Άφθαρτος. Μέχρι το σώμα σου να σε προδώσει. Σε μια νύχτα του Οκτώβρη. Σε ένα πρωινό του Νοέμβρη. Να σε "προδώσει"; Μάλλον να σου υπενθυμίσει τη προσωρινότητα της ύπαρξης σου. Το φθαρτό της ύλης σου. Σε αντίθεση με το άφθαρτο της σκέψης σου. Ίσως πάλι πρώτα "χαλάει" η σκέψη σου. Ίσως ήταν πάντα "χαλασμένη" και γι' αυτό αγκομαχάει στην ανηφόρα. Ίσως γι' αυτό σε προσπερνούν οι στιγμές και οι άνθρωποι. Δεν σε νοιάζει όμως. Εσύ ήρθες εδώ για ν' απολαύσεις το τοπίο. Την ομορφιά. Όχι για να τερματίσεις πρώτος. Όχι για να κάνεις κούρσα και λαχανιασμένος να φτάσεις στο τέλος (στο απέραντο κενό) και να μην έχεις δει τίποτα από τη διαδρομή, από τον δρόμο που σου κρύβει τόσα μυστικά, τόση ομορφιά.
[Photo credit: kevin dooley via photopin cc]