Δύο στιλέτα

"Πρέπει να απογυμνώσεις τον πυρήνα της ύπαρξη σου από οτιδήποτε επίκτητο. Τότε θα μπορέσεις να βρεις και να καταλάβεις τον δρόμο σου" είπε η έρημος τον Κ.

"Ναι αλλά φοβάμαι ότι τότε δεν θα δω τίποτα στον καθρέπτη απέναντι μου" απάντησε ο Κ. καθώς έπαιζε με δύο στιλέτα στα χέρια του, κάτω από τον ίσκιο του ξεραμένου δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού.

"Δεν θα τα χρειαστείς τα μαχαίρια στην Αφροδίτη, μόνο εγώ κι ο άνεμος είμαστε εδώ κι αυτό το δέντρο που έχει ξεραθεί εδώ και αιώνες."

"Είναι δώρο που μου έκαναν τα Ξωτικά της σιωπής όταν με φιλοξένησαν στις άηχες κοιλάδες που κρύβονται μέσα στα βουνά της άκρης του κόσμου. Δύο φυλαχτά. Ένα για να με προστατεύει από τους ανθρώπους κι ένα για να με προστατεύει από τον εαυτό μου." είπε ο Κ. κι αναστέναξε καθώς ξάπλωνε κοιτώντας τον γυμνό ουρανό του μικρού πλανήτη.

Συμφωνία αρ. 1

photo by alexandra-sophie

Ύστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα
μα οι σιωπηλές χειρονομίες του ηλιοβασιλέματος…
σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου
καλούσε βοήθεια.

O ουρανός αμίλητος και σταχτύς
το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές και για τους νικημένους.
Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιώτων
την πικρή θέληση να ζήσουν!

Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις – έφυγε η ζωή.
οι φίλοι είχαν χαθεί
κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ’ το μίσος σου…

…και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά
απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες
παιδικές ευπιστίες…

Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο
των αγέννητων παιδιών…
και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…

Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους
οχετούς.

Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα
απ’ το βάθος των περασμένων.

…Θέ μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων…

Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου…

Η πλατεία θα μείνει έρημη
σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή
λίγη επιείκεια
της την αρνήθηκαν.

Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά
να μας προδώσουν…

Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…

[Τάσος Λειβαδίτης / Αποσπάσματα]

Πανηγύρι

[Αυλή παλιού νηπιαγωγείου, Χρυσούπολη, Καβάλα. Στίχοι Διάφανα Κρίνα - Κέρνα τους δαίμονες.]

Suzuki GSR750

Το αντί-Ζ είναι εδώ... με κινητήρα από το GSXR750 τελευταίας γενιάς.

Sometimes

Μερικές φορές... όπως σήμερα, όπως χθες. Πολλές είναι οι φορές -τελικά- τώρα που το ξανασκέφτομαι.

Bill

"Now if you'll excuse me, I'm going to go on an overnight drunk, and in 10 days I'm going to set out to find the shark that ate my friend and destroy it. Anyone who wants to tag along is more than welcome."

Everything

[Καβάλα, Καμάρα.]

Ducati 916

To 1994 ο κόσμος των supersport μοτοσυκλετών θ' άλλαζε για πάντα. Ήταν η χρονιά που η Ducati παρουσίασε την 916 και θα επαναπροσδιόριζε τον όρο supersport. Απέναντι στα τετρακύλινδρα ιαπωνικά θηρία τοποθέτησε μια δικύλινδρη λεπτή μοτοσυκλέτα, που μπορεί να μην είχε την ιπποδύναμη των Ιαπώνων αλλά με την καλύτερη ροπή, το χαμηλό βάρος, το εξαιρετικό πλαίσιο και τα ποιοτικά περιφερειακά, σκαρφάλωσε αμέσως στη κορυφή της κατηγορίας (κερδίζοντας και όλα, σχεδόν, τα πρωταθλήματα superbike κατά τη διάρκεια της καριέρας της).

Ένα άλλο αξιοθαύμαστο χαρακτηριστικό της ήταν η πρωτοποριακή σχεδίαση που της χάρισε ακόμη και θέσεις σε μουσεία σύγχρονης τέχνης ανά τον κόσμο. Το σχέδιο των Massimo Tamburini και Sergio Robbiano αποτελεί τον ορισμό του state of the art στο μοτοσυκλετιστικό λεξικό. Αν στους νεώτερους αυτό φαντάζει υπερβολή, να επαναλάβω ότι παρουσιάστηκε το 1994!

Λινκ, λινκ, λινκ

Χθες απέλυσαν την Αλίκη. Το ιστορικό της σχέσης της Αλίκης με την εταιρία της είναι τυπικό μίας μέσης ελληνικής μικρομεσαίας επιχείρησης και είναι από αυτά για τα οποία δεν υπάρχει κάποια εργατική νομοθεσία και ούτε πρόκειται να υπάρξει, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν ανέφικτο. Θα σήμαινε ότι η Δικαιοσύνη θα μπορούσε να μπει στο κεφάλι κάποιου και να βγάζει καταδικαστικές αποφάσεις ανάλογα με τα μυαλά που κουβαλάει. [...]

[...] 15 χρόνια. Μία ζωή σχεδόν. Σίγουρα η πιο παραγωγική περίοδος, έληξε μέσα σε μία μέρα με συνοπτικές διαδικασίες. Αστειευόμενος, τη ρώτησα αν θα αρχίσει να κατεβαίνει στις πορείες τώρα. Μου απάντησε πως αν κατέβαινε δεν θα ήξερε που να ρίξει τις μούντζες. Στη Βουλή, στον κόσμο τριγύρω της, ή απλά τον εαυτό της; link

Κύριε Υπουργέ. Σαν άνθρωπος, επιστήμονας και αυτόπτης μάρτυρας στη βραδυά προς τιμή του Κώστα Γαβρά στο Παρίσι, λυπούμε ειλικρινά για τη διαστρέβλωση των γεγονότων στην ανακοίνωση σας. [...]

Δεν αποχωρήσατε κύριε Υπουργέ. Οι Έλληνες του Παρισιού σας πέταξαν έξω από το Ελληνικό σπίτι με τα «έξω, έξω» και το θρυλικό πλέον σύνθημα «dégage», σύνθημα των ξεσηκωμένων λαών των πρώην Γαλλικών αποικιών, σύνθημα που τρέμουν αυτή τη στιγμή όλοι οι δικτάτορες. link

Είδαμε τα manga και τα anime να κατακτούν τη δύση, να αποτελούν σημείο αναφοράς για δυτικούς δημιουργούς, με αποτελέσματα που ποικίλλουν από το πρωτοποριακό μέχρι το ολότελα γελοίο. Ωστόσο, είναι πλέον αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η δημοτικότητα των manga και των anime στη Δύση, φθίνει και μάλιστα με ταχύτατους ρυθμούς, καθώς μεταφραστικές εταιρίες κλείνουν ή περιορίζουν τους τίτλους τους, πουλούν δικαιώματα και κόβουν σειρές. [...] Tα manga και τα anime κάπου έχουν τελματώσει. Την τελευταία 5ετία, λοιπόν, έχουν αρχίσει να διαφαίνονται τα πρώτα σημάδια αναζήτησης μιας νέας “μετάγγισης θεματολογίας” από τη Δύση: [...] X-MEN, WOLVERINE, IRON MAN, BLADE, όλα σε παραγωγή Studio MADhouse, όλα με setting την Ιαπωνία και, φυσικά, το νέο THUNDERCATS. link

Δύο θάνατοι

O θάνατος των παιδιών της ομάδας Δίας ξεσήκωσε νέους εκκωφαντικούς διαλόγους ανάμεσα σε δημοσιογράφους, μπλόγκερς, τουίτερερς κ.α.

Εκνευρίστηκα με αυτούς που προσπάθησαν να "πουλήσουν" τους δύο θανάτους για να ανεβάσουν λίγο τα νούμερα τηλεθέασης τους. Τους "τύλιξαν" με μελαγχολική/κινηματογραφική μουσική, "ντύθηκαν" με αγανάκτηση και βγήκαν στα τηλεοπτικά παράθυρα με σάλια να τρέχουν από το στόμα τους καθώς εκστόμιζαν ανυπέρβλητες βλακείες και λαϊκισμούς.

Θλίψη μου προκάλεσαν οι εκπρόσωποι των αστυνομικών και των ειδικών φρουρών που πλακώνονται μεταξύ τους για λίγη παραπάνω δημοσιότητα μήπως και ξαναβγούν στις επόμενες εκλογές του κλάδου τους. Αγανάκτηση, παράλληλα, για τους ΜΑΤατζήδες που επιτέθηκαν σε ένστολους της ομάδας Δίας που έκαναν πορεία προς τιμή των νεκρών συναδέλφων τους... Και ειρωνεία συνάμα.

Αηδίασα με αυτούς που μπορεί να χάρηκαν(;), ικανοποιήθηκαν(;) για τις δύο δολοφονίες. Δεν διαφέρουν καθόλου από τους διεφθαρμένους, ανίκανους μπάτσους που σκοτώνουν αθώους, που επιτίθενται σε πολίτες που διαδηλώνουν.

Είναι δυστύχημα κάποιος να γίνεται αστυνομικός υπό το φόβο της ανεργίας και μόνο. Είναι ιδιόμορφη δουλειά και απαιτεί περισσότερα από σωματική ρώμη. Θέλει οξυδέρκεια του νου και πάνω από όλα έναν ηθικό κώδικα. Φυσικά απαιτεί και καλή εκπαίδευση.

Υπάρχουν αστυνομικοί που προσπαθούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Δυστυχώς όμως επικρατεί ο θόρυβος αυτών που κάνουν κατάχρηση της δύναμης που τους προσφέρει το σώμα. Επικρατεί η ανοργάνωση των βολεμένων αρχηγών και της μικροπολιτικής που αναπόφευκτα εκθέτει τους αστυνομικούς καθώς τους μετατρέπει σε εχθρούς του λαού, σε σώμα προστασίας της οικονομικής ελίτ (βλ. Κερατέα) και εισπράκτορες των μεγαλοεργολάβων (βλ. διόδια). Φαίνεται σαν κάπου να έχει χάσει το δρόμο της η αστυνομία. Παρουσιάζεται σκληρή και αποφασισμένη μπροστά στους αδύναμους και ανεκπαίδευτη και ανίκανη μπροστά στους κακοποιούς.

Τέλος, βρέθηκαν άνθρωποι που έσπευσαν να κάνουν σύγκριση με τον θάνατο Αλέξη Γρηγορόπουλου. Στεναχωρήθηκα για τον θάνατο του Γρηγορόπουλου. Στεναχωρήθηκα για τις δολοφονίες των δύο παιδιών της ομάδας Δίας. Στεναχωριέμαι όταν σκοτώνονται ΑΘΩΟΙ άνθρωποι, είτε φοράνε στολή είτε όχι, είτε είναι νέοι είτε γέροι. Για να το θέσω και πιο ποιητικά, είμαι με το μέρος και όχι το βάρος των νεκρών.

Μαύρος Κύκνος

Μετά από αυτή τη... δισκάρα έχουμε και ΤΑΙΝΙΑΡΑ. Όσο κακόηχη και γραφική είναι λέξη "ταινιάρα" άλλο τόσο εύστοχη είναι η χρήση της στον Μαύρο Κύκνο. Είναι η λέξη που μου ήρθε στο μυαλό όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους.

Λατρεύω τον Αρονόφσκι. Θαυμάζω τη Νάταλι Πόρτμαν. Αγαπώ τη μουσική της παράστασης μπαλέτου "Η λίμνη των κύκνων". Αποτέλεσμα αυτών ήταν να περιμένω ανυπόμονα το φιλμ του Αρονόφσκι που θα συνδύαζε και τα τρία. Προσπαθούσα να κρατήσω μικρό καλάθι γιατί όταν ενθουσιάζεσε και προσμένεις κάτι, συνήθως σε απογοητεύει.

Όχι όμως ο Μαύρος Κύκνος. Ο αμερικάνος σκηνοθέτης κατάφερε να γυρίσει ένα θρίλερ με θέμα το μπαλέτο και να μην είναι γελοίο το αποτέλεσμα. Αντιθέτως είναι ένα μαγευτικό & σκοτεινό ταξίδι στην σχιζοφρένεια και την εμμονή που μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή ή και στη λύτρωση.

Η Νάταλι Πόρτμαν άξια κέρδισε το όσκαρ. Kαταπληκτική. Αποδεικνύει πως είναι μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της.

Εν κατακλείδι η ταινία έπρεπε να πάρει το όσκαρ (είναι καλύτερη από τον "Λόγο του Βασιλιά").