O θάνατος των παιδιών της ομάδας Δίας ξεσήκωσε νέους εκκωφαντικούς διαλόγους ανάμεσα σε δημοσιογράφους, μπλόγκερς, τουίτερερς κ.α.
Εκνευρίστηκα με αυτούς που προσπάθησαν να "πουλήσουν" τους δύο θανάτους για να ανεβάσουν λίγο τα νούμερα τηλεθέασης τους. Τους "τύλιξαν" με μελαγχολική/κινηματογραφική μουσική, "ντύθηκαν" με αγανάκτηση και βγήκαν στα τηλεοπτικά παράθυρα με σάλια να τρέχουν από το στόμα τους καθώς εκστόμιζαν ανυπέρβλητες βλακείες και λαϊκισμούς.
Θλίψη μου προκάλεσαν οι εκπρόσωποι των αστυνομικών και των ειδικών φρουρών που πλακώνονται μεταξύ τους για λίγη παραπάνω δημοσιότητα μήπως και ξαναβγούν στις επόμενες εκλογές του κλάδου τους. Αγανάκτηση, παράλληλα, για τους ΜΑΤατζήδες που επιτέθηκαν σε ένστολους της ομάδας Δίας που έκαναν πορεία προς τιμή των νεκρών συναδέλφων τους... Και ειρωνεία συνάμα.
Αηδίασα με αυτούς που μπορεί να χάρηκαν(;), ικανοποιήθηκαν(;) για τις δύο δολοφονίες. Δεν διαφέρουν καθόλου από τους διεφθαρμένους, ανίκανους μπάτσους που σκοτώνουν αθώους, που επιτίθενται σε πολίτες που διαδηλώνουν.
Είναι δυστύχημα κάποιος να γίνεται αστυνομικός υπό το φόβο της ανεργίας και μόνο. Είναι ιδιόμορφη δουλειά και απαιτεί περισσότερα από σωματική ρώμη. Θέλει οξυδέρκεια του νου και πάνω από όλα έναν ηθικό κώδικα. Φυσικά απαιτεί και καλή εκπαίδευση.
Υπάρχουν αστυνομικοί που προσπαθούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Δυστυχώς όμως επικρατεί ο θόρυβος αυτών που κάνουν κατάχρηση της δύναμης που τους προσφέρει το σώμα. Επικρατεί η ανοργάνωση των βολεμένων αρχηγών και της μικροπολιτικής που αναπόφευκτα εκθέτει τους αστυνομικούς καθώς τους μετατρέπει σε εχθρούς του λαού, σε σώμα προστασίας της οικονομικής ελίτ (βλ. Κερατέα) και εισπράκτορες των μεγαλοεργολάβων (βλ. διόδια). Φαίνεται σαν κάπου να έχει χάσει το δρόμο της η αστυνομία. Παρουσιάζεται σκληρή και αποφασισμένη μπροστά στους αδύναμους και ανεκπαίδευτη και ανίκανη μπροστά στους κακοποιούς.
Τέλος, βρέθηκαν άνθρωποι που έσπευσαν να κάνουν σύγκριση με τον θάνατο Αλέξη Γρηγορόπουλου. Στεναχωρήθηκα για τον θάνατο του Γρηγορόπουλου. Στεναχωρήθηκα για τις δολοφονίες των δύο παιδιών της ομάδας Δίας. Στεναχωριέμαι όταν σκοτώνονται ΑΘΩΟΙ άνθρωποι, είτε φοράνε στολή είτε όχι, είτε είναι νέοι είτε γέροι. Για να το θέσω και πιο ποιητικά, είμαι με το μέρος και όχι το βάρος των νεκρών.