Μετά από αυτή τη... δισκάρα έχουμε και ΤΑΙΝΙΑΡΑ. Όσο κακόηχη και γραφική είναι λέξη "ταινιάρα" άλλο τόσο εύστοχη είναι η χρήση της στον Μαύρο Κύκνο. Είναι η λέξη που μου ήρθε στο μυαλό όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους.
Λατρεύω τον Αρονόφσκι. Θαυμάζω τη Νάταλι Πόρτμαν. Αγαπώ τη μουσική της παράστασης μπαλέτου "Η λίμνη των κύκνων". Αποτέλεσμα αυτών ήταν να περιμένω ανυπόμονα το φιλμ του Αρονόφσκι που θα συνδύαζε και τα τρία. Προσπαθούσα να κρατήσω μικρό καλάθι γιατί όταν ενθουσιάζεσε και προσμένεις κάτι, συνήθως σε απογοητεύει.
Όχι όμως ο Μαύρος Κύκνος. Ο αμερικάνος σκηνοθέτης κατάφερε να γυρίσει ένα θρίλερ με θέμα το μπαλέτο και να μην είναι γελοίο το αποτέλεσμα. Αντιθέτως είναι ένα μαγευτικό & σκοτεινό ταξίδι στην σχιζοφρένεια και την εμμονή που μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή ή και στη λύτρωση.
Η Νάταλι Πόρτμαν άξια κέρδισε το όσκαρ. Kαταπληκτική. Αποδεικνύει πως είναι μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της.
Εν κατακλείδι η ταινία έπρεπε να πάρει το όσκαρ (είναι καλύτερη από τον "Λόγο του Βασιλιά").