Μαγικός Αυλός

This isn't happiness.

Art by Bill Sienkiewicz

Ξύπνησε στο σκοτάδι. Έκανε κρύο και το χώμα ήταν υγρό. Τα μάτια του ήταν θολά. Δεν μπορούσε να δει ουρανό. Μάλλον ήταν μέσα σε σπηλιά. Προσπάθησε να σηκωθεί όρθιος αλλά όλο το σώμα του πονούσε. Σηκώθηκε αργά. Προσπάθησε να προσανατολιστεί ανεπιτυχώς. Αποφάσισε ν' ακολουθήσει το ένστικτο του. Όταν το έκανε αυτό, κάθε φορά, οδηγούνταν στη καταστροφή αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι άλλο αυτή τη στιγμή.
Άρχισε να ψηλαφεί το τοίχωμα. Βρύα, έντομα και κοφτερές ακμές δεν του παρείχαν καμία βοήθεια. Περπατούσε με βαριά βήματα, σχεδόν σέρνοντας τα πόδια του. Η υγρασία γινόταν πιο έντονη. Πάτησε μέσα σε νερά. Έτριψε τα μάτια του και κατάφερε να εστιάσει μπροστά του. Λιγοστό, αχνό, πράσινο φως έβγαινε μέσα από παράξενα μανιτάρια που φύτρωναν στην άκρη μια υπόγειας λίμνης. Τα νερά σκοτεινά. Δεν μπορούσε να διακρίνει την απέναντι όχθη. Με το απόκοσμο αυτό φως κατάφερε να διακρίνει κάποιες προϊστορικές ζωγραφιές στο τοίχωμα της σπηλιάς με θέματα που ξεκινούσαν από κυνήγι αρχαίων ζώων ως... α…

Ημέρα 2η.
Οδήγησα όχημα μεγάλου όγκους (μεγέθους φορτηγού περίπου) για να το πάρω στην άσκηση καθώς δεν είχαν άλλα άτομα να το οδηγήσουν! Αυτό ήταν το πρώτο κακό σημάδι για το τι θα επακολουθήσει. Παράλληλα προσπαθώ να σκοτώσω την ώρα αλλά αποδεικνύεται αλεξίσφαιρη. Βαρεμάρα.
Ημέρα 3η.
Έρχεται ο κύριος όγκος των επιστράτων. Δεν είχαμε όλη την την ίδια ημερομηνία παρουσίασης στο στρατόπεδο προφανώς. Αναβρασμός στη μονάδα. Δεν υπάρχουν κρεβάτια για όλους. Μερικοί θα κοιμηθούν στην ύπαιθρο από σήμερα. Ένα ψηφιδωτό από 25χρονα παιδιά μέχρι 45χρονους οικογενειάρχες σχηματίζεται στο προαύλιο της μονάδας. Τατουάζ, μοϊκάνες, γένια, μακρύ μαλλί, όλα... αρμονικά ντυμένα με τη παραλλαγή. Άλλωστε το χακί πάει με όλα! Πλάκα είχε αυτό το "πολύχρωμο" κολάζ μέσα στη μονοτονία του κόντρα ξυρίσματος των  αγχωμένων αξιωματικών και των βαριεστημένων καραβανάδων.
Ημέρα 4η.
Ο Γολγοθάς αρχίζει. Λόγω έλλειψης στρατιωτών βοηθούμε στη μεταφορά στο βουνό. Όσο ήμουν φαντάρος δεν είχα φορτώσει/ξεφορτώσ…

Η μόνη μας πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια.

Κυριολεκτικά & μεταφορικά.

Ναι, είναι γεγονός. Εφτά χρόνια μετά τη θητεία μου ως φαντάρος με κάλεσε η μαμά πατρίδα για μετεκπαίδευση. Για την ακρίβεια δεν είναι ακριβώς μετεκπαίδευση αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα γιατί υπάρχει στρατιωτικό απόρρητο...
Σήμερα παρουσιάστηκα. Και μόνο που το γράφω αυτό μου φαίνεται περίεργο. Απίστευτο μου φαίνεται και το "εφτά χρόνια μετά..." Πως περνάει έτσι ο καιρός, φίλε αναγνώστη, σαν μια ανάσα. Δεν το περίμενα αλλά με έπιασε μια νοσταλγία όταν φόρεσα τη παραλλαγή, όταν περπάτησα σε μέρη γνωστά, σε κτίρια που πέρασα πολλά μερόνυχτα, όμορφα, άσχημα, βαρετά, κουραστικά, αστεία αλλά το κυριότερο σε μέρη που έκανα φίλους. Εκεί γνώρισα τον Π.Β. και τον Μ.Κ. που μιλάμε συχνά ακόμη όπως κι άλλα παιδιά που δυστυχώς, όμως, χαθήκαμε.
Δεν ξέρω τι νόημα έχει μια στρατιωτική άσκηση τούτους τους χαλεπούς καιρούς. Ίσως να μην έχει, ίσως να έχει περισσότερο σημασία τώρα που φαίνεται ν' αλλάζουν οι ισορροπίες στην ανατολική Μεσόγειο. Πάντως για τις επόμενες μέρες μπορείτε να κ…

Be Street: A French urban magazine (via Nas Kapas).

Art by Simon Goinard

Σκοτώνουν τις ομπρέλες θαλάσσης όταν γεράσουν; Όχι. Τις ξεχνούν στην άμμο του χειμώνα, μόνες, να κουβεντιάζουν με τη θάλασσα για ταξίδια και μακρινές πολύβουες παραλίες όπου οι ομπρέλες είναι ακόμη ανοιχτές. Ώσπου, ένα κρύο βράδυ του Νοέμβρη, ο παγωμένος αέρας τις παρασύρει στο τελευταίο τους ταξίδι.

Reflects outside / Silence inside / It's just the sun rising.

Η ομορφιά θα μας σώσει. Όχι η πλαστική δήθεν ομορφιά. Η ομορφιά.

Έχοντας χάσει το γοητευτικό του μπλε, ο ποταμός Νέστος συνεχίζει να ρέει ακάθεκτος προς το Βόρειο Αιγαίο αδιαφορώντας αλλά και περιπαίζοντας, μερικές φορές, τους ανθρώπους και τα προβλήματα τους.

Να εξαφανιστεί τελείως από αυτόν τον κόσμο. Μόνο αυτό επιζητούσε. Ήδη κομμάτι - κομμάτι, κύτταρο - κύτταρο εξαϋλωνόταν. Μόνο η σκιά του έμεινε παγιδευμένη να περιφέρετε σαν ο τελευταίος πλανήτης ενός νεκρού αστρικού συστήματος και πάνω από τις πολεμίστρες να βλέπει τις ορδές να λυσσομανάνε. Αδίκως. Άδειο είναι το οχυρό εδώ στον άχρονο νου. Δεν υπάρχουν λάφυρα. Μόνο άχρηστες -γι' αυτούς- ονειροπολήσεις μια ξεχασμένης σκιάς.

Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης ανακοίνωσε την αποχώρηση του ίδιου και της οικογένειας του από τον Παναθηναϊκό μετά από 32 χρόνια συνεχής ενασχόλησης.
"Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις."

Ζοφερό το μέλλον της Πανάθας... Αγνοούνται και οι μεσσίες.

Όταν θα 'ρθείς να με ξεθάψεις απ' τις στάχτες
και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά
και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες
και εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά

Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν
και άνεργες θα θρηνούν
Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές
και θα ρωτούν

Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε
τα άλλα τρένα να περνούν

[στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας / Μουσική: Γιώργος Καρράς / Πρώτη εκτέλεση: Τρύπες]
[photo by nikolaos_p.]