"Ξυπνάει η σκονισμένη μου χαρά μέσα από τις λάσπες που κοιμάται τόσα χρόνια
και μου ζητάει ξεχασμένα δανεικά
και λαχταράει μεθυσμένα σταυροδρόμια"
Χθες πραγματικά πέρασα καλά. Και ναι, είναι αυτό από μόνο του τόσο αξιομνημόνευτο που αξίζει να του χαρίσω ένα ποστ. Τελικά δεν χρειάζονται πολλά για να περάσεις καλά. Μια παραλία, ένα... μοχίτο (τς,τς,τς, έγινα τρέντυ!) και καλή παρέα, δηλαδή ένα παράλληλο σύμπαν για να επικοινωνήσεις, να γνωρίσεις, να μάθεις. Εντάξει, είναι κλισέ όλα αυτά αλλά η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης οπότε, στο τέλος, ίσως, μάθουμε να αναζητούμε και να ξεχωρίζουμε τα αληθινά από τα κίβδηλα.
Ίσως μάθουμε να βρίσκουμε και τις πύλες που οδηγούν σε άλλα σύμπαντα, όπως αυτό του ανθρώπου που έχεις απέναντι σου. Γιατί και η επιστήμη συμφωνεί ότι υπάρχει η πιθανότητα να ζούμε σε ένα κόσμο πολλαπλών διαστάσεων. Σίγουρο είναι πάντως πως ζούμε σε ένα σύμπαν εκατομμυρίων (μικρο-)κόσμων, τους οποίους δημιουργεί ο καθένας για να κρύψει μέσα τον εαυτό του. Το κλειδί είναι να βρεις τη μαγική πύλη που οδηγεί από τον έναν στον άλλον, να βρεις τα μεθυσμένα σταυροδρόμια...
Είναι πολύ πιθανό μερικοί από τους χιλιάδες(!) αναγνώστες να αναρωτηθούν τι σχέση έχει ο τίτλος με το περιεχόμενο του κειμένου. Ίσως να έχει, ίσως και να μην έχει. Δεν είναι ενοχλητικές αυτές οι αόριστες απαντήσεις που -και καλά- αφήνουν υπονοούμενα; Δεν μπορώ, όμως, να σκεφτώ αυτή τη στιγμή μια πιο... πειστική εξήγηση.
Ο τίτλος του ποστ είναι παράφραση του τίτλου του τραγουδιού των Διάφανων Κρίνων, "Τελευταίο ποτό με το Διάβολο".
Οι στίχοι στην αρχή είναι από το τραγούδι των Διάφανων Κρίνων "Ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς".
Η φωτογραφία είναι του dimis 69, www.dpgr.gr