Αύριο έχει εκδρομή στην ορεινή Ξάνθη. Θα μείνουμε στο Nemesis, ένα ωραίο ξενοδοχείο που είναι χτισμένο σαν μικρό κάστρο. Πολύ ωραία και η περιοχή, έχω ξαναπάει αλλά ποτέ δεν λέω όχι σε μια τέτοια βόλτα.
Να πάρω και καμιά ανάσα από τη δουλειά όπου είναι εποχή μεγάλης κινητικότητας και μ' έχει κουράσει. Εκεί κάθε μέρα το ίδιο πράγμα, μονοτονία αλλά και τρέξιμο να προλάβεις.
Ρομπότ.
Σαν να είμαι μέρος του εξοπλισμού του γραφείου. Ένας λίγο πιο εξελιγμένος εκτυπωτής ή φαξ. Είμαι μουλτι-τάσκινγκ. Δέχομαι και φωνητικές εντολές, ο εκτυπωτής όχι. Δημιουργικότητα μηδέν. Σταματώ τη γκρίνια γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που ψάχνουν πολλούς μήνες για δουλειά, δεν βρίσκουν με αποτέλεσμα να έχουν οικονομικά προβλήματα. Η πλάκα είναι ότι το boss σε κάποια στιγμή έκανε διάλεξη για το ό,τι πρέπει να αγαπάμε τη δουλειά μας, να είμαστε αποδοτικοί μπλα μπλα. Άραγε το φαξ απέναντι μου αγαπάει τη δουλειά του;
Τουλάχιστον η δουλειά πληρώνει τους λογαριασμούς μου. Ένας από αυτούς είναι και το δάνειο του αυτοκινήτου το οποίο επιτέλους σε λίγο εξοφλείται πλήρως. Ένα μεγάλο βάρος φεύγει από πάνω μου κι έχω αρχίσει δειλά να ψάχνω site με πωλήσεις μοτοσυκλετών.
(Μεταχειρισμένη, για καινούργια δεν είμαι σε θέση ακόμη. Ίσως να μην είμαι ποτέ. Θλιβερό.)
Ναι, ψάχνω άλλο δάνειο να βάλω στο κεφάλι μου τώρα που τελειώνει το προηγούμενο. Πλάκα έχω. Τι να κάνω όμως, η αγάπη για το είδος είναι μεγάλη. Ένα από τα ελάχιστα πάθη που έχω. Μια ζωή την έχουμε που έλεγε και ο Χορν. Δεν γαμιέται, θα τη πάρω. Θα συνεχίσω τις οικονομικές θυσίες και θα τα καταφέρω. Ούτως ή άλλως είμαι ολιγαρκής. Επίσης θα βρω και καλύτερη δουλειά με υψηλότερες αποδοχές (μπλακ χιούμορ).
Αυτές, αγαπητέ αναγνώστη, είναι λίγες από τις σκέψεις ενός ανθρώπου στα 30, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, ένα κρύο βράδυ Παρασκευής της 18ης Φεβρουαρίου του σωτήριου έτους 2011. Αυτά είναι κάποια πράγματα που ήθελε να βγάλει από μέσα του και να τα γράψει σε ένα μπλογκ που μοιάζει με σταγόνα στο ωκεανό του ίντερνετ. Να τα μοιραστεί με ανθρώπους που θα τον καταλάβουν και θα βρουν σε αυτό το κείμενο ψήγματα των δικών τους σκέψεων ή ίσως και να μην τον καταλάβουν και ν' αδιαφορήσουν.
Τα λέμε.