Οι FF.C στο τραγούδι τους "Μια Διαπίστωση" -από την δίσκο "Οχυρωμένη Αντίληψη"- εκφράζουν την άποψη ότι η ζωή μοιάζει με μια μεγάλη στρατιωτική θητεία. Αρκετά χρόνια πριν θεωρούσα υπερβολική τη διαπίστωση τους. Τώρα που φλερτάρω τα 30, αρχίζω ν' αναθεωρώ την άποψη μου και τείνω να συμφωνήσω μαζί τους. Ειδικά αν βάλεις μέσα και τη ρουτίνα της δουλειάς, σου προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ουσιαστικά μόνο η ονομασία των πραγμάτων αλλάζει. Η υπηρεσία λέγεται εργασία, ο θάλαμος γίνεται μικρό διαμέρισμα σε άσχημη πολυκατοικία, ο κομπλεξικός καραβανάς είναι τώρα προϊστάμενος σου, το Κ.Ψ.Μ. μεταφράζεται ως lounge cafe κτλ. Ίσως φαίνεται υπερβολική μια τέτοια παρομοίωση αλλά αν μπείτε στην ουσία των πραγμάτων νομίζω ότι τελικά δεν θα διαφωνήσετε.
Αυτό που με προβληματίζει είναι πια μορφή παίρνει στη ζωή η άδεια του στρατού. Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι οι ευτυχισμένες μέρες μαζί της. Επίσης ο καφές, το πρωινό του Σαββάτου, με φίλους. Η ταβέρνα με κατανάλωση άφθονης ρετσίνας. Ο κινηματογράφος με τους κολλητούς και οι βαθυστόχαστες αναλύσεις που ακολουθούν (αν το επιτρέπει η ταινία). Τα Χριστούγεννα με την οικογένεια. Τα διπλά της Πανάθας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο δρόμος, είτε με το Astra είτε με το XT. To blogging. Δεν συνεχίζω γιατί άρχισε να μοιάζει η παράγραφος με θλιβερή απογραφή ευτυχισμένων στιγμών.
Κάτι άλλο που οδηγεί σε σκέψεις είναι μια μεγάλη διαφορά της ζωής με τη στρατιωτική θητεία. Το αναφέρουν και οι FF.C. Από τη ζωή δεν μπορείς να πάρεις αναβολή. Μήπως όμως τελικά παίρνουμε; Δεν απέχουμε από τη ζωή με το κλεινόμαστε στον εαυτούς μας και να απομονωνόμαστε στους μικρούς, δικούς μας κόσμους;