LCR Honda, Playboy και Μωρά Στη Φωτιά

To Playboy θα είναι χορηγός της Honda στο MotoGP για το 2009! Sexy...

Αδελφοί στη Κόλαση! (Άσχετο αλλά το ακούω τώρα που γράφω το ποστ και πραγματικά τα σπάει το κομμάτι!)

Βόλτα στη παραλία

Ο μόνος πιστός & ακούραστος συνοδοιπόρος μου στα ταξίδια. (Στο φόντο δεν μπορεί να λείπει το κλασσικό αυθαίρετο λυόμενο νεοέλληνα που σίγουρα, για άλλα θέματα, θα διαμαρτύρεται ότι δεν υπάρχει κράτος...).

Η ζωή μας είναι απλώς ίχνη πάνω στην άμμο του χρόνου; (Στο βάθος τα βουνά που σας συντροφεύουν όταν ταξιδεύετε από Καβάλα προς Ξάνθη.)

Χωρίς ίχνη...

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη και ογραίνοντας την άμμο το πρωί μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή. (Κ. Καρυωτάκης)

Η Θάσος έχει ακόμη χιόνια!

Formula 1: Grand Prix Αυστραλίας

Μια νέα εποχή για τη F1; Θα πρέπει να δούμε και τους επόμενους αγώνες για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα. Είναι γεγονός όμως ότι γίναμε θεατές ενός θαύματος στον πρώτο αγώνα του πρωταθλήματος. Η Brawn GP, που είναι οι άνθρωποι που αποτελούσαν την ομάδα της Honda, η οποία τους άφησε στα κρύα του λουτρού αποχωρώντας από τη Formula 1, έκανε το 1-2 κατακτώντας τις πρώτες δύο θέσεις με οδηγούς τον Jenson Button και τον Rubens Barrichello!

Υπό την καθοδήγηση του (ιδιοφυούς) Ross Brawn κατάφερε να αφήσει πίσω μεγαθήρια όπως Mercedes, Ferrari & BMW. Και να σκεφτεί κανείς ότι μέχρι πρότινος θεωρούνταν άνεργοι και δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν ούτε τα εισιτήρια για να πάνε στην Αυστραλία...

Επίσης πρωταγωνίστησαν οι Red Bull και Toyota, ομάδες που πέρσι είχαν επωμιστεί το ρόλο του κομπάρσου. Από τις μεγάλες ομάδες, καλά τα πήγε η BMW Sauber (της οποίας είμαι και οπαδός) αλλά ένα ατύχημα, λίγο πριν λήξει ο αγώνας, δεν επέτρεψε στον Kubica να πάρει τη 3η θέση. Ο Hamilton αν και ξεκίνησε τελευταίος πήρε τη 4η θέση ενώ και τα δύο αυτοκίνητα της Ferrari εγκατέλειψαν.

Καταλήγοντας αυτό που μπορεί να συμπεράνει κανείς είναι ότι νέοι κανονισμοί θα βοηθήσουν ώστε να έχουμε ένα συναρπαστικό πρωτάθλημα.

1. Jenson Button - Brawn GP 2. Rubens Barrichello - Brawn GP 3. Jarno Trulli - Toyota 4. Lewis Hamilton - McLaren 5. Timo Glock - Toyota 6. Fernando Alonso - Renault 7. Nico Rosberg - Williams 8. Sebastien Buemi - Toro Rosso

ΥΓ: Μέγιστη γκάφα δεν μου επέτρεψε να δω το πρώτο μισό του αγώνα... Ενώ έβαλα ξυπνητήρι στις 8:30 που άρχιζε η αναμετάδοση, ξέχασα να αλλάξω την ώρα! Γμτ!

Αλκίνοος Ιωαννίδης - Νεροποντή

Νέος Αλκίνοος μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δισκογραφικής απουσίας. Δεν ακολουθεί τα (πιο) εμπορικά μονοπάτια του παρελθόντος, μένει όμως πιστός στις ιδέες του για τη μουσική. Αναζητά νέα μουσικά σημεία αναφοράς και δημιουργεί τον πιο ώριμο στίχο του. Με άλλα λόγια δεν θα αρέσει σε αυτούς που όταν τους ρωτάς τι μουσική ακούνε απαντούν "απ' όλα" αλλά σίγουρα θα έχει περίοπτη θέση στη δισκοθήκη (ή μήπως πρέπει να γράψω στον σκληρό δίσκο;) κάποιου που δεν του αρέσει να μένει στην επιφάνεια.

[...]Τα γόνατα μου κάνουν χρίτσι - χρίτσι, μεγαλώνω το χάνω κάθε χρόνο το παιχνίδι με το χρόνο[...] [...]Τα παιδιά με λένε κύριο Αλκίνοο με ενοχλεί μα τελευταίως το καταπίνω[...]

[Βαθμολογία: 9/10]

Τίποτα άλλο

Μόνο ενώνουμε τις μοναξιές μας μωρό μου.

(Photo: Yozue)

Όχι άλλη μιζέρια

Επιτέλους φτάνει... Όχι άλλη μιζέρια. Όχι άλλη μιζέρια. Όχι άλλη μελαγχολία. Όχι άλλο κάρβουνο. Όχι άλλη μια μέρα σκυθρωπός. Ξημερώνει. Δεν το βλέπεις; Ναι, μπορεί να είναι όλα σκοτεινά γύρω σου αλλά... Ξημερώνει! Δεν βλέπεις τις ακτίνες που χορεύουν με χάρη αλλά και μυστικοπάθεια στις κόρες των ματιών σου; Όχι άλλη μιζέρια. Ξημερώνει.

(Photo: Rock Angel)

Ο χάρτης

- Μα, ο χάρτης που μου έδωσες είναι ένα πολυκαιρισμένο λευκό χαρτί. - Δεν καταλαβαίνεις! - Ναι, δεν καταλαβαίνω αν μου τον έδωσες για να χαράξω εγώ τους δρόμους ή για να σταματήσω να σε ψάχνω. - Ξημερώνει. Πρέπει να σε κλειδώσω πάλι έξω από το σκοτάδι μου.

(Photo: Craig-352)

Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά

Είναι μια χώρα που με διώχνει μακριά Με κλωτσάει με τα σκυλιά και τους λεπρούς της Και χτίζει γύρω μου τείχη και κελιά Για να πετάει τους νόθους γιους της Είναι ένας δρόμος που δεν βγάζει πουθενά Μα τον διασχίζω με μια ελπίδα απεγνωσμένη Γεμάτος δώρα, ξόρκια, φυλαχτά, Γι’ αυτούς που ζουν στη λησμονιά Και τριγυρνάνε στη ζωή ξεγελασμένοι Είναι ένας διάβολος που μέσα μου γελά Κι ένας θεός που με κοιτάζει βαλσαμωμένος Κι εγώ ανάμεσα τους μια έρημη σκιά Να ζητιανεύω απαντήσεις πεινασμένος Είναι μια αγάπη σαν τον θάνατο γλυκιά Είναι ένα θαύμα που μ’ αφήνει μαγεμένο Διψάω γι’ άπειρο, πεινάω για ομορφιά Είμαι ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά Μια χώρα, ένας δρόμος, ο θάνατος κι η ομορφιά Μες στα σκοτάδια τους πλανιέμαι σαν χαμένος Και κάνω κύκλους μες σ’ αυτήν την ερημιά Σαν κάποιο σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά Από ανθρώπους και θεούς καταραμένο

(Στίχοι: Παντελής Ροδαστόγλου, Μουσική: Διάφανα Κρίνα, Δίσκος: Κι η αγάπη πάλι θα καλεί)

Watchmen

Χθες το βράδυ είδα το πολυσυζητημένο στους φίλους των κόμικ, Watchmen. Το ομότιτλο κόμικ (ή graphic novel, πείτε το όπως θέλετε) θεωρείται από πολλούς το καλύτερο του είδους που έχει γραφτεί ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω διαβάσει. Είναι του Alan Moore (o οποίος έχει γράψει και το V for Vendetta) και του Dave Gibbons. Είναι ένα κόμικ για υπερήρωες αλλά μη περιμένετε να διαβάσετε άλλη μια κοινότυπη ιστορία με καλούς - κακούς με υπερδυνάμεις που μάχονται για να μας σώσουν - καταστρέψουν. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Α. Κώτσης στο Comicdom:

[...] Κάποιος που δεν έχει εντρυφήσει στα υπερηρωικά comics δεν πρόκειται να συνειδητοποιήσει ότι το WATCHMEN αποτελεί ταυτόχρονα την επιτομή αλλά και την αποδόμηση του είδους. Ο Moore έχει αναλύσει τι είναι οι υπερήρωες, πως και γιατί λειτουργούν, και τι είναι αυτό που μας ελκύει σε αυτούς. Τους αναλύει, τους ξεμπροστιάζει, καταγγέλλει την ηθική τους και φτιάχνει ένα εγχειρίδιο αναφοράς σε αυτούς. [...]

Τώρα όσον αφορά τη ταινία... Είναι πολύ καλή! Σκηνοθετεί ο Ζακ Σνάιντερ (σκηνοθέτης του 300) και τα καταφέρνει πολύ καλά με μια αρκετά υψηλή αισθητική προσέγγιση, μια μελαγχολική ατμόσφαιρα που σε μαγεύει και ένα καλό ρυθμό, έχοντας υπόψη πάντα πως η ταινία διαρκεί 160 λεπτά(!). Δεν υπάρχουν πολλές σκηνές δράσης αλλά ουσία. Αδύναμος κρίκος οι μέτριοι ηθοποιοί με εξαίρεση το τύπο που παίζει τον Rorschach.

Με εντυπωσίασαν οι τίτλοι αρχής όπου κατά τη διάρκεια τους παρουσιάζεται όλη η σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ μέσα από μια διαφορετική οπτική γωνία. Επίσης υπάρχουν σκηνές που χαράζονται στη μνήμη σου όπως αυτή που η νεαρή κοπέλα, που συμμετέχει σε διαδήλωση, βάζει ένα λουλούδι στη κάννη του όπλου του αστυνομικού που είναι μπροστά της. Η εικόνα παγώνει για μερικά δευτερόλεπτα και μετά βλέπεις τον αστυνομικό να πυροβολεί διαλύοντας με τη σφαίρα το λουλούδι και ότι άλλο είναι μπροστά του... Πολύ καλή και η μουσική επένδυση.

[Βαθμολογία: 8/10]

Fight!

Πολέμησε με όλη τη ψυχή σου! Και όχι μόνο για τα εργατικά σου δικαιώματα που τα κλέβουν με το πρόσχημα της κρίσης. Πολέμησε για τη ζωή σου, για τη ψυχή σου...

Έχεις ζωή;

Τι έκανες χθες;

Προχθές;

Έχεις ψυχή;

Σήκωσε τη γροθιά σου.

Αυτό έχει σημασία!

Πολέμησε γι' αυτό που αγαπάς.

Άλλαξε!

Η φωτογραφία είναι από τις σημερινές διαδηλώσεις στη Γαλλία.

Το πιο κακόγουστο αστείο

Μετά τη ποινικοποίηση της κουκούλας τι θα ακολουθήσει; Πόσο πιο επικίνδυνα γελοία μπορεί να γίνει μια κυβέρνηση; Από όλο αυτό που έγινε το Δεκέμβρη, αυτό που κατάλαβαν είναι ότι φταίει η κουκούλα...; Ο Μαρκογιαννάκης θυμάται τα περασμένα μεγαλεία (όταν ήταν εισαγγελέας επί χούντας) και εύχεται να είχε ένα κουμπί να το πατήσει και να ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ τη τάξη. Σε ποιους; Ποιοι είναι οι άτακτοι;

Μου φαίνεται σαν κακόγουστο αστείο. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι συμβαίνουν όλα αυτά. Με το πρόσχημα επιβολής της τάξης εγκαθιστούν ανελευθερία. Και με το πιο άγαρμπο τρόπο. Είναι τόσο προφανές ότι τα επεισόδια με τους περίεργους κουκουλοφόρους, που έχουν "κολλητούς" στην αστυνομία, εξυπηρετεί τα σχέδια τους. Ποτέ δεν ήμουν οπαδός των θεωριών συνωμοσίας αλλά τα πράγματα έχουν πάρει μια πολύ περίεργη αλλά και ξεκάθαρη τροπή.

Το απαισιόδοξο μέλλον που κανείς δεν ήθελε είναι τώρα πια παρόν. Θα ζούμε λοιπόν σαν τρομαγμένα ποντίκια μέσα στα μικρά διαμερίσματα, απομονωμένοι από όλους και από όλα. Μόνοι και φοβισμένοι. Αδύναμοι και αβοήθητοι. Θα τρομοκρατούμαστε και θα αποχαυνωνόμαστε από τη τηλεόραση. Θα χάνουμε την αισθητική μας μέσα σε βομβαρδισμό σκουπιδιών υλικών και πνευματικών. Εσκεμμένα χωρίς παιδεία -αφού έτσι χειραγωγούμαστε πιο εύκολα- και μόνο με μία υποτυπώδη τεχνική κατάρτιση ώστε να τους κάνουμε τα αναγκαία για να μπαίνει σε λειτουργία το μηχανικό τέρας της κερδοφορίας όπου και θα είμαστε τα αναλώσιμα.

Σκοτάδι παντού. Αντίδραση καμία. Ο νόμος του έμπορα. Ο υπέρτατος νόμος.

Τα λέμε.

Η Μόνικα στη Ξάνθη

Τη Παρασκευή 20.03.2009 η Μόνικα θα παίξει στο club Chilli στη Ξάνθη. Θα είμαστε όλοι (ποιοι; όλοι πάντως...) εκεί.

Τα λέμε.

Θυμάμαι: Νικόλας Άσιμος

Σαν σήμερα αυτοκτόνησε ο Νικόλας Άσιμος.

The flying school

Ήθελε να πετάξει ψηλά. Πολύ ψηλά. Δεν του το επέτρεπαν όμως. Το Σχολείο ήταν αυστηρό. Κάθε μαθητής που ξεπερνούσε το προκαθορισμένο ύψος εξοριζόταν στη Χώρα Των Χαμένων Ονείρων όπου σκληρή μοίρα τον περίμενε. Έτσι συνέχιζε να περιπλανιέται κοντά στο έδαφος, απλώνοντας τα μεγάλα μαύρα φτερά του με χάρη και με μια τρομερή μεγαλοπρέπεια που τους έδινε ο άρρωστος ήλιος και προσπαθώντας να μην θυμάται τα όνειρα του, τα οποία τον έβαζαν σε κίνδυνο.

Δεν έκανε μεγάλα όνειρα. Αυτό που ονειρευόταν συχνά ήταν ότι υπήρχε κάποια που μπορούσε να μιλά γι' αυτή στους συνοδοιπόρους του σε αυτό το άχαρο ταξίδι.

Γμτ! Πάλι ονειρευόταν. Ήταν ήδη πολύ ψηλά! Μείωσε αμέσως το ύψος που πετούσε πριν προλάβει κάποιος να τον δει και έδιωξε κάθε σκέψη της εικόνας της από το μυαλό του.

(Photo by Roberto Kusterle)

Αφιέρωση

Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι γι' αυτό το τραγούδι αλλά και για τον τίτλο του ποστ γιατί ό,τι παραπάνω και να προσθέσω θα φανεί παράταιρο.

Μπλόγκερ ασθένησε

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει από τον πόνο. Έχω πυρετό και νιώθω κομμάτια. Η καταρροή έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Έχω καταπιεί περισσότερα χάπια τις τελευταίες δύο μέρες από όσα κατανάλωσα τα τελευταία 5 χρόνια. Νιώθω σαν το κεφάλι μου να είναι φλέβα Μίθριλ που τη σφυροκοπούν όλοι οι νάνοι της ακμάζουσας Μόρια. Ξυπνάω ιδρωμένος δύο και τρεις φορές τις τελευταίες 2 νύχτες. Μάλλον είμαι ματιασμένος...!

(Photo by Liquidkid1)

Pre game post: Panathinaikos - Villarreal

Καλή τύχη απόψε στον Παναθηναϊκό. Κάτι τέτοια παιχνίδια ο ΠΑΟ τα έχει αλλά με τη... σταθερότητα που δεν διακρίνει την ομάδα και τα τρία σημεία είναι το ίδιο πιθανά απόψε. Να θυμίσω ότι το πρώτο παιχνίδι ήρθε 1-1 οπότε με 0-0 ή νίκη, περνάει η Πανάθα στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης!

Το να προσπαθήσει κανείς να μαντέψει το σχήμα που θα κατεβάσει ο Τεν Κάτε αλλά και τα πρόσωπα που θα χρησιμοποιήσει έχει αποδειχθεί μάταιο. Ελπίζω να μην είναι τόσο αμυντικογενές το σύστημα όπως αυτό στην Ισπανία. Με την επίθεση-φωτιά που έχει η Βιγιαρεάλ ο ΠΑΟ θα το πληρώσει αν πάει να κρατήσει το 0-0. Επισής θέλω να δω τον Μάτος βασικό.

Καλή διασκέδαση απόψε και ας έχουμε άλλη μια υπέροχη Champions League Night!

ΥΓ: Στην επίσημη ιστοσελίδα της UEFA υπάρχει ένα άρθρο με τίτλο "Top ten rising stars" όπου περιλαμβάνονται 10 νέοι παίκτες που έχουν τις προυποθέσεις να γίνουν αστέρια των ευρωπαικών γηπέδων. Ανάμεσα τους φιγουράρει και ο Σιμάο Μάτε Τζούνιορ του ΠΑΟ. Δικαίως! Είναι αυτή τη στιγμή ο πιο ταλαντούχος παίκτης των πρασίνων και... τρομερό αμυντικό χαφ.

Pushover

pushover = a person who is easy to overcome or influence. Αυτή είναι η αλήθεια. Και το έχω βαρεθεί. Σιχαθεί. Δεν αλλάζει όμως. Προσπαθώ.

Όχι

Δεν έχω νόημα.

KTM RC8

Sharper and lighter than anything that calls itself competition: 120 Nm torque, 155 HP at 10,000 rpm and withs less than 200 kilos fully tanked.

Ποτέ δεν ήμουν οπαδός της ιδιαίτερης (τα τελευταία χρόνια) αισθητικής της Αυστριακής εταιρίας. πρέπει να ομολογήσω όμως ότι η RC8 με κάνει να αλλάζω άποψη. Το μόνο που με χαλάει είναι το μπροστινό φωτιστικό σώμα. Η μινιμαλιστική προσέγγιση της ουράς όμως είναι καταπληκτική. Γενικά η "αιχμηρή" σχεδίαση της πρώτης supersport της ΚΤΜ κερδίζει σίγουρα τις εντυπώσεις.

Share!

Παράσταση θα δώσω

Απίστευτο τραγούδι που ερμηνεύει ο Μ. Πασχαλίδης σε στίχους του Μ. Ελευθερίου (μικρός θεός) και μουσική του Ν. Κουμπιού. Ακούστε το στο YouTube.

Θα σου ετοιμάσω τσάι γιασεμί. Και στη βαθιά θα κάτσεις πολυθρόνα. Τις κεφαλές θα σου χαρίσω του Ερμή,- της Πολυδούρη ένα χειρόγραφο - κι ακόμα ό,τι με νύχια γράφτηκε στο χώμα και πάνω στο δικό μου το κορμί. Κλεισ' τα παντζούρια κι άναψε το φως. Παράσταση θα δώσω μια θυσία. Θα τυλιχτώ σ' ένα σεντόνι μοναχός να υποδυθώ σ' ένα φιλί την προδοσία. Δυο χρόνια βρέχει κι έχει υγρασία. Τρελάθηκε μου φαίνεται ο καιρός. Θα βρέχει. Θα χιονίζει. Θα φυσά. Κι εμείς εδώ καλά προφυλαγμένοι. Θα 'μαστε δυο ανυπεράσπιστα νησιά κι από το χάρτη της Ελλάδας πια σβησμένοι. Δεν θα σε πείσω. Ξέρω τι συμβαίνει. Σκοινί δεν έχεις μήτε σκαλωσιά.

Λίγο πριν...

Κάθισε στο χαμηλό πέτρινο φράχτη από το μικρό ξωκλήσι. Η πλαγιά ήταν απότομη αλλά σε αυτό το σημείο ένα μικρό κομμάτι είχε μικρότερη κλίση δημιουργώντας ένα φυσικό μπαλκόνι. Μπροστά του απλωνόταν όλη η πεδιάδα πάνω στην οποία οι δρόμοι των ανθρώπων είχαν χαράξει γεωμετρικά σχήματα και περίτεχνα σχέδια. Μπορούσε να δει μέχρι τη θάλασσα που μπερδευόταν με τον ουρανό σε ένα περίεργο παιχνίδι ορισμού των συνόρων τους ενώ ο ήλιος τους κοιτούσε διασκεδάζοντας με την αιώνια αψιμαχία τους.

Φυσούσε. Ο κρύος άνεμος καθάριζε τη σκέψη του. Τα όνειρα που έκανε παιδί ήρθαν τότε μπροστά του. Φιγούρες από την παιδική του ηλικία εμφανίστηκαν σαν φαντάσματα του απομεσήμερου και πλημμύρισαν τον χώρο μπροστά από το παλιό κτίσμα. Οι παιδικοί του φίλοι, τα πρώτα του παιχνίδια, οι γονείς του - νέοι, οι συμμαθητές του, οι ρομαντικές σκέψεις που έκανε για το μέλλον του, ο πρώτος του έρωτας - ανεκπλήρωτος, όπως ανεκπλήρωτη έμεινε και η ζωή του σκέφτηκε μελαγχολικά.

Τώρα πια δεν είχε σημασία. Το σκαλισμένο από τον καιρό πρόσωπο του ήταν ανέκφραστο. Τα θολά του μάτια δεν δάκρυζαν πια από τη νοσταλγία των περασμένων. Νοσταλγία. Του άρεσε πολύ αυτή η λέξη. Το άλγος του νόστου. Ο πόνος για επιστροφή. Ο πόνος της επιστροφής. Η επιστροφή στη πατρίδα. Άλλωστε η μόνη μας πατρίδα είναι η παιδική ηλικία, σκέφτηκε. Ήταν έτοιμος να επιστρέψει ή να χαθεί στη λήθη. Ποιος ξέρει.

Άπλωσε το γέρικο χέρι του στον ουρανό για να πιάσει τον ήλιο για τελευταία φορά.

Pre Game Post: ΟΣΦΠ - ΠΑΟ

Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος για τα αποψινά ντέρμπι σε μπάσκετ (22:00) και ποδόσφαιρο (18:30).

Το Καραϊσκάκη είναι μια πολύ δύσκολη έδρα για τον ΠΑΟ. Ακόμη και σήμερα που το τριφύλλι βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση, κυρίως λόγω ψυχολογίας, δεν συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες για τη νίκη από τον ΟΣΦΠ. Οι ερυθρόλευκοι προέρχονται από τρεις συνεχόμενες ήττες και -το σημαντικότερο- από ακόμη έναν εξευτελιστικό αποκλεισμό από ευρωπαϊκή διοργάνωση. Επομένως το αποψινό παιχνίδι είναι η τελευταία ευκαιρία να αναστρέψει το βαρύ κλίμα. Αντίθετα οι πράσινοι έρχονται από ένα πολύ καλό αποτέλεσμα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Όταν αυτό, όμως, συμβαίνει, είναι συνήθως τραγικοί στο εγχώριο παιχνίδι που ακολουθεί. Πάντως το αποτέλεσμα θα κρίνει εν πολλοίς, πιστεύω, το μέλλον των δύο προπονητών.

Στο μπάσκετ τα πράγματα είναι πιο απλά. Ο ΠΑΟ είναι σαφώς καλύτερη ομάδα από τον ΟΣΦΠ (για άλλη μια χρονιά) αλλά έχω την αίσθηση ότι ήρθε η στιγμή να χαρεί ο γηπεδούχος μια νίκη εναντίον του πρωταθλητή. Δεν γινεται να χάνει συνέχεια... Το ξέρω είναι φοβερή η τεκμειρίωση της άποψης μου αλλά αυτή η γνώμη μου. Απαράδεκτος ο Γιαννάκης που προσπαθεί να κερδίσει την εύνοια των φιλάθλων του ΟΣΦΠ (που του πετούσαν καρέκλες στο τελικό κυπέλλου) κατηγορώντας τη διατησία για το χάλι της ομάδας του.