Διαβάζοντας για το χτίσιμο του νέου ΠΑΟ μου δημιουργείται μία απορία. Γιατί ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, ένας έξυπνος και μεγάλος επιχειρηματίας, (φαίνεται να) κάνει για πολλοστή φορά τα ίδια λάθη. Έχει πάψει πια να είναι ενδιαφέρον. Κινδυνεύει να γίνει, το τριφύλλι, νούμερο σε μια από αυτές τις άθλιες καλοκαιρινές επιθεωρήσεις. Νέος προπονητής, νέοι παίκτες, νέος τεχνικός διευθυντής για άλλο ένα καλοκαίρι έρχονται στην Πανάθα. Τον Νοέμβριο θα φύγει ο προπονητής, τον Ιανουάριο κάποιοι από τους παίκτες που ήρθαν και τον Μάρτιο (που θα έχουν χαθεί όλοι οι στόχοι) σιωπηρά θα αντικατασταθεί και ο τεχνικός διευθυντής. Δεν χρειάζεται κάποιο πολύπλοκο στατιστικό μοντέλο για να το προβλέψει κανείς. Η ιστορία διδάσκει. Σε 7 χρόνια ήρθαν 13(!) προπονητές, άπειροι ποδοσφαιριστές και αρκετοί τεχνικοί διευθυντές. Αποτέλεσμα; 1 πρωτάθλημα και 1 κύπελο… Το χειρότερο, βέβαια, είναι ότι η πορεία έχει καθοδική τροχιά και ούτε μια αχτίδα φωτός δεν αχνοφαίνεται στην άκρη του τούνελ.
Η λύση, φυσικά, δεν είναι εύκολη. Αρχικά ο ιδιοκτήτης της πράσινης ΠΑΕ οφείλει να είναι πιο προσεκτικός στην επιλογή των άμεσων συνεργατών του στη διοίκηση. Παράλληλα λείπει η σταθερότητα από την ομάδα και η ομοιογένεια, αγαθά πολύτιμα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αν μια χρονιά δεν πάει καλά δεν σημαίνει ότι αλλάζοντας προπονητή και πολλούς παίκτες θα διορθωθεί η κατάσταση. Ίσως να είναι ο χρόνος το στοιχείο που λείπει για τη δημιουργία καλή ομάδας. Τα παραδείγματα από το εξωτερικό είναι πολλά και δεν χρειάζεται να τα αναφέρω.
Εφόσον όμως είμαστε στην Ελλάδα, χώρα που αγνοεί την έννοια του προγραμματισμού, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ελπίζουμε ότι η Θεά Τύχη (και μόνο αυτή!) θα βοηθήσει να δούμε κανένα καλό αποτέλεσμα αρχικά και ποδόσφαιρο στη συνέχεια γιατί τον τελευταίο καιρό τα ματάκια μας έχουν πονέσει…