Τον τελευταίο καιρό μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι κανείς δεν με ακούει. Κανείς δεν δίνει προσοχή σε αυτά (τα λίγα είναι αλήθεια) που λέω. Μερικές φορές νιώθω σαν να μιλάω στο κενό. Δεν ξέρω όμως αν οφείλεται στο γεγονός ότι μιλώ χαμηλόφωνα, στο ότι δεν έχω καλή άρθρωση ή στο ότι δεν έχουν την προσδοκία οι, εν δυνάμει, συνομιλητές μου ότι θα ακούσουν κάτι που θα τους ενδιαφέρει. Ποια να είναι η άραγε η πικρή αλήθεια; Σε τελική ανάλυση όμως και ποιος νοιάζεται γι΄αυτή... Εγώ όχι και πολύ πια. Βαρέθηκα! Βαρέθηκα να προσπαθώ να ακουστώ... (Φωτογραφία: π.β.)