Μέσα στα ατάραχα νερά των υδρατμών μου από τη πολύ ζέστη, ετοιμάζομαι για ακόμη ένα φεστιβάλ Πλάι στο κύμα. Το δέκατο. Πηγαίνω σχεδόν κάθε χρόνο. Αναλογίζομαι σε ποια φάση της ζωής μου ήμουν σε κάθε φεστιβάλ. Είναι αστείο. Δεν ξέρω γιατί είναι αστείο, ίσως έπρεπε να είναι μελαγχολικό. Φίλοι χάθηκαν, τη φοιτητική ζωή που ήταν γεμάτη όνειρα αντικατέστησε η ρουτίνα του 8:00-4:00 που νεκρώνει όνειρα.
Όχι δεν είναι όλα μαύρα σε αυτή τη πρόχειρη προσωπική ανασκόπηση, άλλωστε αυτός ο καλοκαιρινός ήλιος δίνει φως και χρώματα σε όλα, θέλουν δεν θέλουν, και η αγκαλιά της θάλασσας σε κάνει επαναπροσδιορίζεις τα σημαντικά της σύντομης ζωής σου.
Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να έχω παράπονα από τη μικρή ζωή μου ή αν έπρεπε να νιώθω ευλογημένος γι' αυτά που κέρδισα αλλά και γι αυτά που μου δόθηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Και μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ αυτό. Αυτό που ξέρω είναι το "πάθος" μου να ξεκινάω προτάσεις με τον σύνδεσμο "και". Πάντα θυμάμαι τη θέρμη της φιλολόγου να μας μάθει, να μας πείσει να μην το κάνουμε αυτό. Επίσης με χαρά θυμάμαι όταν διάβασα κάποτε κάπου για έναν διάσημο συγγραφέα που του άρεσε να κάνει το ίδιο. Μη με ρωτήσετε ποιος, που γιατί η RAM μου είναι μόλις 128ΜΒ ενώ ο σκληρός δίσκος που γυρίζει στο κεφάλι μου φτάνει με κόπο τα 14GB. Επομένως αποθηκεύονται μόνο σημαντικές πληροφορίες. Ίσως να ρωτήσει κάποιος ποιο είναι το κριτήριο με το οποίο μια πληροφορία προσδιορίζεται ως σημαντική ή ασήμαντη. Απάντηση δεν θα πάρει φυσικά, αυτός που θα ρωτήσει κάτι τέτοιο. Τη ψάχνω κι εγώ για χρόνια στο google επί ματαίω.
Ας τα αφήσουμε αυτά όμως. Σας είπα ότι έχει 34 βαθμούς; Αυτό σημαίνει ένα μόνο πράγμα που δεν χρειάζεται να το αναζητήσεις στο Bing (φτάνει με τη γκρίζα διαφήμιση στη google): ΘΑΛΑΣΣΑ.