Κάθε φορά που κοιτούσε τη βροχή να πέφτει στο παράθυρο, κάθε φορά που άκουγε τον ήχο της στο τζάμι, φανταζόταν βασίλεια μακρινά που έκρυβαν θρύλους και αρχαίες ιστορίες στα πομπώδη πέτρινα τείχη τους. Ομιχλώδεις κοιλάδες και λίμνες σκοτεινές με πλάσματα απόκοσμα και... και...
"Η κυβέρνηση ψήφισε τα νέα μέτρα..." ακουγόταν από τη τηλεόραση που είχε ξεχάσει ανοιχτή. Δεν είχε τη δύναμη ούτε να εκνευρισθεί. Τώρα ποια ήταν εξάωρος στη δουλειά. Ο μισθός θα του έφτανε μόνο για να πληρώνει το νοίκι και τη ΔΕΗ. Μόνο για να επιβιώνει και όχι για να ζει. Ο βυθός της μαύρης λίμνης έμοιαζε πιο ποθητός από το γκρίζο διαμέρισμα του. Εκεί το χειρότερο θα ήταν να κατασπαραχθεί από τα τέρατα που κατοικούσαν στα ανήλιαγα νερά. Εδώ κάθε μέρα δάγκωναν την ψυχή του, την μασούσαν, την ξερνούσαν και την άλλη μέρα πάλι από την αρχή. Εδώ, τα τέρατα, καίγανε το μυαλό του.
Εικόνα: Leonida Fremov