Σ’ ένα μαθηματικό συνέδριο του 1900, ο Μιχαήλ Ιγερινός γνωρίζει τον Στέφανο Κανταρτζή (αμφότεροι μαθηματικοί) και έκτοτε συνδέονται με βαθιά φιλία, παρά τη διαφορετική τους ταξική προέλευση (αστός και εύπορος ο πρώτος, λαϊκής καταγωγής ο δεύτερος).
Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, ο δεύτερος βρίσκεται δολοφονημένος στο σπίτι του και ο πρώτος καλείται για την αναγνώριση. Εκεί ανακαλεί στο μυαλό του τον τρόπο της γνωριμίας, τον ενθουσιασμό τους και τις αντιγνωμίες τους για περίφημα μαθηματικά προβλήματα, τη ζωή τους στην πόλη-επίκεντρο της καλλιτεχνικής ζωής, το Παρίσι, αλλά και τις μετέπειτα παράλληλες πορείες τους. Μόνο κοινό σημείο τους πια, το εβδομαδιαίο ραντεβού τους για σκάκι και τα μαθηματικά. Τα μαθηματικά που τελικά ήταν και η αιτία του εγκλήματος…
Το πλέον γοητευτικό σημείο του μυθιστορήματος είναι ακριβώς αυτή η μίξη των μαθηματικών με την «κανονική» ζωή. Προβλήματα με αριθμούς ανάγονται σε διαφορετικό επίπεδο και, σε επίπεδο φιλοσοφίας, οδηγούν σε ανάλογη στάση ζωής. Το κλειδί άλλωστε του εγκλήματος έχει να κάνει με τα όρια της επιστήμης, κατά πόσο δηλαδή δικαιούται ο επιστήμονας να ανατρέπει ολικά παραδοχές και επιστημονική έρευνα αιώνων, απειλώντας ακόμα κι αυτή την «καθεστηκυία τάξη».
Τεύκρος Μιχαηλίδης, «Πυθαγόρεια εγκλήματα», εκδόσεις «Πόλις», σελίδες 271.
via
Δείτε εδώ πολύ όμορφα εξώφυλλα του βιβλίου για την αμερικάνικη έκδοση.