Αγαπητό δικτυακό ημερολόγιο έχει περάσει καιρός από τη τελευταία φορά που έχει γραφτεί εδώ μέσα προσωπικό ποστ. Είναι, ίσως, επειδή δεν μου αρέσει καθόλου η λέξη "εγώ" και το πρώτο πρόσωπο γενικά. Μάλλον μια ακόμη ανασφάλεια καλά κρυμμένη στη γραμματική και το συντακτικό. Που λέτε αγαπητοί αναγνώστες, ζω κι εγώ τη μικρή ασήμαντη ζωή μου στη μικρή ασήμαντη πόλη με τις μικρές ασήμαντες μέρες να περνάνε σαν πουλιά που πετούν. Είναι όμως η σημαντικοί -για μένα- άνθρωποι που κάνουν τη διαφορά σε αυτό το ταξίδι και παύει να είναι τόσο ασήμαντο. Δεν το ξέρουν πόσο σημαντικοί είναι για τη μικρή & ασήμαντη ύπαρξη μου. Είναι τα φτερά που βοηθούν να πετάξω όταν τα πόδια μου βυθίζονται σε μικρούς ασήμαντους βούρκους όπου μικρά ασήμαντα φίδια και τρωκτικά μαζεύονται όταν μυρίζουν φρέσκια σάρκα, όταν οσφραίνονται φρέσκα όνειρα. Τελικά η λύση δεν είναι να μένεις απλώς μακριά τους, κάποια φίδια, τα πιο ύπουλα, πρέπει να τα πατάς στο κεφάλι, να γλιτώνεις μια και καλή. Τελικά όσο μισώ το πρώτο πρόσωπο στον γραπτό μου λόγο, τόσο αγαπώ τις μεταφορές και τις παρομοιώσεις. Αυτά για σήμερα γιατί μεγαλύτερα ποστ δεν τα διαβάζουν ούτε οι ίδιοι μπλόγκερς που τα γράφουν. Εντάξει, άλλη μια πρόταση μόνο, αν σας αρέσει -έστω λίγο- η κουλτούρα των υπερηρωικών κόμικ δείτε το Arrow και το Flash (κάποια στιγμή πρέπει να γράψω ένα ποστ για τις δύο αυτές σειρές :-).