Θυμήθηκε τον γέρο του 404 καθώς περίμενε τον επόμενο συρμό. Η επόμενη σκέψη του ήταν για τον εαυτό του. Θα είχε άραγε αυτό το τέλος και ίδιος; Πολύ μελοδραματικό, σκέφτηκε. Όχι δεν θα είχε το ίδιο τέλος. Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει η μέρα που ξημερώνει καθώς στη ζωή μόνο ένα είναι σίγουρο: ο θάνατος.
Στον Κ. όμως άξιζε ένα καλύτερο τέλος. "Άξιζε", δύσκολη στην ορθή χρήση της αυτή η λέξη. Μόνο όταν είναι πολύ αργά καταλαβαίνουμε το νόημα της και μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε σωστά. Άξιζαν τα χρόνια που πέρασαν περιμένοντας τον επόμενο συρμό, οποιαδήποτε μορφή κι αν είχε αυτός; Δεν ήξερε ν' απαντήσει. Ίσως ποτέ να μην μάθαινε τη σωστή απάντηση. Ίσως να μην είχε σημασία. Ίσως εμείς βαφτίζουμε αυθαίρετα τις στιγμές και να τους προσθέτουμε ή να τους αφαιρούμε αξία ενώ αυτές στη πραγματικότητα είναι "ουδέτερες". Άλλη μια ψευδαίσθηση για ν' απαλύνουμε τον πόνο που δημιουργεί η αίσθηση της φθοράς και της θνητής μας φύσης.
Κάποιες φορές όμως μπορούσε να δώσει με βεβαιότητα την απάντηση, όπως εκείνες τις φορές που τον κοιτούσε στα μάτια και άπλωνε νωχελικά τα χέρια της.