
Το παραπάνω κείμενο υπάρχει, ως σύνοψη, στη τελευταία σελίδα του βιβλίου που αγόρασα πρόσφατα, ο "Έλρικ του Μελνιμπονέ" του Άγγλου συγγραφέα Μάικλ Μούρκοκ. Δεν θα μπορούσα να περιγράψω καλύτερα τον κόσμο του Έλρικ. Ο πιο διάσημος αντί-ήρωας της λογοτεχνίας του φανταστικού διαφέρει πολύ από τα πρότυπα ηρώων που συναντά κανείς σε τέτοια μυθιστορήματα. Αδύναμος σωματικά, σε ένα ρόλο που σιχαίνεται (αυτόν του αυτοκράτορα), μηδενιστής αλλά και αναζητητής του ορισμού της ηθικής, χωρίς όμως ο ίδιος να την εφαρμόζει πάντα στη ζωή του, ερωτευμένος με τη Σίμοριλ, για την οποία είναι ικανός να θυσιάσει τα πάντα αλλά και ρεαλιστής και κυνικός, ένας πολύπλοκος χαρακτήρας. Το ίδιο το σύμπαν που δημιουργεί ο Μούρκοκ εξουσιάζεται από τη δύναμη της ειρωνείας και μπορεί να χαρακτηριστεί ως περίπλοκο καθώς διαφεντεύεται από τους Θεούς τη Τάξης και του Χάους χωρίς όμως αυτοί να ταυτίζονται με το Καλό και Κακό αντίστοιχα.
Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω κάτι που παρατήρησα διαβάζοντας το πρώτο βιβλίο του έπους του Μάικλ Μούρκοκ. Ο αμερικάνος συγγραφέας, Ρ. Α. Σαλβατόρε, έχει δανειστεί πολλά στοιχεία (σε σημείο... παρεξηγήσεως) από τον Έλρικ και τον κόσμο του και τα έχει ενσωματώσει στο δικό του διάσημο ήρωα, τον Ντριζτ Ντο Έρντεν, και τον κόσμο των "Βασιλείων της Λήθης".
(εικόνα: Chris Achilleos, ο Elric, εξώφυλλο του βιβλίου)