Είναι στιγμές που έρχεσαι αντιμέτωπος με τα όνειρα που έκανες μικρός. Είναι τρομακτικές αυτές οι στιγμές.
Είναι στιγμές που προσπαθείς να προσδιορίσεις τον εαυτό σου στον χώρο και στον χρόνο και το μοναδικό σημείο αναφοράς είναι μια καλύβα πάνω στο βουνό γεμάτη μνήμες.
Είναι στιγμές που προσπαθείς να κρυφτείς στη θαλπωρή των ανθρώπων και αντικρίζεις μόνο την όμορφη έρημο του νου σου.
Και είναι στιγμές που τη σκέφτεσαι και παύουν να υπάρχουν άλλες στιγμές.
Αυτά σκεφτόταν ο Κ. αγνατεύοντας τις κόκκινες ερήμους του Άρη από το μπαλκόνι του. Το τσάι είχε αρχίσει να κρυώνει και οι φοβερές θύελλες του μικρού πλανήτη πλησίαζαν. Δεν τον ένοιαζε, μέσα στο σπίτι του το πάρτι δεν είχε τελειώσει ακόμη.