Εδώ κι αρκετές μέρες τελείωσα το "Ατέλειωτες Ιστορίες" του J. R. R. Tolkien. Για την ακρίβεια είναι ημιτελή κείμενα του J. R. R. Tolkien που επιμελήθηκε ο γιος του Christopher. Πήρα το συγκεκριμένο βιβλίο γιατί περίμενα να διαβάσω ένα ακόμη "Σιλμαρίλλιον". Τελικά όμως έπεσα έξω. Οι "Ατέλειωτες Ιστορίες" είναι ακριβώς αυτό που δηλώνει το όνομά τους. Άσχετες μεταξύ τους ιστορίες ή μάλλον νέες εκδοχές (των γνωστών από τα προηγούμενα βιβλία) ιστοριών του καθώς και λεπτομερείς περιγραφές λαών, πλασμάτων και χωρών τις οποίες δεν πρόλαβε να τελειώσει ο Tolkien. Μάλιστα μερικές φορές υπάρχουν δύο και τρεις εκδοχές της ίδιας ημιτελούς ιστορίας προκαλώντας σύγχυση στον αναγνώστη. Το έργο χωρίζετε σε τέσσερα μέρη τα οποία ακολουθούν χρονολογικά τις Τέσσερις Εποχές. Κυριαρχούν -ανούσιες κατά την ταπεινή μου γνώμη- λεπτομέρειες που σοφά ο Tolkien δεν έβαλε στα προηγούμενα έργα του. Δεν υπάρχει κάτι καινούργιο. Μεταξύ άλλων διαβάζουμε για τη γεωγραφία του Νούμενορ και της Μέσης Γης, για τον Τούριν, για τους Άγριους Ανθρώπους, για τους Πούκελ, τους Ιστάρι, τα Παλαντίρι, τη Γκαλάντριελ κ. α. Για να μην μακρηγορώ, για να σου αρέσει το συγκεκριμένο έργο πρέπει να μην είσαι απλώς θαυμαστής του Tolkien (όπως εγώ) αλλά καμένος, κολλημένος με τη μυθολογία του μεγάλου συγγραφέα. Επίσης πρέπει να έχεις μάθει απ' έξω τον "Άρχοντα των δαχτυλιδιών" και το "Σιλμαρίλλιον" καθώς οι αναφορές σε αυτά είναι κάτι παραπάνω από συχνές.
(εικόνα: "Turin discovers Nienor at the mound of Finduilas" του Ted Nasmith)