Κι ενώ ήταν χαμένος σε αδιάφορες σκέψεις και δεκάδες ιστοσελίδες που περνούσαν με κινηματογραφική ταχύτητα από μπροστά του, ακούστηκαν γνώριμες νότες από τα ηχεία του υπολογιστή. Η ψυχή του αναθάρρησε. Η απόκοσμη φωνή του Θάνου άρχισε να τραγουδά τους πρώτους στίχους από το ποίημα του Ουράνη.
"Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι..."
Ένοιωθε σαν να βρέθηκε σε έναν γαλάζιο ουρανό που για σύννεφα είχε στιγμές από τη ζωή του. Θυμήθηκε το φοιτητικό του δωμάτιο όπου σχεδόν με ιεροτελεστία έβαλε το CD των Κρίνων που μόλις είχε αγοράσει στο μικρό ραδιόφωνο. Κάθε τραγούδι ήταν κι ένα υπέροχο ταξίδι στην όμορφη θλίψη των ανθρώπων αλλά και στην απόλαυση των έντονων συναισθημάτων που όλοι ξορκίζουμε μακριά μας. Έφτασε στο τελευταίο τραγούδι του δίσκου. Ένιωσε ότι η μελαγχολία του, η μοναξιά του, πήραν τη μορφή όμορφης γυναίκας η οποία κάθισε απέναντι του και τον κοίταξε με τα μεγάλα κάστανα μάτια της γεμάτα αγάπη και κατανόηση.
"Θα είμαι πάντα δίπλα σου" του είπε.
Ήδη από τα μικρά ηχεία ακουγόταν οι τελευταίοι στίχοι...
"Και μια Καίτη θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλη, θα μου γράψει ένα γράμμα και νεκρό θα με βρίζει".