Η Κατερίνα Γώγου ήταν ηθοποιός που είχε πάρει μέρος σε αρκετές ταινίες της Φίνος Φιλμ. Έπαιζε δευτερεύοντες, ελαφρούς, χαζοχαρούμενος ρόλους, σε ταινίες όπως "Ο τρελός τα έχει τετρακόσια" (κόρη του Κωνσταντάρα), "Μια τρελή τρελή οικογένεια" (Σίσυ), "Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο" (Λαζάρου) κ.α.
Ήταν όμως και ποιήτρια εκδίδοντας αρκετά βιβλία με πολύ καλές πωλήσεις. Ομολογώ πως αυτό το έμαθα μόλις χθες βράδυ ακούγοντας μια εκπομπή - αφιέρωμα στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Έμεινα έκπληκτος με τον ραγισμένο, αιχμηρό, οργισμένο, σπαρακτικό της λόγο. Ακούγοντας τα ποιήματα της νιώθεις σαν να περπατάς στο σκοτεινό, κρύο, υγρό δωμάτιο σου, ξυπόλητος, πάνω σε σπασμένα γυαλιά για να συναντήσεις στην άλλη γωνία τη σκιά της μεγάλης σου αγάπης, της μοναξιά σου.
"Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι εσύ.
Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα..."
Κορυφαία της στιγμή, η συμμετοχή της στην ταινία «Παραγγελιά» του Παύλου Τάσιου (υπήρξε σύζυγός της). Η ταινία αυτή αναφέρεται στον Νίκο Κοεμτζή. Στην ταινία η Γώγου εμφανίζεται με παρεμβολές στη ροή του σεναρίου και απαγγέλλει ποιήματα, δικά της, με μουσική συνοδεία. Αργότερα κυκλοφόρησαν και σε άλμπουμ με τίτλο "Στο δρόμο". Αυτό το άλμπουμ έπαιξε και η χθεσινοβραδινή εκπομπή. Ακούστε το, οπωσδήποτε!
Η Κατερίνα Γώγου αυτοκτόνησε στα 53 της.
Ακολουθούν YouTube λινκς με ποιήματα της:
Και αναφορές από άλλα μπλογκς και λινκ της Wikipedia:
"Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γής - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει."
Το ποιο γνωστό της ποίημα είναι ίσως το "Εμένα οι φίλοι μου" που μελοποίησαν οι Magic De Spell:
"Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει
Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών
Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
Αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
Στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη
Που πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
Τις ενοχές σας
Αποφάσεις συνεδρίων, δανεικά κοστούμια, σημάδια από κάφτες
περίεργες ημικρανίες, απειλητικές σιωπές
Κολπίτιδες...
Ερωτεύονται ομοφυλόφιλους...
Κρυπτομονάδες...
Καθυστέρηση...
Το τηλέφωνο...
Σπασμένα γυαλιά...
Το ασθενοφόρο...
Κανείς...
Κάνουν ό,τι λάχει
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
Γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα
Γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα
Γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Και σύρματα
Στο λαιμό σας
Στα χέρια σας
Οι φίλοι μου..."