 |
| Photo: RL Johnson |
Είναι μερικές φορές που σκέφτομαι πως ένα χειμωνιάτικο πρωί, αξημέρωτα ακόμη, θα φτάσω στη δουλειά, θα βγω από το αυτοκίνητο και τη στιγμή που θα πατήσω στη γη θα καταρρεύσω υπό το βάρος της ρουτίνας. Μαζί μου όμως θα καταρρεύσει ο χρόνος και ο χώρος. Θα δημιουργηθεί ένα μικρό σχίσμα στο συνεχές του χωροχρόνου που σε κλάσματα του δευτερολέπτου, σε μια ανάσα, θα επουλωθεί. Δεν θα πεθάνω. Θα πάψω να έχω υπάρξει. Μόνο η ανάμνηση μια ασυνέχειας, ένα μικρό -σχεδόν αόρατο- σημάδι, σαν αυτό που αφήνει μια πληγή στο γόνατο που απέκτησες παίζοντας ως παιδί, θα μείνει.