 |
| Photo: NS Newsflash / photo on flickr |
Ήταν σχεδόν ιεροτελεστία η ανάγνωση της κυριακάτικης εφημερίδας. Όλα ξεκίνησαν με την Αθλητική Ηχώ. Ως έφηβος που του άρεσε τα παρακολουθεί ποδόσφαιρο και ειδικά τη Πανάθα, δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Στη συνέχεια όμως καταλαβαίνεις ότι οι αθλητικές εφημερίδες απευθύνονται μόνο σε εφήβους, σε καμένους οπαδούς και σε ένα ειδικό κοινό οπότε τις βαριέσαι εύκολα (πόσες σελίδες να διαβάσεις πια για τον Χέλγκι Σίγκουρσον & τον Κώστα Μαλέκο;). Επόμενο βήμα η Ελευθεροτυπία, που μάλλον τη πέτυχα στα καλύτερα της εκείνη την εποχή, με πολύ καλά ένθετα και το καλύτερο ίσως περιοδικό που έχει βγάλει εφημερίδα, το Ε. Καθώς, μάλλον, διέκρινα τα κενά στην αριστερή ρητορική από τότε, άρχισα να αγοράζω και τη Καθημερινή που κρατούσε ένα αξιόλογο επίπεδο και μου άρεσε πολύ το στήσιμο της. Κατά κύριο λόγω διάβαζα τις κυριακάτικες εκδόσεις των δύο εφημερίδων κι άρχιζα πάντα με τα ένθετα/περιοδικά και τελευταία άφηνα το κύριο σώμα που ασχολούνταν με πολιτικά ζητήματα. Τώρα που το σκέφτομαι αυτές οι αναγνώσεις διαμόρφωσαν κατά ένα σημαντικό ποσοστό τις απόψεις μου. Μαζί βέβαια με δύο άλλες αγάπες, το περιοδικό Μοτό και το ένθετο για τα κόμικς τη Ελευθεροτυπίας της Τετάρτης, το 9. Αυτά όμως θα γίνουν ένα ξεχωριστό ποστ.
Ήταν μια αγαπημένη συνήθεια για το πρωινό της Κυριακής, είτε στη βεράντα του πατρικού μου το καλοκαίρι είτε στο φοιτητικό μου σπίτι στη Θεσσαλονίκη το χειμώνα. Ένα από τα πράγματα που χάρηκα στη Θεσσαλονίκη ήταν που θα μπορούσα να βρίσκω άνετα τις εφημερίδες που ήθελα καθώς στο χωριό αν αργούσες λίγο να ξυπνήσεις τα περιορισμένα κομμάτια που είχε το μοναδικό περίπτερο έκαναν φτερά. Ο χρόνος όμως πέρασε, άλλαξαν οι συνήθειες, ήρθε το ευρυζωνικό ίντερνετ, τα εκδοτικά συγκροτήματα έπεσαν σε παρακμή και πλέον άλλαξαν και τα κυριακάτικα πρωινά. Ίσως προς το καλύτερο θα μπορούσε να πει κάποιος. Τώρα έχεις απίστευτο όγκο πληροφορίας στη διάθεση σου. Παρόλα αυτά μου προκαλεί νοσταλγία να βλέπω εφημερίδες κρεμασμένες κατά τη διάρκεια μιας Κυριακάτικης βόλτας σαν τη σημερινή.