Ονειρεύτηκε πως ήταν παγιδευμένος μέσα σε μια σαπουνόφουσκα που ιρίδιζε καθώς αιωρούνταν κάτω από έναν χειμωνιάτικο ηλιόλουστο ουρανό. Ξαφνικά όλο το μέρος γέμισε με πολύχρωμες σαπουνόφουσκες. Προσπάθησε να δει αν υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι κλεισμένοι μέσα σε αυτές. Τελικά δεν περιείχαν ανθρώπους αλλά στιγμές από τη δική του ζωή. Μνήμες που ακόμη και ο ίδιος είχε καταχωνιάσει στα χαμηλότερα συρτάρια του μυαλού του.
Άρχισε ν' ανεβαίνει ψηλά, ψηλότερα από κάθε ανάμνηση. Όταν άγγιξε το πρώτο σύννεφο η σαπουνόφουσκα έσκασε κι άρχισε να πέφτει προς τη γη. Κάθε σαπουνόφουσκα που άγγιζε, έσκαγε και οι στιγμές τον πλημμύριζαν σαν να τις ζούσε άλλη μια φορά. Γέλια, δάκρυα, ενθουσιασμοί, απογοητεύσεις, χαρές, θλίψεις. Ήταν όλα εκεί. Συναισθήματα που είχε νιώσει σε στιγμές της ζωής του, κυλούσαν πάλι στις φλέβες του και τον ζέσταιναν.
Καθώς δεν υπήρχε κάτι άλλο πια για να σκάσει παρατηρούσε το ουράνιο τόξο που σχημάτιζαν τα σταγονίδια διαπλεκόμενα με το φως -το ουράνιο τόξο της γκρίζας, όπως έλεγε, ζωής του- και δεν αντιλαμβανόταν το έδαφος που πλησίαζε με φόρα και ήταν ανυπόμονος άγγελος του τέλους του ονείρου.
Photo: H. Koppdelaney