Απόγευμα

Σώπα κι άκουσε... την ησυχία του τελευταίου ηλιόλουστου χειμωνιάτικου απογεύματος.

γμτ!

Συννέφιασε...

Η σκόνη της σκέψης

Θέλω να γράψω κάτι στο μπλογκ αλλά δεν ξέρω τι... Θέλω όμως να γράψω κάτι. Είναι κανένα δίωρο που είμαι στη σελίδα δημιουργίας ανάρτησης του blogger.com αλλά παραμένει πεισματικά λευκή. Είναι το περίφημο writers block; Θα ήταν, αν ήμουν εγώ writer αλλά δεν είμαι οπότε απλώς έχει αδειάσει το μυαλό μου. Ή μάλλον έχει γεμίσει με σκέψεις δευτερεύουσας σημασίας που δεν αφήνουν χώρο στη δημιουργικότητα (λέμε τώρα).

Θέλω να δω τη "Σκόνη του Χρόνου" του Αγγελόπουλου αλλά υπάρχουν δύο προβλήματα. Αρχικά δεν νομίζω να το φέρει ο Odeon της Ξάνθης. Επιπλέον, ας πούμε ότι το φέρνει ο κινηματογράφος, άντε βρες παρέα για να πας. Στους περισσότερους που το είπα έφυγαν τρέχοντας. Και μόνο που ακούνε Αγγελόπουλο αφήνουν... σκόνη πίσω τους όπως στα καρτούν. Δεν τους αδικώ. Κι εμένα αν μου το έλεγαν πριν ενάμισι χρόνο την ίδια αντίδραση θα είχα παρόλο που το παίζω και σινεφίλ. Η άποψη μου άλλαξε όταν είδα αυτή τη ταινία.

Τελικά αφού δε μου έρχεται κάτι να γράψω θα επιλέξω να διαβάσω. Αυτή τη περίοδο έχω αρχίσει -ταυτόχρονα- δύο βιβλία. "Το κάστρο του μαργαριταριού" του Μάικλ Μούρκοκ και την "Απολογία Σωκράτους" του Πλάτωνα. Χμ, μάλλον κλίνω προς Πλάτωνα αυτή την ώρα. Θα δείξει.

Τα λέμε.

Villarreal - Panathinaikos Pre Game Post

Απόψε γιορτάζουμε. Βάζουμε τα καλά μας και ξεφεύγουμε από τη μίζερη αθλητική (και όχι μόνο...) καθημερινότητα μας. Ονειρευόμαστε!

Πολύ πιθανό φαντάζει το 1-1, με το διπλό, όμως, να φωλιάζει στους πιο απόκρυφους πόθους μας...

Enjoy a Champions League Night!

ΟΣΦΠ - ΠΑΟ 70 - 80

Respect.

Ο κήπος

"Μου λείπεις" έγραψε ο Κ. με το μαύρο σπρέι στο τοίχο που είχε απομείνει όρθιος από τη παλιά αποθήκη. Δεν υπήρχε ούτε σκεπή. Μόνο ο μαύρος παγωμένος ουρανός. Δεν υπήρχαν παράθυρα, πόρτες. Μόνο σκόνη και σκουπίδια. Κανείς δεν περνούσε από εδώ. Κανείς δεν θα το διάβαζε. Δεν είχε νόημα.

Σκέφτηκε πόσο κενές ένιωθε τις μέρες που περνούσαν χωρίς να τη δει. Πόσο αδύναμος ένιωθε. Εύθραυστος. Έκατσε στα χαλάσματα κι έβαλε το πρόσωπο του ανάμεσα στα γόνατα του. Έκλεισε τα μάτια του.

Αμέσως είδε το χαμόγελο της. Τα μάτια της. Τα μαλλιά της που σαν καλοκαιρινή νύχτα τύλιγαν το φωτεινό της πρόσωπο. Μύρισε το άρωμα του δέρματος της.

Σήκωσε το πρόσωπο του ψηλά. Έκπληκτος είδε πως όλα είχαν αλλάξει. Καθόταν στο κέντρο ενός πλακόστρωτου. Δίπλα του ένα συντριβάνι πότιζε με νερό τον ουρανό ενώ το φως έπαιζε με τις σταγόνες που χόρευαν τριγύρω. Ανθισμένες τριανταφυλλιές με αιμάτινα ρόδα όριζαν το τέλος του πλακόστρωτου και την αρχή ενός ιμπρεσιονιστικού πίνακα αποτελούμενο από όλα τα λουλούδια που ο Κ. είχε αντικρίσει στη ζωή του. Ένιωθε τη θέρμη του ήλιου στο πρόσωπο του.

Χαμογέλασε. Αύριο θα τη συναντούσε.

Acer M900

Το επόμενο τηλέφωνο μου. Έχει τα 4 χαρακτηριστικά που θεωρώ πλέον απαραίτητα. Μεγάλη οθόνη (3,8"), Qwerty πληκτρολόγιο, Wi-Fi & ραδιόφωνο. Τα αρνητικό βέβαια είναι πως έχει windows mobile. Θα προτιμούσα το android της google. Είναι και acer που δεν φημίζεται για την αξιοπιστία της. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά πάντως εντυπωσιάζουν και μπορεί να θεωρηθεί το πιο πλήρες smartphone, μέχρι στιγμής.

Επεξεργαστής: Samsung S3C 6410 mobile 533 MHz Μνήμη: 128MB RAM / 256MB ROM Κάρτα μνήμης: Micro SD Οθόνη: Αφής 3,8 ιντσών, 480*800 pixels (WVGA), 65Κ χρώματα Λειτουργικό: Windows Mobile 6.1 Pro Κάμερα: 5 Megapixel με Autofocus, LED Flash, Video, 2η κάμερα για βιντεοκλήσεις Διασύνδεση: Bluetooth v2.0, miniUSB 2.0, Wi-Fi, SiRFstar III GPS, HSDPA 3.6 mbps, HSUPA Διαστάσεις: 119*62*17.1 mm Βάρος: 188 γραμμάρια Μπαταρία: 1530 mAh, 160 ώρες αναμονή, 5 ώρες ομιλία Έξτρα: Accelerometer, FM Radio με RDS, Fingerprint ID sensor

(πηγή: MyNextPhone.gr)

Jolene

Ένα απίστευτο τραγούδι που "ανακάλυψα" μέσα από τη συλλογή Liam Prodigy - Back to Mine. Το ερμηνεύει η Dolly Parton.

Κι εδώ πως μεταχειρίστηκαν το συγκεκριμένο τραγούδι οι White Stripes. Απίστευτοι! Αυτό κυρίες και κύριοι θα πει "διασκευάζω ένα παλιό τραγούδι και το ανεβάζω σε άλλο επίπεδο"!

Διαβάστε σχετικό ποστ στο "Τώρα σαπίζουμε και online (v2.1)".

Ερυθρόλευκη ανακολουθία

Είναι να απορεί κανείς. Πως γίνεται η σούπερ-ντούπερ ομάδα που βρίσκεται 14 βαθμούς μπροστά από τους ανταγωνιστές της, να διασύρεται (με 1-3) από μια γαλλική ομάδα που είναι 17η(!) στο πρωτάθλημα της χώρας της και αγωνίζεται με άγνωστους 18χρονους και 20χρονους;

Αυτά συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο θα μου πείτε... Όταν όμως αυτό είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, τότε κάτι περίεργο συμβαίνει. Που οφείλεται αυτή η μαγική μεταμόρφωση του ΟΣΦΠ; Έχουν περάσει εκατοντάδες παίκτες και προπονητές κι όμως αυτή η κατάσταση συνεχίζεται.

Μήπως η σκανδαλώδη εύνοια από τη διαιτησία στην Ελλάδα γυρνάει μπούμεραγκ στην Ευρώπη; Συγχωρέστε με για τον απλοϊκό συλλογισμό μου αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο.

Πίστευα πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο εμετική περιγραφή από αυτές του Πουρουπού αλλά ο Καρμοίρης, προχθές, έβαλε τα δυνατά του για να τον ξεπεράσει.

Ενδιαφέρουσες αναφορές στο συγκεκριμένο παιχνίδι:

• Old Boy - Ας πούμε ψέματα
• Βαζελοκατάσταση - Για τον Καρμοίρη ρε γαμώτο
• Το δεξί μας μπακ δεν στρίβει - Γιατί δεν μπήκε ο Μενδρινός οέο;
• Α. Καρπετόπουλος - Ο βαθύς ύπνος που έγινε εφιάλτης

Μεγάλοι Έλληνες

Κάποιοι πιστεύουν πως είναι ένα σοφιστικέ ριάλιτι. Πολλοί, ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ, βρίσκουν μερικές επιλογές τραγικές (βλ. Λαζόπουλος, Ζαγοράκης κτλ). Παρόλ' αυτά η γνώμη μου για τη προσπάθεια του Σκάι είναι θετική. Ο λόγος είναι ότι δίνεται η ευκαιρία σ' έναν λαό χωρίς παιδεία να γνωρίσει ή να θυμηθεί κάποιους ανθρώπους οι οποίοι έκαναν την υπέρβαση, που κέρδισαν κάτι που ποθούμε όλοι... την αθανασία.

Έρημος σταθμός

Μόλις πέθανα, βγήκα απ΄το μεγάλο καθρέφτη του πατρικού σπιτιού, το σούρουπο είχε μια παράφορη οικειότητα, η Τερέζα έλε- γε το παλιό τραγούδι των αλλοπαρμένων σταθμών που ακολουθού- σαν τα τρένα, κι εγώ δεν είχα πού να πάω κι αποκοιμήθηκα στα χε- ρια των τυφλών, που εντούτοις ανάβαν την λάμπα, ήταν σκοτεινή εποχή, δράματα παίζονταν σιωπηλά πάνω στις γέφυρες, τραυματιοφορείς τρέχανε και πάνω στα φορεία κείτονταν μεγάλοι στεναγμοί από παλιές εξεγέρσεις, όταν τέλος έφτασα στο σταθμό, είχαν όλοι φύγει, ήμουν τόσο φοβισμένος που αν μ΄ άγγιζες θα ράγιζα, αφήνοντας να φανεί ο Θεός, στο απάνω πάτωμα έμεναν οι Φ. κι εμείς έπρεπε να κάνουμε ησυχία, γιατί η μεγάλη κυρία είχε πυρετό κι η μητέρα που την υπηρετούσε είχε μάθει να πετάει, για να μην της λερώνει το χαλί, φέρανε, μάλιστα, και τον επιστάτη να καταθέσει, αλλά δεν είχα- νε καμιά απόδειξη, γιατί το παλιό σχολικό κουδούνι ήταν πιο μα- κριά κι απ΄ τους νεκρούς κι ο αμαξάς των παιδικών καιρών έξω απ΄ την πόρτα μάταια χτυπούσε απελπισμένα τα τέσσερα μαρμα- ρωμένα άλογα.

(Τάσος Λειβαδίτης, photo by Fragmentolaranja)

Η δίκη του blogme.gr (2)

Στις 18.02.2009 εκδικάζεται η υπόθεση του blogme.gr που είχε πάρει αναβολή από τις 14.12.2007. Διαβάστε για περισσότερες πληροφορίες το ποστ της 14ης Δεκεμβρίου 2007.

Update: Αναβολή για τις 06/05/2010, λόγω υπέρβασης ωραρίου του δικαστηρίου, πήρε η εκδίκαση της υπόθεσης του blogme.gr. ΕΛΕΟΣ!

34

Ο ήρωας των παιδικών & εφηβικών μου χρόνων.

"Kevin Schwantz was often called the most spectacular rider to ever race in motorcycle Grand Prix, and with 25 Premier Class wins and 21 lap records was one of the most successful.

When Schwantz made a passing move the world held its breath. He only raced one way - to win!

The Texan won the 500cc World Championship on a Suzuki in 1993 and retired from professional racing in 1995.

When Schwantz retired, his signature racing number '34' was retired from future GP use, the only time in history this honor has been bestowed."

Αφιέρωση

Στη Κίρκη...

(Picture)

ΟΣΦΠ & καρναβάλι

"Άπαρτο το Καραϊσκάκη" γράφει το Φως... "Βασιλιάς καρνάβαλος" θα ήταν ένας πιο ταιριαστός τίτλος κατά τη ταπεινή μας άποψη. Δεν έχουν τον θεό τους. Γελοίοι. Όλοι. Διαιτητές, παράγοντες, δημοσιογράφοι. Η καρδιά του πρωταθλητή...

One Piece parody

Περισσότερα για το νέο project του Φ.τ.Ο. εδώ.

Έλλη Λαμπέτη | Ιθάκη | Καβάφης

Η Έλλη Λαμπέτη διαβάζει την Ιθάκη του Καβάφη. Η μουσική είναι του Mark Isham.

Απολαύστε το...

Πάντα η θλίψη θα έχει το βλέμμα της Λαμπέτη. Δεν γίνεται αλλιώς.

Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα χαμογελά

Το άρθρο της «Evening Standard» μιλά και για τον τρόπο ζωής του Ζιλμπέρτο Σίλβα στην Ελλάδα με τον Άγγλο δημοσιογράφο να τονίζει πως ο παίκτης του Παναθηναϊκού πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Κάνει λόγο για τον τόπο διαμονής του και καταλήγει πως η ζωή του Βραζιλιάνου δεν τελείωσε στην Άρσεναλ.

«Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα χαμογελά. Και δεν με εκπλήσσει το γεγονός αυτό. Μένει σε ένα εκπληκτικό σπίτι στη Βούλα, νότιο προάστιο της Αθήνας, με θέα στο Αιγαίο και έναν καθαρό γαλανό ουρανό. Στην Ελλάδα έχει 20 βαθμούς Κελσίου τον Φεβρουάριο και αγωνίζεται στο Champions League μπροστά σε κάποιους από τους πιο παθιασμένους οπαδούς της Ευρώπης. Προφανώς λοιπόν γι’ αυτόν, υπάρχει ζωή και μετά την Άρσεναλ»

(Πηγή: gazzetta.gr, Photo by Π.Β.)

Διάλογος

- Νομίζω πως όλο αυτό είναι μια τρέλα. Δεν μπορείς να κυνηγάς το ανέφικτο. - Αυτές οι μεταπτώσεις σου έχουν αρχίσει να με κουράζουν. Το σκέφτεσαι πάρα πολύ κι έτσι χάνεις το ταξίδι. - Όλα είναι δρόμος. - Πάντα σου άρεσε αυτή η φράση. Να μπορούσες να καταλάβεις και τι σημαίνει...

(Photo from Dimitrios Bethanis)

Βινύλιο | Διάφανα Κρίνα | Sonic

Στο τελευταίο τεύχος του, το Sonic, προσφέρει 7'' βινύλιο των Διάφανων Κρίνων με τα τραγούδια "Κι αν έφυγε σαν ίσκιος" & "Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά". Υπάρχει και συνέντευξη του συγκροτήματος στις σελίδες του περιοδικού.

(Στο εξώφυλλο του περιοδικού θέλησε να κάνει μια αισθητική παρέμβαση η μικρή μου ανιψιά χρησιμοποιώντας όποιο στυλό βρήκε μπροστά της. Για κάποιο λόγο το εξώφυλλο του δίσκου δεν το πείραξε... Μάλλον της άρεσε το σκίτσο του Θάνου Ανεστόπουλου :-)

Terminator - Salvation: The motorcycle

Από τη νέα ταινία της σειράς Terminator. Επαναπροσδιορίζει τον όρο streetfighter! Παράλληλα δίνει νέο συναρπαστικό περιεχόμενο στην έννοια post-apocalyptic...

(πηγή: wired)

Sukiyiaki Western Django

Γράφει ο Verbal στο μπλογκ Movies for the Masses για τη ταινία του Takashi Miike:

"Ανώνυμος πιστολέρο φτάνει σε πόλη, που έχουν κάνει φάντασμα αντιμαχόμενες φατρίες εγκληματιών, περιμένοντας η μία να βρει κρυμμένο χρυσάφι η άλλη, για να της το κλέψει. Μολονότι άγονο θεματικά, αλλά και αισθητικά σε μεγάλο βαθμό, το εξτρεμιστικό κινηματογραφικό homage του Takashi Miike, που στον άξονα του Υojimbo (1961) παντρεύει τα spaghetti του Leone με τα samurai του Kurosawa, είναι ένα διαβολεμένα απολαυστικό στη σύλληψη και στην εκτέλεση κολάζ μυθολογιών, ένα εικονοκλαστικό και –πλαστικό πανηγύρι δράσης και καουμπόικης περισυλλογής, που δεν φτάνει το εύρος και την κλίμακα ενός The Good the Bad and the Weird (2008) προφανώς, αλλά στέκει στο δικό του παράλληλο σύμπαν, όπου τα αρχέτυπα σπιρουνιών, σπαθιών και συνεπακόλουθου αιματοκυλίσματος, ρουφιούνται από μια σκουληκότρυπα, και βγαίνουν στην άλλη άκρη σαν υβριδικός ύμνος «κουράγιου κι αποφασιστικότητας» σε απογειωτική λούπα."

Ιαπωνικό γουέστερν με σαμουράι. Ενδιαφέρον πρόταση φαίνεται... Όλα τα λεφτά και η παραπάνω κριτική...! Και κάτι για το τέλος. Παίζει και ο Κουέντιν Ταραντίνο! Όχι που δεν θα έπαιζε...

Βρείτε και κερδίστε!

Ψάχνω ένα καλό λόγο για να συνεχίσω να παρακολουθώ αγώνες του φετινού Παναθηναϊκού (εξαιρούνται τα ματς του Τσαμπιονς Λιγκ). Αυτό μόνο. Όποιος βρει έναν και τον γράψει στα σχόλια, κερδίζει €1.000.000.

Ρε γαμώτο, τόσο δύσκολο είναι να δημιουργήσει κανείς μια ομάδα που να παίζει ποδόσφαιρο και όχι αυτό το αποτρόπαιο θέαμα που είδαν όσοι "τυχεροί" παρακολούθησαν το Πανσερραϊκός - ΠΑΟ; Δεν λέω να γίνει Μάντσεστερ αλλά να μπορεί να αλλάξει δύο πάσες, να κάνει μερικές ευκαιρίες... Να παίξει ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ!

Και βλέπεις μετά και το Μάλαγα - ΠΑΟ για τη Euroleague... Όπως διάβασα και σε ένα άλλο μπλογκ: "Η καλύτερη ελληνική ομάδα ανεξαρτήτως αθλήματος". Χαίρεσαι να βλέπεις. Ψυχή, ταλέντο, οργάνωση, αποτελεσματικότητα και φυσικά στη κορυφή της μπασκετικής Ευρώπης.

Αυτά για την Πανάθα. Δεν μπορώ άλλη μιζέρια, ΠΣΚ έρχεται. Παίζει κι ο OFF ένα απίστευτο κομμάτι, το "Now til '69 (Aeroplane remix)"...

(photo by GlidedC)

Κυριακή

Η μελαγχολία της Κυριακής μερικές φορές δεν σε αφήνει να ανασάνεις. Γιατί όμως; Ίσως επειδή σε είδα τόσο λίγο σήμερα. Ίσως επειδή η ρουτίνα της καθημερινότητας -που προάγγελος της αποτελεί η Κυριακή- είναι τόσο κοντά...

Πάει κι αυτή η Κυριακή... ήταν τόσο βιαστική... που πριν τη ζήσουμε περνάει.

(photo by iNeedChemicalX)

The notebook

"Η καλύτερη αγάπη είναι αυτή που ξυπνά την ψυχή και μας οδηγεί ψηλά. Ανάβει φωτιές στην καρδιά και γαληνεύει τις ψυχές μας".

Βασισμένη στο βιβλίο του Nicholas Sparks και με σκηνοθέτη τον Nick Cassavetes η ταινία διηγείται την ιστορία αγάπης του Noah και της Alle.

Η Alle είναι απο πλούσια αστική οικογένεια ενώ ο Noah παιδί της επαρχίας, απλός εργάτης που ζει με το χήρο πατέρα του. Η μόρφωση και η παιδεία τους δεν συναντιούνται ποτέ, παρόλα αυτά, τα αισθήματά τους είναι αληθινά. Οι καλοκαιρινοί έρωτες ελάχιστες φορές όμως έχουν διάρκεια και η Alle πρέπει να συνεχίσει τις σπουδές της. Κάπου εκεί ο Noah συνειδητοποιεί ότι δεν είναι για την Alle και το ζευγάρι χωρίζει. Μετανιωμένος ο Noah προσπαθεί με τα καθημερινά του γράμματα να κρατήσει μια επαφή με την Alle αλλά οι λέξεις του δε φτάνουν στα χέρια της αγαπημένης του. Η μητέρα της Alle μαζεύει την αλληλογραφία και κρύβει τα γράμματα. Χωρίς να πάρει απάντηση ποτέ, απογοητευμένος ο Noah κλείνεται στον εαυτό του και απομονώνεται στο σπίτι του. Απογοητευμένη και η Alle συνεχίζει τη ζωή της με ένα στρατιωτικό που οι γονείς της λατρεύουν. Ώσπου ένα πρωινό μετά από 7 χρόνια...

Να σημειώσω εδώ ότι την ιστορία την αφηγείται ένας ηλικιωμένος άνδρας οποίος την διαβάζει από ένα ξεθωριασμένο τετράδιο σε μια ηλικιωμένη κυρία που πάσχει από άνοια, μέσα σε ένα γηροκομείο, πιστεύοντας πως έτσι θα μπορέσει να βελτιώσει τη μνήμη της και να αποτρέψει τον πλήρη εκφυλισμό του εγκεφάλου της.

Σίγουρα δεν είναι ό,τι πιο πρωτότυπο έχετε διαβάσει. Την ξεχώρισα όμως από τις χιλιάδες ρομαντικές ταινίες του Χόλιγουντ γιατί ο Κασσαβέτης την έχει σκηνοθετήσει με μια διακριτική μελαγχολία να υποβόσκει σε κάθε σκηνή. Παράλληλα δεν έπεσε στην παγίδα του μελό αλλά κατάφερε να διατηρήσει τον ρομαντισμό σε όλη τη διάρκεια της. Επιπλέον η φωτογραφία και γενικά η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι καταπληκτική όπως και η μουσική που σε ταξιδεύει. Επίσης το τέλος της ταινίας είναι πολύ όμορφο και συγκινητικό χωρίς όμως να γίνεται κοινότυπο. Για την ακρίβεια θα έλεγα ότι δεν είναι ακριβώς happy end ή μήπως τελικά είναι...;

[Βαθμολογία: 7/10]

(πηγή της σύνοψης του σεναρίου: cinematia.blogspot.com)