Πάντα μου άρεσε η βραχνή φωνή του Χρήστου Θηβαίου. Τον "γνώρισα" σε μια συναυλία που έκανε με τον Θάνο Μικρούτσικο στο Φεστιβάλ του Άρδα (Έβρος) πριν πολλά χρονιά. Με συνεπήρε η ένταση και το πάθος της φωνής του, ιδιαίτερα σε τραγούδια από το "Σταυρό του Νότου" και τις "Γραμμές των Οριζόντων". Ήταν πραγματικά απίστευτος όταν τραγούδησε το "William George Allum" (ακούστε το εδώ από τον Β. Παπακωνσταντίνου).
Από τότε παρακολουθούσα τη δισκογραφική πορεία του Θηβαίου αλλά πάντα μου φαινόταν τα τραγούδια του λίγο... δύσκολα. Όμορφα αλλά κάπως ιδιαίτερα. Στο νέο του δίσκο συνεχίζει να είναι πιστός στις αρχές του, όμως πιστεύω ότι αυτή τη φορά τα τραγούδια μπορούν να ακουστούν και από αυτούς που δεν είναι φανατικοί οπαδοί του. Ξεχώρισα το "Νερό" και τα "Δέντρα". Γενικά ο δίσκος διακατέχεται από ένα οικολογικό πνεύμα. Συμμετέχει -μεταξύ άλλων- η Ελένη Τσαλιγοπούλου.
Είναι ένα καλό άλμπουμ που διατηρεί μια ποιότητα σε όλους τους τομείς. Έχω την εντύπωση πως αυτό δεν είναι σύνηθες στην ελληνική δισκογραφία και επομένως η όλη προσπάθεια αξίζει της προσοχής μας.