Σωκράτης Μάλαμας - Δρόμοι

Στις 24 Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος του Σωκράτη Μάλαμα με τον τίτλο «Δρόμοι» στον οποίο συμμετέχει η Χαρούλα Αλεξίου. Δεκαπέντε καινούρια τραγούδια σε μουσική Σωκράτη Μάλαμα και στίχους του ίδιου, της Χαρούλας Αλεξίου, του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους, της Φωτεινής Λαμπρίδη, του Γιάννη Μελισσίδη και του Οδυσσέα Ιωάννου. Η Χαρούλα Αλεξίου ερμηνεύει τέσσερα από τα τραγούδια του άλμπουμ καθώς κι ένα ντουέτο με τον Σωκράτη. Σήμερα άκουσα πρώτη φορά τον δίσκο και ενθουσιάστηκα! Είναι άρτιος από όποια σκοπιά κι αν τον δεις (στίχοι-μουσική-ερμηνείες). Τολμώ να πω ότι είναι μία από τις καλύτερες και πιο ώριμες δουλειές του μακεδόνα μουσικού και σίγουρα ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Δεν ξεχώρισα κάποιο τραγούδι καθώς είναι όλα όμορφα. Παραθέτω μόνο τους στίχους από το "Νυχτερινό" (πρώτο τραγούδι του άλμπουμ, στίχοι: Δ. Παπαχαραλάμπους) που αποτελεί τη καλύτερη έκφανση του σπάνιου χαρακτηριστικού αυτού του δίσκου να λέει τις μεγαλύτερες αλήθειες με τα πιο απλά λόγια:

Τη πέτρα ρώτησα να πει
τι ξέρει κι αντέχει
Κι εκείνη μου ‘πε τη σιωπή
για μυστικό της έχει

Τ’ αστέρι ρώτησα μετά
τι έχει μάθει ως τώρα
Τα χίλια χρόνια μ’ απαντά
Περνάνε σε μιαν ώρα

Και πάνω ο ήλιος μια πηγή
μια κόκκινη κηλίδα
Λάβα το φως αιμορραγεί
να κάψει ό,τι είδα

Το χώμα ρώτησα ξανά
παλιά αν ήταν σώμα
Και μου ‘πε τα ψηλά βουνά
κι αυτά θα γίνουν χώμα

Κι ύστερα εσένανε ρωτώ
το νόημα του κόσμου
Και λες το χέρι σου κρατώ
κι εσύ είσαι δικός μου

Και πάνω ο ήλιος μια πηγή
μια χρυσαφένια βρύση
Νερό το φως του να πνιγεί
όποιος θέλει να ζήσει

Τσόπερ

Είναι η μόνη κατηγορία μοτοσυκλετών που απεχθάνομαι. Η μόδα των κουβάδων αυτών ξεκίνησε από (που αλλού;) τις ΗΠΑ τη δεκαετία του ΄70 με ταινίες όπως το Easy Rider και το Hell's Angels και συνεχίστηκε για πολλές δεκαετίες μέσα από το Hollywood. (Κάτι ανάλογο γίνεται τώρα με την άλλη ανοησία που λέγεται SUV). Τα δίκυκλα κομπρεσέρ -εντάξει, τώρα πια έχουν λιγότερους κραδασμούς αλλά συνεχίζουν ν΄ακούγονται σαν κομπρεσέρ- έχουν απαρχαιωμένη τεχνολογία, τραγικό κράτημα, μηδενική άνεση, επιδόσεις για γέλια και για κλάματα και δεν κάνουν ούτε για τη πόλη ούτε για ταξίδια. Στο μόνο που είναι καλές είναι όταν παρκαρισμένες μπροστά σε καφετέριες μπορεί να εντυπωσιάσουν τους ανίδεους άντε και καμιά πιτσιρίκα. Αυτή η σαχλαμάρα που λέγεται τσόπερ το μόνο που προσπαθεί να πουλήσει είναι η αμερικάνικη άποψη για το μοτοσυκλετιστικό lifestyle και απορώ που μερικοί ακόμη τσιμπάνε. Πάντως, τα τελευταία χρόνια, έχει μειωθεί αισθητά ο πληθυσμός τους προς αγαλλίαση των αυτιών μας καθώς και της αισθητικής.

Βαθύ μπλε

Μετά τον πόλεμο των Μαύρων Σπαθιών ο Κ. είχε αρχίσει να παραμελεί την Η. Τα δάκρυα της αποτέλεσαν το πολύτιμο αντίο του. Αυτός κλείστηκε πάλι στο ασπρόμαυρο διαμέρισμα του και παρακολουθούσε τον χρόνο να παίζει έξω από το μικρό παράθυρό του σαν μικρό παιδί και να τον περιγελά. Αυτή επέστρεψε στον οπάλινο πύργο της. Στη κορυφή του πύργου υπήρχε ο Φάρος που αναβόσβηνε με τη σκέψη της η Η. Έτσι όταν ήταν χαρούμενη, ουράνια τόξα ξεχύνονταν κι έβαφαν τα πάντα στο πέρασμα τους. Ακόμη όμως κι όταν ήταν δυστυχισμένη ένα ονειρικό βαθύ μπλε απλωνόταν από τον Φάρο δίνοντας στα πράγματα μια άγρια ομορφιά. Αυτά τα χρώματα μπορούσε να τα δει μόνο ο Κ. και ήταν πολύ χαρούμενος. Τώρα πια όλα ήταν γκρίζα. Η Η. διοχέτευε αλλού το φως της. Η θλίψη τον είχε κυριέψει. Κατά καιρούς η Η. έστρεφε πάλι το φως στον Κ. και το μόνο που του ζητούσε ήταν την καρδιά του. Παρόλο που προσπάθησε να φωτίσει άλλους, κανένας, φαίνεται, δεν μπόρεσε να διακρίνει την ίριδα. Πόσο θα ήθελε ο Κ. να είχε μια καρδιά και να της τη χαρίσει! Του κάκου όμως, την είχε ανταλλάξει εδώ και πολύ καιρό με ένα μαγικό ελιξίριο που γιάτρευε άμεσα τις πληγές του. Χωρίς αυτό δεν θα είχε αντεπεξέλθει στις αιματηρές μάχες που πήρε μέρος. Τώρα ήταν πάλι όλα γκρίζα. Θα περίμενε υπομονετικά μέχρι την επόμενη φορά που η γαλάζια ακτίνα του Φάρου θα τον σημάδευε ή μήπως από δω και πέρα θα ήταν όλα γκρίζα, για πάντα;

Γυναίκες και βραδινή έξοδος στην επαρχία

Ζήτησα από μια φίλη, την fm_3, να μου πει την άποψη της για ένα περίεργο(;) φαινόμενο που λαμβάνει χώρα στο μέρος που ζω, μια τυπική επαρχιακή κωμόπολη. Όταν βγαίνεις το βράδυ για ένα ποτό, ιδιαίτερα αν δεν είναι Σάββατο, συναντάς ελάχιστες γυναίκες που έχουν βγει έξω κι ενώ είναι γνωστό ότι -περίπου- είναι ίσος ο πληθυσμός των δύο φύλων. Η fm_3 μου έκανε τη τιμή να γράψει την άποψη της και να μου τη στείλει με e-mail έτσι ώστε να το ανεβάσω στο blog. Ας δούμε, λοιπόν, τι πιστεύει γι΄αυτό το φαινόμενο:

Αν και στο σχολείο έγραφα καλές εκθεσούλες, παρασυρόμουν λιγάκι από τον ειρμό των σκέψεων μου και μερικές φορές έβγαινα από το θέμα, ελπίζω να μην μου συμβεί!!! :-) Λοιπόν, γιατί δεν βγαίνουν οι γυναίκες;

Κατά τη γνώμη μου οι γυναίκες βγαίνουν. Το θέμα είναι: Πού, πότε, και για πόσο. Όπου μπορούν από θέμα επιλογών. Όταν δεν είναι κομμάτια από την κούραση και έχουν χρήματα. Και για πόσο; Ανάλογα! Βασικό είναι τι παρέα έχεις. Πόσο δηλαδή η παρέα σου είναι διαθέσιμη να βγει μαζί σου (και όχι π.χ. με το boyfriend). Ποιοι την αποτελούν. Που θα πάνε. Πόσες φορές έχουν πάει εκεί. Τι είναι αυτό που θα τους κάνει να πάνε ή να ξαναπάνε! Η μουσική, ο χώρος, ο κόσμος. Λέμε τώρα εμείς ότι τα παραπάνω πήγαν καλά ή ότι απλά είναι πολυτέλειες και ντύθηκες και χτενίστηκες και βάφτηκες και βγήκες. Γιατί; "Για μένα!", θα σου πουν οι περισσότερες αλλά υποσυνείδητα θα ‘θελαν να πουν και όχι μόνο!!! Σωστά;

Και περνάς ωραία, πολύ ωραία και κάνεις την πλάκα σου, λες τα χαζάκια σου και λογικά θα έχεις και τις επιτυχίες σου, για τις οποίες ή θα πρέπει να αποκτήσεις ξαφνικά μια συγγενική σχέση με τον Κάλχα για να τις αποκωδικοποιήσεις - μαντέψεις (π.χ. παραμένοντας κάποιος να σε κοιτάει από μακριά!) ή να ‘χεις καμιά ασπίδα για να κρυφτείς έτσι ώστε να μην γελάσεις από αυτά τα απίστευτα που ακούς κατά καιρούς: -Πως σε λένε; -Ειρήνη. -Ειρήνη από; -Από το Ειρήνη ρε φίλε(!) ή κάτι τόσο σύνηθες που νομίζεις πως το έχεις ακούσει εκατοντάδες φορές, σαν τις ελληνικές ταινίες και φυσικά τις φίλες σου.

Ρωτάω τώρα εγώ γιατί να μην μείνω μέσα, πες μου ένα ικανό λόγο να με κάνει να βγω την επόμενη φορά μιας και όλο αυτό δεν είναι ότι καλύτερο να γίνετε συνέχεια!!! Όλοι δήθεν, ψιλό - αδιάφοροι, αρκετά εγωκεντρικοί χωρίς έξυπνο τρόπο προσέγγισης. Όχι πρωτότυπο αλλά τουλάχιστον αυθεντικό, ίσως λίγο αμήχανο αλλά και τόσο γλυκό. Ο καθένας μας δεν βγαίνει απλά και μόνο για να βγει, τουλάχιστον όχι πάντα, και σίγουρα οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει πολύ δύσκολες και φυσικά μεγάλο μέρος ευθυνών έχουν και οι γυναίκες, έτσι; Εκεί παίζει το ΜΕΓΑΛΟ θέμα, τι θέλει ο καθένας μας από αυτή τη ζωή έστω και στις προσωρινές προτεραιότητες του μιας και τα δεδομένα στη ζωή μας αλλάζουν καθημερινά!!! Πόσο είναι έτοιμος ο κάθε ένας να διεκδικεί, να περνάει καλά, να κερδίζει ακόμα και να χάνει. Όλα δεκτά μόνο να μην χάνουμε τους ρόλους μας!

Τα παν στις ανθρώπινες σχέσεις είναι να μάθουμε πρώτα να δίνουμε, όποιος, όσο και ότι μπορεί χωρίς να περιμένουμε κάτι, να είμαστε προσιτοί αλλά όχι απαραίτητα προβλέψιμοι και πάνω από όλα αληθινοί, είτε μένουμε σπίτι είτε βγαίνουμε, είτε άνδρες είτε γυναίκες. Τελικά νομίζω πως οι γυναίκες όλα αυτά τα συνειδητοποιούν λίγο γρηγορότερα και γι' αυτό από το να περάσουν ακόμα ένα «βαρετό» βράδυ προτιμούν να μην βγαίνουν ίσως τόσο συχνά. Γιατί ότι βγαίνουν βγαίνουν...

Αν το Google ήταν ελληνικό

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί αναδημοσίευση του άρθρου του Πάσχου Μανδραβέλη που δημοσιεύτηκε στο www.medium.gr και στη Καθημερινή στις 14/8/2007. Αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο, πιστεύω, τη κατάσταση στα Πανεπιστήμια καθώς και την ανυπαρξία Ελληνικής επιχειρηματικότητας:

Οι Σεργκέι Μπριν και Λάρι Πέιτζ είναι σχετικά άγνωστοι στην Ελλάδα. Οι δύο 35χρονοι Αμερικανοί είναι τα νέα παιδιά-θαύματα της Σίλικον Βάλεϊ. Δημιούργησαν πριν από δέκα χρόνια τη μηχανή αναζήτησης Google και σήμερα η εταιρεία τους κάνει τζίρο 6 δισ. δολάρια, απασχολεί 9.500 εργαζομένους, ενώ μόνο πέρυσι δημιούργησε 2.229 νέες θέσεις εργασίας. Μια τέτοια εταιρεία θα ήταν ευλογία για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Θα μείωνε δραστικά (και χωρίς κρατικές επιδοτήσεις) την ανεργία, είναι οικολογικά φιλική και θα γινόταν πόλος έλξης εγκεφάλων από ολόκληρο τον κόσμο.

Μόνο που για τη χώρα μας τέτοιες επιχειρήσεις είναι όνειρα θερινής νυκτός. Οχι μόνο επειδή οποιοσδήποτε θέλει να ιδρύσει μια εταιρεία θα περάσει από τις συμπληγάδες της ελληνικής γραφειοκρατίας και πρέπει να πάρει άδειες λειτουργίας από ανθρώπους που δεν ξέρουν τι είναι Διαδίκτυο, αλλά γιατί το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν επιτρέπει σε όσους έχουν καλές ιδέες να αναδειχθούν. Στην «Ιστορία του Google» (των David Vice και Mark Malseed, εκδόσεις «Κέδρος») διαβάζουμε ότι ο ιδιοφυής Λάρι Πέιτζ έγινε σε πολύ νεαρή ηλικία δεκτός στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ και 19 μόλις χρόνων πήρε το πτυχίο των μαθηματικών. Στις ΗΠΑ τα πανεπιστήμια λειτουργούν αυτόνομα και αποφασίζουν μόνα τους ποιους υποψηφίους θα δεχθούν. Δεν λειτουργούν με υπουργικές αποφάσεις. Στην Ελλάδα και ο Αϊνστάιν θα ήταν αναγκασμένος να περιμένει.

Η πρώτη μηχανή αναζήτησης Google στήθηκε στο Στάνφορντ, σε εξοπλισμό του πανεπιστημίου. Οταν οι απαιτήσεις σε εξοπλισμό και χρηματοδότηση αυξήθηκαν, το ίδιο το πανεπιστήμιο τους προέτρεψε να βγουν στην αγορά για να βρουν κεφάλαια. Το Στάνφορντ ενθαρρύνει φοιτητές και καθηγητές να δημιουργούν δορυφορικές εταιρείες με ιδιωτική χρηματοδότηση, κρατώντας το ίδιο μέρος της μετοχικού κεφαλαίου των νέων εταιρειών. Ετσι φτιάχτηκε η Hewlett-Packard η Sun Microsystems και δεκάδες άλλες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας. Αν γινόταν κάτι τέτοιο στην Ελλάδα ποικιλόχρωμοι Κνίτες θα κρεμούσαν τα αντιαισθητικά τους πανό στα εργαστήρια με βασικά συνθήματα «όχι στην εμπορευματοποίηση της Ανώτατης Εκπαίδευσης», «γνώση για τον λαό και όχι για το κεφάλαιο» και άλλα φαιδρά. Οι ιδρυτές του «ελληνικού Google» θα χτίζονταν ζωντανοί στα γραφεία τους και οι «οικοδόμοι» θα κραύγαζαν: «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».

Γι' αυτό ας μην ελπίζουμε ότι θα υπάρξει ποτέ «ελληνικό Google». Ας πορευόμαστε με τις πενιχρές επιδοτήσεις σε θνησιγενείς επιχειρήσεις. Ο «άλλος κόσμος», που διάφοροι ονειρεύονται, δεν είναι απλά εφικτός. Είναι εδώ...

Σαρούνας Γιασκεβίτσιους

Και ενώ 3 μήνες το πάλευε ο ΟΣΦΠ να τον αποκτήσει, αυτός προτίμησε την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Το παλιόπαιδο! Όσο για τους Γιαννακόπουλους: Sky is the limit...

Παρατήρηση 1η: Πράσινος ο παιχταράς! Δεν σας χάλασε...
Παρατήρηση 2η: €8.οοο.οοο για δύο χρόνια; Πλάκα με κάνεις;!

Το λογότυπο εορτασμού των 100 χρόνων του ΠΑΟ

Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το λογότυπο του ΠΑΟ για τον εορτασμό των 100 χρόνων. Η ΠΑΕ εδώ και αρκετούς μήνες διεξήγαγε έναν διαγωνισμό στον οποίο μπορούσε να συμμετάσχει ο καθένας με δική του πρωτότυπη δημιουργία. Το εικονιζόμενο logo είναι του Ν. Κορακάκη και είναι αυτό που κέρδισε. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι, ουσιαστικά, θα αποτελέσει τη βάση στην οποία θα στηριχθεί το εορταστικό λογότυπο που θα παρουσιαστεί επίσημα από τον Παναθηναϊκό σύντομα. Ελπίζω να το βελτιώσουν αρκετά στη τελική μορφή του.

Σχετικά με την ομάδα τώρα, είμαι αρκετά ικανοποιημένος από τη εικόνα του τριφυλλιού στους τελευταίου αγώνες. Υπάρχει κίνηση, μπορούν να αλλάξουν πάνω από δύο πάσες (επιτέλους!), υπάρχει προσπάθεια για δημιουργικό παιχνίδι και γενικά ένα δυνατό κέντρο. Αχίλλειος πτέρνα παραμένει η άμυνα και αυτό πιστεύω δεν οφείλεται μόνο στους αμυντικούς αλλά στη συνολική λειτουργία της ομάδας. Παράλληλα για πρώτη φορά, ο ΠΑΟ, φαίνεται να έχει βάθος στο πάγκο και πολλές εναλλακτικές λύσεις, καθώς οι πολλοί τραυματισμοί δεν τον επηρέασαν. Δεν παραβλέπω, βέβαια, ότι είναι ακόμη νωρίς για να βγάλει κανείς ασφαλή συμπεράσματα, δείχνει, όμως, να βρίσκεται σε καλό δρόμο. Μέχρι στιγμής ξεχωρίζουν οι Μάτος, Δημούτσος και Εντόι.

ΥΓ: Τσιρόλα τρέλανε μας όλους!

Manu Chao - La radiolina

Το νέο άλμπουμ του Ισπανού τραγουδοποιού είναι απλά καταπληκτικό. Ξεχώρισα το Rainin in paradize, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπολείπονται τα υπόλοιπα τραγούδια. Όλος ο δίσκος είναι στο γνωστό ύφος του επαναστάτη μουσικού χωρίς όμως να κινδυνεύει, ούτε μια στιγμή, να χαρακτηριστεί μονότονος. Στίχοι που καίνε (Politik kills), μουσική με έντονες λάτιν επιρροές που εκπλήσσει ευχάριστα και η αυθεντική ερμηνεία του M. Chao στοιχειοθετούν ένα μικρό διαμάντι που ακτινοβολεί μέσα στη σύγχρονη λυματολάσπη της άκρατης εμπορικής εκμετάλλευσης και ομοιογενοποίησης της μουσικής.

Max - minimal

Η consept bike της φωτογραφίας είναι η απάντηση της Honda στις Suzuki B-King και Yamaha V-Max. Η Evo6 είναι εξοπλισμένη με το μοτέρ της Goldwing, δηλαδή κινείται από τον εξακύλινδρο υδρόψυκτο boxer κινητήρα των 1800cc! (Μήπως το έχουν παρακάνει λίγο οι βιομηχανίες μοτοσυκλετών με τα κυβικά εκατοστά;). Θα παρουσιαστεί πρώτη φορά στο κοινό τον επόμενο μήνα, στο Tokyo Motor Show. Έχει άκρως εντυπωσιακή εμφάνιση που στηρίζεται στον μινιμαλισμό (αν δεν με ξεγελούν οι περιορισμένες γνώσεις μου στη διακόσμηση:-), καθώς αν προσπαθήσει κανείς να τη περιγράψει, ίσως λίγο απλοϊκά, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τεράστιος κινητήρας μαζί με δύο ρόδες και μία μικρή θέση για τον αναβάτη. Πρωτότυπος και όμορφος ο μπροστινός προβολέας που μοιάζει να το έχει σκάσει από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Γενικά η μοτοσυκλέτα συγκεντρώνει τα βλέμματα πάνω της και γεννά θετικά σχόλια για την όψη της. Ελπίζω να βγει τελικά στη παραγωγή χωρίς ν' αλλάξει η σχεδίαση της. Και να που η κατηγορία των muscle bike παίρνει φωτιά. Ήδη υπάρχουν φήμες ότι η Kawasaki ετοιμάζει το Z1400...

Καλημέρα

Ξημέρωσε. Κι εκεί που προσπαθώ να αποκαταστήσω την επαφή με την πραγματικότητα και ψάχνω ένα λόγο ικανό να με σηκώσει από το κρεβάτι ακούω το κινητό. Μήνυμα. Βαριεστημένα, με μάτια μισόκλειστα, το ανοίγω (clamshell γαρ) και το διαβάζω. Μια παλιά, καλή μου φίλη από τα ηρωικά χρόνια του πανεπιστημίου και την οποία έχω να συναντήσω πάνω από τρία χρόνια μου έστειλε: "Καλημέρα ***** μου". Αυτό μόνο. Κι όμως είναι παραπάνω από αρκετό, αυτό το σύντομο SMS για να μου φτιάξει τη διάθεση τούτο το μουντό πρωινό, να μην πω και την μέρα ολόκληρη και φανώ υπερβολικός.

Η μπαλάντα της φωτιάς

Πώς θες να σ' αγαπήσουν με τούτο το σημάδι που σκάλισες στη μάσκα σου κρυφά;

(Διάφανα Κρίνα)

Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους

Όσοι βρεθείτε στη Δράμα ή στους γειτονικούς νομούς μην παραλείψετε να επισκεφθείτε το 30ο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους. Το πρόγραμμα καθώς κι άλλες πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Αξιέπαινη προσπάθεια σε μια μικρή επαρχιακή πόλη που αξίζει τη στήριξη μας.

Σκέψεις σχετικά με τα αποτελέσματα των εκλογών

Νίκησε η Ν.Δ. στις εκλογές. Ελπίζω αυτή τη φορά να "φάνε" λιγότερα και να μείνει και τίποτα όρθιο στο τέλος της τετραετίας. Πάνω απ' όλα ελπίζω, όμως, να μην συνεχίσουν ν΄αντιγράφουν τις πρακτικές ΠΑΣΟΚ (βλ. "τα δικά μας παιδιά", δημιουργική λογιστική κ.α.). Χάρηκα, πάντως, για τη συντριβή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είκοσι χρόνια πράσινης χούντας δεν ξεχνιούνται έτσι εύκολα. Θα μου πει κανείς οι γαλάζιοι καλύτεροι είναι; Ομόλογα, κουμπάροι, φωτιές, Ψωμιάδης... Κι όμως τους θεωρώ λιγότερο κακούς από τα "Πασόκια"! Όταν λέω "Πασόκια" δεν εννοώ φυσικά τους όλους τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ ή κάποιους πολιτικούς που πιστεύουν ακόμη(!) στον σοσιαλισμό. Εννοώ τους βολεμένους και τα κομματόσκυλα (βλ. Κακαουνάκης, Πρετεντέρης, Λαλιώτης κτλ). Δύο ράτσες που εξέθρεψε το κόμμα με περισσή φροντίδα και η οποίες ράτσες το κράτησαν στην εξουσία τόσα χρόνια. Χάρηκα επίσης για την άνοδο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που πήρε διπλάσιο ποσοστό σε σχέση με την προηγούμενη εκλογική διαδικασία. Μου είναι πολύ συμπαθής ο Αλαβάνος. Συγχαρητήρια και στο Κ.Κ.Ε. που εισέπραξε τον ψήφο διαμαρτυρίας των αγανακτισμένων πολιτών. Με χάλασε όμως η είσοδος του ΛΑ.Ο.Σ. στη βουλή. Αν και προσπαθώ να αποφεύγω χαρακτηρισμούς, μια ερώτηση μένει στο μυαλό μου: Πόσο τραγικοί μπορεί να είναι αυτοί που τους ψήφισαν; Στο 20% - 25% η αποχή. Χμ, όσο πάμε γινόμαστε όλο και περισσότερο αμερικανάκια... Τέλος πολύ καλό το σχόλιο στο Sportime "Ήταν και η νίκη της Ρωσίας (σσ στο Eurobasket) μήνυμα της Αριστεράς;" καθώς και το post της Κόκκινης Πιπεριάς, με τίτλο "Μια χαρά ψήφισαν οι Έλληνες".

Δημοκρατία(;)

Ξύπνησαν πάλι άθλιες σκουριασμένες ορδές, λυσσασμένες θρησκείες, πατρίδες, οικογένειες, σκούζουν και σφάζονται για ένα καλύτερο χθες, μα οι σημαίες τους ανεμίζουν βρομερές και σιχαμένες...

Hail to the King

Ιδού ο βασιλιάς των δύο τροχών, σύμφωνα με τη Suzuki. Είναι το πολυαναμενόμενο B-King (GSX1300BK). Μια γυμνή μοτοσυκλέτα που "φορά" τον κινητήρα της νέας Hayabusa! Δεν νομίζω πως χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο. Κι όμως αυτή η θηριώδης μοτοσυκλέτα στρίβει και φρενάρει, καθώς οι ιάπωνες τεχνικοί θέλησαν να της δώσουν την οδηγική συμπεριφορά μιας supersport. Διαβάζοντας τα πρώτα τεστ του ειδικού τύπου, τα κατάφεραν αρκετά καλά. Θα ήθελα να μείνω όμως στην εμφάνιση της μοτοσυκλέτας που με εντυπωσίασε και με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Είναι δημιούργημα του Γάλλου σχεδιαστή Ludovic Lazareth που έχει σχεδιάσει και την Yamaha ΜΤ 01. Παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 2001 ως πρότυπο και περνώντας μέσα από χίλια κύματα και πολλές (τεχνικές) δυσκολίες βγήκε το φετινό καλοκαίρι στη παραγωγή. Γι αυτό και μόνο αξίζουν συγχαρητήρια στη Suzuki. Εντυπωσιάζει με τις πληθωρικές της αναλογίες αλλά και γοητεύει με τις αρμονικές καμπύλες και τις επιθετικές ακμές. Φυσικά δεν περνούν απαρατήρητες οι δύο εξατμίσεις που σαν μπαζούκας σημαδεύουν όποιους τολμήσουν να την ακολουθήσουν... Με λίγα λόγια -ίσως- η ομορφότερη naked σήμερα.

Πενθώ

Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς και τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν εάν είναι αλήθεια.

(Οδυσσέας Ελύτης)

Περιοδικό Μοτέρ & ελληνικός κινηματογράφος

Πολύ καλό το περιοδικό Μοτέρ που εκδίδει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Κυκλοφορεί κάθε δύο μήνες και διανέμεται δωρεάν σε όλους τους κινηματογράφους. Προσωπικά το βρίσκω στον Odeon της Ξάνθης. Μπορείτε επίσης να το κατεβάσετε από εδώ σε μορφή pdf. Αναφέρεται κυρίως στις παραγωγές του Ε.Κ.Κ. αλλά και γενικά στη καλλιτεχνική κίνηση γύρω από την έβδομη τέχνη στην Ελλάδα. Καλαίσθητο, με ενδιαφέροντα άρθρα και νέα για τους έλληνες δημιουργούς και ηθοποιούς. Στο τεύχος #06 (Ιούλιος - Άυγουστος 2007) διάβασα μεταξύ άλλων για τον Κ. Πιλάβιο (γιος του αγαπημένου "παραμυθά" Νίκου Πιλάβιου) και την ομάδα του, που δηλώνουν: "Τριγυρνάμε στα blog σας και τα κάνουμε ταινίες..." Τις ταινίες αυτές μπορείτε να τις δείτε, δωρεάν, εδώ. Παράλληλα η Λουκία Ρικάκη μιλάει για την πρώτη ελληνική ταινία που ξεκίνησε από το internet.

Ομολογώ πως δεν παρακολουθώ ελληνικό κινηματογράφο. Αν εξαιρέσει κανείς τις παλιές κλασσικές ελληνικές ταινίες που παίζουν καθημερινά τα κανάλια της τηλεόρασης, είναι ελάχιστες αυτές που έχω δει. Όποτε το επιχείρησα, βίωσα μια τραυματική εμπειρία. Έχουν καλές προθέσεις αλλά μου φαίνονται όλες πολύ πρόχειρες παραγωγές. Έπειτα παρακολουθείς τους τίτλους τέλους και βλέπεις το ίδιο όνομα στη σκηνοθεσία, σενάριο, παραγωγή, μουσική, μοντάζ... (έλεος!). Εντάξει, το ξέρω, υπάρχουν τεράστιοι και διεθνώς αναγνωρίσιμοι δημιουργοί όπως ο Αγγελόπουλος και ο Κακογιάννης. Ντρέπομαι που το λέω άλλα δεν έχω δει καμία ταινία τους. Συνεχώς προγραμματίζω να δω κάποια και πάντα καταλήγω να βλέπω κάτι άλλο. Ίσως το βάρος της ιστορίας που κουβαλούν να μου φαίνεται μεγάλο και κουραστικό. Αποφάσισα όμως να σταματήσω να σνομπάρω τις ελληνικές δημιουργίες και ιδιαίτερα τις σύγχρονες που είναι κι από από νέους σκηνοθέτες. Με ποια όμως ν' αρχίσω; Κάθε πρόταση είναι καλοδεχούμενη.

Ελεύθερος ο απατεώνας του Παντείου Πανεπιστημίου

Ψάχνοντας να βρω πληροφορίες για το τι έγινε τελικά με το σκάνδαλο του Παντείου Πανεπιστήμιου "έπεσα" πάνω στο post του Εξαποδώ με τίτλο "Και ο τελευταίος να κλείσει τη πόρτα": Ο “κύριος” Π. Γετίμης, πρώην αντιπρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου, μέλος της εξέχουσας εκσυγχρονιστικής ελίτ, η οποία επί Σημιτισμού, κατέφαγε τα ταμεία του εν λόγω ιδρύματος, είναι και πάλι ελεύθερος κοντά μας! Αρχές Ιουνίου εισέπραξε 16 χρονάκια για την κακουργηματική διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Αρχές Σεπτεμβρίου αποφυλακίζεται διότι “Το δικαστήριο έκανε δεκτή την αίτηση αναστολής εκτέλεσης της ποινής της 16ετούς κάθειρξης που υπέβαλε ο κ. Γετίμης, επικαλούμενος μεταξύ άλλων σοβαρά οικογενειακά προβλήματα που αντιμετωπίζει εξαιτίας του εγκλεισμού του.”!!! Τρείς μήνες μέσα από τα 16 χρόνια. Καθόλου άσχημα! Τώρα αναμένουμε και την αποφυλάκιση και των υπολοίπων ακαδημαϊκών αστέρων! Μάλιστα, οι ψυχόπονοι δικαστές, σκεπτόμενοι ότι ο “κ.” Γετίμης έχει να προσφέρει πολλά ακόμη στην Επιστήμη (της διαρπαγής) αποφάσισαν και “Το δικαστήριο δεν του επέβαλε τον όρο της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα, καθώς η ακαδημαϊκή του δραστηριότητα απαιτεί μετακινήσεις και εκτός συνόρων.”!!! Δεν θα ουρλιάξω. Και σας καλώ να πράξετε το ίδιο. Είπαμε η Δικαιοσύνη είναι τυφλή!Απλώς, αναρωτιέμαι, αν ο Παλαιοκώστας ήταν παντρεμένος και η κυρά του τον πίεζε, “ή βγαίνεις έξω ή χωρίζουμε”, το σεβαστό δικαστήριο θα αποφάσιζε αποφυλάκισή του “λόγω σοβαρών οικογενειακών προβλημάτων που αντιμετωπίζει εξαιτίας του εγκλεισμού του”; Αν, λέμε… Οι μεγαλοαπατεώνες έχουν αποθρασυνθεί. Η δικαιοσύνη ή μάλλον τα ματωμένα απομεινάρια της κατασπαράχτηκαν με λύσσα από τα άγρια σκυλιά, τους tv-αστέρες δικηγόρους και τους ανέντιμους δικαστές-βρυκόλακες που ενώ ρουφούν ηδονικά το αίμα των αδυνάτων, τρέχουν τα σάλια τους όταν μυριστούν χρήμα. Aπορώ πως ανεχόμαστε τέτοιες αδικίες στη ζωή μας. Έχουμε γίνει τόσο παθητικοί που μας ενδιαφέρει μόνο η βόλεψη μας και ο μικρόκοσμος μας; Θα δανειστώ τη παραλλαγή μιας αγαπημένης ατάκας ενός φίλου: Καρκίνο να πάθουν όλοι αυτοί και να πεθάνουν βασανιστικά με φρικτούς πόνους έχοντας χάσει πρώτα όλα τα αγαπημένα τους πρόσωπα (αν έχουν τέτοια...)!

Η "μάχη" των πολιτικών αρχηγών την 08/09/2007

(Σημείωση: Συγγραφέας του παρακάτω post είναι ο π. β.)

Δεν θα αναφερθώ στο αυστηρό τυπικό, στην παντελή έλλειψη χρόνου, στην απουσία του άμεσου διαλόγου, στην εκ του πράγματος αποσπασματική θεματική των ερωτήσεων… Θα αναφερθώ, όσο αυτό είναι δυνατόν, στην ουσία των απαντήσεων των πολιτικών αρχηγών. Πολιτικό λόγο εγώ διαπίστωσα, και δε νομίζω να διαφωνείς Dreamon, μόνο από τον Καραμανλή και τον Αλαβάνο. Κάτι ουσιώδες, μόνο αυτοί είπαν. Ας, αρχίσω, όμως, από το τέλος την κρίση μου. Κ.Κ.Ε. - Παπαρήγα: Απορώ πώς υπάρχει το 2007 μια πολιτική ιδεολογία που είναι καμένη από χέρι. Απορώ πως υπάρχουν πολίτες που ψηφίζουν την πολιτική ιδεολογία αυτή. Απορώ πως μπορεί αυτή και τους πείθει. Πάντα ήταν (και μάλλον ακόμη είναι) ανθελληνική. ΛΑ.Ο.Σ. - Καρατζαφέρης: Ένας πολύ αυθόρμητος πολιτικός, που ενίοτε φτάνει στα όρια της γραφικότητας. Δεν ξεχνώ την παρακάτω στιχομυθία σε ζωντανή εκπομπή που είχε στο κανάλι του, λίγο πριν διαγραφεί από τη ΝΔ. Ζωντανό τηλέφωνο στον αέρα: "Ακροατής: Γεια σας κ. Καρατζαφέρη! Είμαι απόστρατος αξιωματικός της τιμημένης Βασιλικής Χωροφυλακής και υπηρετούσα στο Καρπενήσι. Καρατζαφέρης: Έεεεεεεελα το ηρωικό Καρπενήσι! Πάαααααμε!" Καμία σοβαρότητα. ΔΗ.ΑΝ. - Παπαθεμελής: Αν και μου είναι πολύ συμπαθής πολιτικός, νομίζω ότι άγεται και φέρεται ιδεολογικά (χρόνια σοσιαλιστής από τη μια, ακραίος εθνικόφρων τελευταία). Μάλιστα, αν ασπαστούμε την άποψη ότι πια ο σοσιαλισμός περνάει την πιο βαθιά ιδεολογική του κρίση και σύγχυση, ο Παπαθεμελής βρίσκεται στο κέντρο του στροβίλου αυτού. ΣΥΝ. της Αριστεράς - Αλαβάνος: Πολύ έξυπνος άνθρωπος, με γνώσεις, λόγιος, που μπορεί να σταθεί πολιτικά παντού και άνετα (είναι ο μόνος πολιτικός που μιλά στη βουλή χωρίς να έχει σημειώσεις βέβαια στη χθεσινή συνέντευξη κρατούσε ένα μικρό χαρτί σημειώσεων, εξαιτίας προφανώς του σπουδαίου της περίστασης). Αν και η αριστερά γενικά φρονώ πως πάσχει σήμερα, εντούτοις ο Αλαβάνος προβάλει τα θετικά της στοιχεία. Απογοητεύτηκα, όμως, πολύ που δέχεται στους κόλπους του κουκουλοφόρους και αλήτες που βεβηλώνουν ιερά μνημεία και εξοργίζομαι με τον ίδιο που δεν καταδικάζει αυτές τις πράξεις ρητά. Μην τα ισοπεδώσουμε όλα. Ν.Δ. - Καραμανλής: Μάλλον πετυχημένη η μέχρι τώρα θητεία του. Έχει το χάρισμα του λόγου και τον θεωρώ τίμιο και σοβαρό. Το μόνο σφάλμα που του χρεώνω, και τον ελέγχω ως προς αυτό, είναι οι ενίοτε λανθασμένες επιλογές προσώπων σε καίριες θέσεις, με αποτέλεσμα οι επιλογές αυτές να τον εκθέτουν. Βέβαια, μέσα σε ένα κόμμα οι επιλογές, ως προς μερικούς, επιβάλλονται μικροκομματικά, αλλά θα ήταν στα πλέον υπέρ του αν τις περιόριζε στο ελάχιστο. Στην χθεσινή συνέντευξη στάθηκε με κύρος ως Πρωθυπουργός Κράτους το χρειάζονταν όλοι αυτό θεωρώ, μετά τη συμφορά των πυρκαγιών. ΠΑ.ΣΟ.Κ. - Παπανδρέου: Άφησα τελευταίο τον πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, διότι δεν έχω να πω κάτι ουσιαστικό για αυτόν... Πρέπει να είναι η πιο μεγάλη πολιτική μετριότητα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας. Μόνο αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση, καμία συγκεκριμένη απάντηση στις ερωτήσεις και κανένα πρόγραμμα, ασυνταξίες πολλές. Πολλές φορές, δεν στο κρύβω Dreamon, γέλασα με την όλη στάση του. Πολλές γκάφες, η κυριότερη, όμως, αυτή κατά την οποία ζήτησε στην αρχή να φαίνεται όλη η καταμέτρηση του χρόνου από το χρονόμετρο... Δεν μπορούσε να υπολογίσει 90 δεύτερα στον λόγο του υποψήφιος για πρωθυπουργός πολιτικός άνδρας; Αναρωτιέμαι, η μειωμένη αντίληψη που έχει για τον χρόνο, είναι η μοναδική; Ευχαριστώ για την φιλοξενία - Π.Β. (Το post στην υπάρχουσα σελίδα αποτελεί προσωπική άποψη του αναγραφόμενου συντάκτη και δεν συμβαδίζει απαραίτητα με την επίσημη θέση του Μαγικού Αυλού και του δημιουργού του :-)

Ο Harry Potter μεγάλωσε

Είδα χθες το "Harry Potter and the Order of the Phoenix". Η πέμπτη ταινία της σειράς συνεχίζει στα χνάρια των προηγούμενων ταινιών και ιδιαίτερα της τέταρτης που μας εισήγαγε σε πιο σκοτεινά μονοπάτια. Εντυπωσιακά σκηνικά και εφφέ, καλές ερμηνείες και μια σκηνοθεσία που, αν και δεν ξεφεύγει από τα πρότυπα των ταινιών του φανταστικού, ικανοποιεί. Με άλλα λόγια ο θεατής βλέπει αυτό που περιμένει να δει. Βέβαια, παρακολουθώντας τα τρέιλερ είχα προετοιμαστεί για περισσότερες και πιο εντυπωσιακές μάχες καθώς και για περισσότερα φανταστικά πλάσματα που τελικά απουσίασαν (οι κένταυροι εμφανίζονται μόνο για μερικά δευτερόλεπτα). Είναι, όμως, το μόνο αρνητικό σημείο που μπορεί να σταθεί κανείς. Αυτή τη φορά η μάχη γίνεται στο μυαλό του Harry ο οποίος στη προσπάθεια του να αντεπεξέλθει στους εφιάλτες που τον κυνηγούν (Dark Lord, θάνατος των γωνιών του, κακομεταχείριση από τους θετούς γονείς του κ.α.) φτάνει στα όρια της κοινωνικής απομόνωσης και της παράνοιας. Όλα τα λεφτά είναι ένας νέος χαρακτήρας, η Luna Lovegood που έχει το πιο φευγάτο βλέμμα που έχω δει σε μικρό κορίτσι. Η Luna και ο Harry είναι οι μόνοι που μπορούν να δουν κάποια τρομακτικά πλάσματα τα οποία είναι ορατά μόνο σε αυτούς που έχουν δει τον θάνατο (πέθανε η μητέρα της όταν αυτή ήταν 9 ετών).

Τέλος ένα σχόλιο για τον κινηματογράφο που το είδα. Είναι ο κινηματογράφος της Odeon στη Ξάνθη. Πολλές και μικρές αίθουσες, όμορφο, σύγχρονο περιβάλλον, ευγενικοί και εξυπηρετικοί υπάλληλοι αλλά είναι απαράδεκτο το 2007 να βλέπεις ταινία και να υπάρχουν κάθετες μαύρες γραμμές σε όλο το πλάτος της οθόνης καθ' όλη τη διάρκεια της προβολής. Επίσης αυξομειωνόταν ο ήχος σε τακτά χρονικά διαστήματα. Δηλαδή τα δύο πιο σημαντικά στοιχεία που αναζητάς σε ένα cinema ήταν χάλια!

Ανατριχιαστική ομολογία δασοπυροσβέστη

"Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3 - 4 πρόβατα που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουνε καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπήρχε σωτηρία... Τα αφεντικά του έλειπαν διακοπές και κανείς δεν μας είχε ειδοποιήσει για αυτό.

Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν από τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα.

Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδες εκκλήσεις των ιδιοκτητών των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες.

Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθανε με τα τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχανε κατράμι και μασούσαμε στάχτη.

Θα ήθελα να ξεχάσω ΟΛΟΥΣ αυτούς που πίνοντας καφέ μας ειρωνεύονταν όταν ίσα που βαστάγαμε την ψυχή μας.

Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές των συναδέλφων μου από τον ασύρματο όταν τους τριγύριζαν οι φλόγες και δεν υπήρχε διαφυγή.

Θα ήθελα τέλος να ξεχάσω αυτή την λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπος να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις ομορφιές που κάποτε χαρήκαμε ως παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα τις χαρούν ποτέ.

Μα δεν θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύριζαν.

Δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις που έως τώρα τους αφήνουν να χτίζουν, και κοροϊδεύουν τους εθελοντές.

Δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ένα ευχαριστώ, για να μην δείξει την ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα.

Δεν θα ξεχάσω ότι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ένα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα έρχονται αυτές οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.

Και δεν θα ξεχάσω... πως λέγομαι ακόμα άνθρωπος και χρωστάω στη φύση ένα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προκαλέσει το είδος μου.

Η απορία μου είναι...

Οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εάν δεν υπάρχει πράσινο γύρο σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα καίει τους πνεύμονες, ΠΩΣ διάολο θα αναπνέετε εσείς εκεί πάνω κι εμείς εδώ κάτω; Πώς περιμένω από ένα κράτος με στημένες εκλογές και προκατ κόμματα να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον από τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου.

Δολοφόνοι..." (πηγές: www.akrovates.com, www.akyro.net)

Lancia Delta HF Integrale 2009

Τη θρυλική έκδοση της Lancia Delta είναι πολύ πιθανό να αναστήσει η ιταλική εταιρεία. Ευχόμαστε να γίνει πραγματικότητα ο πόθος πολλών οπαδών της σπορ αυτοκίνησης. Το σχέδιο στηρίζεται στη Delta HPE που παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας.

(πηγή: Ιnfomotori)

Ο συνταξιδιώτης

Ο κίτρινος απογευματινός ουρανός φαινόταν μακάβριος. Ο Κ. περπατούσε μόνος στις απέραντες πεδιάδες αυτού του εφιαλτικού βασιλείου προσπαθώντας να καθαρίσει το μυαλό τού. Για την ακρίβεια δεν ήταν μόνος. Μερικά βήματα πίσω του τον ακολουθούσε ο φίλος του. Δεν ήξερε από πότε ήταν εκεί. Προσπάθησε να τον πλησιάσει και να του μιλήσει αλλά δεν κατάφερε πολλά πράγματα. Αυτός ο παράξενος συνταξιδιώτης βρισκόταν πάντα με ένα μαγικό τρόπο σε απόσταση, αμίλητος χωρίς να κάνει καμία περιττή κίνηση. Κρατούσε πάντα στο αριστερό του χέρι το μαχαίρι που είχε τρομάξει αρχικά τον Κ. αλλά που τώρα το είχε συνηθίσει. Προσπάθησε άλλη μια φορά να δει το πρόσωπο του αλλά η κουκούλα που φορούσε ο φίλος του κατέβαινε χαμηλά και δημιουργούσε σκιά. Συνέχισε να περπατάει. Ξαφνικά ο σκοτεινός σύντροφος του σταμάτησε και έβγαλε μια ανατριχιαστική κραυγή για να χαθεί για πάντα στη σιωπή. Ο Κ. έπεσε κάτω. Σηκώθηκε. Συνέχισε το αιώνιο ταξίδι του με το ακαθόριστο τέρμα.

ΠΑΟ - ΟΣΦΠ 0 - 0

Μέτριος ο ΠΑΟ στο σημερινό ντέρμπι, χωρίς δημιουργικότητα, κίνηση και αρκετά κενά στην άμυνα, ιδιαίτερα στα αριστερά. Έπαιξαν όμως με πολύ πάθος, έτρεξαν και στο δεύτερο ημίχρονο κατάφεραν να ισορροπήσουν το ματς. Ξεχώρισαν ο Δημούτσος και ο Γκούμας. Ο ΟΣΦΠ ήταν καλύτερος και είχε και τις δύο κλασσικές ευκαιρίες του παιχνιδιού. Πολύ καλός ο Γκαλέτι (ίσως ο MVP της βραδιάς) και ο Λούα Λούα. Σε τελική ανάλυση ήταν ένα ανιαρό παιχνίδι με δύο μόνο φάσεις, αργό και χωρίς φαντασία. Ευχαριστημένες, πιστεύω, και οι δύο ομάδες από το αποτέλεσμα. Ξενέρωσα βλέποντας το...

Βρέθηκαν οι υπεύθυνοι των πυρκαγιών

"Με την απόφαση της κυβέρνησης της ΝΔ εξαιρέθηκε από την αναδάσωση καμένη έκταση 62,5 στρεμμάτων της Πάρνηθας, την οποία νόμος του 2003 του ΠΑΣΟΚ παραχωρούσε για τις επεκτάσεις του Καζίνου!..."

"...Τη Δευτέρα, λοιπόν, στάλθηκε στο Εθνικό Τυπογραφείο, για δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης η απόφαση 3220 του περιφερειάρχη Αττικής Χαράλαμπου Μανιάτη, με την οποία κηρύσσεται αναδασωτέα καμένη έκταση 36.158,942 στρεμμάτων της Πάρνηθας που ανήκει στην Περιφέρεια Αττικής. Σύμφωνα με την απόφαση εξαιρούνται της αναδάσωσης 62,59 στρέμματα δάσους που έχουν μεν καεί από την πρόσφατη πυρκαγιά, αλλά δε δύναται να κριθούν αναδασωτέα, αφού με τον νόμο 3139/2003 του ΠΑΣΟΚ «βρίσκονται σε νόμιμη αλλαγή χρήσης», δεδομένου ότι έχουν δοθεί στην ιδιοκτησία του Καζίνο για να τα χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν και συγκεκριμένα για την επέκταση των εγκαταστάσεών του. Δηλαδή, ήταν «από χέρι» καμένα πριν ακόμη καούν!!!..."

(πηγές: Arkoudos, Indymedia, Ριζοσπάστης)