Πριν μερικές μέρες ήμουν στο σπίτι ενός φίλου που γιόρταζε. Εφτά με οχτώ άτομα με μέσο όρο ηλικίας τα 30 έτη, ανωτάτων & ανωτέρων σπουδών, κανείς παντρεμένος/η. Σε κάποια φάση κάποιος ρωτάει για σχέδια για τα Χριστούγεννα. Κανείς δεν απάντησε. Ούτε δικαιολογίες δεν ακούστηκαν. Απλώς μουδιασμένοι αλλάξαμε συζήτηση.
Θα μου πει κανείς σε καιρούς που άνθρωποι αρχίζουν να ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε, άνθρωποι καλοντυμένοι με τα μικρά τους παιδιά, εσένα σε πειράζει που δεν θα πας διακοπές τα Χριστούγεννα. Προσωπικά δεν με πειράζει. Άλλωστε δεν έχω πάει και ποτέ. Είναι όμως σημείο των καιρών. Θυμάμαι, όχι πολύ καιρό πριν, που όλοι συζητούσαν τέτοια εποχή σε ποια μπουζούκια θα πάνε, σε ποιο ρεβεγιόν, σε ποιο χιονοδρομικό κέντρο κτλ. Τώρα σιωπή. Τώρα μόνο αναρωτιόμαστε αν καταφέρουμε με το δώρο να πληρώσουμε καμιά πιστωτική κάρτα, τα τέλη κυκλοφορίας ή το πετρέλαιο για τη θέρμανση. Τώρα μιζέρια. Τώρα μόνο επιβίωση.