Τη πρωτοχρονιά βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη. Γκρίζα, συννεφιασμένη, υγρή, ατμοσφαιρική, κινηματογραφική. Όπως την άφησα πριν χρόνια όταν τέλειωσα τις σπουδές μου. Μοιάζει όμως να θέλει ν' αλλάξει. Μοιάζει να προσπαθούν να την αλλάξουν. Μοιάζει ν' αναγκάζεται ν' αλλάξει. Ήρθαν καιροί δύσκολοι κι άγριοι.
Βέβαια ποτέ δεν ήταν μια όμορφη πόλη ή ερωτική όπως την αποκαλούν χαχανίζοντας κυρίως οι Αθηναίοι, μάλλον από ενοχές. Το χρήμα σ' αυτούς, ο... ερωτισμός στη "Νύμφη του Θερμαϊκού" (άλλο ένα ξεθωριασμένο κλισέ). Είναι μια άσχημη πόλη. Ή ακόμη χειρότερα, αρχιτεκτονικά, είναι σαν κάθε άλλη νεοελληνική πόλη. Είναι άσχημη όπως "άσχημη" είναι και η φωνή του Γ. Αγγελάκα. Σε παρασύρει όμως σε μια μέθη, δημιουργεί αλλεπάλληλες μικρο-εκρήξεις στους νευρώνες του μυαλού σου που σε προκαλεί την αγαπήσεις.
Όλα τα παραπάνω είναι φιλτραρισμένα από τις προσωπικές μου -φοιτητικές- μνήμες. Όλα είναι αρωματισμένα από τους ανθρώπους που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας και περπατήσαμε μαζί από τότε. Γιατί κυρίως μια πόλη είναι οι άνθρωποι της και μετά τα εντυπωσιακά κτίρια, οι μεγάλες πλατείες και οι ονειροπαρμένες θάλασσες της.
Οι τρεις μέρες που πέρασα στη Θεσσαλονίκη ήταν πολύ όμορφες. Αυτό οφείλεται στη Μαρία που πήρε το ρόλο του οδηγού και μας παρέσυρε σε ζεστά στέκια, στην Ελένη που μας φιλοξένησε και φυσικά στην Ε. που χωρίς αυτή οι στιγμές μου θα παρέμεναν ασπρόμαυρες.