Πέντε μήνες κλειστά τα πανεπιστήμια της χώρας. Πέντε μήνες παραβιάζεται συστηματικά το άσυλο των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Παραβιάζεται από τους καταληψείες που δεν επιτρέπουν την ομαλή εκπαιδευτική και ερευνητική δραστηριότητα καθώς και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών (αν και όποτε υπήρχαν αυτά). Εκτός βέβαια κι αν κάνω λάθος και άσυλο σημαίνει απλά κρυσφήγετο ταραξιών. Οι φοιτητικές παρατάξεις, με ελάχιστες εξαιρέσεις, το μόνο που κάνουν είναι να εξυπηρετούν τα κομματικά συμφέροντα του χώρου που ανήκουν. Δεν ενδιαφέρονται για τα πανεπιστήμια. Για τα στελέχη τους το πανεπιστήμιο είναι ένα μέσο είτε για να προωθήσουν την πολιτική τους καριέρα είτε για να βολευτούν σε καμιά καλή θέση στο δημόσιο όταν τελειώσουν τις «σπουδές» στους. Σπουδές που πολλές φορές τελειώνουν με ένα «μαγικό» τρόπο, χωρίς να παρακολουθούν τα μαθήματα. Για τα κόμματα από την άλλη πλευρά είναι ένας ακόμη εύκολος τρόπος να επεμβαίνουν στο τρόπο λειτουργίας των σχολών. Και έτσι αυτή η άρρωστη κατάσταση θα συνεχίσει να ταλαιπωρεί την εκπαιδευτική κοινότητα για πολύ καιρό ακόμη… Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι ένα ακόμη παράδειγμα κατάλυσης εννοιών όπως δημοκρατία, δικαιώματα, υποχρεώσεις, κοινή λογική. Για άλλη μια φορά, ως χαρακτηριστικοί νεοέλληνες, καταφέραμε να ξεφτιλίσουμε τα πάντα γύρω από την παιδεία. Τα παραπάνω συμπεράσματα είναι από προσωπικές εμπειρίες καθώς κι από συζητήσεις με φίλους που είναι αυτή τη στιγμή φοιτητές. Τέλος, στην προσπάθεια μου να μην παρερμηνευτώ, θα ήθελα να αναφέρω ότι δεν κρίνω αν τα αιτήματα των φοιτητών και καθηγητών είναι δίκαια ή άδικα αλλά σχολιάζω τον τρόπο και τον λόγο διεκδίκησης τους.