Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011
Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011
Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011
Το σπήλαιο
Ξύπνησε στο σκοτάδι. Έκανε κρύο και το χώμα ήταν υγρό. Τα μάτια του ήταν θολά. Δεν μπορούσε να δει ουρανό. Μάλλον ήταν μέσα σε σπηλιά. Προσπάθησε να σηκωθεί όρθιος αλλά όλο το σώμα του πονούσε. Σηκώθηκε αργά. Προσπάθησε να προσανατολιστεί ανεπιτυχώς. Αποφάσισε ν' ακολουθήσει το ένστικτο του. Όταν το έκανε αυτό, κάθε φορά, οδηγούνταν στη καταστροφή αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι άλλο αυτή τη στιγμή.
Άρχισε να ψηλαφεί το τοίχωμα. Βρύα, έντομα και κοφτερές ακμές δεν του παρείχαν καμία βοήθεια. Περπατούσε με βαριά βήματα, σχεδόν σέρνοντας τα πόδια του. Η υγρασία γινόταν πιο έντονη. Πάτησε μέσα σε νερά. Έτριψε τα μάτια του και κατάφερε να εστιάσει μπροστά του. Λιγοστό, αχνό, πράσινο φως έβγαινε μέσα από παράξενα μανιτάρια που φύτρωναν στην άκρη μια υπόγειας λίμνης. Τα νερά σκοτεινά. Δεν μπορούσε να διακρίνει την απέναντι όχθη. Με το απόκοσμο αυτό φως κατάφερε να διακρίνει κάποιες προϊστορικές ζωγραφιές στο τοίχωμα της σπηλιάς με θέματα που ξεκινούσαν από κυνήγι αρχαίων ζώων ως... αυτοκινήτων που καιγόταν σε μια πόλη έρημη. Ίσως να μην ήταν προϊστορικά τα σχέδια. Δεν ήταν μόνο προϊστορικά. Σε αυτόν τον τοίχο απεικονίζονταν η εξέλιξη της ανθρωπότητας μέσα από τα μάτια, όχι επιστημόνων ή ποιητών αλλά από αυτά των απλών ανθρώπων. Μόνο ένα μοτίβο παρέμενε σταθερό σε αυτό το αλλόκοτο χρονογράφημα. Ήταν η εικόνα ανθρώπων να τρώνε ανθρώπους.
Στο τέλος των εικόνων υπήρχε μια παλιά ξύλινη πόρτα. Τρεκλίζοντας -η ζάλη δεν τον είχε εγκαταλείψει- έφτασε ως εκεί και προσπάθησε να την ανοίξει. Μετά από μερικές προσπάθειες, χτυπήματα & τριγμούς η πόρτα άνοιξε. Έντονο λευκό φως τον τύφλωσε.
Άνοιξε τα μάτια του προσπαθώντας να συνηθίσει το φως. Καθόταν σε ένα λευκό δωμάτιο, σε μια λευκή καρέκλα και μπροστά του ήταν ένα σιδερένιο τραπέζι ίδιου χρώματος. Πάω του υπήρχε μόνο ένα κίτρινο σημειωματάριο και ένα μολύβι. Απέναντι του βρισκόταν ένα παλιό ρομπότ. Ήταν κι αυτό λευκό και ακίνητο. Είχε μια διάφανη σφαίρα για κεφάλι που μέσα βρισκόταν δύο κόκκινοι φακοί που έμοιαζαν με αυτούς επαγγελματικής φωτογραφικής μηχανής. Καλώδια μπλεκόταν και κατέληγαν στον κορμό τού κατασκευάσματος. Εκεί υπήρχε ένα μόνιτορ που έμοιαζε με οθόνη παλιάς τηλεόρασης. Διάφορα γράμματα αναβόσβηναν σε τυχαία σειρά.
Άρχισε να κοιτά σαν χαμένος την οθόνη. Τα γράμματα δεν εμφανίζονταν τυχαία. Άρχισε να τα γράφει στο σημειωματάριο.
Γ Ρ Α Ψ Ε Τ Η Ν Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α Σ Ο Υ
Να γράψει την ιστορία του, λοιπόν. Άρχισε να εκνευρίζεται.
"Τι να γράψω; Και ποιος θα το διαβάσει;" φώναξε στο σιωπηλό ρομπότ.
Η σειρά των γραμμάτων άλλαξε και νέα γράμματα εμφανιζόταν. Τα σημείωσε πάλι:
Ε Σ Υ Ε Ι Σ Α Ι Ο Σ Υ Γ Γ Ρ Α Φ Ε Α Σ
Ε Σ Υ Ε Ι Σ Α Ι Ο Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Σ
Γ Ρ Α Ψ Ε Τ Η Ν Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α Σ Ο Υ
Γ Ρ Α Ψ Ε Τ Η Ν Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α Σ Ο Υ
Γ Ρ Α Ψ Ε Τ Η Ν Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α Σ Ο Υ
Αποκαμωμένος πήρε πάλι το χαρτί και το μολύβι κι άρχισε να γράφει:
Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011
Επίστρατος: Ημέρα 2η - 6η
Ημέρα 2η.
Οδήγησα όχημα μεγάλου όγκους (μεγέθους φορτηγού περίπου) για να το πάρω στην άσκηση καθώς δεν είχαν άλλα άτομα να το οδηγήσουν! Αυτό ήταν το πρώτο κακό σημάδι για το τι θα επακολουθήσει. Παράλληλα προσπαθώ να σκοτώσω την ώρα αλλά αποδεικνύεται αλεξίσφαιρη. Βαρεμάρα.
Ημέρα 3η.
Έρχεται ο κύριος όγκος των επιστράτων. Δεν είχαμε όλη την την ίδια ημερομηνία παρουσίασης στο στρατόπεδο προφανώς. Αναβρασμός στη μονάδα. Δεν υπάρχουν κρεβάτια για όλους. Μερικοί θα κοιμηθούν στην ύπαιθρο από σήμερα. Ένα ψηφιδωτό από 25χρονα παιδιά μέχρι 45χρονους οικογενειάρχες σχηματίζεται στο προαύλιο της μονάδας. Τατουάζ, μοϊκάνες, γένια, μακρύ μαλλί, όλα... αρμονικά ντυμένα με τη παραλλαγή. Άλλωστε το χακί πάει με όλα! Πλάκα είχε αυτό το "πολύχρωμο" κολάζ μέσα στη μονοτονία του κόντρα ξυρίσματος των αγχωμένων αξιωματικών και των βαριεστημένων καραβανάδων.
Ημέρα 4η.
Ο Γολγοθάς αρχίζει. Λόγω έλλειψης στρατιωτών βοηθούμε στη μεταφορά στο βουνό. Όσο ήμουν φαντάρος δεν είχα φορτώσει/ξεφορτώσει τέτοιον όγκο αντικειμένων όσο σε αυτές τις λίγες μέρες. Κάνω δύο δρομολόγια με το ογκώδες όχημα, μέσα σε πόλη & επαρχιακό δρόμο αν και δεν έχω οδηγήσει ποτέ στη ζωή μου φορτηγό... Κούραση, ταλαιπωρία, έλλειψη οργάνωσης και ανεπάρκεια νερού. Στα όρια της αφυδάτωσης, καταβεβλημένοι, ώρα 21:00, αρχίζουμε να στήνουμε σκηνές στο βουνό. κωμικοτραγικές καταστάσεις εξελίσσονται. Τελικά καταφέρνουμε να κοιμηθούμε στις 00:00-01:00.
Ημέρα 5η.
Ξύπνημα στις 6:00. Οι μέρες είναι πολύ μεγάλες στο στρατό. Κάποιοι πηγαίνουν για βολή, άλλοι για να βοηθήσουν αξιωματικούς στην οργάνωση και άλλοι αράζουν όπου βρουν ίσκιο. Εγώ με 3-4 επίστρατους πάμε πίσω στη μονάδα να φέρουμε τρόφιμα, νερά κ.α. Θα κουβαλήσουμε πάλι αλλά τουλάχιστον θα περάσει και η ώρα με το ταξίδι. Το απόγευμα έχει χαλάρωση και οδηγίες για το βράδυ καθώς θα δεχτούμε "επίθεση" (μέρος της άσκησης). Το μόνο ενδιαφέρον κομμάτι αυτών των ημερών. Στρατηγικές, ιδέες για κάλυψη, τρόποι ανακάλυψης των "εχθρών" κ.α. αναλύονται διεξοδικά. Το βράδυ η "επίθεση" αποκρούεται επιτυχώς και νιώθω ότι συμμετέχω σε σύντομο παιχνίδι paintball. Καλή φάση.
Ημέρα 6η.
Σήμερα φεύγουμε. Μας πήρε 2-3 ώρες να στήσουμε σκηνές όταν ήρθαμε. Σήμερα σε 10 λεπτά όλα είχαν ξεστηθεί. Επιστροφή στη μονάδα και αρχίζει η "άσκηση" αντιμετώπισης γραφειοκρατίας. Από ουρά σε ουρά για να παραδώσεις τα πράγματα του στρατού και να πάρεις βεβαιώσεις, απολυτήρια κτλ. Το απόγευμα όλοι έχουμε τελειώσει και είμαστε πλέον και πάλι πολίτες.
Συμπέρασμα.
Άσκοπη ταλαιπωρία. Αυτές είναι οι δύο λέξεις που ταιριάζουν. Δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάει το στράτευμα όλο αυτό το ξεσήκωμα. Είχε βέβαια και μερικά θετικά. Γνωρίζεις άτομα, παίρνεις μέρος σε "μάχη" και ξεφεύγεις για λίγο από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Επιστροφή τώρα στις πιο σκληρές συνθήκες της δουλειάς και της γκρίζας καθημερινότητας.
Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011
Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011
Επίστρατος: Ημέρα 1η
Ναι, είναι γεγονός. Εφτά χρόνια μετά τη θητεία μου ως φαντάρος με κάλεσε η μαμά πατρίδα για μετεκπαίδευση. Για την ακρίβεια δεν είναι ακριβώς μετεκπαίδευση αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα γιατί υπάρχει στρατιωτικό απόρρητο...
Σήμερα παρουσιάστηκα. Και μόνο που το γράφω αυτό μου φαίνεται περίεργο. Απίστευτο μου φαίνεται και το "εφτά χρόνια μετά..." Πως περνάει έτσι ο καιρός, φίλε αναγνώστη, σαν μια ανάσα. Δεν το περίμενα αλλά με έπιασε μια νοσταλγία όταν φόρεσα τη παραλλαγή, όταν περπάτησα σε μέρη γνωστά, σε κτίρια που πέρασα πολλά μερόνυχτα, όμορφα, άσχημα, βαρετά, κουραστικά, αστεία αλλά το κυριότερο σε μέρη που έκανα φίλους. Εκεί γνώρισα τον Π.Β. και τον Μ.Κ. που μιλάμε συχνά ακόμη όπως κι άλλα παιδιά που δυστυχώς, όμως, χαθήκαμε.
Δεν ξέρω τι νόημα έχει μια στρατιωτική άσκηση τούτους τους χαλεπούς καιρούς. Ίσως να μην έχει, ίσως να έχει περισσότερο σημασία τώρα που φαίνεται ν' αλλάζουν οι ισορροπίες στην ανατολική Μεσόγειο. Πάντως για τις επόμενες μέρες μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι καθώς φυλάττω Θερμοπύλας.
Τα λέμε.
Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011
Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011
Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011
Η κίτρινη ομπρέλα
Σκοτώνουν τις ομπρέλες θαλάσσης όταν γεράσουν; Όχι. Τις ξεχνούν στην άμμο του χειμώνα, μόνες, να κουβεντιάζουν με τη θάλασσα για ταξίδια και μακρινές πολύβουες παραλίες όπου οι ομπρέλες είναι ακόμη ανοιχτές. Ώσπου, ένα κρύο βράδυ του Νοέμβρη, ο παγωμένος αέρας τις παρασύρει στο τελευταίο τους ταξίδι.
Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011
The Normalites - The Sun Rising (Shur-I-Kan Vocal Mix)
Reflects outside
/ Silence inside
/ It's just the sun rising.
Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011
Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011
Ακάθεκτος
Έχοντας χάσει το γοητευτικό του μπλε, ο ποταμός Νέστος συνεχίζει να ρέει ακάθεκτος προς το Βόρειο Αιγαίο αδιαφορώντας αλλά και περιπαίζοντας, μερικές φορές, τους ανθρώπους και τα προβλήματα τους.
Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011
Πολεμίστρες
Να εξαφανιστεί τελείως από αυτόν τον κόσμο. Μόνο αυτό επιζητούσε. Ήδη κομμάτι - κομμάτι, κύτταρο - κύτταρο εξαϋλωνόταν. Μόνο η σκιά του έμεινε παγιδευμένη να περιφέρετε σαν ο τελευταίος πλανήτης ενός νεκρού αστρικού συστήματος και πάνω από τις πολεμίστρες να βλέπει τις ορδές να λυσσομανάνε. Αδίκως. Άδειο είναι το οχυρό εδώ στον άχρονο νου. Δεν υπάρχουν λάφυρα. Μόνο άχρηστες -γι' αυτούς- ονειροπολήσεις μια ξεχασμένης σκιάς.
Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011
Γ. Βαρδινογιάννης & Κ.Π. Καβάφης
Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης ανακοίνωσε την αποχώρηση του ίδιου και της οικογένειας του από τον Παναθηναϊκό μετά από 32 χρόνια συνεχής ενασχόλησης.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις."
Ζοφερό το μέλλον της Πανάθας... Αγνοούνται και οι μεσσίες.
Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011
Το τρένο
και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά
και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες
και εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά
Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν
και άνεργες θα θρηνούν
Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές
και θα ρωτούν
Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε
τα άλλα τρένα να περνούν
[photo by nikolaos_p.]
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)