Ονειρεύτηκα χθες πως άλλαξα δουλειά και ότι πήρα καινούργια μοτοσυκλέτα. Έβγαλε το μυαλό μου στην επιφάνεια τις επιθυμίες που κοχλάζουν μέσα μου τον τελευταίο καιρό. Και στα δύο όνειρα όμως δεν έφτασα στην ολοκλήρωση. Δεν είδα τη πρώτη μέρα στη νέα δουλειά αλλά το τελευταίο που θυμάμαι ήταν μια περιπλοκή καθώς θα έφευγα από τη παλιά μου δουλειά. Επίσης ξύπνησα λίγο πριν κάνω τη πρώτη βόλτα με τη νέα μοτοσυκλέτα (που ήταν η "απάντηση" της Kawasaki στη Honda CBR600F και στη Diversion της Yamaha αλλά δεν ήταν η ER6F, ήταν τετρακύλινδρη και έμοιαζε με προηγούμενη έκδοση του ΖΧ. Και ήταν μαύρη.)
Αυτό που με προβληματίζει είναι πως έμειναν ανεκπλήρωτα και τα δύο όνειρα. Σαν να έφτασα στη πηγή αλλά τελικά νερό δεν ήπια. Με αφορμή και κάποιες σκέψεις που έκανα πριν βδομάδες όταν ήμουν πολύ κοντά στο να αλλάξω πράγματι μοτοσυκλέτα, μάλιστα δοκίμασα και μερικές αλλά τελικά έκανα πίσω (και την άλλη βδομάδα θα πάω το XT για service), νομίζω ότι φοβάμαι όταν κάτι που επιθυμώ πολύ, φτάνει αρκετά κοντά στο να πραγματοποιηθεί. Αυτό έχει αποτέλεσμα να κάνω πίσω τη τελευταία στιγμή. Πρέπει να υπάρχει κάποιος να με "σπρώξει" για να πραγματοποιήσω μια σημαντική αλλαγή στη ζωή μου (δεν θα αλλάξει εντελώς τη ζωή μου μια νέα μοτοσυκλέτα αλλά είναι απλώς η αφορμή για τον προβληματισμό μου). Είμαι τόσο αναποφάσιστος και διστακτικός μερικές στιγμές που ακόμη κι εγώ με βαριέμαι. Φαντάσου πόσο περισσότερο κουράζω τους κοντινούς μου ανθρώπους.
Αν ζούσα σε κάποια τηλεοπτική σειρά ή ταινία, θα ξυπνούσα "αλλαγμένος" και θα έκανα όλα αυτά που ονειρεύτηκα. Ζω όμως στην πραγματικότητα, ξύπνησα με μικτά συναισθήματα και με τον προβληματισμό που παραθέτω σε αυτό εδώ το κείμενο. Το μόνο που θέλω τώρα είναι παρέα για καφέ κάτω από αυτόν τον υπέροχο ανοιξιάτικο ήλιο και ποιος ξέρει, ίσως -αργά ή γρήγορα- να πραγματοποιήσω και τα δύο αυτά όνειρα.
Τα λέμε.