Ήθελε να πετάξει ψηλά. Πολύ ψηλά. Δεν του το επέτρεπαν όμως. Το Σχολείο ήταν αυστηρό. Κάθε μαθητής που ξεπερνούσε το προκαθορισμένο ύψος εξοριζόταν στη Χώρα Των Χαμένων Ονείρων όπου σκληρή μοίρα τον περίμενε. Έτσι συνέχιζε να περιπλανιέται κοντά στο έδαφος, απλώνοντας τα μεγάλα μαύρα φτερά του με χάρη και με μια τρομερή μεγαλοπρέπεια που τους έδινε ο άρρωστος ήλιος και προσπαθώντας να μην θυμάται τα όνειρα του, τα οποία τον έβαζαν σε κίνδυνο.
Δεν έκανε μεγάλα όνειρα. Αυτό που ονειρευόταν συχνά ήταν ότι υπήρχε κάποια που μπορούσε να μιλά γι' αυτή στους συνοδοιπόρους του σε αυτό το άχαρο ταξίδι.
Γμτ! Πάλι ονειρευόταν. Ήταν ήδη πολύ ψηλά! Μείωσε αμέσως το ύψος που πετούσε πριν προλάβει κάποιος να τον δει και έδιωξε κάθε σκέψη της εικόνας της από το μυαλό του.
(Photo by Roberto Kusterle)