Έστεκε εκεί για χρόνια. Δεν μπορούσε ν' αποφασίσει αν θα επέτρεπε στο κύμα να το ξεβράσει στην ακτή και να γίνει το κουφάρι του σκόνη στο θαλασσινό αεράκι και το ίδιο μια ανάμνηση στα μεθυσμένα μυαλά γέρων ναυτικών ή να κάνει μια τελευταία προσπάθεια και να σύρει το φαγωμένο από τον καιρό σώμα του στο τελευταίο μεγαλειώδες ταξίδι, μέσα στην ανοικτή θάλασσα, όπου και θ' άρχιζε την κάθοδο προς έναν υπέροχο υγρό τάφο.
Αυτά σκεφτόταν ο γλάρος βλέποντας τον παλιό του φίλο να σαπίζει στο μεταίχμιο μεταξύ ωκεανού και γης. Αμέσως άνοιξε τα φτερά του και πέταξε όσο πιο ψηλά μπορούσε στον κρύο χειμωνιάτικο ουρανό. Είχε υποσχεθεί πολλές φορές ότι δεν θα επέστρεφε σ΄αυτή την ακτή. Ποτέ όμως δεν κατόρθωσε να κρατήσει την υπόσχεσή του.
(photo by michi)