Σήμερα έλαβα τη παρακάτω επιστολή:
"Δέκα χρόνια πριν, στις 28 Μαρτίου του 1997, μαζεύαμε τις βαλίτσες μας και ετοιμαζόμασταν για το ταξίδι στην Ιταλία. Δέκα χρόνια μετά, στις 31 Μαρτίου του 2007 ας μαζέψουμε τις αναμνήσεις μας κι ας ετοιμαστούμε για ταξίδι στο χρόνο. Συνεπιβάτες όλοι εκείνοι της παλιάς παρέας. Το ταξίδι ξεκινάει στις 20:30 στο παλιό μας σχολείο και συνεχίζεται στο wine bar Αγορά. ...Σε περιμένουμε."
Κι όμως είναι πρόσκληση για τη πρώτη συνάντηση παλιών συμμαθητών, μετά από 10 χρόνια! Πέρασαν 10 χρόνια από τότε που τέλειωσα το σχολείο...! Εντάξει είναι κλισέ αλλά ταιριάζει: Τα χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα. Πόσο διαφορετικά σκεφτόμουν τότε... Πόσο διαφορετικός μου φαινόταν ο κόσμος τότε. Προσπαθώ θα θυμηθώ τα όνειρα που έκανα και πια πραγματοποιήθηκαν. Γαμώτο, δεν θυμάμαι τα περισσότερα! "Πονάει η μνήμη μου και σκούζει σα θηρίο". "Παρακαλούμε απαντήστε θετικά ή αρνητικά μέχρι 15/3/2007" τελειώνει η πρόσκληση. Δεν ξέρω ακόμη αν θα πάω. Πάντα έλεγα ότι σε τέτοιες συναντήσεις θα πήγαινα μόνο αν ήμουν επιτυχημένος. Τελικά, όμως, αν και πέρασε μια δεκαετία δεν έχω καταλάβει ακόμη πότε κάποιος είναι επιτυχημένος. Οπότε δεν με απασχολεί και πολύ αυτό το θέμα πια. Επίσης ομολογώ πως δεν ήμουν και το πιο κοινωνικό άτομο του σχολείου. Είχα και έχω βέβαια μερικούς πολύ καλούς φίλους από το λύκειο και θα ήθελα να τους δω. Τους περισσότερους όμως συμμαθητές δεν τους θυμάμαι ούτε φυσιογνωμικά. Καταλήγοντας δεν ξέρω αν θα περάσω καλά ή θα βαρεθώ από τη πρώτη στιγμή σε αυτή τη "μαγική βραδιά". Μάλλον θα απαντήσω τη τελευταία στιγμή...
ΥΓ: Ναι, πενθήμερη ή μάλλον επταήμερη εκδρομή πήγαμε Ιταλία και ήταν καταπληκτικά απ' ό,τι μου λέει η επιλεκτική μου μνήμη.