, και αμύθητες περιουσίες. Η δική μας εκκλησία κατέχει τη μισή χώρα. Την απέκτησε είτε με επιχειρηματικό τρόπο, είτε δεχόμενη δωρεές αφελών, έστω καλοπροαίρετων πιστών. Οι δωρητές αυτοί έδωσαν τα υπάρχοντά τους με σκοπό να διανεμηθούν στους λιγότερο έχοντες, για να θυμηθούμε μια ψευδοσοσιαλιστική ορολογία. Αλλά οι αποδέκτες τα συσσώρευσαν κι εξακολουθούν να τα συσσωρεύουν, κι ούτε που συζητούν να μοιραστούν έστω λίγα από αυτά, παρά μόνο με άλλα, πλούσια ανταλλάγματα και επενδύουν σε ξενοδοχεία και συνεδριακά κέντρα και γήπεδα του γκολφ και εμπορικά κέντρα, για να καταλήξουν ακόμη πιο πλούσιοι.
Πολλοί δε από αυτούς δεν έχουν καμμία συναίσθηση του αντι-χριστιανικού τρόπο ζωής και λειτουργίας τους, το αντίθετο μάλιστα : είναι πολύ περήφανοι και νιώθουν πως τα δικαιούνται όλα αυτά, επειδή, λέει, καθοδηγούν το λαό και έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ιστορία και την εθνική μας ταυτότητα. Πράγματα που η ιστορία αποδεικνύει ότι είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μύθοι προσεκτικά καλλιεργημένοι σε άλλες εποχές, όταν ίσως η ύπαρξή τους επιβαλλόταν...
Ρε σεις, έτσι είπε ο πνευματικός σας ηγέτης να κάνετε; Πολύ αμφιβάλλω..."

Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

ΠΑΟ - Πανιώνιος 2 - 1

Βλέποντας το σημερινό παιχνίδι του Παναθηναϊκού σκεφτόμουν ότι τους υπερεκτίμησα φέτος τους πράσινους. Ο ΠΑΟ είναι μια κακή ομάδα. Δεν ξέρω αν φταίει ο κακός προπονητής, οι μέτριοι παίκτες, η άσχετη διοίκηση, οι οπαδοί ή όλα αυτά μαζί αλλά το τριφύλλι δεν παίζει ποδόσφαιρο αντάξιο της φανέλας του. Ίσως βέβαια ο ΠΑΟ ποτέ να μην έχει παίξει σπουδαία (=δημιουργική) μπάλα κι απλώς οι οποιαδήποτε επιτυχίες, που στηρίζονται κυρίως στην άμυνα του, να διαστρεβλώνουν τις μνήμες μας. Και πάλι όμως ο ΠΑΟ είναι κακός. Δεν μπορεί να δημιουργήσει εύκολα φάση για γκολ πόσο μάλλον να βάλει γκολ. Βέβαια από την άλλη δεν είναι χειρότερος από το ΟΣΦΠ αλλά αυτό δεν αλλάζει την άνοστη γεύση που σου μένει μετά από κάθε παιχνίδι. Το πρωτάθλημα δεν πιστεύω πως θα το πάρει (αν και είναι μόνο ένα βαθμό πίσω από την κορυφή) καθώς ο κορυφαίος σέντερ φορ που λέγεται Σωκράτης Κόκκαλης δεν νομίζω να "επιτρέψει" άλλη ήττα του ΟΣΦΠ στα εναπομείναντα παιχνίδια. Επίσης ο ΠΑΟ δεν εμπνέει τη σιγουριά πως θα πάρει όλα τα παιχνίδια μέχρι το τέλος.
Είναι αλήθεια ότι η Πανάθα μ' έχει ξενερώσει τον τελευταίο καιρό. Ευτυχώς που άρχισε και η φόρμουλα 1 για να έχουμε κάτι να βλέπουμε τις Κυριακές. Εκεί η ομάδα μου, η νέα αλλά δυναμική BMW Sauber, τα πήγε αρκετά καλά στους δύο πρώτους αγώνες. Πιστεύω πως φέτος θα έρθει (με λίγη τύχη) η πολυπόθητη πρώτη νίκη.
Αυτή τη στιγμή που γράφω το ποστ, έχω αφήσει στη τηλεόραση να παίζει η Αθλητική Κυριακή μετά από πολύ καιρό. Πραγματικά είχα ξεχάσει πόσο άθλια εκπομπή είναι. Μόνο η κοπέλα (δεν συγκράτησα το όνομα της) που συμμετέχει στη παρουσίαση περισώζεται...
Τα λέμε.

Knight Rider 2008

Μόλις είδα τη τηλεταινία του "Knight Rider" (2008) και μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα! Δεν είναι επιπέδου Lost, Heroes, Prison Break κτλ αλλά είναι πολύ καλύτερο απ΄ό,τι περίμενα. Ο θρυλικός ΚΙΤΤ είχε "στιγματίσει" τη παιδική μου ηλικία, όπως και όλων φαντάζομαι που είναι γεννημένοι τέλη της δεκαετίας του '70 αρχές της δεκαετίας του '80. Σε νέες περιπέτειες λοιπόν ο Ιππότης της Ασφάλτου ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής μια εξελιγμένη μορφή του αξέχαστου ΚΙΤΤ. Το νέο αυτοκίνητο με τη τεχνητή νοημοσύνη στηρίζεται πάλι σε αμερικάνικο μοντέλο (Μάστανγκ) και είναι εξοπλισμένο με σούπερ-ντούπερ τεχνολογία του 21ου αιώνα. Η νέα φωνή του ΚΙΤΤ μου άρεσε (είναι του Βάλ Κίλμερ!) όπως και ο νέος Μάικλ Νάιτ. Το πρώτο επεισόδιο είχε ικανοποιητική πλοκή, αρκετή δράση και πετυχημένα εφφέ (έως και "μπούλετ τάιμ"!). Επίσης μου άρεσε η σκηνοθετική ματιά στη μυθολογία του ιππότη της ασφάλτου (έχει μερικά πολύ όμορφα πλάνα) αλλά και οι αναφορές στη παλιά σειρά. Δεν μου άρεσε που δεν είχε ούτε ένα άλμα (τούρμπο μπουστ) και το γεγονός ότι ο ΚΙΤΤ θα είναι υπό την επίβλεψη του FBI. Παράλληλα το βρήκα αρκετά πολιτικοποιημένο για "Knight Rider". Οι "κακοί" είναι μια αμερικάνική εταιρία σεκιούριτι που θέλει να κερδοσκοπήσει δημιουργώντας πολέμους ανά τον κόσμο και προσφέροντας μετά τις υπηρεσίες της στη αμερικάνικη κυβέρνηση. Μάλιστα το όνομα της είναι Blackriver το οποίο είναι ευθεία αναφορά στην πραγματική Blackwater που προσφέρει τις υπηρεσίες της στο Ιράκ.
Ελπίζω τελικά να γίνει σειρά από το NBC και να μη μείνει απλώς μια τηλεταινία...

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

Η μικρή πριγκίπισσα

Κοιτάζοντας τα βιβλία που στοιβάζονταν μέσα στη σκόνη ένας βαρύς ανασασμός έφυγε από τα χείλη της. Ούτε εκείνα την βοηθούσαν πια να ξεφύγει από τους εφιάλτες στης. Οι δαίμονες, οι πιο κοντινοί της φίλοι τον τελευταίο καιρό, θα ερχόταν να στοιχειώσουν τις σκέψεις της, τα όνειρα της. Η λύτρωση που τόσο πολύ πρόσμενε, αργούσε. Σε αυτόν τον μοναχικό πλανήτη που είχε εξοριστεί, η αίσθηση της απώλειας μεγάλωνε ακόμη περισσότερο. Το νεκρό τριαντάφυλλο στην αυλή τής υπενθύμιζε πως ούτε ο σκοτεινός βαρκάρης θα μπορούσε να την πάρει από εδώ. Η τρύπια απόχη έχασκε σαν απομεινάρι μιας άλλης ζωής. Εκεί που βρισκόταν κανένας δεν μιλούσε. Έτσι μόνο οι αναμνήσεις της την κρατούσαν στους δρόμους της λογικής. Δρόμοι που χανόταν όμως στη ζούγκλα της τρέλας. Ο πέτρινος άγγελος, που χλευαστικά ύψωσαν οι τιμωροί της, άρχισε να φωτίζεται από τις νωθρές ακτίνες του χλωμού φεγγαριού. Γύρω του οι φρικιαστικές σκιές μεγάλωναν. Ήρθαν...

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

Δύο αγαπημένα τραγούδια

Ο καλός φίλος nikiplos με προσκάλεσε σε ένα νέο παιχνίδι το οποίο ζητά να ποστάρω δύο τραγούδια, ένα ξένο & κι ένα ελληνικό που θα χρησιμοποιούσα για να πω σε κάποια σ' αγαπώ. Το ένα πρέπει να είναι με γυναικεία φωνητικά και το άλλο με ανδρικά. Μου είναι πολύ δύσκολο να καταλήξω σε δύο μόνο καθώς μου έρχονται πολλά στο μυαλό. Τελικά για ελληνικό θα διάλεγα όχι ένα αλλά δύο (τα βρήκα μαζί στο youtube) τραγούδια του αξεπέραστου Μάνου Ελευθερίου με την όμορφη ερμηνεία του Βασίλη Παπακωνστατίνου: "Σ' ακολουθώ" καθώς και το "Αχ, τα μάτια σου!"
Για ξένο θα διαλέξω την Annie Lennox και το "Ιnto the west". Ένα τραγούδι που κάνει τη καρδιά σου να χτυπάει δυνατά...

Η σημασία της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ

Μετά από απουσία σχεδόν μια βδομάδας από την ελληνική μπλογκόσφαιρα (να 'ναι καλά οι εργατοπατέρες της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ που μας έκαναν άνω κάτω με την αυθαίρετη χρήση ενός δημόσιου αγαθού για δικός τους όφελος, δηλ. το βουλευτιλίκι) επιστρέφω με μια αναφορά σ' ένα ενδιαφέρον άρθρο της Δώρας Αντωνίου, στην κυριακάτικη Καθημερινή, σχετικά με τα Σκόπια και την ένταξη τους στο ΝΑΤΟ. Αναδημοσιεύω τη τελευταία παράγραφο:
Παράλληλα, η συμφωνία για το θέμα της ονομασίας και η ένταξη στο ΝΑΤΟ δείχνει να αναδεικνύεται από το αλβανικό στοιχείο ως κρίσιμος παράγοντας σταθερότητας της χώρας. «Η ένταξη στο ΝΑΤΟ είναι τόσο σημαντική που θα μπορούσατε να δώσετε στη χώρα ακόμα και όνομα αναψυκτικού», φέρονται να είπαν εκπρόσωποι των αλβανικών κομμάτων στους εκπροσώπους της σλαβομακεδονικής ηγεσίας. Επισήμως, ο επικεφαλής του «Δημοκρατικού Κόμματος Αλβανών», Μεντούχ Θάτσι, δήλωσε προχθές ότι «Η εθνική τους ταυτότητα είναι περισσότερο σημαντική γι' αυτούς (τους Σλαβομακεδόνες), αλλά η ένταξη στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. είναι πολύ πιο σημαντικά για εμάς». Ο ηγέτης του μεγαλύτερου αλβανικού κόμματος της ΠΓΔΜ, του DUI, Ξεβάτ Αντέμι, δήλωσε ότι «η ευρωατλαντική προοπτική της χώρας απειλείται από τον καθυστερημένο ρομαντικό εθνικισμό ορισμένων ηγετών της πολιτικής ελίτ». Το αλβανικό στοιχείο θεωρεί ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ θα διασφαλίσει περισσότερα δικαιώματα και αναγνώρισή τους ως ισότιμους εταίρους σε μια πολυεθνική κοινωνία.
Ωραία, αυτοί βρίσκονται με τη πλάτη στο τοίχο και εμείς δεν μπορούμε να πετύχουμε το αυτονόητο: την προστασία της ιστορίας μας. Άξιοι οι πολιτικοί μας...
Καφές έτοιμος οπότε ας διαβάσω τώρα τι μου γράψατε τη βδομάδα που "έλειπα" και ας σεργιανίσω (πάντα μου άρεσε αυτή η λέξη!) στη μπλογκογειτονιά μας αυτό το συννεφιασμένο κυριακάτικο μεσημέρι (sic).

Σάββατο 22 Μαρτίου 2008

Βόλτα στη Ξάνθη

Μ' αρέσει πολύ τώρα που έγινε καλύτερος ο καιρός, το Σάββατο το πρωί να πηγαίνω βόλτα στη Ξάνθη. Επομένως, με χαρά δέχτηκα τη πρόσκληση δύο παλιών συναδέλφων να συναντηθούμε στη θρακική πόλη, το προηγούμενο Σάββατο. Τη συγκεκριμένη μέρα είναι και το περίφημο παζάρι της Ξάνθης. Έχει μεγάλη έκταση, μαζεύει πάρα πολύ κόσμο και πραγματικά μπορείς να βρεις τα πάντα εκεί...


Ωραία όμως είναι και να περπατάς απλώς στους δρόμους της πόλης μέχρι να φτάσεις στη διάσημη πλατεία της με το ρολόι. Συναντάς πομάκους, μουσουλμάνους και χριστιανούς αποκτώντας έτσι η βόλτα σου μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Βέβαια η συνύπαρξη δεν είναι τόσο ρόδινη αλλά αυτό είναι θέμα ενός άλλου ποστ.


Μετά τον περίπατο ανοίγει η όρεξη οπότε πάμε στην παλιά πόλη και στην ομώνυμη ταβέρνα (που για να τη βρεις χρειάζεσαι GPS καθώς είναι καλά κρυμμένη μέσα στα διατηρητέα παλιά σπίτια). Είναι λίγο σκοτεινή, για μια τέτοια ηλιόλουστη μέρα αλλά σε αποζημιώνει με το παραπάνω με το φαγητό, το ευγενικό σέρβις, τις πολύ καλές τιμές και το υπέροχο χύμα ημίγλυκο κόκκινο κρασί της. (Δεν πρόλαβα να βγάλω φωτογραφία πριν την "επιδρομή":-).


Μετά τη μεσημεριανή κρασοκατάνυξη επιβάλετε καφές. Προορισμός είναι η φυσικά η "παραλία" της Ξάνθης. Όχι ο δήμαρχος δεν έφερε θάλασσα, οι Ξανθιώτες ονόμασαν έτσι (από φθόνο για τη παραλία της γειτονικής Καβάλας μήπως;-) το κεντρικό δρόμο με τις καφετέριες. Ήδη ο ήλιος αρχίζει να πέφτει και εσύ αποχωρείς χορτασμένος από μια γεμάτη μέρα με τις αισθήσεις σου φορτωμένες με νέες γεύσεις, αρώματα και ήχους...

Κυριακή 16 Μαρτίου 2008

Εκεί Που Φυτρώνουν Τα Άγρια Τριαντάφυλλα

Έκλεισε τη βαριά ξύλινη πύλη πίσω του και κοίταξε τον βρώμικο δρόμο που ανοιγόταν μπροστά του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που είχε περάσει από την κοιλάδα Που Φυτρώνουν Τα Άγρια Τριαντάφυλλα. Ήταν όμως η τελευταία. Είχε αποφασίσει να μην ξαναβάλει τον εαυτό του σε αυτή τη δοκιμασία. Παρά το ειδυλλιακό όνομα που σαρκαστικά της είχαν δώσει, η απόκοσμη αυτή περιοχή αποτελούσε νεκροταφείο σπασμένων ονείρων. Πολλοί γενναίοι ή ανόητοι (όπως το δει κανείς) άνθρωποι, νάνοι & ντρόου είχαν χάσει τη ζωή τους σε αυτόν τον αφιλόξενο τόπο ψάχνοντας τους αρχαίους θησαυρούς που υποτίθεται ότι έκρυβε στα μαύρα χώματα της.
Στις σχισμές του άγριου βραχώδες εδάφους έβλεπες μόνο φωτιές από τα σωθικά της γης να ξεχύνονται με δύναμη σε μια προσπάθεια να φτάσουν στον ουρανό και να εκπληρώσουν τον διακαή πόθο τους, να γίνουν αστέρια. Αυτό που έμενε όμως στο τέλος ήταν μόνο μαύρος πυκνός καπνός και στάχτη. Η ζωή είχε δραπετεύσει από αυτό το τρομερό μέρος και μόνο μερικά κρανία άγριων ζώων υπενθύμιζαν ότι ίσως εδώ κάποτε υπήρχε κάτι περισσότερο από τη μυρωδιά του θανάτου. Τώρα κυριαρχούσε μόνο η φωτιά, η στάχτη και ο καπνός. Μια μοναχική φιγούρα, όμως, διέσχισε για τελευταία φορά το τρομερό αυτό τοπίο. Ο Κ. δεν θα ξαναπερνούσε από εκεί. Τα σπαραχτικά ουρλιαχτά των εγκλωβισμένων ψυχών, ο εκκωφαντικός θόρυβος των προσδοκιών που θρυμματίζονταν ήταν κάτι που δεν μπορούσε να αντέξει άλλο πια. Άλλωστε ήταν σίγουρος ότι υπήρχαν κι άλλοι δρόμοι για να φτάσει στην αγαπημένη του Μ. Έπρεπε όμως να ψάξει να τους βρει...

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008

Sportday 12.03.2008

Οι αθλητικές εφημερίδες είναι γενικά χαμηλότατου ποιοτικού επιπέδου εκτός από διάφορες εξαιρέσεις. Μια τέτοια εξαίρεση είναι και το πρωτοσέλιδο της σημερινής Sportday που είναι αφιερωμένο στην απόλυση του προπονητή του Ολυμπιακού, Τάκη Λεμονή. Είναι πραγματικά ευρηματικό. Με λίγες προτάσεις (αγγελίες) αναδεικνύει αλλά και σατιρίζει εύστοχα την κατάσταση στον ΟΣΦΠ.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

Έλληνας

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ. Νιώθω Έλληνας αν αυτό σημαίνει Ευρωπαίος. Κι Ευρωπαίος, αν αυτό συμπεριλαμβάνει την Ελληνικότητά μου.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Δεν μ' αρέσει να παριστάνω τον πολύ Έλληνα. Θέλω να είμαι όσο είμαι. Καιρός είναι η έννοια Έλληνας να δώσει τη θέση της στην έννοια άνθρωπος. Και τότες πιστεύω πως θα συνδεθούμε με μια πιο βαθιά παράδοση που, κατά σύμπτωση, είναι κι αυτή γνησίως ελληνική.
Ο,ΤΙ ΕΧΩ ΙΕΡΟ. Να περιφρονώ τις συνήθειες των πολλών, τη λογική του κράτους και την "ηθική" των συγγενών μου. Να αγαπώ με πάθος τους κυνηγημένους, τους ανορθόδοξους και τους αναθεωρητές.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ. Πάντα μ' απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο όσες φορές τ' άκουγα. Έλεγα μέσα μου, τι άραγες εννοεί; Σκέφτηκα, σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου, εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί.
Μάνος Χατζιδάκις.
(Το διάβασα στο blog του zero+)

Πάμε για καφέ;

Ωραία μέρα σήμερα. Δουλειά δεν έχουμε, η Πανάθα νίκησε, ηλεκτρικό ρεύμα έχουμε, ο ήλιος λάμπει... Ό,τι πρέπει για τραπεζάκια έξω και παραδοσιακό ελληνικό φραπέ! Λοιπόν, ποιος θα έρθει για καφέ στο "Αιγαίο" (καφετέρια της περιοχής με το κύμα κυριολεκτικά να σκάει στα πόδια σου...); Αλλά να πάμε τώρα, πρωί. Μην αργήσετε!
Αυτό το κείμενο ξεκίνησε ως ποστ για τον ΠΑΟ αλλά με κάλυψε ο φίλος Eximnos/Baladofatsas και η ανάλυση του, την οποία μπορείτε να διαβάσετε στο blog του.

Κυριακή 9 Μαρτίου 2008

Μάσκα

Ξυπνάω με φωνές γιατί άρχισες χωρίς εμένα καρναβάλι τι στολή να βάλω τι να φορέσαν άραγε όλοι οι άλλοι λες να 'χουν χρώματα πολλά και φινετσάτα και τεράστια καπέλα θέλω να ‘μαι μοναδικός και αντί για μάσκα να φορέσω εσένα τρέλα. Γιορτή γιατί Γιατί γιορτή να γίνουν άτρωτοι οι τρωτοί Τρελές χαρές, βουβές φωνές βγάλε τη μάσκα σου και δες. Μοιάζεις κακός πωπω μια μάσκα που τη βρήκες πες και εμένα όσα φοράω κλεμμένα είναι και σκισμένα πες μια κουβέντα να σ' ακούσω τρόμαξέ με μέσα στα μάτια να με σκιάξεις κοίταξέ με. Μα δε μπορείς κακό να γίνεις αλήθεια δε μπορείς Για κοίτα εκείνον με τ' αγγέλου τα φτερά που όλο γελάει κρύβει τα μάτια του και μοιάζει μια χαρά ενώ πονάει και αν του φωνάξεις να γυρίσει να κοιτάξει δε θα γουστάρει το παράδεισο, θ' αλλάξει. Ένα καπέλο θα φορέσει γεμάτο με φτερά και θ' αρχίσει να χορεύει με τους άλλους στην πυρά κι αυτός που καίνε πόσο μου μοιάζει και μονάχα που το σκέφτομαι αλήθεια με τρομάζει. Βρες μου μια μάσκα να φορέσω ότι να 'ναι να σωθώ και μια στολή να μοιάζω σαύρα να συρθώ ή καμιά φούστα καμιά τσάντα καμιά κάλτσα να μοιάζω πόρνη που ξεχύθηκε στην πιάτσα. Κάνε ότι να 'ναι να ξεφύγω απ' τη φωτιά άσε με λάσκα έκανα λάθος που δε φόρεσα μια μάσκα. Στο καρναβάλι ρε που πας χωρίς μάσκα και στολή ρε να φοράς. Κι αφού το διάλεξες, να πας θα 'σαι μόνος μες στους μόνους θα πονάς. Γι' αυτό λοιπόν φοράω την πρώτη μάσκα εκείνη που θα βρω το πήρα απόφαση πως πρέπει να χωθώ μες στον χορό κι αν τους φοβίσω και εγώ με τη σειρά μου τότε θα 'ναι ταιριαστή επάνω μου η φορεσιά μου. Κι αν τους κάνω να γελάσουν και ξεσκάσουν μπορεί τη φάτσα μου για πάντα να ξεχάσουν και να θυμούνται αυτή τη μάσκα τη γελοία που φοράω και θα μπορέσω με τους άλλους άνετα να περπατάω. Δε θα φοβάμαι και δε θα ντρέπομαι για μένα θα 'ναι τριγύρω μου τα πάντα ευτυχισμένα δε θα ζηλεύω αυτά που φόραγαν οι άλλοι θα συνηθίσω εδώ κοντά σου καρναβάλι. Τέλος καλό όλα καλά η μάσκα ταίριαξε καλά. (Στίχοι - Μουσική: B.D. Foxmoor, Ερμηνεία: Active Member)

Σάββατο 8 Μαρτίου 2008

Καρναβάλι

Δεν μου αρέσουν καθόλου οι απόκριες. Δεν ξέρω, ίσως να είμαι ξενέρωτος. Ίσως να είναι κάποιο παιδικό τραύμα που δεν θυμάμαι. Το θέμα όμως είναι ότι δεν μου αρέσει καθόλου το καρναβάλι. Δεν μπορώ να καταλάβω τι βρίσκουν στην αποθέωση του κιτς, στα κρύα αστεία και στην εκνευριστική μουσική που είναι η ίδια κάθε χρόνο. Πιθανόν να είμαι υπερβολικός αλλά πραγματικά μου φαίνεται ανούσιο και κακόγουστο το όλο πράγμα. Ευτυχώς έρχεται η Καθαρά Δευτέρα που σημαίνει ότι θα τελειώσουν όλα αυτά.

Helexpro & εργαζόμενες

Πότε είπαμε είναι η μέρα της γυναίκας; Διάβασα το παρακάτω κείμενο κι έμεινα έκπληκτος με τον κυνισμό ορισμένων μεγαλοσχήμων manager & επενδυτών (και όποιο άλλο σικ & καθωσπρέπει όνομα επαγγέλματος θέλετε που περιγράφει αυτή τη γλοιώδη συνομοταξία ανθρωποειδών):
Το παραπάνω δελτίο παραγγελίας θα μπορούσε να μείνει και ασχολίαστο. Η εικόνα του αύριο (motto της εταιρείας) είναι ήδη εδώ. Θερμά συγχαρητήρια στην Helexpro για το ευρηματικό της concept και για τον ιδιαίτερα προωθημένο τρόπο με τον οποίο εισάγει τις νέες γυναίκες στην αγορά εργασίας. Σαν εμπορεύματα Α και Β διαλογής, κοστολογούμενα αναλόγως. Εμπορεύματα που προμηθεύεται (νοικιάζει) από άλλη εταιρεία promotions και στη συνέχεια τα διαθέτει στους εκθέτες, με το αζημίωτο βέβαια. Μάλιστα η συγκεκριμένη παροχή των promogirls (υπάρχουν μαρτυρίες εκθετών) μοιραζόταν σαν διαφημιστικό υλικό κατά τη διάρκεια της έκθεσης Infacoma (21-24 Φεβρουαρίου 2008 στη Θεσσαλονίκη). Η Helexpro προέκυψε από την Helexpo, που όπως η ίδια στην ιστοσελίδα της δηλώνει «Είναι ο εθνικός εκθεσιακός φορέας της Ελλάδας. Είναι ο μεγαλύτερος οργανωτής εκθέσεων, συνεδρίων και πολιτιστικών εκδηλώσεων στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και έχει ως έδρα τη Θεσσαλονίκη». Εξαιρετικά λοιπόν. Ενας κρατικός φορέας, διεθνούς βεληνεκούς και με μεγάλο εύρος δραστηριοτήτων μεταξύ των οποίων και πολιτιστικές (τρομάρα του) δεν ντρέπεται να εκδίδει φυλλάδια σαν το παραπάνω, να τα διανέμει στους εκθέτες και να τους παροτρύνει να προμηθευτούν “promogirls” «Απλά εμφανίσιμα» για τους πιο παρακατιανούς, «ιδιαίτερα εμφανίσιμα» και πιο ακριβά για όσους διαθέτουν υψηλό status. Τόσο κυνικά. Το γεγονός ότι αυτά τα promogirls δεν παύουν να είναι νέες εργαζόμενες γυναίκες, που δουλεύουν δίπλα δίπλα, στην ίδια δουλειά, τις ίδιες ώρες, έχουν τις ίδιες ανάγκες και υφίστανται την ίδια κούραση ψυχική και σωματική, αλλά αμείβονται διαφορετικά με κριτήρια καλλιστείων δεν απασχόλησε κανέναν. Κακώς, γιατί όφειλαν τα υψηλόβαθμα και διορισμένα από την πολιτεία στελέχη να ξέρουν ότι η «ίση αμοιβή για ίση εργασία» αποτελεί βασική αρχή του εργατικού δικαίου. [...]
Πέμπτη 28/02/2008

Υπογραφές
: Δίκτυο Γυναικών Πάτρας, Ομάδα Γυναικών Θεσσαλονίκης, Παγκόσμια Πορεία Γυναικών, Προπτυχιακά προγράμματα σπουδών για θέματα φύλου και ισότητας ΤΕΙ Πάτρας, ΕΠΕΑΕΚ ΙΙ, Τμήμα Γυναικών ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας

Βόλτα στο βασίλειο των πλασμάτων του δάσους

Της άρεσε να χάνετε μέσα στο δάσος. Προσπαθούσε κάθε μέρα να το σκάει από το μουντό & γκρίζο κάστρο του πατέρα της, με τις τεράστιες πολυτελέστατες αίθουσες αλλά και με τη τεράστια μοναξιά να την ακολουθεί σαν πιστός φίλος. Μόνο εδώ έξω ένιωθε όμορφα. Εδώ δεν είχε αξιολύπητους κανόνες να κρέμονται σαν βαριές αλυσίδες καταδίκου από τα χέρια της. Δεν είχε τους πομπώδεις πέτρινους τοίχους να την παγιδεύουν. Εδώ μπορούσε να αναπνεύσει βαθιά. Κάθισε να ξεκουραστεί. Πρέπει να είχε περπατήσει αρκετή ώρα αυτό το ζεστό ανοιξιάτικο πρωινό. Σύντομα στρατιώτες του πατέρα της θα ερχόταν να τη βάλουν πίσω στο χρυσό κελί της. Προσπάθησε να απολαύσει τις τελευταίες στιγμές στο δάσος.
Ένα θόρυβος την έκανε να ξαφνιαστεί και να γυρίσει το βλέμμα της. Μια φιγούρα ενός άνδρα στεκόταν στο βάθος και οι παιχνιδιάρικες ακτίνες του ήλιου, που κατάφερναν να ξεφύγουν από το πυκνό φύλλωμα των δέντρων, δεν την βοηθούσαν να τον δει καλύτερα. Ωστόσο δεν φοβήθηκε. Άρχισε να την πλησιάζει. Ήρθε δίπλα της. Το χαμόγελό της, που ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της από τη στιγμή που πάτησε το πόδι της σε αυτό το μαγικό πράσινο βασίλειο, τώρα είχε παγώσει. Απέναντι της ήταν ένα τρομερός drow, ένα σκοτεινό ξωτικό. Είχε ακούσει τόσες αφηγήσεις γι' αυτά τα φρικτά πλάσματα. Ιστορίες και φήμες ταξίδευαν σε κάθε γωνιά της πόλης της αλλά και των γειτονικών βασιλείων του Βορρά για την ανύπαρκτη ηθική τους, τις βάναυσες συμπεριφορές τους, τα δολοφονικά ένστικτα τους αλλά και την ανυπέρβλητη επιδεξιότητά τους στη μάχη. Πρώτη φορά όμως έβλεπε ένας εκπρόσωπο της υποχθόνιας φυλής τους. Τότε κάτι παράξενο συνέβη. Της χαμογέλασε. Ασυνείδητα χαμογέλασε κι αυτή. Πρόσεξε ότι αιμορραγούσε στον δεξί του ώμο. Και το δικό του αίμα, όπως και το δικό της, ήταν κόκκινο. Τελικά ίσως να μην ήταν τόσο διαφορετικοί. Όμως, όπως ξαφνικά εμφανίστηκε έτσι ξαφνικά κι έφυγε, αθόρυβα, σαν αερικό από μπροστά της. Ήξερε ότι δεν θα τον ξανάβλεπε. Ένιωθε όμως χαρούμενη. Σαν ένας νέος κόσμος να εμφανίστηκε μπροστά της. Ίσως το σκοτάδι να μην ήταν τόσο φρικτό όσο την είχαν κάνει να πιστέψει. Άλλωστε καθημερινά έβλεπε πολλά "τέρατα" να κυκλοφορούν ανενόχλητα στο φως του ήλιου ακόμη και μέσα στα ανάκτορα του βασιλιά.
Ο ήχος από τα βαριά βήματα των στρατιωτών τής υπενθύμισαν ότι ήρθε η ώρα για να επιστρέψει στον -επιβλητικό από έξω αλλά τόσο κενό από μέσα- πύργο της. Τουλάχιστον θα ήταν εκεί κι αδερφή της. Το μόνο πρόσωπο στο οποίο θα μπορούσε να αναφέρει την αναπάντεχη συνάντηση που είχε.

Κυριακή 2 Μαρτίου 2008

Τι κρύβει η σελίδα 123;

Η καλή μου φίλη Μαργαρίτα με προσκάλεσε να γράψω τους τρεις παραγράφους που ακολουθούν μετά τη πέμπτη σειρά από τη σελίδα 123 του βιβλίου που διαβάζω. Αυτή την περίοδο διαβάζω το "Ένα γιάνκης του Κονέκτικατ στην αυλή του βασιλιά Αρθούρου" του Μαρκ Τουέιν:
Είδα όμως ότι οι λεβέντες στάθηκαν κάπου διακόσια με τριακόσια μέτρα μακριά μου, κι αυτό με ανησύχησε. Η ικανοποίηση μου έγινε καπνός και φόβος με κυρίεψε, ήμουν χαμένος. Η Σάντυ πάντως έλειπε ολόκληρη και ήταν έτοιμη να ξαναβρεί το φλύαρο εαυτό της μα τη σταμάτησα λέγοντας της ότι για κάποιο λόγο που δεν γνώριζα τα μάγια δεν είχαν πιάσει, γι' αυτό έπρεπε να καβαλήσει αμέσως το άλογο της και να φύγουμε όσο πιο πιο γρήγορα μπορούσαμε για να σώσουμε τη ζωή μας. Εκείνη όμως δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα. Επέμενε ότι τα μάγια μου είχαν εξουδετερώσει τους ιππότες. Δεν προχωρούσαν γιατί δεν μπορούσαν να προχωρήσουν. Σε λίγο θα έπεφταν από τις σέλες τους και τότε θα τους παίρναμε τα άλογα και τον εξοπλισμό τους. Πως να προδώσω την, τόσο απλοϊκή, εμπιστοσύνη που μου είχε; Της εξήγησα λοιπόν ότι είχε γίνει κάποιο λάθος. Πως όταν τα πυροτεχνήματα μου σκότωναν, τούτο γινόταν στη στιγμή. Όχι, οι άντρες αυτοί δεν θα πέθαιναν, κάτι είχε πάει στραβά με το μηχάνημα μου, αλλά ούτε κι εγώ ήξερα τι ακριβώς. Τώρα όμως έπρεπε να του δίνουμε γιατί από στιγμή σε στιγμή θα μας ορμούσαν πάλι. Η Σάντυ γέλασε και είπε:
"Αχ, αφέντη μου, δεν είναι τέτοια η ράτσα τους! Ο σερ Λάνσελοτ μένει και πολεμάει με του δράκοντες, κρατάει γερά και τους ορμάει όχι μόνο μια και δύο φορές αλλά αμέτρητες όπου τους νικάει και τους σκοτώνει. Το ίδιο και ο σερ Πέλινορ, και ο σερ Άγκλοβαλ, και ο σερ Κάραντος, ισως και μερικοί ακόμη, μα κανένας άλλος δεν τολμάει, κι άσε τις γλώσσες τις τεμπέλικες να λένε ό,τι θέλουν. Και συ μου λες πως δεν τους έφτασε ό,τι πάθανε τούτοι οι παλικαράδες της φακής και θέλουν να πάθουν κι άλλα;"
"Τότε τι περιμένουν; Γιατί δεν φεύγουν; Δεν τους εμποδίζει κανείς. Μα την άγια γη, είμαι έτοιμος να ξεχάσω ό,τι έγινε!"

Άλλη μια μάχη: Η αίθουσα του θρόνου

Το κείμενο που ακολουθεί είναι του Φίλου του Οικονόμου και αποτελεί συνέχεια του post Άλλη μια μάχη. Η εικόνα είναι του Dawid Michalczyk και έχει τίτλο "After the battle".

Πίσω στο δάσος της Νεμαντάρ, στην άκρη του κόσμου που ο ήλιος σπάνια χρύσιζε τα φύλλα των μαγικών φυτών, σ’ αυτόν τον ξεχασμένο από τον χρόνο τόπο ήταν το βασίλειο των σκοτεινών ξωτικών. Εκεί τα δέντρα δεν μαραίνονταν, ούτε έριχναν τα φύλλα τους, ούτε πέθαιναν. Το ίδιο και τα ξωτικά. Η ανησυχία και η προσμονή ήταν για αιώνες άγνωστα συναισθήματα για τους κατοίκους των φυλλωμάτων, όμως αυτό είχε αλλάξει άρδην τον τελευταίο καιρό.
Στο θρόνο του, που βρισκόταν σε μια αίθουσα από κλαδιά και φύλλα, καθόταν σκεπτικός ο Έρενορ, βασιλιάς όλων όσων βρίσκονταν πέρα απ’ το ηλιοβασίλεμα, όπως έλεγαν οι άνθρωποι το βασίλειό του. Οι τελευταίοι μήνες του είχαν στερήσει την ηρεμία και την γαλήνη του. Οι προετοιμασίες για την εκστρατεία, οι στρατιώτες, τα εφόδια, η στέψη του. Ναι, είχε γίνει βασιλιάς μόνο λίγους μήνες πριν, μιας και ο Φελάνγουε ο πραγματικός βασιλιάς των δασών είχε παραιτηθεί από το θρόνο του, κάτι που ήταν πρωτάκουστο στην μακραίωνη ιστορία των ξωτικών, για να ηγηθεί του στρατού του στη μάχη. Όμως δεν μπορούσε να μείνει η χώρα πέρα από το ηλιοβασίλεμα χωρίς βασιλιά... Πόσο ευχόταν να ήταν εδώ μαζί του ο παιδικός του φίλος να μοιραστεί την αγωνία του καθώς περίμενε νέα από την μάχη. Αλλά μάλλον αυτός τα ήξερε από πρώτο χέρι.
Το ίδιο πρωί οι γητευτές του τον πληροφόρησαν ότι η κρίσιμη μάχη, μπροστά από τον πύργο των επτά κεριών είχε αρχίσει αλλά από κει και πέρα δεν είχε μάθει τίποτα. Η αναμονή τον τρέλαινε, έπρεπε να μάθει τι είχε συμβεί στον φίλο του, δεν ήθελε να είναι βασιλιάς. Ήθελε να γυρίσει πίσω ο Φελάνγουε. Σαν να εισακούστηκε κάποια προσευχή του εκείνη την στιγμή παραμέρισε μια φυλλωσιά και μπήκε μέσα ένας γέρος γητευτής με ένα ξύλινο ραβδί στο χέρι.
«Επιτέλους, Γκίντεον. Πες μου τι έγινε, τι σου είπαν οι αγγελιοφόροι σου;»
«Άσχημα νέα βασιλιά μου. Τα πουλιά έφεραν νέα απερίγραπτου ολέθρου. Λιγότερα από τα μισά γύρισαν.»
«Αδύνατον, δεν το πιστεύω... Δείξε μου, πρέπει να δω...»
«Είστε σίγουρος βασιλιά μου; Για τον Φέλανγουε δεν ξέρουμε τίποτα.»
«Γι αυτό πρέπει να δω. Δείξε μου λοιπόν, τι περιμένεις;»
«Όπως επιθυμείτε. Αδειάστε το μυαλό σας και σκεφτείτε μόνο τι θέλετε να δείτε»
Ο μάγος περιέστρεψε το ραβδί στον αέρα, στην αρχή αργά και στην συνέχεια γρηγορότερα σε όλο και μεγαλύτερους κύκλους, ψέλνoντας ταυτόχρονα κάποιο ξόρκι που έκανε τα κλαδιά να τρίζουν και τα φύλλα να θροϊζουν σαν μανιασμένα. Ένας μεγάλος κύκλος σχηματίστηκε μπροστά στο κεφάλι του Έρενορ και μέσα μια εικόνα που σιγά σιγά καθάρισε.
Το θέαμα ήταν φρικτό, όλη η κοιλάδα μπροστά από τον πύργο των εφτά κεριών ήταν σπαρμένη με πτώματα, το μαύρο δέρμα των όρκ έκανε αντίθεση με τις άλλοτε γυαλιστερές πανοπλίες των ανθρώπων, και άλλοτε δεν ήταν το δέρμα των όρκ που σκούραινε το τοπίο, αλλά των ξωτικών. Η εικόνα πλησίασε προς το έδαφος και στάθηκε πάνω σε έναν άνθρωπο πολεμιστή που αποτελείωνε το τελευταίο από μία ομάδα όρκ. Ένας από τους ελάχιστους που έμενε στο πεδίο της μάχης ενώ όλοι είχαν είτε υποχωρήσει είτε πεθάνει. Χωρίς καμία έκφραση θριάμβου ο άνθρωπος έβγαλε το όπλο του από την σάρκα του όρκ και προχώρησε προς το μέρος που φαίνονταν από μακριά οι δυνάμεις των ανθρώπων να υποχωρούν. Τότε ανάμεσα στα πτώματα ακούστηκε μια φωνή, γνώριμη στον Έρενορ, τελείως όμως άγνωστη στον άνθρωπο. Γύρισε προς τα κει που είχε ακούσει την φωνή και είδε ένα τραυματισμένο ξωτικό πλακωμένο από δύο νεκρούς συντρόφους του.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» ικέτευσε το ξωτικό. Ο άνθρωπος μετακίνησε τους νεκρούς και πάντα ανέκφραστος σήκωσε το τραυματισμένο ξωτικό στα πόδια του. Τα τραύματά του δεν ήταν βαριά και θα τα κατάφερνε αν έφταναν ποτέ στον στρατό που υποχωρούσε.
«Πρέπει να φύγουμε είπε ο άνθρωπος, αν μείνουμε εδώ, δεν θα μπορέσουμε να δώσουμε άλλη μάχη». «Σε ευχαριστώ, μου έσωσες την ζωή» αντιγύρισε το ξωτικό. Ο άνθρωπος δεν μίλησε μόνο ξεκίνησε να προχωράει με πιο αργό ρυθμό για να τον προλαβαίνει ο τραυματίας.
Ο Έρενορ κόντευε να τρελαθεί. «Είναι ο Φελάνγουε, ζει..» Φώναξε όταν τον προτοείδε. Αλλά για πόσο ακόμα; Δεν μπορούσε να τον εγκαταλέιψει στην μοίρα του, σε ένα απέραντο νεκροταφείο, λεία για τα επόμενα όρκ...
«Ετοίμασε τον στρατό, φεύγουμε σε δύο μέρες.»
«Μα κύριε, δεν μπορείτε να αφήσετε το δάσος, είναι ο νόμος»
«Ο Φελάνγουε ήταν ο πρώτος βασιλιάς που άφησε τον θρόνο. Εγώ θα είμαι ο πρώτος που θα αφήσω το δάσος»
Με αυτά τα λόγια έφυγε σχεδόν τρέχοντας από την αίθουσα του θρόνου.
Όταν ο βασιλιάς είχε απομακρυνθεί αρκετά ο μάγος είπε «Μπορείς να βγεις τώρα. Δεν χρειάζεται να κρύβεσαι από μένα». Μια φυλλωσιά κινήθηκε στην άλλη μεριά του δωματίου και μια μαγική ύπαρξη μπήκε στο χώρο. Το βαθύ εβένινο δέρμα της έδενε απόλυτα με το πράσινο των φύλλων, το μέρος φωτοβόλησε από την παρουσία της. Ήταν το φως σ’ αυτόν τον ανήλιαγο τόπο. Τα κλαδιά υποκλίθηκαν και τα λουλούδια άνθισαν καθώς πλησίαζε τον μάγο.
«Πως κατάλαβες ότι ήμουν εδώ;»
«Η γητειά δεν έδειξε τυχαία τον άνθρωπο στην μάχη. Κάποια θέληση την οδήγησε εκεί. Δεν μπόρεσα να σκεφτώ άλλη εκτός από την δικιά σου. Μάλλον από τύχη είδαμε και τον Φέλανγουε»
«Δεν σου ξεφεύγει τίποτα εσένα έτσι; Ναι πράγματι εγώ οδήγησα το ξόρκι σε αυτόν. Είναι διαφορετικός από τους άλλους, το είδες κι εσύ, δεν αντλεί χαρά από την μάχη. Τον γνώρισα στην άκρη του δάσους, εκεί που συναντήθηκαν οι στρατοί. Ενώ όλοι οι άλλοι έλεγαν ιστορίες για ανδραγαθήματα στρατηγών και πόλεμους και νίκες, αυτός είχε καθίσει κάτω από ένα δέντρο μας αμίλητος. Δεν μπόρεσα να του μιλήσω... Και τώρα ίσως να είναι αργά...»
«Υποθέτω δηλαδή ότι θα φύγεις μαζί με τον Έρενορ να βρεις τον αδερφό σου;»
«Υποθέτεις σωστά». Είπε αυτά και έφυγε από την αίθουσα όπως και ο βασιλιάς.
Ο μάγος κατέβασε το κεφάλι πολύ λυπημένος, «όπως νομίζετε» ψηθίρισε στον εαυτό του και ξεκίνησε να φύγει και αυτός.

Σάββατο 1 Μαρτίου 2008

Άνοιξη!

Κι αν με ρωτήσεις να σου πω τι περιμένω τάχα
δεν περιμένω τίποτα, την άνοιξη μονάχα!
(στίχοι από το "Πλοίο φάντασμα" του συγκροτήματος "Μακρινά ξαδέρφια")