Ο ήλιος της Παρασκευής είναι διαφορετικός. Το έχετε προσέξει; Ειδικά ο χειμωνιάτικος ήλιος της Παρασκευής. Να είναι το Σ/Κ που έρχεται; Η ανάγκη για φραπεδοφιλοσοφίες και ποίηση του δρόμου αμέσως μόλις τελειώνει το "καθήκον" (ήσουν καλό ρομποτάκι και σήμερα); Να είναι το γεγονός ότι τα πράγματα δεν τα βλέπεις όπως είναι αλλά όπως είσαι εσύ; Να είναι όλα αυτά; Δεν ξέρω.
Από τις 19:00 το γράφω αυτό το ποστ. Και το σβήνω. Και το ξαναγράφω. Σε ένα αιώνιο loop. Όλο ξεκινάει να γίνει κάτι και τελικά καταλήγει να είναι κάτι άλλο. Κάπως έτσι είναι κι αυτό το παράξενο απόγευμα του Ιανουαρίου στη μικρή επαρχιακή πόλη που η ζωή συνεχίζει να κυλά παρά τις προσπάθειες μας να την εξαφανίσουμε.
Είναι στιγμές που περπατώ στο κέντρο της πόλης και παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Όχι από κουτσομπολίστικη περιέργεια αλλά από ενδιαφέρον. Σαν να παρακολουθώ ένα πείραμα. Φαντάζομαι συννεφάκια πάω από τα κεφάλια τους (όπως στα κόμικ) και μέσα βάζω αυτά που υποθέτω πως σκέφτονται. Άραγε να έχω πέσει ποτέ μέσα;
Τα λέμε.