Ακόμη δεν αποφάσισα τι θα γίνω όταν θα μεγαλώσω… Ακούγεται γελοίο; Μήπως τραγικό; Αυτή είναι όμως η αλήθεια. Στην τωρινή δουλειά μου τα πράγματα συνεχώς δυσχεραίνουν λόγω της επικείμενης συγχώνευσης με μεγάλη πολυεθνική. Η πίεση αρχίζει να γίνεται αφόρητη και το μέλλον αβέβαιο, ειδικά για υπαλλήλους όπως εγώ που είμαστε καινούργιοι κι έχουμε σύμβαση ορισμένου χρόνου. Πάντως αν τελικά δεν συνεχιστεί η συνεργασία μου (όπως λένε και από το human resources…) με την συγκεκριμένη επιχείρηση δεν θα ξαναψάξω για δουλειά στον συγκεκριμένο κλάδο. Οι συνθήκες γενικά πάνε από το κακό στο χειρότερο απ’ ό,τι μαθαίνω και από άλλους φίλους μου συναδέλφους. Υπάρχει πολύ μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ των υπάλληλων και υποκρισία. Καταστάσεις που επιτείνονται ακόμη περισσότερο από την κεντρική διοίκηση που προσπαθεί να τα εκμεταλλευτεί προς όφελος της. Όχι ότι έχω κανένα πρόβλημα με συνάδελφο (έως σήμερα τουλάχιστον) αλλά γενικά η ατμόσφαιρα άρχισε να γίνεται αποπνικτική. Οπότε επιστρέφουμε στην πρώτη πρόταση αυτού του κειμένου. Έχοντας σπουδάσει οικονομικές επιστήμες, που να στραφώ αυτή τη φορά για ανεύρεση εργασίας; Ποιο θα ήταν το καλύτερο επάγγελμα για μένα; Η απάντηση είναι ότι δεν γνωρίζω, δεν ξέρω τι θα γίνω όταν μεγαλώσω και ας είμαι 27 ετών…
Γράφω στις 2:15 π.μ., Σάββατο ξημερώματα, έχοντας πιει αρκετά στην (χμ! βαρετή) νυχτερινή μου έξοδο. Όταν θα διαβάσω αύριο το συγκεκριμένο post θα μου φαίνεται αξιολύπητο αλλά what the fuck (που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι) έτσι αισθάνομαι αυτή τη στιγμή!