Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο

Σήμερα έλαβα τη παρακάτω επιστολή:

"Δέκα χρόνια πριν, στις 28 Μαρτίου του 1997, μαζεύαμε τις βαλίτσες μας και ετοιμαζόμασταν για το ταξίδι στην Ιταλία. Δέκα χρόνια μετά, στις 31 Μαρτίου του 2007 ας μαζέψουμε τις αναμνήσεις μας κι ας ετοιμαστούμε για ταξίδι στο χρόνο. Συνεπιβάτες όλοι εκείνοι της παλιάς παρέας. Το ταξίδι ξεκινάει στις 20:30 στο παλιό μας σχολείο και συνεχίζεται στο wine bar Αγορά. ...Σε περιμένουμε."

Κι όμως είναι πρόσκληση για τη πρώτη συνάντηση παλιών συμμαθητών, μετά από 10 χρόνια! Πέρασαν 10 χρόνια από τότε που τέλειωσα το σχολείο...! Εντάξει είναι κλισέ αλλά ταιριάζει: Τα χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα. Πόσο διαφορετικά σκεφτόμουν τότε... Πόσο διαφορετικός μου φαινόταν ο κόσμος τότε. Προσπαθώ θα θυμηθώ τα όνειρα που έκανα και πια πραγματοποιήθηκαν. Γαμώτο, δεν θυμάμαι τα περισσότερα! "Πονάει η μνήμη μου και σκούζει σα θηρίο". "Παρακαλούμε απαντήστε θετικά ή αρνητικά μέχρι 15/3/2007" τελειώνει η πρόσκληση. Δεν ξέρω ακόμη αν θα πάω. Πάντα έλεγα ότι σε τέτοιες συναντήσεις θα πήγαινα μόνο αν ήμουν επιτυχημένος. Τελικά, όμως, αν και πέρασε μια δεκαετία δεν έχω καταλάβει ακόμη πότε κάποιος είναι επιτυχημένος. Οπότε δεν με απασχολεί και πολύ αυτό το θέμα πια. Επίσης ομολογώ πως δεν ήμουν και το πιο κοινωνικό άτομο του σχολείου. Είχα και έχω βέβαια μερικούς πολύ καλούς φίλους από το λύκειο και θα ήθελα να τους δω. Τους περισσότερους όμως συμμαθητές δεν τους θυμάμαι ούτε φυσιογνωμικά. Καταλήγοντας δεν ξέρω αν θα περάσω καλά ή θα βαρεθώ από τη πρώτη στιγμή σε αυτή τη "μαγική βραδιά". Μάλλον θα απαντήσω τη τελευταία στιγμή...

ΥΓ: Ναι, πενθήμερη ή μάλλον επταήμερη εκδρομή πήγαμε Ιταλία και ήταν καταπληκτικά απ' ό,τι μου λέει η επιλεκτική μου μνήμη.

Αναζήτηση (μέρος α')

Η φωτιά στο λιμάνι είχε σβήσει και έδινε τη θέση της σε έναν σκοτεινό, άναστρο ουρανό. Στο χάνι "Ο Μαύρος Βράχος" οι πυρσοί είχαν ανάψει κάνοντας τις σκιές των θαμώνων να χορεύουν σε απόκοσμους ρυθμούς. Το νεαρό ξωτικό καθόταν μόνο σε μια από τις σκοτεινές γωνίες της μεγάλης αίθουσας. Ήταν παράξενο θέαμα η εικόνα ενός ευγενικού πλάσματος του φωτός σ' αυτό εδώ το άθλιο μέρος. Κανείς όμως δεν τον πλησίασε, μόνο γρήγορες, κοφτές και άγριες ματιές που τρυπούσαν το σκοτάδι σαν βέλος. Τα ξωτικά ήταν γνωστά για τα υψηλά ιδανικά τους -απόρροια της καταγωγής τους- αλλά και για της ικανότητας τους στη μάχη. Κι αυτό εδώ ήταν σε εγρήγορση. Το ένα χέρι του ήταν κολλημένο στο σπαθί του κάτω από τον όμορφο γκρίζο μανδύα του. Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Δεν τον φόβιζαν οι πελάτες του βρωμερού πανδοχείου. Το βλέμμα του και η φήμη της φυλής του ήταν αρκετά για να τους κρατήσει μακριά. Ανησυχούσε όμως για την παρέα που περίμενε...

Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα άλλος ένας μεθυσμένος, κακοντυμένος και κουρασμένος εργάτης του λιμανιού. Κανείς δεν του έδωσε σημασία. Κανείς, εκτός από ένα ζευγάρι σπινθηροβόλα γαλάζια μάτια που ήταν σε θέση να διακρίνουν μια απλή γητειά κάλυψης. Στη πραγματικότητα αυτός ο θλιβερός άνθρωπος δεν ήταν άλλος από τον περίφημο μάγο Ντέους. Ήταν αυτός που περίμενε.

Χωρίς να χάσει το χρόνο του κάθισε δίπλα του.

-Άργησες Ντέους.

-Δεν άργησα. Εσύ ήρθες νωρίς, φίλε μου! Και θα προτιμούσα να μην αναφέρεις το όνομα μου. Σε αυτά τα μέρη και οι τοίχοι έχουν αυτιά. Ξωτικίσια, πολλές φορές, αυτιά...

-Εντάξει, εντάξει μάγε... Το έφερες;

-Ποιο;

-Μην αρχίζεις τα ανόητα παιχνίδια. Ο χρόνος μου είναι πολύτιμος για να τον περνώ εδώ. Μαζί σου.

-Πράγματι, βιαστικέ φίλε μου, ο χρό...

-Δεν είμαι φίλος σου!

-Χμ, ο χρόνος, λέω λοιπόν, είναι πράγματι πολύτιμος, για όλους... Αλλά ας τα αφήσουμε αυτή τη συζήτηση για μια άλλη φορά.

-Για μια άλλη φορά; Νομίζεις πως θα ξανασυναντηθούμε;

-Ούτε οι μάγοι ξέρουν το μέλλον τι θα φέρει... Εγώ όμως φέρνω αυτό που μου ζήτησες. Πριν σου το δώσω πρέπει να υποσχεθείς ότι θα πληρωθώ για την εκδούλευση μου.

-Να είσαι σίγουρος, δεν αθετώ τον λόγο μου. Θα σου φέρω αυτό που ζήτησες.

-Χαίρομαι!

Ο Ντέους κατέβασε το σακίδιο από την πλάτη του και έβγαλε από μέσα το αντικείμενο που τόσο ανυπόμονα περίμενε στο σκοτάδι το ξωτικό: Ένα μαύρο, στολισμένο με ασήμι, σπαθί...

Free Kareem!

Όταν ο Abdel Kareem Soliman άσκησε κριτική από το blog του στην ηγεσία του πανεπιστημίου al-Azhar όπου σπούδαζε («το πανεπιστήμιο της τρομοκρατίας») και στην κυβέρνηση του Hosni Mubarak (τον αποκάλεσε δικτάτορα), το πανεπιστήμιο τον απέβαλε και κάλεσε τους εισαγγελείς να του ασκήσουν δίωξη. Ακόμα και η ίδια του η οικογένεια τον αποκλήρωσε. Ο πατέρας του τον αποκάλεσε δημόσια (μια μέρα πριν τη δίκη) μαϊμού που μιμείται τους άθεους Δυτικούς και ζήτησε την εκτέλεσή του αν δεν μετανοήσει. Το δικαστήριο καταδίκασε σήμερα τον Kareem σε 4 χρόνια φυλάκιση – 3 χρόνια για προσβολή του Ισλάμ και 1 για προσβολή του προέδρου Mubarak.

Αναδημοσίευση από e-rooster.

Φοιτητικές Παρατάξεις = Καρκίνος των ΑΕΙ

Πέντε μήνες κλειστά τα πανεπιστήμια της χώρας. Πέντε μήνες παραβιάζεται συστηματικά το άσυλο των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Παραβιάζεται από τους καταληψείες που δεν επιτρέπουν την ομαλή εκπαιδευτική και ερευνητική δραστηριότητα καθώς και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών (αν και όποτε υπήρχαν αυτά). Εκτός βέβαια κι αν κάνω λάθος και άσυλο σημαίνει απλά κρυσφήγετο ταραξιών. Οι φοιτητικές παρατάξεις, με ελάχιστες εξαιρέσεις, το μόνο που κάνουν είναι να εξυπηρετούν τα κομματικά συμφέροντα του χώρου που ανήκουν. Δεν ενδιαφέρονται για τα πανεπιστήμια. Για τα στελέχη τους το πανεπιστήμιο είναι ένα μέσο είτε για να προωθήσουν την πολιτική τους καριέρα είτε για να βολευτούν σε καμιά καλή θέση στο δημόσιο όταν τελειώσουν τις «σπουδές» στους. Σπουδές που πολλές φορές τελειώνουν με ένα «μαγικό» τρόπο, χωρίς να παρακολουθούν τα μαθήματα. Για τα κόμματα από την άλλη πλευρά είναι ένας ακόμη εύκολος τρόπος να επεμβαίνουν στο τρόπο λειτουργίας των σχολών. Και έτσι αυτή η άρρωστη κατάσταση θα συνεχίσει να ταλαιπωρεί την εκπαιδευτική κοινότητα για πολύ καιρό ακόμη…

Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι ένα ακόμη παράδειγμα κατάλυσης εννοιών όπως δημοκρατία, δικαιώματα, υποχρεώσεις, κοινή λογική. Για άλλη μια φορά, ως χαρακτηριστικοί νεοέλληνες, καταφέραμε να ξεφτιλίσουμε τα πάντα γύρω από την παιδεία. Τα παραπάνω συμπεράσματα είναι από προσωπικές εμπειρίες καθώς κι από συζητήσεις με φίλους που είναι αυτή τη στιγμή φοιτητές. Τέλος, στην προσπάθεια μου να μην παρερμηνευτώ, θα ήθελα να αναφέρω ότι δεν κρίνω αν τα αιτήματα των φοιτητών και καθηγητών είναι δίκαια ή άδικα αλλά σχολιάζω τον τρόπο και τον λόγο διεκδίκησης τους.

ΑΕΚ - ΠΑΟ 1-4

Έλα μωρή Πανάθα! Διέλυσε την ΑΕΚ ο Παναθηναϊκός με 1-4. Ποιος να το πιστέψει. Αυτή όμως είναι η μπάλα. Από την άββυσο στα ύψη και αντιστρόφως σε χρόνο μηδέν... Λίγη σταθερότητα να έδειχνε το τριφύλλι και τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα φέτος. Η ομάδα ταλέντο έχει. Χρόνο και δουλειά χρειάζεται και... 3-4 αμυντικούς. Επίσης πρέπει να πιστέψουν όλοι σε αυτή την ομάδα και όταν λέω όλοι εννοώ διοίκηση, φίλαθλοι και φυσικά οι ίδιοι οι παίκτες που πολλές φορές αδικούν τον ίδιο τον εαυτό τους.

Οι υπερβολές για τον Σωτήρη Νίνη δεν σταματούν απο τους δημοσιογράφους. Υποθέτω μετά και το σημερινό πολύ καλό παιχνίδι του θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο. Αυτό όπως καταλαβαίνει κανείς μόνο κακό μπορεί να του κάνει. Ο Μουνιόθ, δείχνοντας ακόμη μια φορά την ποδοσφαιρική του παιδεία, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους:
«Ο Νίνης μόλις άρχισε και πρέπει να συνεχίσει να δουλεύει. Σήμερα έπαιξε πολύ καλά, όπως όλοι οι συμπαίκτες του. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τον Νίνη με τον Μέσι. Είναι δύο διαφορετικοί παίκτες. Εξάλλου ο Νίνης είναι πολύ νεότερος. Δεν θα ήθελα να μιλήσω για τις δυνατότητες του Νίνη, δεν νομίζω ότι θα ήταν καλό ούτε για εκείνον, ούτε για κανέναν».

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο

Κάθε χωρισμός είναι είναι ένας μικρός θάνατος. Ακόμη κι αν εσύ είσαι αυτός που τον αναζητά. Όπως όμως και στον θάνατο, σημασία έχει τελικά αυτό που μένει γιατί κάτι που υπήρξε δεν γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει. Και είμαι τυχερός, πολύ τυχερός...

Comic Art

Wolverine vs. Sabretooth: el clasico!

Μπονατσέρο Cafe

Μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις είναι οι απογευματινές - βραδυνές συγκεντρώσεις στο cafe του χωριού μου με 4-5 φίλους και οι ατέλειωτες συζητήσεις για τα πάντα... Κυριολεκτικά για τα πάντα! Η ατμόσφαιρα κάθε μέρα η ίδια χωρίς όμως να σε κουράζει. Μάλλον επειδή σου προσφέρει ένα είδος ασφάλειας. 5-6 καμμένοι να παίζουν Linage όλη μέρα (ναι, έχει και ίντερνετ, ADSL 1Mbit), 2-3 στο μπαρ να μιλάνε με όποιον μπαίνει και βγαίνει, 2-3 θαμώνες να περιφέρονται και να αποτελούν ατραξιόν του καταστήματος, παρέες 13-15χρονων αγοριών και κοριτσιών, στους καναπέδες, στα πρώτα φλερτ (αυτή η λέξη πάντα μου φαίνεται πολύ αστεία εώς γελοία) και πολλά άλλα καθημερινά που δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή τη στιγμή. Η καλύτερη φάση είναι βέβαια όταν έχει αγώνα στη Nova και δεν εννοώ αποκλειστικά ελληνικών ομάδων. Υπάρχουν πελάτες που είναι φανατικοί οπαδοί της Λίβερπουλ, της Μαντσεστερ, της Ρεαλ, της Μπάρτσα, της Γιουβέντους και φυσικά της μεγάλης Ίντερ (εγώ!). Πανικός, χιλιάδες απόψεις, "σοβαρές" αναλύσεις των ματς αλλά πάντα και σε όλους (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) υποβόσκει η γνώση της ελαφρότητας του θέματος. Εντάξει, το ξέρω, δεν ακούγεται και πολύ ενδιαφέρον αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο είναι. Μερικές φορές νιώθω σαν τους Friends στο Central Perk. Υπερβολή; Ίσως... Σίγουρα όμως είναι ο καλύτερος τρόπος να αποβάλεις το άγχος της δουλειάς και με κόστος μόνο 1 ευρώ (ναι, τόσο κοστίζει ο καφές!)

Web 2.0