Ο Κ. θυμόταν την εποχή που έπρεπε να πάρει την απόφαση. Είναι αλήθεια ότι ο ίδιος πίεζε τον εαυτό του, ο ίδιος έφερε τον εαυτό του σε αυτή τη θέση γιατί ξελογιάστηκε από τα πονηρά ξωτικά των Βουνών της Μελωδίας. Και όπως έκανε πάντα στη ζωή του, πήρε την λάθος απόφαση. Είχε άλλωστε ταλέντο στο να παίρνει λάθος αποφάσεις. Αυτή τη φορά όμως οι συνέπειες ήταν καταστροφικές. Του ήρθε μια φράση στο μυαλό. Άνθρωπος - σκουπίδι. Πόσο δυνατές λέξεις ήταν! Τώρα το καταλάβαινε. Την είχε ακούσει παλιότερα αλλά νόμιζε ότι ήταν ακόμη ένα τέχνασμα, μια φαντασίωση των ονειροπαρμένων ποιητών. Τώρα συνειδητοποίησε τι σημαίνει γιατί έβλεπε ένα απέναντι του. Ο καθρέπτης μπροστά του δεν έλεγε ψέματα. Το ψυχρό γυαλί αντανακλούσε την τερατώδη μορφή του. Τη μαύρη φιγούρα του με τα γεμάτα πύον εξογκώματα που προσέφεραν απλόχερα απεριόριστες ποσότητες πόνου και μαρτυρίου. Κάθε κίνηση του ήταν και μια επίσκεψη στις υποχθόνιες αίθουσες βασανιστηρίων των Εννιά Κολάσεων. Μόνο ένα πράγμα του έδινε μια υποτυπώδη ανακούφιση για μερικά δευτερόλεπτα. Είχε καταφέρει μέσα σε αυτή τη πανωλεθρία που έζησε να ξεγυμνώσει τη ψυχή του και να δει την αγνή, την πραγματική της μορφή που την έκρυβαν τόσους αιώνες τα σάπια σάβανα με τα οποία την είχε τυλίξει. Ένιωσε στη ψυχή του τη ζεστασιά του ήλιου, για λίγο, πριν καταδυθεί και πάλι στη δυσοίωνη θάλασσα των Ανεκπλήρωτων Ονείρων. Άρχισε να γελάει τόσο δυνατά που έσκισε το στόμα του. Ειρωνεία. Αυτό είναι το όνομα της δύναμης που κινεί τον κόσμο. Όλα τ' άλλα είναι ψευδαισθήσεις...