Εξαιρετικό άρθρο του Αντώνη Καρπετόπουλου:
"[...] Όταν ο Γιαννακόπουλος πήγε στην Μπόλτον κι έψαχνε τις «επαφές» για να πέσει, τον άρπαξε ο αρχηγός της ομάδας και του είπε να μην κοροϊδεύει τον κόσμο –αυτόν τον κόσμο που στο γήπεδο τον σφύριζε: ο Στελάκης συμμορφώθηκε σε χρόνο-ρεκόρ στην Αγγλία κι άρχισε να μιλάει για επαφές όταν γύρισε στην πατρίδα. Εδώ, άλλωστε, σε χρόνο-ρεκόρ μαθαίνουν όλοι να βουτάνε: ο Σαλπιγγίδης κάποτε δεν έπεφτε ποτέ, τώρα δεν χάνει ευκαιρία. Ο Σκόκο πέφτει και κοιτάει και την κάμερα. Ο Φετφατζίδης ακόμα δεν έχει βάλει γκολ και σε κάθε ματς ζητεί δύο πέναλτι. Ο Νίνης στις καλές του μέρες φτάνει και τα τρία. Ο Ελ Ζαρ, πριν καν καταλάβει τι είναι ο ΠΑΟΚ, στην Ξάνθη έψαχνε την «επαφή». Την επαφή με τη μιζέρια της ελληνικής πραγματικότητας.
Άκουγα στον Μιαούλη (=βραδινή αθλητική ραδιοφωνική εκπομπή) τους τύπους να βρίζουν και καταλάβαινα την κατάντια μας –ποτέ δεν εξαίρεσα τον εαυτό μου. Είμαστε παραγωγοί ασχήμιας, απολογητές της κακοποίησης του αθλήματος, στερημένοι που περιμένουμε ένα πέναλτι-μαϊμού για να χαρούμε ή να εκτονωθούμε ουρλιάζοντας. Χειροκροτούμε απατεώνες κι αν κάποιος τολμήσει και το πει, είμαστε έτοιμοι να του επιτεθούμε στο όνομα μιας ανηθικότητας που γουστάρουμε. Το πρόβλημα δεν είναι οι παίκτες που βουτάνε, οι παράγοντες που στήνουν ματς, οι προπονητές που διδάσκουν την τέχνη της κουτοπονηριάς. Το πρόβλημα είμαστε εμείς... [...]"
Διαβάστε όλο το άρθρο στο sday.gr